ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ (του ανταποκριτή μας ΒΗΣ. ΓΚΙΝΙΑ). -

Το "τριήμερο των Βρυξελλών", εκτός από την οριστική απόφαση για την έναρξη της ΟΝΕ του Μάαστριχτ από 1.1.1999, με έντεκα από τα δεκαπέντε κράτη - μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης και το διορισμό - θρίλερ της εξαμελούς Εκτελεστικής Επιτροπής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ), θα μείνει στην πραγματική "ιστορία" και ως η Σύνοδος Κορυφής που έβαλε και τυπικά τέλος στη μεταπολεμική ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία. Με την έγκριση από τους 15 αρχηγούς κρατών και κυβερνήσεων και τους 15 υπουργούς Οικονομίας, του γερμανόπνευστου "σούπερ συμφώνου" που συμπληρώνει και ενισχύει το Σύμφωνο Σταθερότητας (ΣΣ) που αποφασίστηκε στο Αμστερνταμ τον Ιούνη 1997, η ΟΝΕ του Μάαστριχτ στερεί από την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία - και, μάλιστα, διά νόμου - τα βασικά εργαλεία άσκησης "ευαίσθητης" κοινωνικής πολιτικής, αφού το σύνολο της δημοσιονομικής πολιτικής ασκείται μεν ακόμη από τις κυβερνήσεις, αλλά "εποπτεύεται" άγρια από τις Βρυξέλλες. Με το "σούπερ σύμφωνο" ολοκληρώνεται η πλήρης εξάρτηση της εκπόνησης, εφαρμογής και ελέγχου των "εθνικών" προϋπολογισμών από την Κομισιόν και το Συμβούλιο των Βρυξελλών, ενώ ενισχύονται ακόμη περισσότερο οι "παρεμβάσεις" του Διευθυντηρίου στον "εθνικό" ανταγωνισμό κεφαλαίου - μισθωτής εργασίας, προτρέποντας με "έμφαση" δέσμη επτά "διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων" για το σύνολο των υφιστάμενων εργασιακών σχέσεων. Πρόκειται εμφανώς, για πανευρωπαϊκή κλιμάκωση της αντεργατικής πολιτικής. Υπενθυμίζεται ότι τόσο το Σύμφωνο Σταθερότητας όσο και το ενισχυτικό "σούπερ σύμφωνο" αφορούν και τους "εντός" και τους "εκτός" της ΟΝΕ - όπως η Ελλάδα.

Οι 15 αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων και οι 15 υπουργοί Οικονομίας ως Συμβούλιο ΕΚΟΦΙΝ ενέκριναν στα μουγκά το γερμανικό "σούπερ σύμφωνο" που είχε παρουσιαστεί αιφνιδιαστικά μόλις στις 20 Μάρτη στο άτυπο Συμβούλιο του Γιορκ. Ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας, Γ. Παπαντωνίου, απέδωσε μάλιστα το "σούπερ σύμφωνο" σε "εξυπηρέτηση εύλογων πολιτικών σκοπιμοτήτων στο εσωτερικό της Γερμανίας", προσπαθώντας να εξηγήσει, με το (... ) κουτσομπολιό, μια από τις σημαντικότερες αποφάσεις του "τριημέρου" που θα αποτελέσει τη βάση για κάθε μελλοντική διαπραγμάτευση "εντός" και "εκτός" της ΟΝΕ. Τα βασικά σημεία της απόφασης έχουν ως εξής:

1. "Αναλαμβάνουμε τη ρητή δέσμευση να προβούμε στις αναγκαίες ενέργειες, προκειμένου να επιτευχθούν όλα τα οφέλη από την ΟΝΕ και την ενιαία αγορά. Στις ενέργειες αυτές συμπεριλαμβάνεται στενότερος συντονισμός των οικονομικών πολιτικών".

2. "Βάσει του Συμφώνου Σταθερότητας (ΣΣ) θα αρχίσουμε να εφαρμόζουμε τον κανονισμό για την ενίσχυση της εποπτείας της δημοσιονομικής κατάστασης και την εποπτεία και το συντονισμό των οικονομικών πολιτικών (1466/97) την 1η Ιούλη 1998". Δηλαδή το σύμφωνο Σταθερότητας και ο εφαρμοστικός κανονισμός του ενεργοποιούνται ήδη από τον ερχόμενο Ιούλη 1998.

3. "Δεσμευόμαστε να διασφαλίσουμε την πλήρη επίτευξη των στόχων που έχουν τεθεί για το 1998 ως προς τους εθνικούς προϋπολογισμούς, εν ανάγκη λαμβάνοντας εγκαίρως διορθωτικά μέτρα". Δηλαδή για τον τρέχοντα προϋπολογισμό του 1998, οι Βρυξέλλες "δεσμεύονται" να υλοποιηθούν, και αν χρειαστεί λαμβάνοντας νέα, επιπλέον "μέτρα".

4. "Κάθε υπουργός αναλαμβάνει να υποβάλει, το αργότερο μέχρι τέλος του 1998, εθνικά προγράμματα σταθερότητας ή σύγκλισης". Πρόκειται για νέες δεσμεύσεις παρά τις περί του αντιθέτου διακηρύξεις του Γ. Παπαντωνίου για δήθεν "επικαιροποιημένο πρόγραμμα σύγκλισης". Σύμφωνα με τον κανονισμό 1466/97 οι έντεκα χώρες "εντός" της ΟΝΕ υποβάλλουν "προγράμματα σταθερότητας" (ΠΣΤ) και οι τέσσερις "εκτός" της ΟΝΕ, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα, υποβάλλουν "προγράμματα σύγκλισης" (ΠΣΥ). Ολα τα προγράμματα "καταρτίζονται σε ετήσια βάση και καλύπτουν, εκτός από το τρέχον και το προηγούμενο έτος τουλάχιστον τα τρία επόμενα έτη". Μετά τα νέα προγράμματα που θα παρουσιαστούν "μέχρι τέλη του 1998", τα επόμενα θα υποβάλλονται ως "ετήσια αναπροσαρμοσμένα προγράμματα". Τα προγράμματα δημοσιεύονται αναγκαστικά. Το ελληνικό ΠΣ θα υποβληθεί σύμφωνα με τον Γ. Παπαντωνίου εντός του Μάη 1998.

5. "Το Συμβούλιο συμφωνεί να εξετάσει σύντομα τις δημοσιονομικές προθέσεις των κρατών - μελών το 1999 βάσει του πλαισίου και των στόχων του Συμφώνου Σταθερότητας". Αλλά, ενώ οι δεσμεύσεις και οι υποχρεώσεις είναι κοινές, "οι υπουργοί των κρατών που συμμετέχουν στη ζώνη ΕΥΡΩ αποφάσισαν να συναντηθούν ανεπισήμως κατά τους προσεχείς μήνες". Πρόκειται για το περιβόητο Συμβούλιο ΕΥΡΩ που θα συνεδριάζει ως Συμβούλιο των 11, χώρια απ' το Συμβούλιο ΕΚΟΦΙΝ των 15, αποφασίζοντας ξεχωριστά και εκ των προτέρων.

6. "Τα κράτη - μέλη πρέπει να εκμεταλλευτούν την ευκαιρία για να ενισχύσουν τη δημοσιονομική εξυγίανση, ούτως ώστε να επιτύχουν τον μεσοπρόθεσμο στόχο της επίτευξης σχεδόν τελείως ισοσκελισμένων ή και πλεονασματικών δημοσίων οικονομικών, όπως ορίζεται στις δεσμεύσεις του ΣΣ". Ιδιαίτερα για τις έντεκα χώρες "εντός" της ΟΝΕ "όσο μεγαλύτερος είναι ο λόγος του δημόσιου χρέους προς το ΑΕΠ" π. χ. Ιταλία, Βέλγιο, "τόσο εντονότερες προσπάθειες οφείλει να καταβάλει για να τον μειώσει σύντομα. Προς το σκοπό αυτό, εκτός της διατήρησης κατάλληλων επιπέδων πρωτογενών πλεονασμάτων, σύμφωνα με τις δεσμεύσεις του ΣΣ, πρέπει να ληφθούν άλλα μέτρα μείωσης του ακαθάριστου χρέους". Πρόκειται για το οριστικό τέλος κάθε κοινωνικής πολιτικής, αφού απαγορεύεται όχι μόνο το ετήσιο έλλειμμα, απαιτώντας "πρωτογενές πλεόνασμα" του ετήσιου προϋπολογισμού, επί ποινή αυστηρών χρηματικών κυρώσεων του ΣΣ, αλλά και "μέτρα" για μείωση του συνολικού δημοσίου χρέους. Οι αυστηρές κυρώσεις για το ετήσιο έλλειμμα είναι αυτόματες από το ΣΣ, για το χρέος ακόμη όχι.

Μια και η ΟΝΕ δεν μπορεί να αποδώσει χωρίς νέες μορφές εκμετάλλευσης της μισθωτής εργασίας το "σούπερ σύμφωνο", αφού επιβάλλει στο "εθνικό" κράτος αυστηρή πειθαρχία στην άγρια πολιτική λιτότητας, αποδίδει "έμφαση" στις εξής"διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις":

1. "Αύξηση της αποτελεσματικότητας των αγορών προϊόντων, εργασίας και κεφαλαίου".

2. "Βελτίωση της προσαρμοστικότητας των αγορών εργασίας, ώστε να ανταποκρίνονται περισσότερο στις εξελίξεις των αμοιβών και της παραγωγικότητας".

3. "Εξασφάλιση εθνικών συστημάτων εκπαίδευσης και κατάρτισης αποτελεσματικών και ενδεδειγμένων για την απασχόληση".

4. "Επιδίωξη ενθάρρυνσης του επιχειρηματικού πνεύματος, ιδίως με καταπολέμηση των διοικητικών εμποδίων που αντιμετωπίζει".

5. "Δυνατότητα ευκολότερης πρόσβασης στις κεφαλαιαγορές και στα ταμεία επιχειρηματικού κεφαλαίου, ιδίως για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις.

6. "Αποτελεσματικότερη φορολογία και αποφυγή επιβλαβούς φορολογικού ανταγωνισμού".

7. "Εξέταση όλων των πλευρών των συστημάτων κοινωνικής ασφάλισης εν όψει της γήρανσης των πληθυσμών".

Πρόκειται για τα εφτά θανάσιμα βέλη της αντεργατικής φαρέτρας του "σούπερ συμφώνου", που πρέπει να διαχειριστούν τα "εθνικά" κράτη με στενά ταξικά κριτήρια, δέσμευση της δημοσιονομικής πολιτικής, και απώλεια νομίσματος και συναλλάγματος από την ΕΚΤ.