Οπως είχε αναφέρει ο Θ. Μικρούτσικος, «το "Εμπάργκο" βγάζει με τη μία όλες τις αρετές του Αλκαίου που αφορούν τον καθένα από εμάς αλλά και όλους μαζί. Μιλάει για έρωτες θυελλώδεις, για έρωτες αδιέξοδους, μιλάει και προφητεύει τον αποκλεισμό της γενιάς μας και γράφει στίχους - κλειδιά που ξεκλειδώνουν κι εκφράζουν τη δραματική συγκυρία, είτε πρόκειται για το ατομικό είτε πρόκειται για το όλον». Ο Αλκης Αλκαίος, σε μια από τις σπάνιες συνεντεύξεις που είχε δώσει, είχε πει: «Αν έχει κάποια επικαιρότητα το "Εμπάργκο" είναι περισσότερο στον τομέα του ατομικού αποκλεισμού, του ατομικού "εμπάργκο". Πιστεύω ότι η παρτίδα μας δεν παίχτηκε και ούτε θα παιχτεί ποτέ».

Στη νέα έκδοση περιλαμβάνεται και το τραγούδι «Spleen», που δεν χώρεσε στην πρώτη εκδοχή του 1982, ενώ στο «Ερωτικό» συμμετέχει και ο Γιάννης Κότσιρας. Υπάρχει δυνατότητα για ηλεκτρονική παραγγελία στο ogdooshop.gr και θα βρίσκεται σε προθήκες δισκοπωλείων και επιλεγμένων βιβλιοπωλείων.

Συμμετέχουν οι μουσικοί: Καλλίστρατος Δρακόπουλος (τύμπανα), Γιώτης Κιουρτσόγλου (μπάσο), Μάξιμος Δράκος (πιάνο), Χρήστος Περτσινίδης (ηλεκτρική και ακουστική κιθάρα), Βαγγέλης Μαχαίρας (μπουζούκι), Θύμιος Παπαδόπουλος (φλάουτο, κλαρινέτο, σαξόφωνο, ενορχηστρώσεις).

Η καλλιτεχνική επιμέλεια του προγράμματος είναι του Θύμιου Παπαδόπουλου.

Προπώληση εισιτηρίων:www.ct.gr, viva.gr και τηλεφωνικά στο 211.7701.700. Ισχύουν και ειδικές τιμές για ομαδικά εισιτήρια.

Ενθουσίασε και συγκίνησε σε δύο ξεχωριστές και σπάνιες μουσικές βραδιές το «Ασίκικο Πουλάκη» του Μίκη Θεοδωράκη και του Μιχάλη Γκανά, όπως παρουσιάστηκε το Σαββατοκύριακο στην Εναλλακτική Σκηνή της Λυρικής σε νέα ενορχήστρωση και διασκευή, κατόπιν επιθυμίας του συνθέτη, από τον Ανδρέα Κατσιγιάννη, καλλιτεχνικό διευθυντή της Εστουδιαντίνας Νέας Ιωνίας.

«Κοίτα με στα μάτια», «Αϊβαλί», «Σαν ορφανό», «Ναυαγός», «Οι δρόμοι του Αρχαγγέλου» είναι κάποια από τα τραγούδια που αποδόθηκαν έξοχα από τους καταξιωμένους μουσικούς της Εστουδιαντίνας Κυριάκο Γκουβέντα (βιολί), Σταύρο Κουσκουρίδα (κλαρίνο, καβάλ), Γιώργο Μάτσικα (μπουζούκι, λαούτο), Κώστα Γεδίκη (μπουζούκι, λάφτα), Απόστολο Βαλαρούτσο (κιθάρα), Κώστα Κωνσταντίνου (κοντραμπάσο), Δήμο Βουγιούκα (ακορντεόν), Ανδρέα Παπά, Κώστα Μερετάκη (κρουστά) και Φίλιππο Ρέτσιο (πιάνο) και από τον Γιάννη Διονυσίου, μία από τις πιο ενδιαφέρουσες νέες φωνές. Ξεχωριστές στιγμές της συναυλίας που ενθουσίασαν το κοινό ήταν και οι «συνομιλίες» της μουσικής του Μίκη με τις μελωδίες του Μικρασιάτη συνθέτη Γιώργου Μπατζανού και με άλλες παραδοσιακές μελωδίες από τον Πόντο και την Καππαδοκία.

Στον κύκλο «Ασίκικο Πουλάκη» κορυφώνεται ο πολυετής όσο και υπόγειος πειραματισμός του 70χρονου τότε Μίκη με τους μελωδικούς δρόμους και τους ασύμμετρους ρυθμούς της μικρασιατικής παράδοσης. Το έργο είναι παράλληλα και ένας φόρος τιμής στην μητέρα του συνθέτη, Ασπασία Πουλάκη (στο επώνυμο της οποίας οφείλεται και η ιδιότυπη ορθογραφία του τίτλου), καθώς και στην καταγωγή της, από τον Τσεσμέ της Μικράς Ασίας.

Οπως ανέφερε ο Ανδ. Κατσιγιάννης, η αρχική ενορχήστρωση, που είναι ευρηματική και πολύ σύγχρονη, ανήκει σε έναν σπουδαίο μουσικό, τον Γιάννη Σπάθα. «Αλλά, έτσι όπως είναι δομημένο το έργο, είναι σαν το παλιό καλό κρασί. Βγάζει αρώματα. Αυτό ερχόμαστε εμείς να αποκαλύψουμε, κάποια αρώματα τα οποία ο ίδιος ήθελε να εμφανιστούν μέσα από την ενδοσκόπηση στη ρίζα του έργου».

Την παράσταση παρακολούθησε και η Ελένη Μηλιαρονικολάκη, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνη του Τμήματος Πολιτισμού της ΚΕ, και κατόπιν συνεχάρη θερμά τους συντελεστές.

Μόλις λίγες μέρες πριν από τη διεξαγωγή του συνεδρίου της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Θεάματος - Ακροάματος, η Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών αποφάσισε την προσχώρησή της στην ΠΟΘΑ εμφανίζοντας μια δήθεν απόφαση του 2019. Οπως σημείωνε σε ανακοίνωσή της η «Δημοκρατική Ενότητα Σκηνοθετών», «είναι προφανές ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια υπόγεια δοσοληψία. Η πλειοψηφία στην ΠΟΘΑ κερδίζει τις ψήφους των αντιπροσώπων της ΕΕΣ και η πλειοψηφία του ΔΣ της ΕΕΣ επιλέγει αυτόν τον δρόμο για δικούς της ιδιοτελείς σκοπούς».

Σε αυτό το πλαίσιο συνεχίζονται οι αντιδράσεις από πολλούς σκηνοθέτες. Πιο συγκεκριμένα, 32 σκηνοθέτες, παλιότεροι και νεότεροι, με ανοιχτή τους επιστολή αναφέρουν ανάμεσα σε άλλα: «Η ΕΕΣ ήταν μέλος της ΠΟΘΑ, έως τις αρχές του 1990, τότε πήρε απόφαση να αποχωρήσει από αυτή και να αλλάξει το καταστατικό της σε επαγγελματική ένωση - επαγγελματικό καλλιτεχνικό φορέα, των σκηνοθετών Θεάτρου - Κινηματογράφου - Ραδιοτηλεόρασης - Πολυμέσων (άρθρο 1 παρ. 1 του Καταστατικού) και να στηρίξει τους ανεξάρτητους σκηνοθέτες - παραγωγούς. Κριτήριο για τη συμμετοχή μέλους στο σωματείο μετά το 1993 είναι η επαγγελματική ιδιότητα του σκηνοθέτη και όχι η απασχόληση με σχέση εξαρτημένης εργασίας ιδιωτικού δικαίου. Θέλουμε η συμμετοχή του δημιουργού στον φορέα να μην εξαρτάται από το είδος των εργασιακών σχέσεων στην παραγωγή, οι οποίες είναι ιδιαίτερα σύνθετες στον χώρο μας. Αυτό δεν αναιρεί, αλλά επιβάλλει στον φορέα την ενασχόληση με επαγγελματικά θέματα, οπότε και τον συντονισμό του με καλλιτεχνικά σωματεία για τα κοινά προβλήματα.

Υποστηρίζουμε ότι η ΕΕΣ είναι και πρέπει να παραμείνει ως καλλιτεχνική οργάνωση - φορέας, για να διατηρήσουμε την ανεξαρτησία του έργου μας, της καλλιτεχνικής μας υπόστασης, να στηρίξουμε την ιδιότητα του σκηνοθέτη παραγωγού και η ΕΕΣ να συνεχίσει να επιτελεί τον σκοπό της, δηλαδή την ενασχόληση με καλλιτεχνικά, πολιτιστικά και επαγγελματικά θέματα που προκύπτουν από το επάγγελμα του σκηνοθέτη, την προστασία των πνευματικών δημιουργικών δικαιωμάτων των σκηνοθετών και τον καθορισμό των όρων και συνθηκών παραγωγής και διάδοσης του πνευματικού μας έργου».

Με ανοιχτή επιστολή του και ο σκηνοθέτης Τάσος Ψαρράς εκφράζει την αντίθεσή του στις πρακτικές της διοίκησης της ΕΕΣ. Ακόμα, ο σκηνοθέτης Κώστας Φέρρης σε κείμενό του με τίτλο «Ελληνικός κινηματογράφος έτος μηδέν» αναφλερει: «Από το 1974 ως το τέλος της δεκαετίας του 1990, η Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών έκανε πραγματικά θαύματα. Με μία ουσιαστική αλληλεγγύη ανάμεσα σ' όλες τις παρατάξεις, καταφέραμε ν' αλλάξομε ριζικά την πολιτική για τον κινηματογράφο, με τον εκδημοκρατισμό του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, τη σύνταξη των Νόμων για το σινεμά και για τα Πνευματικά Δικαιώματα, την Διακήρυξη των Δελφών για το οπτικοακουστικό και με τη συνεργασία όλων των άλλων επαγγελματικών Σωματείων. Αναδειχτήκαμε έτσι ως το δυναμικότερο απ' όλα τα καλλιτεχνικά συνδικαλιστικά Σωματεία. Αλλά το σημαντικότερο είναι πως με τη φιλική συνεργασία ηθοποιών, τεχνικών και άλλων καλλιτεχνών, καταφέραμε ν' αναστήσουμε τον Ελληνικό Κινηματογράφο εκ του μηδενός και ν' αναδείξουμε τον Νέο Ελληνικό Κινηματογράφο που έγραψε Ιστορία. Κανείς παραγωγός ή χρηματοδότης δεν βρέθηκε να μας βοηθήσει, και με τους φίλους συνεργάτες μας μοιραστήκαμε τόσο τις δόξες όσο και... τη χασούρα.

Δυστυχώς το σύστημα αντέδρασε σκληρά, και με την επιβολή ενός "αιώνιου προέδρου" της ΕΕΣ και την αλλαγή του Καταστατικού, μας οδήγησε τα 20 τελευταία χρόνια σε πλήρη απαξίωση του επαγγέλματος, αλλά και του ίδιου του Ελληνικού κινηματογράφου. Η διάσπαση που προκλήθηκε και με δική μας ευθύνη, οδήγησε σ' ένα καθεστώς όπου κυβερνούν οι συμφεροντολογικές συμμορίες, απαξιώνοντας τον υγιή συνδικαλισμό, με την εισαγωγή τυχάρπαστων δήθεν "παραγωγών", που λυμαίνονται τα (ελάχιστα) κρατικά κονδύλια, παραβιάζοντας ακόμα και την ίδια τη στρεβλή αστική νομοθεσία. Ψευτο-Ακαδημίες και Σωματεία - Σφραγίδες εξουσιάζουν και εκμεταλλεύονται τους αδύναμους ν' αντιδράσουν σκηνοθέτες, και σ' αυτή τη διαδικασία συμμετέχουν ακόμα και τα Προεδρεία μας, με ύποπτες και κερδοσκοπικές ιδιωτικές συναλλαγές. Για όλα αυτά έχουμε ατράνταχτες αποδείξεις, αλλά όλες οι εξουσίες τα τελευταία 18 χρόνια δεν μας ακούν και θρέφουν την παρανομία.

Η συνείδηση του θεσμού του Παραγωγού - Σκηνοθέτη καταβαραθρώθηκε και ανέδειξε ως Παραγωγούς και δήθεν χρηματοδότες τους κερδοσκόπους. Ο πραγματικός Παραγωγός είναι από τη φύση του ο ίδιος ο σκηνοθέτης, που έχει το κύριο ηθικό δικαίωμα στο έργο του. Δυστυχώς επιβλήθηκαν οι κρατικοδίαιτοι παραγωγοί και δήθεν χρηματοδότες, αυτοί που... αγοράζουν (εκβιαστικά) το λεγόμενο περιουσιακό δικαίωμα και αφήνουν απλήρωτους ακόμα και τους ίδιους τους σκηνοθέτες.

Η ευθύνη του αιώνιου Προέδρου της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών είναι τεράστια, αφού με ευθύνη του ιδίου, το Σωματείο μας τα τελευταία 20 χρόνια περιορίστηκε σε ανούσιες "ανακοινώσεις" που κάλυπταν τις ανίερες συναλλαγές και διαπλοκές του. Η αγανάκτησή μας (και χαίρομαι για τον δυναμισμό του παλιού μου φίλου Τάσου Ψαρρά) συνοδεύεται κι από μία θλίψη, για την δουλικότητα των νεότερων συναδέλφων μας, που διακατέχονται από τον φόβο... της ανεργίας, απέναντι σ' ένα παράνομο και καταπιεστικό κερδοσκοπικό σύστημα. Ειλικρινά δεν γνωρίζω με ποιο τρόπο μπορούμε να βγούμε από το αδιέξοδο, αν οι νεότεροι συνάδελφοί μας δεν αποκτήσουν συνείδηση της αξίας τους και της αληθινής δύναμής του. Η επιτυχία δεν έρχεται μόνη της, αλλά μόνο με αγώνες, πείσμα, θάρρος, και προπαντός με συναδελφική αλληλεγγύη και απεξάρτηση από κάθε είδους εκμετάλλευση. Και αυτό μπορούμε να το πετύχουμε αν διδαχτούμε από την ίδια την Ιστορία μας. Τα πρώτα 30 χρόνια της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών είναι ένα τρανταχτό παράδειγμα. Μπορεί να φαίνομαι ρομαντικός, αλλά έχω ζήσει μεγάλες στιγμές αυτού του τόπου, και ξέρω πως ΑΝ ΤΟ ΘΕΛΟΜΕ, ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟ ΠΕΤΥΧΟΜΕ».