Προχτές, ο πρόεδρος του ΣΕΒ, μεταξύ άλλων, δήλωσε: «Ο ΣΕΒ έχει έμπρακτα αποδείξει, όλα αυτά τα χρόνια, την προσήλωσή του στο θεσμό των συλλογικών διαπραγματεύσεων και της ΕΓΣΣΕ». Πρόσθεσε ότι «το κύριο πρόβλημα της ιδιωτικής οικονομίας δεν είναι το μισθολογικό».
Δεν χρειάζεται, όμως, κανείς να πάει μακριά για να διαπιστώσει την απέραντη υποκρισία του ΣΕΒ. Οχι μόνο επειδή δεν έχει περάσει πολύς καιρός - κι ας φαίνεται έτσι - από τότε που ο προηγούμενος πρόεδρος του ΣΕΒ Ο. Κυριακόπουλος μίλαγε για συμβάσεις πολλών ταχυτήτων, λέγοντας «τέρμα το ένα κοστούμι για όλους».
Αλλά και επειδή στο πρόσφατο «αναπτυξιακό σχέδιο» για την επόμενη 10ετία, που έφτιαξε η εταιρεία «McKinsey» και γυροφέρνει δεξιά και αριστερά ο ΣΕΒ, δηλώνεται ότι ένα από τα εμπόδια για την επιχειρηματικότητα είναι και το «δεσμευτικό και μη ευέλικτο πλαίσιο συλλογικών συμβάσεων» που «αυξάνει το κόστος εργασίας».
Ετσι, από τη μια θέλουν συμβάσεις ευέλικτες και μη δεσμευτικές και από την άλλη μας λένε ότι έχουν έμπρακτη προσήλωση στο θεσμό της Εθνικής Σύμβασης. Μια συμφεροντολογική και ευκαιριακή προσήλωση, στην καλύτερη περίπτωση, μόνο και μόνο επειδή το περιεχόμενο της υφιστάμενης Σύμβασης είναι αυτό που τους εξυπηρετεί, ενώ την ίδια ώρα «καταπίνουν» εισφορές και αμοιβές των εργαζομένων με τις πρόσθετες νομοθετικές ρυθμίσεις της κυβέρνησης.
«Κατά τη γνώμη των επενδυτών, θα πρέπει να αλλάξουν συθέμελα οι οικονομικές δομές στην Ελλάδα, για να μπορέσουν να αποδώσουν οι επενδύσεις σε δέκα χρόνια πραγματικά». Ως συνήθως, δε μασάνε τα λόγια τους οι εκπρόσωποι των Γερμανών μεγαλοβιομηχάνων και αυτό έκανε, για ακόμα μια φορά, ο γενικός διευθυντής του Συνδέσμου Γερμανών Βιομηχάνων, που συνοδεύει τον Γερμανό υπουργό Οικονομίας Φ. Ρέσλερ στην Αθήνα. Είναι φανερό ότι η συθέμελη ανατροπή που ζητάνε οι εκπρόσωποι των Γερμανών βιομηχάνων αφορά πρώτα και κύρια το ξεθεμέλιωμα των εργασιακών δικαιωμάτων, ώστε να διασφαλιστεί πάμφθηνη εργατική δύναμη για τα μονοπώλια, ξένα και εγχώρια. Αυτό ακριβώς επιχειρεί η κυβέρνηση με την κατάργηση της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας και του κατώτατου μισθού στον ιδιωτικό τομέα, αλλά και την εργασιακή εφεδρεία και την κατάργηση της μονιμότητας στο δημόσιο τομέα. Ταυτόχρονα, βέβαια, η δημόσια περιουσία πρέπει να ξεπουληθεί στο σύνολό της και να διασφαλιστεί άφθονη ρευστότητα για τους «επενδυτές» και πλήρης φοροαπαλλαγή τους. Η γερμανική κυβέρνηση και οι εκπρόσωποι των γερμανικών μονοπωλίων δικαιολογημένα καυχιόνται ότι έχουν την τεχνογνωσία για να βοηθήσουν στην κατεύθυνση αυτή. Εδώ και 10 χρόνια εφαρμόζουν το «σχέδιο Χαρτς», από το όνομα του διευθυντή του τμήματος ανθρώπινων πόρων(!) της «Φολκσβάγκεν», που στην κυριολεξία εκθεμελίωσαν τις εργασιακές σχέσεις, προκειμένου να θωρακιστεί η ανταγωνιστικότητα των γερμανικών μονοπωλίων. Ηδη, σήμερα, εκατομμύρια εργαζόμενοι δουλεύουν με «μισή δουλειά» για 400 ευρώ το μήνα χωρίς καμία ασφαλιστική κάλυψη, ενώ έχουν επεκταθεί και «οι δουλειές του ενός ευρώ» κυρίως στο δημόσιο τομέα...
Κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και του βασικού μισθού στον ιδιωτικό τομέα, κατάργηση της μονιμότητας και μαζικές απολύσεις στο δημόσιο. Αγρια σφαγή των μισθών και των συντάξεων παντού, φοροληστεία και χαράτσια ακόμα και στους άνεργους και τους ανάπηρους, πτώχευση των ασφαλιστικών ταμείων και μετατροπή των συντάξεων σε προνοιακά επιδόματα, «λουκέτο» στα σχολεία, διάλυση των νοσοκομείων, απρόσιτα τα φάρμακα, ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας... Μόνο όσοι πάσχουν από αθεράπευτο ραγιαδισμό δεν βλέπουν ότι ο γενικευμένος πόλεμος του κεφαλαίου ενάντια στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα βρίσκεται σε πλήρη ανάπτυξη. Πρόκειται για πόλεμο δίχως όρια και δίχως τέλος, που οδηγεί σε βαθιά και μόνιμη πτώχευση την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα για να διασφαλιστούν τα κέρδη των μονοπωλιακών ομίλων. Εδώ λοιπόν που έχουν φτάσει τα πράγματα ο λαός και οι εργαζόμενοι πρέπει να πάρουν ξεκάθαρη απάντηση στο αμείλικτο δίλημμα: ή θα σωθεί ο λαός ή η πλουτοκρατία. Αν σκύψει το κεφάλι, τα αντιλαϊκά μέτρα θα διαδέχονται το ένα το άλλο και οι εκβιασμοί και οι απειλές δεν θα έχουν τέλος. Πρέπει να συνειδητοποιήσει τη δύναμή του, να ξεσηκωθεί, αλλά για να πετύχει τους στόχους του πρέπει να οργανωθεί και πάνω απ' όλα πρέπει να έχει ξεκάθαρο ποιος είναι ο αντίπαλος και πού το πάει. Το θέμα δεν είναι να φύγει απλά η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ για να έρθει μια κυβέρνηση συνεργασίας ή έκτακτης ανάγκης που θα εφαρμόσει τα ίδια άγρια μέτρα πιο αποτελεσματικά. Είναι ιστορική ευκαιρία να υπάρξει ένα ενιαίο κοινωνικό μέτωπο που όχι μόνο θα αντισταθεί και θα παρεμποδίσει τα βάρβαρα μέτρα, αλλά θα θέσει ανοιχτά και καθαρά θέμα πολιτικής εξουσίας σε τροχιά ρήξης και ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων.