Ηταν να μη δοθεί το σύνθημα για την επίσημη χρεοκοπία.

Σπεύδουν τώρα όλοι τους να βγάλουν την ουρά απέξω και να ρίξουν την ευθύνη στο λαό που τον χρεώνουν ότι με τη στάση του οδήγησε στη χρεοκοπία.

Από μια σκοπιά ανάγνωσης η παραζάλη στα κύρια άρθρα στον αστικό Τύπο βοηθά να ξεχωρίσει η ήρα από το στάρι. Ο πανικός για την επικείμενη επίσημη χρεοκοπία έχει καταβάλει όλον τον αστικό Τύπο (και αυτόν που αυτοχαρακτηρίζεται «αριστερός»).

Οι εργάτες δεν έχουν κανένα λόγο να συζητάνε καν για τη χρεοκοπία. Εχουν ήδη χρεοκοπήσει τα εργατόσπιτα. Το ποιος από τους τραπεζίτες θα χάσει και πόσα από τα ήδη κέρδη του είναι αδιάφορο για τον εργάτη. Ο εργάτης πρέπει να θυμάται ότι ο καπιταλιστής και τη στιγμή που εμφανίζεται χαμένος, πάλι κερδισμένος είναι κι ότι τα κέρδη του είναι βγαλμένα από την εκμετάλλευση εργατών.

Ισοδυναμεί με αυτοκτονία ακόμα και το να συζητάνε οι εργάτες για το ποιος φταίει από τους καπιταλιστές. Πόσο μάλλον να επιτρέπουν να τους χρεώνουν - τους εργάτες - ακόμα και με την υποψία ότι μπορεί και να φταίνε επειδή επιμένουν να έχει γάλα το παιδί τους.

Το ερώτημα για τον εργάτη είναι «τι κάνουμε». Η απάντηση δεν είναι αυτονόητη.

Αν «φταίνε οι εργάτες - υπερκαταναλωτές», τότε πρέπει να πληρώσουν.

Αν «φταίνε οι καπιταλιστές», πρέπει αυτοί να πληρώσουν.

Αν «φταίει όλο το σύστημα» που έχει ήδη σαπίσει, πρέπει να ανατραπεί.

Η απάντηση που δίνει καθένας εξαρτάται από την ερώτηση.

Οταν η ερώτηση αφορά την πηγή του προβλήματος, τότε ένοχος είναι το σύστημα, άρα εκεί πρέπει να προσανατολίζεται η πάλη.

Οταν η ερώτηση θεωρεί καλό το σύστημα, αλλά κακή τη διαχείρισή του, τότε οδηγεί σε αλλαγή διαχειριστή για να 'ρθεις μετά από λίγο να τον ξαναλλάξεις κι έτσι οι καπιταλιστές πίνουν στην υγεία των κορόιδων.

Ενα από τα κλειδιά για τη σημερινή κατάσταση βρίσκεται στο 1992.

Το θέμα τότε δεν ήταν μόνο οι 292 βουλευτές των αστικών κομμάτων που ψήφισαν το Μάαστριχτ, αλλά ότι ολόκληρο το αστικό πολιτικό σύστημα αποκαλύφτηκε σαν υπηρέτης του μονοπωλιακού κεφαλαίου.

Αυτό δεν έγινε κατανοητό τότε από τη μεγάλη μάζα των εργατών κι έτσι χάθηκε πολύτιμος χρόνος για την οργάνωση της πάλης που θα αντιμετώπιζε έγκαιρα τον αντίπαλο.

Το ΚΚΕ από τότε σημείωσε πως ανοίγει ο δρόμος για βάθεμα της βαρβαρότητας. Το ΚΚΕ δεν ζητάει σήμερα να του αναγνωριστεί ένσημο έγκαιρης πρόγνωσης. Εχει δικαίωμα, όμως, να ζητάει να δουν οι εργάτες την αιτία του κακού: Στο σύστημα και στην πολιτική του εκπροσώπηση, που λειτουργεί ως το χέρι που στηρίζει το βούρδουλα.

Το αίτημα των αστών παραμένει ένα: Να δεχτούν τα θύματα ότι είναι καθήκον τους να σώσουν τους καπιταλιστές. Οι οποίοι - καπιταλιστές - είναι έτοιμοι να θυσιάσουν έναν από τους πολιτικούς εκπροσώπους τους, αν αυτό εξασφαλίσει τη συναίνεση των θυμάτων. Στην ψύχρα όσοι στήριζαν τον Παπανδρέου, τώρα τον παρουσιάζουν ως ανίκανο. Δικό τους, ενδοταξικό το πρόβλημα, κανένα κλάμα από τους εργάτες, αλλά να 'ναι καθαρό: Οι αστοί μπορούν να θυσιάσουν πολλούς από τους πολιτικούς τους εκπροσώπους για να διατηρήσουν την εξουσία. Ασε που μπορεί να το κάνουν για να τσιγκλίσουν «ΠΑΣΟΚικά ένστικτα αυτοσυντήρησης» για να συγκρατήσουν φυγόκεντρες από το ΠΑΣΟΚ λαϊκές δυνάμεις για ανοχή στο «κόμμα ΠΑΣΟΚ».

Οσο πλησιάζει η ώρα της ανεπίστρεπτης κρίσης, τόσο εντείνεται το θέατρο: Δε φταίω εγώ, φταις εσύ, και γιατί φταίω εγώ, φταίει ο Χατζηπετρής.

Θέλεις να τους πάρεις έναν έναν με τις πέτρες.

Αλλά αυτό θα τους αθωώσει. Γιατί θα θεωρηθεί δίκη. Ενώ πρέπει να πληρώσουν συνολικά ως τάξη. Ως τάξη όλοι μαζί: Και το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ και ο ΛΑ.Ο.Σ. και η Μπακογιάννη, να πληρώσουν οι μεγαλοεπιχειρηματίες.

Σήμερα περισσότερο από χτες πρέπει να έχουμε καθαρό ποιος είναι ο αντίπαλος. Και αυτό μπορεί να είναι καθαρό μόνο αν κατανοούμε την ακριβή θέση της χώρας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα.

Αν αυτό δεν είναι καθαρό, μπορούμε να διαβάζουμε με άνεση ότι για την κρίση φταίει ο υπερκαταναλωτισμός των Ελλήνων ή ο αντιαμερικανισμός τους ή η κακή Γερμανία.

Για ό,τι παθαίνουν τα λαϊκά στρώματα εδώ, όπως στην Ιταλία, την Ισπανία και την Ιρλανδία, φταίει μόνο ο καπιταλισμός. Φταίνε μόνο τα όρια ενός συστήματος που έχει παρασαπίσει και στο χαμό του απειλεί να συμπαρασύρει τα πάντα.

Είναι κρίσιμο να πάψουμε να κυνηγάμε ανεμόμυλους, είναι κρίσιμο όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι να κατανοούν ποιος είναι ο αντίπαλος και πού το πάει: Στην ένταση της εκμετάλλευσης και όχι στην επιστροφή σε μια εποχή που κέρδιζε λιγότερα από την εκμετάλλευση.

Αυτό δε γίνεται με σεμινάρια. Αυτό βγαίνει από την εμπειρία της συμμετοχής στην ταξική πάλη. Οσοι διαδήλωναν προχτές στο δρόμο έμαθαν μέσα από τη διαδικασία που τους οδήγησε στο δρόμο εντελώς διαφορετικά πράγματα από όσα μάθαιναν στον καναπέ διαβάζοντας εξυπναδούλες - δήθεν αντιεξουσιαστικές - στον αστικό Τύπο.

Εδώ ο ρόλος του ΚΚΕ και του «Ριζοσπάστη». Εδώ και το φράγμα που ορθώνουν οι οπορτουνιστές. Το ΚΚΕ καλεί σε αντιμονοπωλιακό αγώνα και δείχνει με παραδείγματα τον αντίπαλο, συσπειρώνει δυνάμεις ενάντια σ' αυτόν. Οι οπορτουνιστές δείχνουν τον εργάτη ως συμμέτοχο στο πρόβλημα, καλλιεργούν ενοχικά συμπλέγματα στην εργατική τάξη, αφήνουν στο απυρόβλητο το σύστημα, οδηγούν στην επόμενη ήττα.

Δεν αρκεί να ξέρουμε τον αντίπαλο, πρέπει να κρατάμε καθαρό και τον κήπο μας. Στην επίθεση του κεφαλαίου για ένταση της εκμετάλλευσης, η απάντηση είναι αντεπίθεση για την ανατροπή των καπιταλιστών, για τη λαϊκή εξουσία και οικονομία.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΤΩΡΑ ΠΑΝΣΤΡΑΤΙΑ ΣΤΗ ΔΡΑΣΗ για τη γενική απεργία στις 19 του Οκτώβρη

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: «Πυρετός» για haircut 50%

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Προωθείται «κούρεμα» σε δόσεις

ΤΑ ΝΕΑ: Κλειδώνει το «κούρεμα»

Ο ΛΟΓΟΣ: «Παζάρι» για το ελληνικό χρέος

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: Νέα μέτρα ή εκλογές

Το ΠΟΝΤΙΚΙ: Οι ρουφιάνοι της τρόικας

Η ΑΥΓΗ: Μπροστά σε... διπλή χρεωκοπία

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Αύξηση χρέους προκάλεσε η ΕΛΣΤΑΤ

ΑΥΡΙΑΝΗ: Βάλτε λεφτά ή κλείστε τις εταιρίες

ΕΘΝΟΣ: Οι απώλειες από το νέο μισθολόγιο - βαθμολόγιο

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Απάτη ολκής με το ενιαίο μισθολόγιο

Η ΝΙΚΗ: 25% κάτω οι επικουρικές συντάξεις

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ ΤΥΠΟΣ: Κόλαση η Αθήνα!

«Οι απειλές και οι εκβιασμοί της κυβέρνησης είναι βουτηγμένοι στην κοινοτοπία της συνεχούς επανάληψης ενός τρομοκρατικού σεναρίου, που αδιάλειπτα επαναλαμβάνεται με αφορμή κάθε επικαιροποίηση της συμφωνίας που έκανε το ΠΑΣΟΚ με την τρόικα. Μια συμφωνία που (...) πέτυχε να λιώσει τα λαϊκά νοικοκυριά, από τα οποία τώρα ζητούνται κι άλλες υποχωρήσεις. Βέβαια, για ένα τέτοιο χρέος σαν κι αυτό που δημιούργησαν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, προκειμένου να αυξάνουν τα δισεκατομμύρια και την κυριαρχία τους οι διάφοροι μεγαλοεπιχειρηματίες, τα μονοπώλια, ο λαός δεν έχει καμιά ευθύνη, δεν το δημιούργησε, δε χρωστά του χρωστάνε, δεν το αναγνωρίζει.

(...) Απώτερος στόχος της πολιτικής του ΠΑΣΟΚ και της τρόικας είναι, με αφορμή το χρέος και στη βάση των απειλών ότι η χώρα θα πτωχεύσει, να εφαρμόζουν στρατηγική ολοένα και περισσότερων, πιο σκληρών, αντεργατικών αναδιαρθρώσεων, για την ενίσχυση της λεγόμενης ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων, κάτι που θα επιτρέψει στο κεφάλαιο, αυξάνοντας την εκμετάλλευση, να ξεπεράσει ευκολότερα και γρηγορότερα την οικονομική κρίση, να περάσει σε περίοδο ανάκαμψης, σε ακόμη μεγαλύτερη κερδοφορία, κάτι που μπορεί να γίνει μόνο μέσα από τη μαζική χρεοκοπία των λαϊκών νοικοκυριών (...) στόχο έχουν να κάνουν πιο ελκυστικές τις επιχειρηματικές επενδύσεις, προσφέροντας στο κεφάλαιο ακόμα φτηνότερη εργατική δύναμη (...) γι' αυτό πασχίζει και η κυβέρνηση, εκεί αποβλέπουν τα μέτρα που καθημερινά ανακοινώνει.

(...) Αυτή τη φορά, τώρα που η αγανάχτηση του κόσμου έχει φουντώσει και δύσκολα βρίσκεις άνθρωπο που να μη βράζει μέσα στην οργή και την αγανάχτηση, αυτή τη φορά που τα περιθώρια έχουν στενέψει ασφυκτικά, οι απειλές και οι εκβιασμοί της κυβέρνησης δεν πρέπει να περάσουν. Χρέος όλων μας είναι να συνειδητοποιήσουμε τον ταξικό χαρακτήρα των μέτρων, ώστε με ακόμα μεγαλύτερη αποφασιστικότητα να ενισχύσουμε τους ταξικούς αγώνες, την πάλη για την αλλαγή του συσχετισμού των δυνάμεων για μια άλλη, τη λαϊκή εξουσία» (από το κύριο άρθρο στο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).