«Το παν είναι να μάθουν τα παιδιά τα οφέλη του αθλητισμού», τονίζει στον «Ρ» ο Κώστας Μίσσας, κατακρίνοντας την πίεση για επιτυχία που υπάρχει σήμερα

Ως άνθρωπος του αθλητισμού και ειδικότερα του μπάσκετ, με χρόνια εμπειρία στα γήπεδα (παίκτης, προπονητής, τεχνικός σύμβουλος), ο Κώστας Μίσσας μίλησε για τις ιδιαιτερότητες που έχει ο αθλητισμός στις μικρές ηλικίες, τους κινδύνους που κρύβονται σήμερα στις λογικές που επιβάλλει το μοντέλο του εμπορευματοποιημένου αθλητισμού, αλλά και τα προβλήματα που ανακύπτουν προκειμένου να γίνει μια σωστότερη δουλειά από την ανυπαρξία ενός οργανωμένου σχεδίου για τον αθλητισμό υπό κρατική μέριμνα.

Μάλιστα ο ίδιος έκανε ιδιαίτερη αναφορά στη συνεργασία που υπήρξε το τελευταίο διάστημα ανάμεσα στην Ομοσπονδίας και το ΚΚΕ, στο πλαίσιο της οποίας πραγματοποιήθηκε σειρά εκδηλώσεων για το άθλημα του μπάσκετ, και οι οποίες απευθύνονταν όχι μόνο στα παιδιά αλλά και στους γονείς, μέσω των συζητήσεων που ακολουθούσαν τα προπονητικά σεμινάρια.

- Με βάση τις πρόσφατες επιτυχίες των μικρών εθνικών ομάδων, τελικά μπορούμε να πούμε ότι το ελληνικό μπάσκετ από ταλέντα έχει ...περίσσευμα.

Το αν κάθε χρονιά υπάρχουν ταλέντα στο άθλημα, δηλαδή παιδιά που έχουν την προοπτική ή τη δυνατότητα να φτάσουν σε ένα σημείο, εξαρτάται απο κάποιους παράγοντες όπως για παράδειγμα οι ηλικιακές χρονιές. Υπάρχουν κάποιες όπου πολλά παιδιά ξεχωρίζουν και κάποιες άλλες όπου αυτά είναι λιγότερα. Ωστόσο αν το πάρουμε σε γενικότερο επίπεδο θα 'λεγα ότι πάντα ως ελληνικό μπάσκετ βγάζουμε αθλητές, άσχετα απ' τον αριθμό κάθε χρονιάς. Και μάλιστα αυτό συμβαίνει την ώρα που σε επίπεδο χώρας στο κομμάτι του αθλητισμού δεν υπάρχουν κεντρική διοίκηση, κεντρικός προγραμματισμός, συγκεκριμένο πλαίσιο, σχολικός αθλητισμός, και πολλά λειτουργούν όχι σε ένα ομαδικό πλαίσιο δεδομένων αλλά σε επίπεδο ατομικής πρωτοβουλίας. Στο τελευταίο για παράδειγμα εντάσσεται η δουλειά που κάνει η Ομοσπονδία μπάσκετ από μόνη της.

- Ποιοι είναι οι κρίκοι της αλυσίδας που θα πρέπει να υπάρξουν ώστε να γίνει μια σωστή δουλειά, και αν είναι δυνατόν να έρθουν και οι επιτυχίες;

Σίγουρα είναι πολλά αυτά που πρέπει να γίνουν. Για παράδειγμα εμείς σαν Ομοσπονδία έχουμε ως πρώτη μορφή το πρόγραμμα βάσης ανίχνευσης και επιλογής, προκειμένου να γνωρίζουμε τι ακριβώς γίνεται και τι υπάρχει σε συγκεκριμένες ηλικίες. Κάθε χρόνο ομοσπονδιακοί προπονητές γυρίζουν όλη την Ελλάδα και σε διάφορα «καμπ» κάνουν μια επιλογή από έναν μεγάλο αριθμό παιδιών, π.χ. από 500 παιδιά επιλέγονται τα 70 - 80, που μοιράζονται σε διάφορα κλιμάκια, π.χ. Αθήνα, Θεσσαλονίκη, όπου γίνεται πλέον μια μεγαλύτερη δουλειά. Το συγκεκριμένο πρόγραμμα είναι αρκετά δομημένο. Ομως προσωπικά πιστεύω ότι ναι μεν η ανίχνευση και η επιλογή υφίσταται, αλλά απο κει και πέρα παίζει πολύ μεγάλο ρόλο πού βρίσκονται αυτά τα παιδιά, σε ποια μέρη της Ελλάδας, και πώς δουλεύουν για παράδειγμα με τις ομάδες τους σχετικά με την εξέλιξή τους. Αυτό είναι ένα κομμάτι που δημιουργεί έναν άλλο προβληματισμό.

- Πόσο δύσκολο είναι για ένα παιδί που προέρχεται από την επαρχία να αξιοποιηθεί σε ένα άθλημα;

Θα μιλήσω αρχικά με βάση κάποιο γεγονός. Τα τελευταία χρόνια η Ομοσπονδία κάνει μεγάλες δράσεις ώστε να επιδράσει πάνω σε ένα πλατύ κοινό, είτε αυτό είναι τα παιδιά είτε οι γονείς κ.λπ. Πάνω σε αυτό, το τελευταίο διάστημα έγινε και μια σπουδαία συνεργασία με το ΚΚΕ για τη διοργάνωση εκδηλώσεων που αφορούσαν το άθλημα του μπάσκετ. Οπου και να έχουμε πάει η ερώτηση τις περισσότερες φορές αφορά το αν ένα ταλέντο μπορεί να αναπτυχθεί στην επαρχία. Η ουσία και η απάντηση που δίνω είναι ότι δεν μπορεί, και θα πρέπει να μετακινηθεί σε κάποιο αστικό κέντρο. Αυτό όμως πρακτικά σημαίνει αρκετές δυσκολίες για την ίδια την οικογένεια, όπως π.χ. το κόστος, και άρα με αυτό το σκεπτικό μιλάμε για μια αντίθεση σε σχέση με τα παιδιά που βρίσκονται εντός ή κοντά στα αστικά κέντρα. Εδώ είναι ένα άλλο κομμάτι για το οποίο ως Ομοσπονδία Μπάσκετ προβληματιζόμαστε. Επόμενος στόχος μας είναι να δημιουργήσουμε κάποια κλιμάκια ανάλογα με το πόσα παιδιά έχουμε και πού βρίσκονται αυτά, ώστε να δουλεύουν εκεί ομοσπονδιακοί προπονητές. Ουσιαστικά, αφού δεν μπορεί να μετακινηθεί το παιδί, να πάμε εμείς σε αυτό.

-Με δεδομένες τις λογικές που επικρατούν σήμερα στον εμπορευματοποιημένο αθλητισμό και ειδικότερα στις επαγγελματικές ομάδες, τι ρόλο παίζει αυτή η κατάσταση στην απόφαση ενός παιδιού να ασχοληθεί π.χ. με το μπάσκετ, και ποια η αντιμετώπιση από την πλευρά σας;

Το πρόβλημα σε αυτό το κομμάτι είναι η ανάγκη να περάσεις σε αυτά τα νέα παιδιά πως η βάση είναι ότι κάνω αθλητισμό για να διασκεδάσω, για να μου προσφέρει τα σωματικά και ψυχικά οφέλη που προσφέρει ο αθλητισμός, και απο κει και πέρα, ανάλογα με το τι θα γίνει, μπορεί να ακολουθήσω κάποιο όνειρο, αν έχω την προοπτική. Ωστόσο σήμερα από μικρή ηλικία τα παιδιά μπαίνουν σε μια μορφή πίεσης σε σχέση με το κομμάτι που λέγεται επιτυχία, να μπω σε κάποια ομάδα, να βγάλω κάποια λεφτά, και προσωπικά πιστεύω ότι αυτό είναι μεγάλο λάθος. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι επίσημες έρευνες κάνουν λόγο πως μόλις 1 στα 10.000 παιδιά στατιστικά εξελίσσεται σε επαγγελματία παίκτη. Οι γονείς είναι ένας παράγοντας που θα μπορούσε να τους καθοδηγήσει σωστά, ωστόσο τα τελευταία χρόνια με την οικονομική κρίση και οι ίδιοι οι γονείς δημιουργούν αυτή την πίεση, με στόχο μια μελλοντική οικονομική απολαβή. Και όλα αυτά ενώ μιλάμε για παιδικές ψυχές 10, 14 ετών.

Κάποιες από τις δράσεις που πραγματοποιούμε ως Ομοσπονδία στοχεύουν να ενημερώσουμε και να εκπαιδεύσουμε όχι μόνο τα παιδιά, αλλά και τους ίδιους τους γονείς στο ποια είναι η σωστή λογική, ποιος είναι ο σωστός δρόμος. Το πρόβλημα γίνεται μεγαλύτερο, αφού με την ανυπαρξία ενός οργανωμένου πλαισίου για τον αθλητισμό στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση δεν υπάρχει η δυνατότητα να μπουν κάποιες σωστές βάσεις εξ αρχής. Ο αθλητισμός είναι ένα ταξίδι που μπορεί να σου βγει, μπορεί και όχι. Οπως και να έχει όμως, το θέμα είναι με την ενασχόληση με τον αθλητισμό να έχεις κερδίσει αυτά που σου έχει προσφέρει. Αυτό είναι το παν και όχι το πόσα λεφτά θα βγάλεις.

Απο τη συζήτηση με τον Κώστα Μίσσα φυσικά δεν έλειψε και η αναφορά στα δρώμενα του φετινού Ευρωμπάσκετ ανδρών, που ξεκίνησε χτες και στο οποίο η εθνική συμμετέχει έχοντας υψηλούς στόχους.

- Η φετινή εθνική ανδρών πάει στο Ευρωμπάσκετ ως η πιο πλήρης ομάδα των τελευταίων ετών. Πόσο ψηλά μπαίνει ο πήχης των στόχων;

Η φετινή εθνική αναμφισβήτητα είναι μια ομάδα η οποία θεωρείται πλήρης, αφού έχουν έρθει όλοι οι παίκτες που κλήθηκαν και δεν υπήρξαν απουσίες. Αν και η προετοιμασία ξεκίνησε αργά, κυρίως λόγων των υποχρεώσεων παικτών που μετέχουν στο ΝΒΑ, εντούτοις μπαίνει στους αγώνες έτοιμη κατά 80%. Πιστεύω ότι μέσα και απ' τα παιχνίδια της Α` φάσης θα υπάρξει μεγαλύτερη βελτίωση για την συνέχεια. Ετσι, αν όλα εξελιχθούν ομαλά χωρίς απρόοπτα, όπως για παράδειγμα χωρίς τραυματισμούς και απουσίες, τότε σίγουρα ο πήχης μπαίνει ψηλά και θεωρώ εφικτή μια παρουσία στην τετράδα, και από κει και πέρα βλέπουμε. Θα επαναλάβω πάντως οτι υπάρχουν αρκετοί παράγοντες τους οποίους δεν μπορείς να ελέγξεις. Η βασική λογική είναι να προσπαθούμε να τους προλάβουμε έτσι ώστε να μην μας εμφανιστούν στο προσκήνιο.

- Πολλοί θεωρούν εύκολα για την εθνική τα παιχνίδια της Α` φάσης, και ότι θα πρέπει να σκεφτόμαστε από τώρα το ταξίδι στη Λιλ. Είναι έτσι τα πράγματα;

Σίγουρα ο καθένας μπορεί να εκφράσει την άποψή του για τη δυναμικότητα των ομάδων. Ωστόσο εμείς ξέρουμε πως στο παρκέ είναι που αποδεικνύεται η δυναμική της μιας ομάδας έναντι της άλλης. Και το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σε μια ομάδα είναι να υποτιμήσει οποιονδήποτε αντίπαλο. Εμείς έχουμε την άποψη ότι κάθε παιχνίδι είναι ξεχωριστό, κάθε παιχνίδι είναι βαθμοί, και φυσικά μέσα απ' αυτή τη διαδικασία και το κυνήγι των αποτελεσμάτων, σκοπός είναι να υπάρχει και η αγωνιστική βελτίωση της ομάδας από παιχνίδι σε παιχνίδι. Αυτό ομως δεν σημαίνει ότι τα παιχνίδια πρέπει να τα δεις μόνο για αυτόν τον λόγο, ή να πεις πως είναι μια εύκολη κλήρωση και ένας εύκολος όμιλος. Θα πρέπει να δείχνεις σοβαρότητα σε κάθε παιχνίδι, μην ξεχνάμε άλλωστε ότι μιλάμε για σειρά παιχνιδιών.