Η λεγόμενη «Διακήρυξη του Βίλνιους», που ενέκρινε στις αρχές του φετινού Ιούλη η Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Οργανισμού για την Ασφάλεια και Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ), μοιάζει να «ξεχείλισε το ποτήρι» για τη ρωσική ηγεσία. Από την αρχική χλιαρή αντίδραση, της αποχής από τις εργασίες της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης, που ακολούθησαν οι Ρώσοι βουλευτές, προχώρησε στην καταγγελία της «Διακήρυξης», (που προβλέπει την εξίσωση της ναζιστικής Γερμανίας και της ΕΣΣΔ), περνώντας στην «αντεπίθεση». Αξίζει κανείς να δει το τι ακριβώς λέει η ρωσική ηγεσία, αλλά και τους λόγους που την οδήγησαν σ' αυτήν την αντίδραση.

Τη ρωσική πλευρά εξόργισε - και σωστά - η ταύτιση της Σοβιετικής Ενωσης με τη Ναζιστική Γερμανία. Η αντίδραση της σημερινής ρωσικής ηγεσίας έχει, ωστόσο, να κάνει μόνον με το ότι η ΕΣΣΔ ήταν σύμμαχος των αντιχιτλερικών δυνάμεων και μάλιστα σήκωσε το μεγαλύτερο «φορτίο» στη μάχη για την ήττα του φασισμού.

Η ρωσική ηγεσία αντιδρά ακόμη στο να μοιράζονται εξίσου οι ευθύνες για την έναρξη του πολέμου ανάμεσα στη ναζιστική Γερμανία και στην ΕΣΣΔ. Ετσι, σε άρθρο του ο Σεργκέι Λαβρόφ, υπουργός Εξωτερικών της Ρωσικής Ομοσπονδίας, χαρακτηρίζει την προσπάθεια εξίσωσης της 23ης Αυγούστου 1939, όταν υπογράφτηκε η Συμφωνία μη επίθεσης μεταξύ ΕΣΣΔ - Γερμανίας, με την 1ηΣεπτέμβρη του 1939, που ξεκίνησε η εισβολή της Γερμανίας στην Πολωνία, ως «ακρότητα του ιστορικού αναθεωρητισμού». Σημειώνει πως με τον τρόπο αυτό επιδιώκεται να λησμονήσουμε τη Συμφωνία του Μονάχου του 1938, «που οδήγησε στον τεμαχισμό και στην κατοχή της Τσεχοσλοβακίας, καθώς και στην αγγλο-γερμανική διακήρυξη που υπογράφτηκε ταυτόχρονα και στην ουσία σήμαινε τη συμφωνία μη επίθεσης μεταξύ Μεγάλης Βρετανίας και χιτλερικής Γερμανίας (η λεγόμενη «Ειρήνη στην εποχή μας»), και μια ολόκληρη σειρά άλλων γεγονότων, που με συνέπεια προετοίμαζαν τη γερμανική επίθεση και την έστρεφαν προς την Ανατολή».

Ταυτόχρονα, ο Πρόεδρος της Ρωσίας, Ντμίτρι Μεντβέντιεφ, κατηγόρησε τα κράτη της Βαλτικής, όσο και την Ουκρανία γιατί «ανακηρύσσουν εθνικούς ήρωες τους πρώην συνεργάτες των ναζί». Ενώ ο πρωθυπουργός της χώρας Βλαντιμίρ Πούτιν απάντησε στις κατηγορίες, που ακούγονται από την πολωνική πλευρά, (κι όχι μόνον), ότι με το «Σύμφωνο μη επίθεσης» του 1939 η ΕΣΣΔ συμμετείχε στο διαμελισμό της Πολωνίας, μαζί με την Γερμανία, σημειώνοντας πως λίγο πριν, με τη Συμφωνία του Μονάχου, ήταν η Βρετανία και η Γαλλία που έδωσαν το «πράσινο» για την αλλαγή των συνόρων στην Ευρώπη, με το διαμελισμό και την κατοχή της Τσεχοσλοβακίας, στην οποία εκτός της Γερμανίας συμμετείχαν ακόμη η Ουγγαρία και η Πολωνία.

Την ίδια ώρα πρέπει να παρατηρήσουμε πως η αντίδραση της ρωσικής ηγεσίας δεν ξεκινά από την ακρογωνιαία θέση ότι η ταύτιση της ΕΣΣΔ με τη ναζιστική Γερμανία είναι απαράδεκτη, γιατί η ΕΣΣΔ ήταν ένα σοσιαλιστικό κράτος, όπου η εξουσία βρισκόταν στα χέρια του εργαζόμενου λαού, μέσω των Σοβιέτ, ενώ στη ναζιστική Γερμανία η εξουσία βρισκόταν στα χέρια του μεγάλου κεφαλαίου, που είχε επιβάλει την πιο βίαιη και τρομοκρατική μορφή της δικτατορίας του.

Η σημερινή ρωσική ηγεσία γνωρίζει πολύ καλά την παραπάνω διαφορά, ωστόσο δεν την επικαλείται, αφού τα κοινωνικο - ταξικά συμφέροντα της ρωσικής ολιγαρχίας, που στηρίζει, δεν της το επιτρέπουν! Ετσι, την ώρα που ο Β. Πούτιν και η σημερινή ηγεσία της Ρωσίας τάσσονται ενάντια στην αναθεώρηση της Ιστορίας και στην εξαφάνιση του ρόλου της ΕΣΣΔ στην Αντιφασιστική Νίκη, την ίδια ώρα μειώνουν, έως και εξαφανίζουν, τον ρόλο που έπαιξε ο σοσιαλισμός και η πολιτική ηγεσία της ΕΣΣΔ στον Αντιφασιστικό αγώνα, ενώ αποδέχονται πλήρως την αντικομμουνιστική «φιλολογία» περί «ολοκληρωτισμού». Χαρακτηριστικά ο Πούτιν, συμμετέχοντας, επί της ουσίας στην αντικομμουνιστική εκστρατεία, ταύτισης κομμουνισμού και φασισμού (βλέπε «ολοκληρωτισμός»), υποστήριξε στην Πολωνία πως και ο λαός της Ρωσίας υπέφερε από το «ολοκληρωτικό καθεστώς» εκείνης της εποχής, ενώ έμμεσα αποδέχθηκε και την γκαιμπελική ερμηνεία της τραγωδίας του Κατίν, προσπαθώντας, ωστόσο να την εξισώσει με την εξολόθρευση από τους Πολωνούς των 80 - 120 χιλιάδων αιχμαλώτων στρατιωτών του Κόκκινου Στρατού, στον πόλεμο του 1920.

Ο Ρώσος πρωθυπουργός από τη μια αναγνώρισε ότι η ΕΣΣΔ δεν είχε άλλη επιλογή από την υπογραφή του «Συμφώνου μη επίθεσης», (αφού, όπως σημειώνει, υπήρχε ο κίνδυνος να βρεθεί η ΕΣΣΔ να πολεμά ανάμεσα σε δύο μέτωπα με τους Ιάπωνες και τους Γερμανούς), την ώρα μάλιστα που οι άλλες δυτικές «Δημοκρατίες» επεδίωκαν να στρέψουν τον Χίτλερ κατά της ΕΣΣΔ, και από την άλλη βγήκε να καταδικάσει την «ηθική πλευρά» του συμφώνου Μόλοτοφ - Ρίμπεντροπ! Φαίνεται για τον Πούτιν και τους ομοίους του «ηθικό» θα ήταν η ΕΣΣΔ να μην πάρει κανένα μέτρο αυτοπροστασίας, να μην επιδιώξει να κερδίσει χρόνο για την καλύτερη προετοιμασία της, απέναντι στον επερχόμενο πόλεμο.

Οπως είδαμε, η ρωσική ηγεσία αντιδρά στην αναθεώρηση της Ιστορίας, στην αμαύρωση του ρόλου της ΕΣΣΔ μόνο ως ένα βαθμό, ενώ σε άλλες πλευρές της σιγοντάρει αυτήν την επίθεση. Γιατί ακολουθεί αυτή τη στάση η σημερινή ρωσική ηγεσία;

1) Η αναθεώρηση της Ιστορίας και η απόδοση ευθυνών στην ΕΣΣΔ για το Β` Παγκόσμιο Πόλεμο, που επιδιώκεται στη «Δύση», συνδέεται με την διαστρεβλωτική αντίληψη περί «σοβιετικής κατοχής» της Βαλτικής και γενικότερα της Ανατολικής Ευρώπης, που πλέον έχει ξεπεράσει τα όρια της απλής ιστορικής έρευνας. Ετσι στις χώρες της Βαλτικής έχουν συγκροτηθεί κρατικές επιτροπές, με σκοπό να «υπολογίσουν» τη «ζημιά» από τη δήθεν «κατοχή». Ο σχετικός «λογαριασμός» θα έχει ως «οφειλέτη» τη σημερινή Ρωσία, που έχει ανακηρυχθεί ως χώρα «διάδοχη» της ΕΣΣΔ και είναι πιθανόν να συνοδευτεί και με αιτήματα αλλαγής των συνόρων σε βάρος της Ρωσίας. Αυτή η εξέλιξη, είναι φανερό πως δεν αρέσει καθόλου στη ρωσική κυβέρνηση.

2) Η ρωσική ηγεσία αντιδρά επίσης εν μέρει στην αναθεώρηση της Ιστορίας, γιατί θεωρεί πως δημιουργούνται «αρνητικά αντανακλαστικά» σε λαούς χωρών με τις οποίες επιδιώκει να αναπτύξει στενές οικονομικές σχέσεις, να κερδίσει μερίδια στις αγορές, για την ανάπτυξη της κερδοφορίας των Ρώσων καπιταλιστών. Είναι χαρακτηριστική η θέση του Πούτιν στην Πολωνία πως τα ιστορικά ζητήματα δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται σε βάρος της ανάπτυξης των οικονομικών και άλλων σχέσεων μεταξύ των χωρών.

3) Από την άλλη, όπως γράφει ο Σ. Λαβρόφ: «η Νίκη επιτεύχθηκε με ιδιαίτερα υψηλό τίμημα για να επιτρέψουμε να μας την αφαιρέσουν. Είναι για εμάς η κόκκινη γραμμή». Δηλαδή η ηγεσία της Ρωσίας προσπαθεί να καπηλευτεί τον ηρωισμό των σοβιετικών ανθρώπων και του Κόκκινου Στρατού, κατά τη διάρκεια του Β` Παγκοσμίου Πολέμου, οικοδομώντας μια αστική «πατριωτική ιδεολογία» ως «όχημα» κυριαρχίας των νεόπλουτων καπιταλιστών πάνω στην εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα της Ρωσίας.

4) Η ρωσική ηγεσία προσπαθεί να χρησιμοποιήσει την ιστορική αντιπαράθεση, γύρω από την προπολεμική κατάσταση, αλλά και το Β` Παγκόσμιο Πόλεμο, για να δείξει πως και σήμερα υπάρχει σοβαρό ζήτημα για την ευρωπαϊκή ασφάλεια και απαιτείται μια «νέα αρχιτεκτονική» των διεθνών οργανισμών, όπου η Ρωσία, μαζί με άλλες δυνάμεις, θα έχουν έναν μεγαλύτερο και πιο αποφασιστικό ρόλο στις διεθνείς εξελίξεις. Επιδιώκει έτσι τη συγκρότηση συμμαχιών κι αντιδρά και με αυτόν τον τρόπο σε άλλους σχεδιασμούς ανταγωνιστικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, που όπως σημειώνει ο Σ. Λαβρόφ, προχωρούν στην «πολιτικοποίηση της ιστορίας ... για να τεθούν νέες διαχωριστικές γραμμές στην Ευρώπη».

Συμπερασματικά, πρέπει να γίνει κατανοητό πως η αντίδραση της σημερινής καπιταλιστικής Ρωσίας, που θα κλιμακωθεί όσο πλησιάζει και η 65η επέτειος της Αντιφασιστικής Νίκης, δεν γίνεται από θέσεις αρχών υπεράσπισης της ΕΣΣΔ, αλλά για τα συμφέροντα της ρωσικής ολιγαρχίας! Και δε θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, αφού δεν πρέπει να ξεχνάμε πως στη σημερινή Κόκκινη Πλατεία είναι υψωμένη όχι η Κόκκινη, αλλά η τρικολόρε σημαία, που κατά τη διάρκεια του Β` Παγκοσμίου Πολέμου είχε υψώσει ο λεγόμενος «Ρωσικός απελευθερωτικός στρατός», δηλαδή τα στρατεύματα του προδότη στρατηγού Βλάσοφ, που «αγωνίζονταν» υπό τις διαταγές της ναζιστικής Βέρμαχτ για να «απελευθερώσουν» τη Ρωσία από τους μπολσεβίκους.