Πρόσφατα ο ρωσικός Τύπος δημοσίευσε την είδηση ότι ο πρώην υπουργός Αμυνας της Λετονίας, πρώην ευρωβουλευτής και νυν μέλος της ηγεσίας του ακροδεξιού κόμματος «Ενωση των Πολιτών», Γκιρτσ Βάλντις Κριστόβσκις, απευθύνθηκε στις αστυνομικές αρχές της χώρας του με αίτημα τη σύλληψη και ανάκριση του Ρώσου ιστορικού, Αλεξάντρ Ντιούκοφ, διότι στη δράση του υπάρχουν «ενδείξεις για ποινικά εγκλήματα».

Ο Ντιούκοφ επρόκειτο να ταξιδέψει στη Λετονία για να συμμετάσχει σε εκδήλωση για την επέτειο της υπογραφής του γνωστού και ως «συμφώνου Μόλοτοφ - Ριμπεντρόπ» τον Αύγουστο του 1939. Παρεμπιπτόντως να σημειώσουμε ότι σύμφωνα με νέα ιστορικά ντοκουμέντα (βλ. «Ρ» 19/8/2009), η υπογραφή του Συμφώνου μη επίθεσης, μεταξύ της ΕΣΣΔ και της φασιστικής Γερμανίας, ήταν για τη Σοβιετική Ενωση «το μοναδικό προσιτό μέτρο αυτοάμυνας στις συνθήκες που τότε διαμορφώνονταν». Δηλαδή, στο ασφυκτικό πλαίσιο που διαμόρφωναν οι κυβερνήσεις της Βρετανίας και της Γαλλίας σε συνεργασία με τους ναζί, εις βάρος της ΕΣΣΔ.

Ο Κριστόβσκις «πιάστηκε» από μια πρόταση του Ντιούκοφ στο διαδίκτυο... πριν ένα χρόνο, όπου ανέλυε και αποδομούσε τα απροκάλυπτα, αντικομμουνιστικά και αντισοβιετικά ψέματα που αναπαρήγαγε το... λετονικό «ντοκιμαντέρ» υπό τον «βαρύγδουπο» τίτλο «Σοβιετική Ιστορία». Ο ιστορικός, που συμμετείχε και στις διαδηλώσεις έξω από την πρεσβεία της Λετονίας στη Μόσχα με αφορμή την ταινία, έγραφε προς το τέλος της ανάλυσής του: «Είμαι ήρεμος άνθρωπος, αλλά αφού είδα τα 2/3 της ταινίας, μου δημιουργήθηκε μόνο μια επιθυμία: Να σκοτώσω ο ίδιος τον σκηνοθέτη και να κάψω την πρεσβεία της Λετονίας».

Η αλήθεια είναι ότι το καθεστώς της Λετονίας και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι «τύπου» Κριστόβσκις, δεν έχουν και πολλά περιθώρια να αναμετρηθούν με την Ιστορία, εκτός από ταινίες όπως η παραπάνω και από, ακίνδυνες φυσικά, φράσεις εξοργισμένων ιστορικών. Αλλωστε ο Ντιούκοφ (σσ. δεν είναι κομμουνιστής) εξέδωσε και ένα ολόκληρο - και κάθε άλλο παρά «απειλητικό» με την ποινική έννοια - βιβλίο ειδικά για την ταινία, με τον χαρακτηριστικό τίτλο «"Σοβιετική Ιστορία" - Ο Μηχανισμός του Ψεύδους». Και ανεξάρτητα από τις... «ποινικές προθέσεις» του κάθε Ντιούκοφ, η αποκάλυψη αυτού του «μηχανισμού» είναι που εξοργίζει το καθεστώς της Λετονίας, των πολιτικών εκπροσώπων του «τύπου» Κριστόβσκις, την ΕΕ και τα μονοπώλια εν γένει.

Ας δούμε όμως τι ήταν αυτό που εξόργισε τον ιστορικό και όχι μόνο. Η ταινία «Σοβιετική Ιστορία», παραγωγής 2008, είναι μια φιλμική «επιτομή» των αντικομμουνιστικών και αντισοβιετικών προπαγανδιστικών κατασκευασμάτων που δημιούργησαν τα «εργαστήρια» του ιμπεριαλισμού - συμπεριλαμβανομένων και των ναζί - τα τελευταία 60 χρόνια. Αυτοπροσδιόριζεται ως «ντοκιμαντέρ», γυρισμένο από τον Λετονό σκηνοθέτη Εντβινς Σνόρε. Χρηματοδοτήθηκε - φανερά τουλάχιστον - από την πολιτική ομάδα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου «Ενωση για την Ευρώπη των Εθνών» (UEN), η οποία είναι εκ των συντακτών (μαζί με τις ομάδες του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος (ΕΛΚ), των Φιλελευθέρων (ALDE) και των Πρασίνων (Verts)), του κατάπτυστου αντικομμουνιστικού ψηφίσματος, που εγκρίθηκε τον περασμένο Απρίλη από την Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (μαζί με τη θετική ψήφο των Σοσιαλιστών - PSE), βάσει του οποίου καθιερώνεται η 23η Αυγούστου «ως Ευρωπαϊκή Ημέρα Μνήμης για τα θύματα όλων των ολοκληρωτικών και αυταρχικών καθεστώτων (...)». Πρόκειται για το γνωστό ψήφισμα που χαρακτηρίζει τον κομμουνισμό «ολοκληρωτικό καθεστώς» και οι σοσιαλιστικές κυβερνήσεις κατηγορούνται για «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας».

Τα κείμενα που συνοδεύουν την ταινία «μιλούν» από μόνα τους για το περιεχόμενό της: «Αυτή είναι η ιστορία μιας δύναμης (σ.σ. εννοείται η ΕΣΣΔ), η οποία βοήθησε τους Ναζί εναντίον των Εβραίων και που θανάτωσε τους ανθρώπους της σε βιομηχανική κλίμακα. Βοηθούμενη από τη Δύση, αυτή η δύναμη θριάμβευσε την 9η Μαΐου 1945. Τα εγκλήματά της έγιναν ταμπού, και η πλήρης ιστορία του πλέον δολοφονικού καθεστώτος της Ευρώπης δεν έχει ειπωθεί ποτέ. Μέχρι τώρα...»!

Και πιο κάτω: «Η ταινία λέει την ιστορία του σοβιετικού καθεστώτος και πώς η Σοβιετική Ενωση βοήθησε τη ναζιστική Γερμανία να υποκινήσει το Ολοκαύτωμα. Η ταινία παρουσιάζει προσφάτως εμφανιζόμενα έγγραφα αρχείων που το αποκαλύπτουν αυτό. Οι συνεντεύξεις με πρώην σοβιετικούς ανώτερους υπάλληλους της στρατιωτικής κατασκοπίας αποκαλύπτουν συγκλονιστικές λεπτομέρειες». Ποια είναι αυτά... τα «συγκλονιστικά»;: «Ο Μεγάλος Λιμός στην Ουκρανία», η «υπόθεση Κατίν», η «συνεργασία μεταξύ SS και ΚαΓκεΜπε, οι «μαζικές εκτοπίσεις» στην ΕΣΣΔ και... «τα ιατρικά πειράματα στα Γκουλάκ»!

Αλλά δεν αρκείται εκεί. Η ταινία «επίσης συζητά τον αντίκτυπο της σοβιετικής κληρονομιάς στη σύγχρονη Ευρώπη. Ακούστε τους εμπειρογνώμονες και τους ευρωπαϊκούς βουλευτές που συζητούν τις επιπτώσεις μιας εκλεκτικής στάσης απέναντι στη μαζική δολοφονία και συναντήστε μια γυναίκα που περιγράφει τον ενταφιασμό γιου της, γεννημένου σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης GULAG. Η σοβιετική ιστορία είναι μια ιστορία του πόνου, της αδικίας και της "ρεάλ πολιτίκ"» (σσ. «ρεαλιστική πολιτική»).

Οποιος νομίζει ότι δεν πρόκειται παρά για μια ακόμη αντικομμουνιστική «παράκρουση» μερικών «γραφικών» φασιστών, κάνει λάθος. Εκτός από το ότι η ΕΕ «θεσμοθετεί» τον αντικομμουνισμό, η ταινία προβλήθηκε στις Βρυξέλλες τον Απρίλη του 2008 (αν και χωρίς μεγάλη προσέλευση: Την είδαν 9 Λετονοί, 2 Λιθουανοί, 2 Πολωνοί και 1 Βρετανός ευρωβουλευτές), ενώ την ίδια χρονιά απέσπασε και το πρώτο βραβείο σε ένα «φεστιβάλ» κινηματογράφου στην Βοστώνη των ΗΠΑ. Φυσικά, είχε και την «τιμητική» της στον αστικό ευρωπαϊκό Τύπο. Στην πρεμιέρα στη Λετονία παραβρέθηκε φυσικά όλη η κυβέρνηση, ενώ έγιναν και δωρεάν προβολές... σε σχολειά.

Στο βιβλίο του ο Ντιούκοφ αποκαλύπτει την πλαστότητα καθενός από τα «ντοκουμέντα» που «αποκαλύπτει» η ταινία. Η οποία φτάνει στο σημείο να χρησιμοποιήσει και οπτικό υλικό από αντισοβιετικό προπαγανδιστικό υλικό των ναζί το 1941 με φωτογραφίες πτωμάτων «θυμάτων των μπολσεβίκων» καθώς και από την επίσης ναζιστική ταινία της ίδιας χρονιάς «Κόκκινη ομίχλη»! Ο Ντιούκοφ σημειώνει πως «λίγοι γνωρίζουν ότι αυτές οι φωτογραφίες αποτελούν αποδείξεις εγκλημάτων, όχι όμως του Λαϊκού Επιτροπάτου Εσωτερικών Υποθέσεων της ΕΣΣΔ, αλλά Λετονών εθνικιστών, συνεργατών της Γκεστάμπο».

Οι «εμπνευστές» της ταινίας είχαν τέτοιο «οίστρο» που δεν προφύλαξαν καν τους ομοϊδεάτες τους στη Ρωσία. Για παράδειγμα, ο Ντιούκοφ αποκαλύπτει ότι κάποια σκίτσα που υποτίθεται ήταν από «πολιτικούς κρατούμενους» της 10ετίας του '30... φτιάχτηκαν στις αρχές της 10ετίας του '90 για να χρησιμοποιηθούν σε αντικομμουνιστική έκθεση. Στον κατάλογο αυτής της έκθεσης σημειώνεται ρητώς ότι πρόκειται για σκίτσα που οι σύγχρονοι «δημιουργοί» τους... «εμπνεύστηκαν» από τα «γκουλάκ».

Σε άλλο σημείο της ταινίας, οι «δημιουργοί» της επιχειρούν να αποδείξουν πως ο ίδιος ο Μαρξισμός «οδηγεί»... στην «γενοκτονία» λαών! Χρησιμοποιούν «πετσοκομμένη» αρθρογραφία του Μαρξ, την οποία όμως ο ιστορικός παρουσιάζει ολόκληρη αποκαλύπτοντας το πραγματικό, οικονομικό της νόημα και, ταυτόχρονα, την τεράστια διαστρέβλωση του σκηνοθέτη.

Εκεί όμως που τα «δίνει όλα» ο σκηνοθέτης είναι στο μοντάζ: «Ανακαλύπτει»... «κοινή» παρέλαση του Κόκκινου Στρατού και των ναζί στην προπολεμική Βρέστη, η οποία φυσικά ουδέποτε έγινε. Αλλά μοντάρει εκείνες τις εικόνες των γερμανικών «επικαίρων» με σκηνές από παρέλαση του Κόκκινου Στρατού στην Κόκκινη Πλατεία! Αναλόγως, σε ξεχωριστά αλλά γρήγορα μονταρισμένα πλάνα, εμφανίζεται ο Στάλιν και ο Μόλοτοφ... να «χαιρετούν» υψηλόβαθμους ναζί.

Το ότι η ταινία απέτυχε, παρά τις αγωνιώδεις προσπάθειες, να αποτελέσει κινηματογραφικό «γεγονός» είναι φυσικά θετικό. Ωστόσο, αποτελεί μία ακόμη χαρακτηριστική απόδειξη για το ότι η δικτατορία των μονοπωλίων, ο ιμπεριαλισμός δεν έχει κανέναν ενδοιασμό να χρησιμοποιήσει την πιο μαύρη προπαγάνδα για να μετατρέψει σε «κιμά» τις λαϊκές συνειδήσεις και την κοινή λογική εν γένει.