Μας παλάβωσε η ζέστη, μας διέλυσε, μας αποβλάκωσε... Πώς θα αντέξουμε αναρωτιόμαστε, ενώ κατά βάθος ξέρουμε πως και αυτό θα το αντέξουμε και πως και αυτό θα περάσει. Διψάμε, γκρινιάζουμε, εκνευριζόμαστε. Θέλουμε να πιούμε κάτι δροσιστικό, εποχικό, εύγευστο, έτσι για να τονωθούμε λιγάκι. Τι θα λέγατε για μια Σανγκρία;

Λοιπόν: 5/6 Κρασί κόκκινο μπρούσκο, 1/6 Κουαντρό, Μια κουταλιά της σούπας Κονιάκ, μια κουταλιά της σούπας ζάχαρη, Φλούδες λεμονιού και πορτοκαλιού, Φέτες από ροδάκινο. Κύβους ανανά, Φρούτα εποχής, Παγάκια. Ανακατεύετε τα υλικά κατευθείαν στο ποτήρι ή μέσα στην καράφα.

Ταϊτή: 5/6 Λευκό κρασί ξηρό, 1/6 Ρούμι, Μια κουταλιά της σούπας ζάχαρη, 1/4 καρπούζι κομμένο σε φέτες και πολλά παγάκια.

Παλμ Μπιτς: 3/5 Κρασί λευκό ξηρό, 1/5 κονιάκ, 1/5 Χυμός πορτοκαλιού και παγάκια. Τα ανακατεύετε και μετά κατευθείαν στο ποτήρι.

Μαρτινίκ: Κρασί άσπρο, μια κουταλιά της σούπας χυμό λεμονιού, μερικές σταγόνες αγκοστούρα και πολλά παγάκια.

Τέλος ένα σπάιντερ που σημαίνει «αράχνη»: 4/5 κρασί λευκό ξηρό, 1/5 γκραν μαρνιέ, ένα ροδάκινο κομμένο σε κύβους και παγάκια. Ανακατεύετε ελαφρά, γεμίζετε τα ποτήρια ως τα δύο τρίτα και προσθέτετε μηλίτη. Και φυσικά, «εις υγείαν» σας.

Εάν έχετε μείνει στην πόλη και αν οι ώρες περνούν βασανιστικά αργά και αν η βεράντα σας έχει μεταμορφωθεί σε προσωπικό σας καταφύγιο, τότε: Επινοήστε τρόπους για να την κάνετε ακόμη ωραιότερη. Φανταστείτε, δημιουργήστε, τέλος πάντων, κάτι δικό σας, κάτι διαφορετικό από όλα εκείνα που έχετε δει. Σε μια γωνιά, σε μια λευκή γωνιά, ένα μοναχικό φυτό τοποθετημένο σε μια χαμηλή γλάστρα ίσως, λέμε ίσως, να είναι όντως κάτι και ωραίο και διαφορετικό. Τι λέτε;

Αυτή φορά, τα κρεμμύδια δε θα τα χρησιμοποιήσουμε για γέμιση, αλλά θα τα γεμίσουμε, θα τα κάνουμε γεμιστά με κιμά. Θα χρειαστούμε: 8 κρεμμύδια μεγάλα, 350 γρ. κιμά, 4 κουταλιές σούπας λάδι, τρεις κουταλιές βούτυρο, 3 σκελίδες σκόρδο, 150 ml μπίρα, 2 φέτες ψωμί για τοστ, 150 γρ. γκούντα τριμμένη, μαϊντανό, αλάτι, πιπέρι, λίγη πάπρικα.

Ξεφλουδίζουμε τα κρεμμύδια και κόβουμε μια ροδέλα από το καθένα. Τα ζεματάμε 4` - 5` σε καυτό αλατισμένο νερό και μετά τα στραγγίζουμε και αφαιρούμε αρκετή από τη σάρκα τους, προσέχοντας να μην χαλάσουμε το σχήμα τους. Ζεσταίνουμε το λάδι μαζί με το βούτυρο και καβουρντίζουμε τον κιμά με το σκόρδο. Σβήνουμε με μπίρα και σιγοβράζουμε μέχρι να εξατμιστούν τα υγρά. Αποσύρουμε από τη φωτιά και προσθέτουμε το ψωμί, την γκούντα και το μαϊντανό. Προσθέτουμε αλάτι, πιπέρι και πάπρικα. Ανακατεύουμε καλά. Γεμίζουμε τα κρεμμύδια με το μείγμα του κιμά και τα τοποθετούμε σε ταψί που έχουμε βουτυρώσει καλά. Ψήνουμε το φαγητό στο φούρνο 20` περίπου και ...καλή όρεξη!

«Οδός Αγγέλλων» του Τζον Πρίστλεϊ (εκδόσεις«ΣύγχρονηΕποχή»). Ο Τζον Μπόιτον Πρίστλεϊ είναι ένας από τους γνωστότερους συγγραφείς και δοκιμιογράφους. Αρχισε την καριέρα του σαν κριτικός Λογοτεχνίας. Το πρώτο μυθιστόρημα «Οι καλοί σύντροφοι» κυκλοφόρησε το 1929. Ακολούθησε η «Οδός Αγγέλων», που για πολλούς θεωρείται το καλύτερό του μυθιστόρημα. Οπως και στα άλλα έργα αυτής της περιόδου, πραγματεύεται το θέμα του με ευαισθησία και χιούμορ. Ξέρει τον περίγυρο. Παιδί είχε δουλέψει κλητήρας σε γραφείο, χωρίς να παραβλέπει πόσο το σύστημα και το ανελέητο οικονομικό χάος καθορίζει τη ζωή των ηρώων του, δεν περιορίζεται στη συμπόνια. Τους συμπονάει, αλλά και τους κρίνει με ρεαλισμό και τρυφερότητα, με χιούμορ και με μια λεπτή δόση ειρωνείας, σκιτσάρει τα πρόσωπα του έργου. Τέλος, είναι ένα βιβλίο που δε θα μετανιώσουν όσοι το πάρουν μαζί τους στις διακοπές.

«Η σιδερένια Φτέρνα» του Τζακ Λόντον (εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή») είναι η πολυσήμαντη ονομασία, που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας για να προσδιορίσει την πλουτοκρατία και το λαό. Ο Τζακ Λόντον υπήρξε σοσιαλιστής και επαναστάτης σοσιαλιστής. Ο Ανατολ Φρανς, που προλογίζει αυτό το εξαιρετικό βιβλίο, σημειώνει: «Ο άνθρωπος, που σ' αυτό το βιβλίο ξεχωρίζει την αλήθεια και προβλέπει το μέλλον, ο σοφός, ο δυνατός, ο καλός άνθρωπος ονομάζεται Ερνεστ Εβερχαρντ. Οπως και ο συγγραφέας, ανήκε στις εργαζόμενες τάξεις και δούλεψε με τα χέρια του. Γιατί πρέπει να ξέρετε πως αυτός που πέθανε νέος έγραψε πενήντα καταπληκτικούς τόμους, που σφύζουν από ζωή και νοημοσύνη, ήταν γιος αγρότη και άρχισε να βγάζει το ψωμί του στα δέκα του μόλις χρόνια, πουλώντας εφημερίδες. Ο ήρωάς του, ο Ερνεστ Εβερχαρντ, είναι γεμάτος θάρρος, δύναμη και ευγένεια ψυχής, χαρακτηριστικά όλα αυτά που μοιράζεται με τον συγγραφέα που τον έπλασε». Πρόκειται για ένα συγκλονιστικό βιβλίο, που οπωσδήποτε πρέπει να το διαβάσετε.

«Η Μάνα του καλοκαιριού» του Βασίλη Λιόγκαρη (Εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή»). Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα που καλύπτει την τραγική περίοδο 1922 - 1962, μέσα από εμπειρίες, τις σχέσεις και τις αντιθέσεις μιας προσφυγικής οικογένειας.

Και, φυσικά, μην ξεχάσετε να εφοδιαστείτε με το εξαιρετικό βιβλίο του δικού μας ανθρώπου, του συναδέλφου Νίκου Μπογιόπουλου «Βαλκάνια 78 μέρες «στόχος» του Νότου», εκδόσεις «Ριζοσπάστης» - «Σύγχρονη Εποχή». Οι 78 μέρες που συγκλόνισαν την κοινή γνώμη και που έκαναν την ανθρωπότητα να βυθιστεί στην ντροπή και στο πένθος. Μέρες που δεν πρέπει να ξεχάσουμε. Ποτέ.

Η κωμόπολη εποπτεύει τον κόλπο του Ναβαρίνου. Μια στεριανή πολιτεία, που, όμως, έχει να καυχιέται ότι οι επισκέπτες της την παρομοιάζουν με νησιώτικη. Τόσο για το δέσιμό της με τη θάλασσα, όσο και για το αμφιθεατρικό κτίσιμό της δίπλα από το «Νιόκαστρο», το νεότερο κάστρο της περιοχής. Αυτό, που φυλά το άνοιγμα ανάμεσα στη στεριά της Πελοποννήσου και τη νότια άκρη της Σφακτηρίας. Το άλλο άκρο, στα βόρεια, έχει ελάχιστο βάθος, γι' αυτό και δε χρησιμοποιείται από τα πλοία, που αγκυροβολούν σε ένα από τα ασφαλέστερα φυσικά λιμάνια της Μεσογείου.

Πίσω στην Πύλο και στην πλατεία της, ένας - κυριολεκτικά - γεροπλάτανος χαρίζει δροσιά, στις εκατοντάδες των ντόπιων και των επισκεπτών, οι οποίοι αράζουν στα καθίσματα, που απλώνουν στον ίσκιο του τα καφενεία της πλατείας. Τα κλαδιά του, δέντρα μικρά με δεδομένα το μήκος, το πάχος τους και το βάρος τους, δένονται με χοντρά σύρματα από τον κυρίως κορμό, για να μην ξεριζωθούν.

Αυτό που θα απογοητεύσει τον ταξιδιώτη είναι η παραλία. Παλαιότερα, το ρόλο της «πλαζ» - όπως την έλεγαν οι ντόπιοι - τον έπαιζε μια τσιμεντένια προβλήτα, από όπου η πιτσιρικαρία τρελαινόταν στις βουτιές. Τα τελευταία χρόνια, οι τοπικές αρχές εκτέλεσαν κάποιες εργασίες και δίπλα από αυτό το τσιμεντένιο έκτρωμα ανοίχτηκαν μερικές δεκάδες μέτρων παραλίας, που και πάλι δεν καλύπτει τις ανάγκες. Τουλάχιστον όλων.

Κάπως έτσι, τα μεσημέρια του καλοκαιριού, Πύλιοι και κάτοικοι των γύρω χωριών ξεκινούν για το Ντιβάρι. Μια παραλία στη βόρεια πλευρά του κόλπου, μόλις οκτώ χιλιόμετρα από την πολιτεία. Το κύμα του «εκσυγχρονισμού» που πλήττει τη χώρα, πέρασε και από την ονομασία της παραλίας. Το «Ντιβάρι» αντικαταστάθηκε από μια ονομασία άοσμη και κοινότοπη: «Χρυσή Ακτή».

Ετσι ή αλλιώς, η παραλία συγκεντρώνει μέγα πλήθος. Γι' αυτό το λόγο, οι πιο απαιτητικοί συνεχίζουν για λίγο μακρύτερα, τον όρμο της Βοϊδοκοιλιάς. Το λιμάνι της ομηρικής Πύλου. Μια καταπληκτική παραλία, στα αριστερά της οποίας, σε ένα λόφο, βρίσκεται το παλιό κάστρο της Πύλου, το «Παλιόκαστρο». Ο όρμος είναι προσπελάσιμος, τόσο από τον επαρχιακό δρόμο που οδηγεί στους Γαργαλιάνους, όσο και από έναν άσχημο χωματόδρομο, που ξεκινά από την παραλία στο Ντιβάρι, περνά μέσα από τη λιμνοθάλασσα της περιοχής και φτάνει στη Βοϊδοκοιλιά.

Βέβαια, η λιμνοθάλασσα είναι τυπικά χώρος υπό προστασία, λόγω της πανίδας. Κύρια, λόγω των σπάνιων πουλιών, που το χρησιμοποιούν ως μεταναστευτικό σταθμό και ενός είδους χαμαιλέοντα, που συναντάται μόνο στην Αίγυπτο και στην Πύλο. Ομως, στην Ελλάδα και του 21ου αιώνα, πολλά αυτοκίνητα χρησιμοποιούν αυτό το δρόμο, μέσα από τον υγρότοπο, προκειμένου να φτάσουν πιο γρήγορα στη Βοϊδοκοιλιά.

Στην απορία «γιατί από εδώ, αφού ενοχλούμε τα πουλιά κλπ.», η απάντηση που δίνεται είναι δύσκολο να χαρακτηριστεί: «Τα αυτοκίνητα δε δείχνουν να τα ενοχλούν. Οταν βλέπουν πεζούς, τρομοκρατούνται και κρύβονται. Εχουν συνδυάσει την εικόνα του διπόδου με τους κυνηγούς». Τώρα, γιατί στον υγρότοπο εκτός από αυτοκίνητα «κυκλοφορούν» και κυνηγοί, είναι ένα άλλο ερώτημα, που και αυτό οπωσδήποτε θα έχει κάποια απάντηση...

Στην επιστροφή από το Ντιβάρι, έξι χιλιόμετρα από την Πύλο, βρίσκεται το χωριουδάκι της Γιάλοβα. Ταβέρνες και ουζερί δίπλα στο κύμα. Και όταν πέσει το βράδυ, τα φώτα της Πύλου λαμπυρίζουν απέναντι. Στη Γιάλοβα βρίσκεται και το κάμπινγκ της περιοχής.

Παλιότερα, στη Γιάλοβα, τις Κυριακές οι κρεοπώλες έψηναν γουρουνοπούλες και τις πουλούσαν με το κιλό στους καλοφαγάδες. Στα καφενεία, από νωρίς, οι ηλικιωμένοι έστρωναν τη λαδόκολλα και πολεμούσαν με τη χοληστερίνη, σβήνοντας τη δίψα του καλοκαιριού με πολλά καφάσια μπίρες. Παλιότερα, γιατί πλέον ζούμε στην Ελλάδα του εκσυγχρονισμού και προφανώς τέτοιες ...υπανάπτυκτες συνήθειες «γουρουνοφαγίας» δεν αρμόζουν σε «πολιτισμένους» Ευρωπαίους, οι οποίοι επιδίδονται στη «νουβέλ κουιζίν», άσχετο αν δε γνωρίζουν περί τίνος πρόκειται και γκρινιάζουν (μέσα τους) για τη μικρή μερίδα.

Οπως και να έχει, η πρωτεύουσα της Πυλίας και η γύρω περιοχή έχει ακόμα να προσφέρει πολλά σε κάθε επισκέπτη. Ακόμα. Εστω και αν ο πλούσιος κάμπος της περιοχής και τα παράλιά του έχουν αρχίσει να τσιμεντοποιούνται στο βωμό των «Rooms to let». Εμείς, σε πείσμα όλων, θα πάμε. Ερχεστε;