«Προσέξτε να δείτε. Επειδή πολλές φορές ο χώρος σας και το δημοσιογραφικό όργανο που σας εκφράζει λένε ότι η κυβέρνηση δεν εννοεί αυτά που λέει, τι πιστεύετε; Θα είχαμε φτάσει σήμερα σε αυτή τη σκληρή διαπραγμάτευση, η οποία βλέπετε με τι όρους διεξάγεται; Διότι υπάρχει ένας ακήρυκτος πόλεμος. Αυτός ο πόλεμος δεν γίνεται με κανονιοφόρους, δεν γίνεται με στρατεύματα στα σύνορα, αλλά γίνεται με όλους τους σύγχρονους τρόπους που διαθέτει ο επιθετικός καπιταλισμός. Απέναντι σε αυτόν τον πόλεμο, τον ακήρυχτο αλλά πραγματικό, δεν έχετε το δικαίωμα να έχετε τη στάση του τιμητή και του παρατηρητή. Σας παρακαλώ, λοιπόν, και εσάς προσωπικά και το κόμμα σας, ταχτείτε με τις δυνάμεις που υπερασπίζονται τα δικαιώματα του κόσμου της εργασίας».

Αυτά έλεγε, προχτές, στη Βουλή ο υπουργός Εργασίας, Π. Σκουρλέτης, απαντώντας σε Επίκαιρη Ερώτηση του ΚΚΕ. Εδώ ταιριάζει αυτό που λέει ο λαός «φωνάζει ο κλέφτης για να φοβηθεί ο νοικοκύρης». Στην πραγματικότητα, όταν απευθύνεται με αυτόν τον τρόπο στο ΚΚΕ, η κυβέρνηση δεν ζητάει συναίνεση στην πολιτική της από το Κόμμα, αλλά από τους εργαζόμενους και το λαό. Ζητάει, δηλαδή, από το κίνημα όχι μόνο να κάτσει στη γωνία, όχι μόνο να γίνει ένθερμος υποστηριχτής της κυβέρνησης στη διαπραγμάτευση με τους δανειστές, αλλά, επιπλέον, να συνδράμει την υλοποίηση της συμφωνίας στην οποία θα καταλήξουν. Ας υποθέσουμε τώρα ότι η διαπραγμάτευση καταλήγει σ' αυτά που προτείνει η κυβέρνηση και ότι από τη «σκληρή» διαπραγμάτευση που κάνει, απορρίπτεται το σχέδιο των δανειστών.

Σε τι ζητάει τη συναίνεση του λαού; Στη διατήρηση όλων των αντεργατικών και αντιασφαλιστικών μέτρων που ψήφισαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις και επιπλέον: Στην κατάργηση όλων των λεγόμενων πρόωρων συνταξιοδοτήσεων, που σημαίνει αύξηση των ορίων ηλικίας και μείωση των συντάξεων μέχρι και 62% για όσους επιλέξουν να φύγουν μετά τα 62 με «πέναλτι». Στη διατήρηση της ρήτρας μηδενικού ελλείμματος, η οποία παγώνει και δεν καταργείται. Στην παραπέρα ενοποίηση των Ταμείων, που, όπως και στο παρελθόν, θα σημάνει νέες μειώσεις σε παροχές και δικαιώματα. Στην «αναμόρφωση του ασφαλιστικού συστήματος με κριτήριο τη βιωσιμότητα», για την οποία έχει δεσμευτεί η κυβέρνηση, προγραμματίζοντας μάλιστα αναλογιστικές μελέτες και «κοινωνικό διάλογο» για να νομιμοποιήσει τις εκκολαπτόμενες αντιδραστικές αλλαγές στη συνείδηση του λαού.

Σε ό,τι αφορά τα Εργασιακά, η κυβέρνηση ζητάει συναίνεση σε έναν νέο κύκλο «διαλόγου» με τους εργοδότες και τους εργαζόμενους, προκειμένου οι Συλλογικές Συμβάσεις και διαπραγματεύσεις να «ρυθμιστούν» με βάση τα ευρωπαϊκά και διεθνή πρότυπα. Σε ποια χώρα του κόσμου, όμως, δεν είναι καθεστώς οι ελαστικές μορφές απασχόλησης με μισθούς πείνας, οι ατομικές συμβάσεις, η διευθέτηση του χρόνου εργασίας και όλα εκείνα τα μέτρα που θωρακίζουν την καπιταλιστική ανταγωνιστικότητα και κερδοφορία; Σε καμιά απολύτως. Πρόκειται για ωμή κοροϊδία, αν σκεφτεί κανείς ότι η χτεσινή «Αυγή» καταγγέλλει το δουλεμπόριο με «μαθητευόμενους» από το εξωτερικό σε ξενοδοχεία της Ρόδου και την ίδια ώρα κρύβει ότι αυτό γίνεται με νόμους της ΕΕ και της Ελλάδας, με τους οποίους υλοποιείται μία από τις τέσσερις «ελευθερίες κίνησης» του Μάαστριχτ.

Επίσης, ζητάει τη συναίνεση και τη στήριξη του λαού στην αύξηση του ΦΠΑ, στη διατήρηση του ΕΝΦΙΑ και της έκτακτης εισφοράς, στις ιδιωτικοποιήσεις κ.λπ.

Επομένως, πράγματι έχουμε πόλεμο, όπως λέει ο Π. Σκουρλέτης και μάλιστα όχι ακήρυχτο, αλλά κηρυγμένο από καιρό. Είναι ο πόλεμος που διεξάγουν οι επιχειρηματικοί όμιλοι, το κεφάλαιο σε βάρος των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων με στόχο να στηρίξουν την ανάκαμψη των κερδών τους. Σ' αυτόν τον πόλεμο, ο ΣΥΡΙΖΑ, η κυβέρνησή του δεν είναι ουδέτεροι, είναι ταγμένοι σε αυτόν το στόχο. Και αν προεκλογικά υποστήριζαν ότι μπορεί αυτός ο στόχος να συνδυαστεί με τη λαϊκή ευημερία, οι μετεκλογικές εξελίξεις αποδεικνύουν περίτρανα το αντίθετο. Το ΚΚΕ βρίσκεται στο απέναντι στρατόπεδο, σ' αυτό της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Μάχεται ανυποχώρητα για το πραγματικό τους συμφέρον, σε σύγκρουση με το κεφάλαιο, την ΕΕ και την εξουσία τους, και τις κυβερνήσεις τους...