Μόλις ένα μήνα πριν, με την ψήφιση του Μνημονίου η κυβέρνηση και τα φερέφωνά της ισχυρίζονταν ότι εξασφάλισαν τη χρηματοδότηση και τη «σωτηρία» της χώρας. Σήμερα, γίνεται φανερό ότι προϋπόθεση για τη ροή της χρηματοδότησης είναι η καταστροφή του λαού, η διάλυση της δημόσιας Κοινωνικής Ασφάλισης, η κατάργηση των συντάξεων. Με τον πιο επίσημο τρόπο, το ίδιο το υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων στις αρχές της βδομάδας που πέρασε «ομολόγησε» - με τη δημοσιοποίηση σχετικής επιστολής προς την ΕΕ - ότι οι ρητές προβλέψεις του Μνημονίου φέρνουν ανατροπές στην Κοινωνική Ασφάλιση και μετατρέπουν ακόμα και τις σημερινές μίζερες συντάξεις σε προνοιακά βοηθήματα.

Βέβαια, η κυβέρνηση ακόμα και αυτή τη στιγμή, συνεχίζει το επικοινωνιακό παιχνίδι και ότι δήθεν «διαπραγματεύεται» με την ΕΕ και τους ελεγκτές το ύψος των συντάξεων και ειδικότερα το αν θα δίνεται ή όχι η «βασική σύνταξη», συνεχίζει να εξαπατά τους εργαζόμενους και να κάνει λόγο για 60% και 65% ως ποσοστό αναπλήρωσης πότε προσθέτοντας τη «βασική» στο ανώτερο ποσοστό αναπλήρωσης του 48%, πότε συνυπολογίζοντας την επικουρική σύνταξη. Πρόκειται για άλλον έναν ακόμα γύρο άθλιας προπαγάνδας που δεν έχει τον παραμικρό κόκκο αλήθειας.

Γιατί, η πραγματικότητα είναι ακόμα χειρότερη και απ' αυτήν που μπορεί να φανταστεί ο πιο αρρωστημένος νους. Ετσι, με βάση αυτά που ομολογεί το υπουργείο Εργασίας η εφαρμογή των προβλέψεων του Μνημονίου θα οδηγήσει σε έναν μεσαίωνα. Σε κάθε 100 ευρώ σύνταξη που δίνονται σύμφωνα με αυτά που ισχύουν σήμερα, στο νέο σύστημα θα χάνονται από 35 (στην καλύτερη περίπτωση) έως και 63 ευρώ!

Συγκεκριμένα (βλέπε πίνακα) για έναν εργαζόμενο με τελευταίο μισθό από 2.325 ευρώ έως 2.425 ευρώ ο συντάξιμος μισθός πάνω στον οποίο υπολογίζεται η σύνταξη είναι 2.370 ευρώ (μέσος όρος μισθών πενταετίας). Στην περίπτωση της 35ετίας, δηλαδή, μετά από 35 χρόνια εργασίας και 10.500 ένσημα, το ποσοστό αναπλήρωσης είναι 70% (2% χ 35 χρόνια) ο εργαζόμενος αυτός θα πάρει σύνταξη 1.660 ευρώ.

Με το νέο σύστημα με τον ίδιο καταληκτικό μισθό, ο συντάξιμος μισθός που θα προκύψει υπολογίζοντας τις αποδοχές ολόκληρου του εργάσιμου βίου, θα ανέρχεται στα 1.490 ευρώ. Για τα ίδια χρόνια εργασίας (35ετία) το ποσοστό αναπλήρωσης θα είναι 42% (1,2% χ 35). Ετσι η σύνταξη που θα αποδίδεται θα είναι μόλις 626 ευρώ, δηλαδή θα είναι μικρότερη κατά 63%! Θα χάνονται σχεδόν 2 στα 3 ευρώ των σημερινών συντάξεων. Ακόμα και αν σε αυτήν προστεθεί ολόκληρο το ποσό της βασικής σύνταξης - όπως προσπαθεί να μας πείσει η κυβέρνηση ότι επιδιώκει - και ο εργαζόμενος συνταξιοδοτηθεί μετά το 65ο έτος, η συνολική σύνταξη (αναλογική και βασική) θα φτάσει τα 986 ευρώ. Θα είναι δηλαδή κατά 41% μικρότερη απ' αυτήν που λαμβάνει με το ισχύον σύστημα. Μάλιστα, στην περίπτωση που ο ίδιος εργαζόμενος εξασφαλίσει τη δυνατότητα να εργαστεί ακόμα 5 χρόνια, δηλαδή δουλέψει συνολικά 40 χρόνια, τότε η αναλογική σύνταξη θα ανέλθει στα 715 ευρώ (1.490 χ 48%). Η σύνταξή του δηλαδή θα είναι κατά 57% μικρότερη απ' αυτή που σήμερα παίρνει με 35 χρόνια εργασίας. Αν πάλι και σε αυτήν την περίπτωση προσθέσουμε τα 360 ευρώ της «βασικής», τότε η σύνταξή του διαμορφώνεται στα 1.075 ευρώ, δηλαδή η μείωση θα ανέρχεται στο 35%! Και αυτό στην «ιδανική» εκδοχή, που αφήνει να εννοηθεί μέσω των διαρροών η κυβέρνηση.

Τα πράγματα όμως είναι ακόμα χειρότερα όταν πρόκειται για εργαζόμενους που δεν λαμβάνουν τέτοιους μισθούς και δεν εξασφαλίζουν τη δυνατότητα να εργαστούν 35 χρόνια. Ετσι, αν εφαρμόσουμε τις ανατροπές που επιφέρει το νέο σύστημα, στην περίπτωση που κάποιος εργαζόμενος έχει καταληκτικό μισθό 1.480 ευρώ και ημέρες ασφάλισης 33,5 χρόνια, περίπτωση που είναι και η πιο τυπική στα ελληνικά δεδομένα, τότε, σύμφωνα με τα ισχύοντα του Ασφαλιστικού, ο συντάξιμος μισθός είναι 1.344,5 ευρώ και η σύνταξη που παίρνει είναι 874 ευρώ (1.344,5χ 65%). Ομως με το νέο σύστημα, ο συντάξιμος μισθός αντί για τα 1.344, 5 ευρώ μειώνεται στα 590 ευρώ, καθώς υπολογίζεται σε όλο τον εργάσιμο βίο. Με το νέο ποσοστό αναπλήρωσης στο 40% για τα 33,5 χρόνια, η σύνταξη κατακρημνίζεται στα 236 ευρώ αντί των 874 ευρώ! Και βέβαια η κατάσταση δεν «σώζεται» ούτε με τη «βασική», που έτσι και αλλιώς δεν είναι εξασφαλισμένη.

Στη μια περίπτωση, λοιπόν, αντί για 1.660 ευρώ σύνταξη, θα αποδίδονται μόλις 626 ευρώ, ενώ στην άλλη, αντί για 874 ευρώ, θα αποδίδονται 236 ευρώ. Ετσι «σώζουν» το Ασφαλιστικό οι φωστήρες της κυβέρνησης. Αυτό συνυπέγραψαν με το ΔΝΤ και την Ευρωπαϊκή Ενωση και τώρα καμώνονται ότι συμπάσχουν με τον κόσμο και ανησυχούν για τις συντάξεις. Στην πραγματικότητα, για το μόνο που ανησυχούν δεν είναι οι συντάξεις, αλλά για τη σταθερότητα και τη μακροημέρευση του συστήματος που υπηρετούν. Βάζουν τις βάσεις για τις επόμενες δεκαετίες - και όταν γίνει κατορθωτό να βγει το σύστημα από την κρίση - το κεφάλαιο να σηκώσει κεφάλι, να βάλει μπροστά τις μηχανές της εκμετάλλευσης, εξασφαλίζοντας και νέα περίοδο κερδοφορίας, ενισχύοντας την ανταγωνιστικότητά του. Μια ανταγωνιστικότητα που θα έχει πληρωθεί ακριβά από τους εργαζόμενους, είτε αυτό αφορά τους μισθούς είτε τις συντάξεις και τις παροχές Υγείας. Οταν όμως το «δημόσιο» σύστημα Ασφάλισης μετατρέπει τις συντάξεις σε προνοιακά βοηθήματα, τότε ανοίγει ο δρόμος διάπλατα στις ιδιωτικές ασφαλιστικές και στα μονοπώλια του κλάδου, για ένα νέο πεδίο επιχειρηματικής δράσης και κερδοφορίας.

Τα παραπάνω, βέβαια, αφορούν μια αγορά εργασίας που μπορεί να εξασφαλίσει εργασία για 35 και 40 χρόνια στον εργάτη και την εργάτρια και μάλιστα με μισθούς που σε σταθερές τιμές θα αντιστοιχούν στους σημερινούς μισθούς. Στην πραγματικότητα, βέβαια, τα πράγματα θα είναι ακόμα χειρότερα.

Ποια είναι όμως τα δεδομένα των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης όπως προκύπτουν από τις τελευταίες εξελίξεις; Μετά και τις «μάχες» που έδωσε ο υπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων Α. Λοβέρδος στα «μαρμαρένια αλώνια» της ΕΕ, τώρα ξεκαθαρίζεται ότι τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης για όλους, είναι το 65ο έτος. Πλήρης σύνταξη όμως θα αποδίδεται μόνο με 40 χρόνια εργασίας. Αρα για να συμπληρώσει κάποιος αυτήν την προϋπόθεση, με δεδομένο ότι οι νέοι αρχίζουν να μπαίνουν στην αγορά εργασίας όλο και πιο αργά και πολύ πιθανόν να έχουν και διαστήματα ανεργίας, αυτό σημαίνει ότι στην πράξη θα πρέπει να εργάζεται και μετά το 65ο έτος. Δηλαδή το 65ο έτος είναι ένα «θεωρητικό όριο» και όχι πραγματικό.

Επιπλέον, αν κάποιος έχει την τύχη να δουλέψει από πολύ νέος και συνεχώς, τότε μπαίνουν άλλα εμπόδια. Ετσι το μνημόνιο ορίζει ότι κανένας εργαζόμενος δεν μπορεί να συνταξιοδοτείται πριν το 60ό έτος ακόμα και αν έχει 40 χρόνια εργασίας ακόμα και αν υπάγεται στο καθεστώς των ΒΑΕ. Η αποχώρηση κάποιου εργαζόμενου που δεν έχει συμπληρώσει 40 χρόνια εργασίας μεταξύ του 60ού και 65ου έτους, στην πραγματικότητα απαγορεύεται, αφού για κάθε έτος πριν το 65ο θα επιβάλλεται «τιμωρία» και η σύνταξη θα μειώνεται κατά 5% ετησίως, πέραν της μείωσης που θα επέρχεται γιατί δε θα έχουν συμπληρωθεί τα 40 χρόνια εργασίας. Η εφαρμογή των μέτρων για την αύξηση των ορίων ηλικίας, ουσιαστικά αρχίζει από την 1/1/2011.

Με τον τρόπο αυτό η κυβέρνηση επιδιώκει να «σπρώξει» υποχρεωτικά όλους τους εργαζόμενους να συνταξιοδοτούνται όσο γίνεται αργότερα και κατά συνέπεια το όποιο ποσό σύνταξης θα εξασφαλίζουν, να το λαμβάνουν όσο γίνεται για μικρότερο χρονικό διάστημα. Δηλαδή, επιδιώκεται το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης να πλησιάζει όσο γίνεται το προσδόκιμο ζωής. Αυτό όταν οι εργαζόμενοι έχουν δουλειά. Γιατί, στη ζωή θα γίνει κάτι ακόμα χειρότερο. Με δεδομένο ότι πολλοί εργαζόμενοι χάνουν την εργασία τους πολύ πριν το 65ο έτος, όλα τα παραπάνω θα οδηγήσουν σε μια κατάσταση όπου ένα τμήμα της εργατικής τάξης, θα φτάνει σε μια ηλικία με αυξημένες οικογενειακές υποχρεώσεις και δε θα έχει ούτε δουλειά ούτε κάποια σύνταξη. Θα μένει, δηλαδή, επί ξύλου κρεμάμενο. Και αυτή είναι μια ακόμα παράμετρος του νέου Ασφαλιστικού, με δραματικές συνέπειες στη ζωή της εργατικής τάξης.