ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Κυριακή 6 Ιούνη 2010
Σελ. /32
ΕΡΓΑΤΙΚΑ
ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΓΣΕΕ
Επιλέγει και έχει ρόλο επικίνδυνο για τα εργατικά συμφέροντα

Παπαγεωργίου Βασίλης

Οτι δίνει μάχη κατά της αντεργατικής πολιτικής επιχειρεί να εμφανιστεί η ηγεσία της ΓΣΕΕ το τελευταίο διάστημα, πασχίζοντας να εκτονώσει την οργή με την οποία όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι την αντιμετωπίζουν. Μόνο που οι τεράστιες ευθύνες της για τη σφοδρή επίθεση που δέχεται ο εργαζόμενος λαός δεν κρύβονται. Ούτε, βέβαια, και πρόκειται να σταματήσουν, αφού είναι συνειδητή επιλογή των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών δυνάμεων να ζεσταίνουν την πλάτη του κεφαλαίου. Γι' αυτό και η απομόνωσή τους είναι όρος και για την αποτελεσματικότητα, και για την προοπτική των εργατικών αγώνων.

Καλούν σε δράση, αλλά για ποια συμφέροντα;

Οι βαρύγδουπες καταγγελίες ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - «Αυτόνομης Παρέμβασης» μόνον έκθετες τις αφήνουν στους εργαζόμενους:

  • Στην πρόσφατη συνεδρίαση της Ολομέλειας της ΓΣΕΕ, η ΠΑΣΚΕ τάχτηκε ενάντια στο διάλογο που καλούσε την περασμένη Δευτέρα το υπουργείο Εργασίας, επειδή - είπε - η κυβέρνηση στηρίζει τους ισχυρούς. Καλά, τότε γιατί όταν το ΠΑΜΕ μπλόκαρε το «διάλογο» για το Ασφαλιστικό η ηγεσία της ΓΣΕΕ μιλούσε για αντιδημοκρατική παραβίαση του διαλόγου; Γιατί όταν το ΠΑΜΕ προειδοποιούσε για την αντιασφαλιστική λαίλαπα, εκείνη το κατηγορούσε για «κινδυνολογία»; Γιατί επανειλημμένα απέρριπτε την προκήρυξη κινητοποιήσεων και έλεγε ότι τα πράγματα είναι ακόμα «θολά»;
  • Εστω, ας υποθέσουμε ότι ...μετανόησαν. Μιλούν τώρα ακόμα και για διαρκή απεργιακή κινητοποίηση (βλ. ΔΑΚΕ). Με τι αιτήματα όμως, σε ποια γραμμή πάλης καλούν τους εργαζόμενους να συστρατευτούν και να τους ακολουθήσουν; Η δράση και οι «διεκδικήσεις» με τις οποίες παρεμβαίνουν συνολικά, αλλά και κατά κλάδο είναι αποκαλυπτικές: Στην Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδας, η πλειοψηφία (ΠΑΣΚΕ - ΑΠ) «παλεύει» για το δικαίωμα στη δουλειά ζητώντας όχι κατάργηση, αλλά ... «πλαφόν στη μερική απασχόληση». Στην Υγεία η ΠΑΣΚΕ απορρίπτει το κάλεσμα των ταξικών δυνάμεων σε πάλη για τη μονιμοποίηση των εργαζομένων με stage γιατί «κοστίζουν». Στα ΕΛΤΑ, η ηγεσία της ΠΟΣΤ (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ) ανέστειλε απεργία, ικανοποιημένη από τις εξαγγελίες της κυβέρνησης για πρόσληψη έκτακτου προσωπικού. Στις Τράπεζες, η ηγεσία της ΟΤΟΕ έχει υπογράψει κλαδική σύμβαση στο όνομα του «υπογραφή να μπει κι όπου μπει» συναινώντας στην απελευθέρωση του ωραρίου και στη δουλειά το απόγευμα και τα Σάββατα.
  • Ακόμα, όμως, και η ...αυτοκριτική τους γίνεται για τον αποπροσανατολισμό των εργαζομένων. Για παράδειγμα, η ΑΠ εντοπίζει το πρόβλημα στο ότι «το προηγούμενο διάστημα η ΓΣΕΕ δεν είχε στρατηγική και τακτική...». Δηλαδή, η επιλογή της ΓΣΕΕ να ζητήσει συνάντηση με το ΣΕΒ και να υπογράψει μαζί του το Φλεβάρη του 2009 «11 σημεία σύγκλισης» κατά των επιπτώσεων της κρίσης, ήταν ...στραβοπάτημα; Μάλιστα, πολλά από τα «11 σημεία» αποδείχθηκαν προάγγελοι ρυθμίσεων, που σήμερα περιλαμβάνει το μνημόνιο που υπογράφτηκε με ΕΕ - ΔΝΤ - ΕΚΤ. Π.χ., τότε η ΓΣΕΕ υπέγραφε την εφαρμογή «κοινωνικού σχεδίου στις ομαδικές απολύσεις» νομιμοποιώντας το δικαίωμα του εργοδότη να πετά όποιον και όποτε θέλει στο δρόμο (αρκεί να του βρίσκει ένα πρόγραμμα από αυτά όπου οι άνεργοι περιμένουν 400 ή 500 ευρώ για 6 ή 7 μήνες, τα οποία κι αυτά συχνά δεν παίρνουν). Τέτοια παζάρια σίγουρα δε στάθηκαν εμπόδιο στο σημερινό διπλασιασμό του ορίου απολύσεων, που από το 2% πήγε στο 4%. Τότε η ΓΣΕΕ υπέγραφε για «εποπτεία» και «ουσιαστική τήρηση» του «υπάρχοντος νομοθετικού πλαισίου». Δηλαδή, ζητούν οι ξεπουλημένοι στο όνομα των εργατών εποπτεία εφαρμογής του μνημονίου! 'Η του Ν. 3846/2010 που άνοιξε το δρόμο για την απλήρωτη εργασία ξενοδοχοϋπαλλήλων το Σάββατο.
Δηλητήριο στις συνειδήσεις των εργατών

Φτάνει, λοιπόν, η υποκρισία. Το έγκλημα που συντελείται σε βάρος της εργατικής τάξης έχει και τη δικιά τους υπογραφή.

Ούτε λάθος, ούτε καθυστέρηση μπορεί κανείς να καταλογίσει στη ΓΣΕΕ. Ισα - ίσα. Εγκαιρα και πεντακάθαρα, η πλειοψηφία έχει πάρει θέση για την κυριαρχία των νόμων της ανταγωνιστικότητας. Σε Ολομέλεια της διοίκησης, τον Ιούλη ακόμα του 1994, έλεγε: «...Θα μιλήσουμε κι εμείς για ανταγωνιστικότητα; Και θα προσδιορίσουμε πώς την εννοούμε; Η γνώμη μας είναι ότι ναι. Γιατί, σε τελική ανάλυση, ο υγιής ανταγωνισμός δεν μπορεί πια να θεωρείται απειλή. Πρέπει να θεωρηθεί αναπτυξιακό εργαλείο».

Ομως, ο ...«υγιής» ανταγωνισμός είναι ακόμα πιο επικίνδυνος από τον άρρωστο για τους εργαζόμενους. Αφ' ενός γιατί ανταγωνιστικότητα και προστασία των εργατικών συμφερόντων δε μπορούν να συνυπάρχουν. Αφ' ετέρου γιατί όσοι μιλούν για τον «υγιή» πρωτοστατούν στη φαρμακερή για τα εργατικά συμφέροντα προπαγάνδα ότι «όλοι μια οικογένεια είμαστε σ' αυτήν την επιχείρηση, κάνε κι εσύ θυσίες για να σωθεί κι αυτή».

Μόνο που ποτέ κανείς κεφαλαιοκράτης δε μοίρασε τα κέρδη του με τους εργαζόμενους. Οπως και ποτέ κανείς κεφαλαιοκράτης, όταν είδε τα ταμεία του να μη γεμίζουν όπως περίμενε, δίστασε να κάνει απολύσεις επειδή λυπήθηκε τους εργαζόμενους «παιδιά» του...

Στο πλευρό της εργοδοσίας

Να γιατί η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ ούτε προειδοποίησε τους εργαζόμενους για τη θύελλα, ούτε τους προετοίμασε για να την αντιμετωπίσουν. Το αντίθετο. Αυτό που έκανε και κάνει είναι να υιοθετεί και να στηρίζει την προπαγάνδα για να πειστούν οι εργάτες ότι η καπιταλιστική ανάπτυξη προστατεύει και τα εργοδοτικά κέρδη και τις λαϊκές ανάγκες.

Η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ (όπως και της ΑΔΕΔΥ, άλλωστε) δεν μπορεί να προστατεύσει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, γιατί δε θέλει. Γιατί η προστασία και διεύρυνση των εργατικών και λαϊκών συμφερόντων προϋποθέτει πάλη κόντρα στα συμφέροντα του κεφαλαίου.

Αλλωστε, η στάση που κρατούν αυτές οι δυνάμεις μέσα στους τόπους δουλειάς είναι χαρακτηριστική. Εκεί που ο εργάτης κι η εργάτρια βιώνουν σε πρώτο πλάνο τις σκληρές συνέπειες της αντεργατικής πολιτικής, αυτοί δικαιολογούν την εργοδοσία. Εκεί που πρέπει να στεριώσουν γεροί πυρήνες αντίστασης και αναμέτρησης με την εργοδοσία και κάθε βήμα οπισθοχώρησης - κάθε παζάρι στη λογική του «μικρότερου κακού» θρέφει την εργοδοτική ασυδοσία, αυτοί καλλιεργούν την ηττοπάθεια, ζυμώνουν το συμβιβασμό. Οταν τον Απρίλη η διοίκηση της ΜΕΤΚΑ στο Βόλο άρχισε να απολύει, η πλειοψηφία του επιχειρησιακού σωματείου έβγαλε ανακοίνωση για να πει ότι «οι απολύσεις αποτελούν νόμιμο διευθυντικό δικαίωμα»! Οταν, την περασμένη Τρίτη, οι συμβασιούχοι στην Κοινωφελή Επιχείρηση Πολιτισμού και Εκπαίδευσης του Δήμου Μενιδίου απέκλειαν την είσοδο του δημαρχείου και ζητούσαν αλληλεγγύη επειδή είναι απλήρωτοι εδώ και 11 μήνες, η ηγεσία του σωματείου του δήμου (ΠΑΣΚΕ) καλούσε τους μόνιμους να μπουν απ' την πίσω πόρτα. Εφτασαν, μάλιστα, στο σημείο να λένε στους μόνιμους ότι κινδυνεύουν να μην πληρωθούν οι ίδιοι αν πάρουν τα λεφτά τους οι εργαζόμενοι της Επιχείρησης..!

Δεν αρκεί η οικονομική πάλη

Το θέμα δεν είναι αν είναι η μοχθηρία ή η αφέλεια που κάνει αυτές τις δυνάμεις να τάσσονται στο πλευρό της εργοδοσίας, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Το θέμα είναι ότι προσαρμόζουν τα πάντα (από τη δράση και την τακτική μέχρι τα αιτήματά τους) στην ανάπτυξη που υπηρετεί τα μονοπώλια. Γιατί, τελικά, αυτό είναι το ζήτημα: Σε ποιο μοντέλο ανάπτυξης έχει η εργατική τάξη στραμμένο το βλέμμα της όταν δίνει μάχη για το μεροκάματο, την Ασφάλιση, το ωράριο.

Οι εργάτες πρέπει να εμπιστευτούν και να αξιοποιήσουν την πλούσια πείρα που έχουν και από την άνθιση και από την κρίση της καπιταλιστικής οικονομίας.

Η δυναμική του αγώνα τους μεγαλώνει μόνον όταν οι μάχες που σήμερα δίνουν για να εμποδίσουν την επίθεση του κεφαλαίου θα συνδυάζονται με την ενίσχυση της ιδεολογικοπολιτικής παρέμβασης και της οργάνωσης ενάντια στη βαθιά ρίζα των προβλημάτων τους, που δεν είναι άλλη από την καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής. Διαφορετικά, θα μένει έδαφος ελεύθερο για όσους θέλουν να καλλιεργούν αυταπάτες, να σπέρνουν απογοήτευση, να προσδοκούν την αποστράτευση, σε όσους, από τη μία, μηδενίζουν τους αγώνες και, από την άλλη, αποσπούν μία μάχη από τη συνολική πραγματικότητα. Γιατί η αλήθεια ξεδιαλύνεται για όλο και περισσότερους εργάτες: Για να εξασφαλίσουν ένα καλό μεροκάματο, σταθερή δουλειά, αξιοπρεπή σύμβαση, δεν αρκεί σήμερα η οικονομική πάλη. Απαιτείται η πάλη ενάντια στο κεφάλαιο ως την κατάργησή του. Πάλη για να συνειδητοποιούν οι εργάτες πως χωρίς αυτούς οι εργοδότες δε μπορούν να κάνουν τίποτα. Οι εργάτες χωρίς τους εργοδότες μπορούν να κάνουν τα πάντα για τους ίδιους και τη ζωή τους. Να χτίζουν εκείνη την κοινωνία, στη βάση της οποίας ο σχεδιασμός της οικονομίας θα προϋποθέτει σταθερή εργασία και με πλήρη δικαιώματα για όλους. Την κοινωνία, όπου, π.χ., η 7ωρη εργασία του νοσηλευτή όχι μόνο δε θα θεωρείται «κόστος», αλλά θα αποτελεί βασική προϋπόθεση, ώστε ο ασθενής να έχει πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας άμεσα, με ασφάλεια και επάρκεια.

Δεν υπάρχουν περιθώρια αναμονής λοιπόν: Ενας είναι ο δρόμος για τους εργατοϋπάλληλους. Αυτός που βροντοφωνάζουν σε σύνθημα τους τελευταίους μήνες όλο και περισσότεροι εργάτες μαζί με το ΠΑΜΕ: «Τέρμα πια στις αυταπάτες ή με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες»!


Α. Μ.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ