Στην Ουάσιγκτον, με αφορμή τα 70 χρόνια του ΝΑΤΟ, το Παγκόσμιο Συμβούλιο Ειρήνης (ΠΣΕ) διοργάνωσε - για πρώτη φορά σε αμερικανικό έδαφος - διεθνή διάσκεψη κατά του ΝΑΤΟ, στις 31 Μάρτη.

Μετά τη συγκέντρωση μπροστά στον Λευκό Οίκο την προηγούμενη μέρα και την πορεία στους δρόμους της αμερικανικής πρωτεύουσας, το ΠΣΕ έδωσε το δικό του στίγμα με τη διάσκεψη, στην οποία πήραν μέρος 80 αντιπρόσωποι από 15 κινήματα και οργανώσεις των ΗΠΑ και από 9 κινήματα από το εξωτερικό (Αργεντινή, Μεξικό, Καναδάς, Γερμανία, Ουκρανία, Κονγκό, Βενεζουέλα, Νεπάλ και Ελλάδα). Το ελληνικό κίνημα εκπροσώπησε ο Ηρακλής Τσαβδαρίδης, εκτελεστικός γραμματέας του ΠΣΕ.

Το άνοιγμα της διάσκεψης έκανε ο πρόεδρος του Συμβουλίου Ειρήνης των ΗΠΑ, Αλφρεντ Μάρντερ, βετεράνος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, 97 ετών πλέον. Τόνισε την ιστορική στιγμή διεξαγωγής μιας διεθνούς διάσκεψης του ΠΣΕ σε αμερικανικό έδαφος, αλλά και το ιδιαίτερο βάρος που έχει το αμερικανικό κίνημα ειρήνης στις πλάτες του, στην πάλη κατά του ιμπεριαλισμού μέσα στην καρδιά του ίδιου. Πρόσθεσε πως ο αγώνας του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος στις ΗΠΑ ποτέ δεν ήταν εύκολος, ούτε θα ήταν πιο εύκολος αν ο «ένοικος» του Λευκού Οίκου ήταν π.χ. η Χ. Κλίντον αντί του Ντ. Τραμπ. Εκπληρώνεται μια υποχρέωση δεκαετιών, υπογράμμισε, η οποία πολλές φορές κατά το παρελθόν είχε εμποδιστεί από τις αμερικανικές κυβερνήσεις και τους μηχανισμούς τους.

Από τις ΗΠΑ μίλησαν επίσης εκπρόσωποι της Ενιαίας Εθνικής Αντιπολεμικής Συμμαχίας (UNAC), της Μαύρης Συμμαχίας για την Ειρήνη (συσπειρώνει Αφροαμερικανούς), του Διεθνούς Κέντρου Δράσης, των Βετεράνων για την Ειρήνη (του Βιετνάμ, του Αφγανιστάν και του Ιράκ) και της Λαϊκής Αντίστασης (Popular Resistance). Αναφέρθηκαν στο ΝΑΤΟ ως το «δάχτυλο στη σκανδάλη του ιμπεριαλισμού», καθώς και στα ιμπεριαλιστικά σχέδια των ΗΠΑ και συμμάχων τους στη Βενεζουέλα.

Στην κεντρική εισήγηση, εκ μέρους του ΠΣΕ, ο Η. Τσαβδαρίδης αναφέρθηκε μεταξύ άλλων στην εγκληματική διαδρομή του ΝΑΤΟ ιδιαίτερα τα τελευταία 20 χρόνια και σε σημαντικούς σταθμούς αυτής της διαδρομής από τη Γιουγκοσλαβία μέχρι τη στήριξη νεοναζιστικών ομάδων δολοφόνων στην Ουκρανία. Επισημανε ότι:

«Το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ, τώρα που μιλάμε, αναπτύσσουν δεκάδες χιλιάδες στρατιώτες σε μια ζώνη από τα σκανδιναβικά κράτη και τη Βαλτική μέχρι τη Βουλγαρία, με στρατιωτικές ασκήσεις 50.000 στρατιωτών στη Σουηδία και στη Νορβηγία πέρυσι (Trident Juncture) και ασπίδες πυραυλικής άμυνας σε Νορβηγία, Πολωνία και Ρουμανία. Ολα τα παραπάνω συμβαίνουν προκειμένου να περικυκλωθεί η Ρωσία και να περιοριστεί η παρουσία της στην Ευρώπη και τα Βαλκάνια.

Το ΝΑΤΟ έχει αποφασίσει, με την ομόφωνη υποστήριξη όλων των κυβερνήσεων - μελών του, την πρωτοβουλία "ΝΑΤΟικής ετοιμότητας". Το σχέδιο μιλά για την ετοιμότητα εντός 30 ημερών για την ανάπτυξη 30 πολεμικών πλοίων, 30 ταγμάτων, 30 αεροπορικών μονάδων οπουδήποτε στη Γη».

Αναφερόμενος στις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή, ο εκτελεστικός γραμματέας του ΠΣΕ υπογράμμισε: «Η Μέση Ανατολή είναι το μεγαλύτερο και πιο καυτό hot spot σ' αυτόν τον κόσμο. Καταδικάζουμε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο τις ιμπεριαλιστικές παρεμβάσεις και τον πόλεμο εναντίον της Συρίας, τις απειλές εναντίον του Ιράν μετά την απόσυρση των ΗΠΑ από την πυρηνική συμφωνία, τη μεταφορά της αμερικανικής πρεσβείας στην Ιερουσαλήμ, τις καθημερινές δολοφονίες Παλαιστινίων από το Ισραήλ, τον πόλεμο της Σαουδικής Αραβίας κατά της Υεμένης, την πρόσφατη απόφαση του αμερικανικής κυβέρνησης να "διαθέσει" τα συριακά Υψίπεδα του Γκολάν, που καταλήφθηκαν πριν από 52 χρόνια, στον κατακτητή τους, το Ισραήλ!»

Στη συνέχεια ο Η. Τσαβδαρίδης κατήγγειλε τα σχέδια πολλαπλών επεμβάσεων των ΗΠΑ, των χωρών της «Ομάδας της Λίμα» και της ΕΕ στη Βενεζουέλα, τη χώρα με τα μεγαλύτερα αποθέματα πετρελαίου στον κόσμο, εκφράζοντας την αμέριστη συμπαράσταση και αλληλεγγύη στο λαό της, για το δικαίωμα να αποφασίζει ελεύθερα τις τύχες και την ηγεσία του.

Ολοκλήρωσε την παρέμβασή του με αναφορά στις ξένες στρατιωτικές βάσεις στον κόσμο και τον αγώνα για κατάργησή τους, λέγοντας:

«Από την πρωτεύουσα των ΗΠΑ, την Ουάσιγκτον, θέλουμε να υπογραμμίσουμε και να επαναλάβουμε την απαίτησή μας για το κλείσιμο της στρατιωτικής βάσης των ΗΠΑ που βρίσκεται στο κουβανικό έδαφος του Γκουαντάναμο και η οποία είναι μοναδική, για πολλούς λόγους. Πρώτον, επειδή ακόμα και όταν έχουν περάσει τα 99 χρόνια της σύμβασης - που υπεγράφη στις αρχές του 20ού αιώνα - το κλείσιμο μπορεί να γίνει μόνο αν συμφωνούν και οι δύο πλευρές! Δεύτερον, επειδή αυτή η βάση και το στρατόπεδο βασανιστηρίων δεν είναι επιθυμητά ούτε από το λαό ούτε από την κυβέρνηση της Κούβας.

Με αυτά τα λόγια, επιτρέψτε μου να σας ευχαριστήσω όλους για τη συμμετοχή σας και να χαιρετίσω και πάλι τους φίλους μας στο Κίνημα Ειρήνης στις ΗΠΑ, ιδιαίτερα στο Συμβούλιο Ειρήνης (USPC), για την αποφασιστικότητά του να διεξαγάγει αυτήν την αντιΝΑΤΟική διάσκεψη του ΠΣΕ για πρώτη φορά στην Ιστορία σε αμερικανικό έδαφος».

Οι βουλευτικές εκλογές της ερχόμενης Τρίτης 9 Απρίλη στο Ισραήλ διεξάγονται με φόντο τη σκλήρυνση της κατοχής των παλαιστινιακών εδαφών στη Δυτική Οχθη, την εύθραυστη εκεχειρία στη Λωρίδα της Γάζας, το περιβόητο επικείμενο αμερικανικό σχέδιο για τη «Συμφωνία του Αιώνα» και τη ρευστή κατάσταση στην Ανατολική Μεσόγειο που διαμορφώνουν οι ανταγωνισμοί τεράστιων μονοπωλίων Ενέργειας αλλά και νέες συμμαχίες. Διεξάγονται παράλληλα σε ένα ρευστό πολιτικό σκηνικό, όπου περίπου 6,3 εκατομμύρια Ισραηλινοί ψηφοφόροι καλούνται στις κάλπες για να εκλέξουν νέα 120μελή Βουλή (Κνέσετ) και κυβέρνηση, μέσα από τους υποψηφίους περίπου 40 κομμάτων, παλιών και νέων εκλογικών μπλοκ.

Παρά την καπιταλιστική ανάπτυξη, που «τρέχει» με ρυθμούς 3% - 4%, και παρά την εκμετάλλευση των υποθαλάσσιων κοιτασμάτων υδρογονανθράκων Tamar και Leviathan της ισραηλινής ΑΟΖ, τα εισοδήματα των λαϊκών νοικοκυριών εξανεμίζονται τα τελευταία χρόνια από το συνεχώς αυξανόμενο κόστος ζωής. Τον περασμένο Δεκέμβρη, το ισραηλινό Εθνικό Ιδρυμα Ασφαλίσεων (Bituach Leumi) διαπίστωσε πως πάνω από 21% των Ισραηλινών ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας...

Η επιδείνωση της ζωής σε μέρος των λαϊκών στρωμάτων, οι διαρκείς «μετακινήσεις» αστικών κομμάτων και η αθέτηση προεκλογικών υποσχέσεων και θέσεων εξηγούν σε ένα βαθμό τον υψηλό αριθμό αναποφάσιστων ψηφοφόρων, που δηλώνουν πως θα αποφασίσουν κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή. Το δεξιό κόμμα «Λικούντ» του Μπ. Νετανιάχου παραμένει πρώτη δύναμη, αλλά δημιουργούνται και νέα κόμματα. Οπως η «Ισραηλινή Ανθεκτικότητα» του πρώην αρχηγού του στρατού, στρατηγού Μπένι Γκαντζ, ο οποίος θεωρείται ο μεγαλύτερος πολιτικός αντίπαλος του νυν πρωθυπουργού και είναι επικεφαλής της «Γαλανόλευκης Συμμαχίας» (Kahol-Lavan), μαζί με το κόμμα Telem του πρώην αρχηγού ΓΕΣ, στρατηγού Μόσε Γιααλόν, και το «κεντρώο» Yesh Atid του πρώην δημοσιογράφου Γιαΐρ Λαπίντ (που πληρώνει μέχρι σήμερα το τίμημα από τη συμμετοχή του σε προηγούμενη κυβέρνηση Νετανιάχου, το 2013). Ετσι, σε αυτές τις εκλογές ενδέχεται να κάνουν την έκπληξη νέα αντιδραστικά κόμματα. Οπως το σιωνιστικό Zehut, που πρότεινε νομιμοποίηση της χρήσης κάνναβης ώστε να προσελκύσει νεαρούς κυρίως ψηφοφόρους (ενώ κατέκτησε και τη δεύτερη θέση στις τελευταίες φοιτητικές εκλογές). 'Η η «Νέα Δεξιά», στην οποία συμμετέχει και η ακροδεξιά υπουργός Δικαιοσύνης Αγιελέτ Σακέντ, που λανσάρισε ανεκδιήγητο διαφημιστικό σποτ με «άρωμα» υπό το όνομα «φασισμός»...

Το ρευστό πολιτικό σκηνικό δεν άφησε ανεπηρέαστη ούτε την «Κοινή Λίστα», κυρίως Αράβων του Ισραήλ, του Αϊμάν Οντέχ, που είχε πάρει 10,5% και 11 έδρες στις εκλογές του 2015. Οι «αναταράξεις» στους κόλπους της ετερόκλητης πολιτικά «Κοινής Λίστας» προκάλεσαν σ' αυτές τις εκλογές την αποχώρηση του HADASH (Δημοκρατικό Μέτωπο για την Ειρήνη και την Ισότητα, στο οποίο συμμετέχει και το ΚΚ Ισραήλ), όπου επικεφαλής είναι ο Α. Οντέχ, και του κόμματος Τa'al του Αχμαντ Τίμπι. Οι δυο τους συγκρότησαν δικό τους μπλοκ, ευελπιστώντας πως θα ξεπεράσουν το πλαφόν του 3,25% ώστε να εκλέξουν τουλάχιστον τέσσερις βουλευτές.

Οι τελευταίες σφυγμομετρήσεις φέρνουν τους Νετανιάχου και Γκαντζ να δίνουν μάχη στήθος με στήθος για την πρωτιά στις εκλογές. Ωστόσο, κυβέρνηση δεν θα σχηματίσει απαραίτητα ο πρώτος (λόγω αδυναμίας αυτοδυναμίας υπό τις παρούσες συνθήκες), αλλά αυτός που θα εξασφαλίσει τους περισσότερους συμμάχους. Αρκετά μικρά, κυρίως δεξιά και ακροδεξιά κόμματα, που είναι και τα περισσότερα, δίνουν στον Νετανιάχου μεγαλύτερη δεξαμενή «συμμάχων».