«Εάν και το ΚΚΕ είχε πει "ναι" στον ΣΥΡΙΖΑ, σήμερα δεν θα είχε μείνει τίποτα όρθιο...». Η χαρακτηριστική αυτή φράση, που ειπώθηκε από εργαζόμενο κατά τη διάρκεια πρόσφατης περιοδείας του ΚΚΕ σε τόπο δουλειάς, περιγράφει με λίγες λέξεις την παρακαταθήκη που έχει αφήσει η στάση του Κόμματος απέναντι στο κύμα αυταπατών που καλλιέργησε η «πρώτη φορά αριστερά» του ΣΥΡΙΖΑ από το 2012 ακόμα.

Αντίστοιχη είναι άλλωστε και η παρακαταθήκη της στάσης του Κόμματος στο δημοψήφισμα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, στον εκβιασμό που άσκησε στο λαό για να τον εγκλωβίσει στην επιλογή μνημονιακού προγράμματος το 2015. Γι' αυτό, όχι τυχαία, στις περισσότερες δηλώσεις στήριξης του ΚΚΕ που κάνουν αυτήν την περίοδο αρκετοί συναγωνιστές μας, που στο παρελθόν έκαναν άλλες πολιτικές επιλογές, τονίζουν ότι «σημείο καμπής» στη σκέψη τους αποτέλεσε η στάση του ΚΚΕ εκείνο το κρίσιμο διάστημα, του Ιούλη του 2015. Δηλαδή, το ότι το Κόμμα μας είχε το θάρρος να πάει κόντρα στο ρεύμα, να αποκαλύψει στο λαό την αλήθεια, ότι δηλαδή έρχεται ένα ακόμα μνημόνιο, όπως κι έγινε.

Αυτή η στάση του ΚΚΕ, σε τρεις κομβικές αναμετρήσεις των τελευταίων χρόνων (εκλογές 2012, εκλογές Γενάρη 2015 και δημοψήφισμα), είναι αλήθεια ότι σήμερα αναγνωρίζεται από ευρύτερες εργατικές - λαϊκές δυνάμεις. Από ανθρώπους που η πείρα τους συναντιέται με τις θέσεις του Κόμματος, με τις έγκαιρες προειδοποιήσεις του, τη σωστή ανάλυση που έκανε κρατώντας στάση αρχών, απέναντι στις αστικές κυβερνήσεις.

Οντως τα μεγάλα αυτά «όχι» που είπε το Κόμμα, και μάλιστα με κόστος, η άρνησή του να συμμετάσχει ή να δώσει στήριξη στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, εκτός από παρακαταθήκη, αποδεικνύεται πλέον ότι λειτουργούν και ως κίνητρο για να μπορέσει σήμερα ένας κόσμος να αφήσει πίσω του τη μιζέρια και την απογοήτευση, να κάνει «ταμείο» για να ξαναμπεί στην πάλη. Γιατί, μπορεί πράγματι να είναι πολλοί αυτοί που λένε «τίποτα δεν αλλάζει» (ζωντανές αποδείξεις της ζημιάς που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ στο κίνημα), όμως δεν είναι και λίγοι όσοι λένε ότι «η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ διέλυσε μια και καλή αυταπάτες δεκαετιών», που λένε «ευτυχώς υπάρχει το ΚΚΕ, υπάρχει αντίπαλος...».

Αυτό που συχνά επαναλαμβάνει το Κόμμα μας στις παρεμβάσεις του, το κάλεσμα που απευθύνει σε κάθε τίμιο αγωνιστή, «να βαδίσουμε μαζί το δρόμο της ανατροπής», σήμερα δεν θα μπορούσε ούτε να διανοηθεί να το ψελλίσει, αν είχε τολμήσει έστω και την παραμικρή υποχώρηση στα κελεύσματα του ΣΥΡΙΖΑ. Αν π.χ. για λόγους «προπαγάνδας», όπως έλεγαν κάποιοι τότε, είτε καλοπροαίρετα είτε εκ του πονηρού, καθόταν και το ΚΚΕ στο τραπέζι της «διαπραγμάτευσης», δήθεν για να βάλει τους δικούς του όρους στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ... Αν γινόταν «ντεκόρ» στις δήθεν σκληρές διαπραγματεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ με την τρόικα, δηλαδή αν έμπαινε στη διαδικασία να αναλάβει καταμερισμένο ρόλο στη διασπορά ψεύτικων ελπίδων στα εργατικά - λαϊκά στρώματα.

«Μας βάζουν 2 στη μια τσέπη και μας παίρνουν 10 από την άλλη», λένε πολλοί εργαζόμενοι σχολιάζοντας την κοροϊδία του ΣΥΡΙΖΑ για την «αποκατάσταση αδικιών». Είναι μια πείρα που βοηθάει να γίνεται πιο εύκολα κατανοητό ότι μια κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού έχει συγκεκριμένη αποστολή, που δεν χωράει «παραφωνίες» και που με όλους τους κρίκους της αναλαμβάνει να υλοποιεί έναν και μόνο σχεδιασμό: Την υπηρέτηση των «θέλω» των επιχειρηματικών ομίλων. Αυτό δεν κάνει και σήμερα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ; Οσα παριστάνει π.χ. ότι παραχωρεί στο λαό το ένα υπουργείο, αναλαμβάνει να τα πάρει πίσω διπλά και τρίδιπλα το γειτονικό υπουργείο, ο ένας υφυπουργός συμπληρώνει τον άλλο κ.ο.κ... Εκεί που σταματάει π.χ. το τσεκούρωμα των συντάξεων ξεκινάει η γιγάντωση της φορομπηξίας. Εκεί που δήθεν ολοκληρώνεται η κατρακύλα των μισθών γενικεύεται η «ευελιξία», στο όνομα της ανταγωνιστικότητας. Εκεί που ξηλώνεται η Κοινωνική Ασφάλιση μοιράζεται και κανένα εφάπαξ ψίχουλο, που τα λαϊκά νοικοκυριά επιστρέφουν στο κράτος μέσω του ΕΝΦΙΑ και των άλλων χαρατσιών... Εκεί που το ένα υπουργείο συνεχίζει την κατρακύλα της υποχρηματοδότησης των νοσοκομείων, των σχολείων και άλλων υποδομών για να πιάνονται τα πλεονάσματα, το άλλο υπουργείο απογειώνει τις ΝΑΤΟικές δαπάνες για να πιάνονται και οι «νόρμες» της «συμμαχίας».

Παραδείγματα όπως τα παραπάνω έδωσαν την απάντηση σε όσους έλεγαν στους κομμουνιστές, πολλές φορές εκτιμώντας τη συνέπειά τους, «πάρτε έστω κι ένα υπουργείο να μας ανακουφίσετε», αφού κάτι τέτοιο θα ήταν ουσιαστικά στήριξη από το ΚΚΕ στην επιχείρηση «σου παίρνω δέκα - σου επιστρέφω ένα», που με μαεστρία υλοποιεί ο ΣΥΡΙΖΑ.

Το ότι το ΚΚΕ μπορεί σήμερα να κοιτάει την εργατική τάξη στα μάτια, τα μέλη του μπορούν να δραστηριοποιούνται πρωτοπόρα μέσα στα σωματεία και μαζί με χιλιάδες εργατοϋπάλληλους να δίνουν ταξικές μάχες με την εργοδοσία και την κυβέρνηση, πατάει στη σωστή στάση που κράτησε απέναντι στα καλέσματα της «πρώτη φορά αριστεράς». Είναι ενδεικτικές οι μάχες που δίνονται στους τόπους δουλειάς, άλλες που αποσπούν κατακτήσεις κι άλλες που καθυστερούν αντεργατικούς σχεδιασμούς, εργατικοί αγώνες, όπως για τις κλαδικές συμβάσεις με αυξήσεις σε μισθούς, για αποτροπή απολύσεων, για διεκδίκηση δεδουλευμένων, για συνθήκες υγιεινής και ασφάλειας. Πρόκειται για πάλη στην οποία θα είχε μπει ταφόπλακα αν το ΚΚΕ γινόταν μέρος του προβλήματος που λέγεται «κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ», κι αυτό είναι σε θέση να το καταλάβουν σήμερα πιο πολλοί εργαζόμενοι. Πρόκειται για σκληρές μάχες που αποδεικνύουν ότι αυτό που χρειάζεται ο λαός δεν είναι ένα ακόμα κόμμα που στηρίζει τους αντιλαϊκούς σχεδιασμούς από τις υπουργικές καρέκλες, αλλά ένα ΚΚΕ ισχυρό, οργανωτή της λαϊκής πάλης κόντρα σε οποιαδήποτε κυβέρνηση και μάλιστα από οποιοδήποτε μετερίζι: Από τη δύναμη που θα αποκτήσει στη Βουλή, στα Δημοτικά και Περιφερειακά Συμβούλια, στο Ευρωκοινοβούλιο.

Αυτή ακριβώς η πείρα πρέπει να γίνει κριτήριο ψήφου για περισσότερους εργαζόμενους. Να γίνει κριτήριο το γεγονός ότι το δυνατό ΚΚΕ είναι «χρήσιμο» για το λαό, ακριβώς επειδή η αστική τάξη δεν το έχει βάλει στο χέρι, δεν κατάφερε να το μαντρώσει σε καμιά κυβέρνησή της για να το ενσωματώσει, όπως συνέβη με μια σειρά άλλα ΚΚ στην Ευρώπη, τα οποία γρήγορα απαξιώθηκαν στη λαϊκή συνείδηση.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΝΔ και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, η ΕΕ και οι άλλοι «θεσμοί» κάνουν με κάθε ευκαιρία καθαρό ότι την «επόμενη μέρα» θα είναι εδώ και τα τρία μνημόνια. Θα είναι εδώ όλο το αντεργατικό οπλοστάσιο, η πάμφθηνη κι ευέλικτη δουλειά, το ξεσάλωμα της εργοδοσίας, οι χιλιάδες πλειστηριασμοί, οι συντάξεις - χαρτζιλίκια, η κρατική καταστολή, οι αναβαθμισμένοι ρόλοι στα πολεμοκάπηλα σχέδια του ΝΑΤΟ, οι τραγικές ελλείψεις σε υποδομές προστασίας του λαού. Επομένως, αυτό που πρέπει να απασχολεί το λαό δεν είναι ποια κυβέρνηση θα κληθεί να υλοποιήσει αυτήν τη βαρβαρότητα, αλλά πώς θα μπουν εμπόδια, πώς θα οργανωθεί μια μαχητική λαϊκή αντιπολίτευση σε αυτούς τους σχεδιασμούς. Σε αυτήν την κατεύθυνση θα πρέπει να αξιοποιήσει τις εκλογικές μάχες του Μάη. Με αυτό το κριτήριο ο λαός να δώσει «εντολή» όχι για την κυβέρνηση που θα συνεχίσει το τσάκισμά του, αλλά για ένα ΚΚΕ δυνατό παντού.