Ενα τμήμα του αστικού Τύπου προβάλλει την ανάγκη στελέχωσης των κομμάτων με τεχνοκράτες που δε θα υπολογίζουν πολιτικό κόστος. Δηλωτικό του πώς αντιλαμβάνονται τη δημοκρατία τα κέντρα εξουσίας, προειδοποιούν τα αστικά κόμματα ότι αν δε βάλουν στην άκρη το πολιτικό κόστος θα μπουν σε περιπέτεια.

Ενα άλλο τμήμα προβάλλει την «εθνική συναίνεση» και ως εκ τούτου βλέπει κίνδυνο στην πόλωση. Και αυτοί, κάνουν καθαρό πως βλέπουν στο λαό τον εχθρό και ψάχνουν τρόπο να τον παροπλίσουν.

Μια τρίτη ομάδα απειλεί ευθέως: `Η θα προστατευτούν οι αστικές αξίες ή η χώρα μπαίνει σε περιπέτεια.

Σε κάθε περίπτωση όλοι τους αναγνωρίζουν πως χωρίς να βάλουν το λαό στο χέρι δεν μπορούν να κάνουν βήμα. Ομολογούν επίσης ότι το λαό τον θέλουν άλλοθι για αλλαγές στο πολιτικό σύστημα. Ποιες αλλαγές; Αυτές που προσαρμόζονται, λόγω κρίσης, στην οικονομική πραγματικότητα που θέλει να διατηρήσει η αστική τάξη.

Αυτή η πραγματικότητα λέει πως δεν μπορεί να γίνονται ανεκτά κόμματα που μιλάνε για αξιοπρεπές μεροκάματο, όταν κυρίαρχη αξία είναι η ανταγωνιστικότητα, δηλαδή κυρίαρχη αξία είναι η εξασφάλιση όλο και περισσότερων καπιταλιστικών κερδών. Λέει, αυτή η πραγματικότητα, πως δεν μπορούν να υπάρχουν κόμματα που ζητάνε να φύγουν απ' τη μέση τα δάνεια των νοικοκυριών, όταν κυρίαρχη αξία είναι η «υγεία» του τραπεζικού συστήματος. Λέει, επίσης, η πραγματικότητα, που οι αστοί θεωρούν σαν δεδομένη, ότι δεν μπορούν να υπάρχουν κόμματα που μιλάνε για κεντρικό σχεδιασμό με οδηγό τις λαϊκές ανάγκες, όταν το σύστημα δουλεύει με τις ανάγκες των μονοπωλίων που τις παρουσιάζουν σαν ανάγκες του λαού.

Σε κάθε περίπτωση, μπαίνουμε σε μια ενδιαφέρουσα, αλλά εξαιρετικά δύσκολη περίοδο.

Το κλειδί από τη σκοπιά του λαϊκού κινήματος ήταν και παραμένει: Η οργάνωση των ανθρώπων που παράγουν τον πλούτο ενάντια στα μονοπώλια. Η συσπείρωση γύρω από τη μόνη δύναμη που διακηρύσσει πως μόνο ενάντια στα μονοπώλια υπάρχει διέξοδος για το λαό. Κι επειδή αυτό είναι το μόνο κλειδί, κι επειδή η αστική τάξη γνωρίζει καλύτερα απ' τους εργάτες ποιος είναι ο αντίπαλος, γι' αυτό η μέχρι τώρα επίθεση στο ΚΚΕ πρέπει να θεωρείται ως εξ απαλών ονύχων. Γ' αυτό όχι άμυνα, αλλά οργάνωση της εργατικής τάξης έτσι που να χτυπά στην καρδιά του προβλήματος.

Εξάλλου, οι ομολογίες της αστικής τάξης δηλώνουν τι πρέπει να κάνει το λαϊκό κίνημα.

Να βάλει όλα τα δυνατά εμπόδια. Και το κύριο; Να χτυπήσει τον αντίπαλο εκεί που πονάει: στους χώρους δουλειάς. Να ενισχύσει το ΚΚΕ ακριβώς σαν το κόμμα που αντιπαλεύει στη ρίζα το κακό.

Η παρέμβαση του ΚΚΕ, που είπε ευθέως στους φτωχούς αγρότες ότι πρέπει να βρουν τη λύση μαζί με τους εργάτες για να βγάλουν απ' τη μέση τον αντίπαλο, τα μονοπώλια, άρα να οργανωθούν με αιτήματα που να προσβλέπουν σε κεντρικό σχεδιασμό, ενόχλησε πολλούς και επιχείρησαν να την προβοκάρουν.

Ο ένας μετά τον άλλο αυτοί που γνωρίζουν πως οι αγρότες πουλάνε τώρα πια την πατάτα κάτω κι από το κόστος παραγωγής, βγαίνουν και πανηγυρίζουν ακριβώς γι' αυτό: γιατί τα προϊόντα - με μεσολαβητή το «κίνημα της πατάτας» βγαίνουν στην αγορά με τιμές κάτω κι από το κόστος παραγωγού που με τη θηλιά στο λαιμό αρπάζεται σαν τον πνιγμένο από τα μαλλιά του.

...Οπως κανείς δεν είδε το περίφημο φτηνό πετρέλαιο που θα ερχόταν με πρωτοβουλία του Συνασπισμού από τη Βενεζουέλα, όπως κανείς δεν γιάτρεψε τον καρκίνο με το νερό του Καματερού, έτσι και η φτώχεια αγροτών και εργατών δεν αντιμετωπίζεται με πυροτεχνήματα 25 τόνων πατάτας, όταν παραμένουν και θα παραμείνουν αδιάθετοι 100.000 τόνοι πατάτας και την ίδια ώρα τα μεροκάματα βυθίζονται. Από απατεωνιές η ζωή γεμάτη.

Ομως, εδώ έχουν ξεπεράσει τα όρια.

Οι πρωτεργάτες του «κινήματος» της πατάτας γνωρίζουν πως η πατάτα έχει κόστος κοντά στα 45 - 55 λεπτά για να φτάσει στον πάγκο. Γνωρίζουν, επίσης, πως η πατάτα δεν είναι προϊόν που μπορεί να μείνει στο ράφι. Γνωρίζουν πως για τον ίδιο λόγο που δεν μπορεί να διατεθεί πατάτα Αχαΐας στην Καβάλα, έτσι δε θα φτάσει ποτέ η πατάτα από τη Βροντού στην Καλαμάτα.

Οταν κοπάσει ο θόρυβος, οι παραγωγοί θα έχουν μείνει με χιλιάδες τόνους αδιάθετους.

Και το θέμα τους τότε θα είναι αυτό που ήδη ομολογούν: Του χρόνου δεν μπορούμε να καλλιεργήσουμε.

Αλλά τότε ποιος θα θυμάται τους πατατοπαραγωγούς;

Μέχρι που όσοι είναι στοιχειωδώς σοβαροί να πάρουν τους απατεώνες παραμάζωμα μαζί με τους πάτρωνές τους...

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΤΩΡΑ ΞΕΣΗΚΩΜΟΣ ΜΕ ΤΟ ΠΑΜΕ για αύξηση μισθών - υπογραφή Συμβάσεων

Real News: Η τρόικα καταργεί και το εφάπαξ

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ: Μαρτύριο χωρίς τέλος με νέα μέτρα - δηλητήριο

ΤΑ ΝΕΑ: Εκτινάσσονται 20 φόροι

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Νέο χαράτσι με παραλλαγή

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: 12 παγίδες για τους φορολογούμενους

ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ: Μπλόκο της εφορίας σε 300.000 καταθέτες για χρέη απο 4.000 ευρώ

Η ΑΥΓΗ: Μισθοί πείνας τιμές πολυτελείας

ΤΟ ΒΗΜΑ: Κλειδώνουν οι εκλογές

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: Οι εκλογές οριστικά 29 Απριλίου ή 6 Μαΐου

ΤΟ ΠΑΡΟΝ: Τους τρομάζει η αριστερά

ΑΥΡΙΑΝΗ: Επιστροφή στη δραχμή η μόνη λύση σωτηρίας για την Ελλάδα

ΕΘΝΟΣ: Λιγότεροι εισακτέοι φέτος σε ΑΕΙ - ΤΕΙ

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Είκοσι «μνηστήρες» για ΔΕΠΑ - ΔΕΣΦΑ

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Ερευνα ΣΔΟΕ στον Στρατό για νοθευμένα καύσιμα

«Το κάλεσμα του ΠΑΜΕ με σύνθημα "Δεν θα επιτρέψουμε να λεηλατήσουν τους μισθούς μας", να παρεμποδίσουμε τη μείωση μισθών, να υπερασπίσουμε τις Συλλογικές Συμβάσεις, διεκδικώντας αυξήσεις πρέπει να σημάνει συναγερμό. Οι Ομοσπονδίες, τα συνδικάτα που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ αναλαμβάνουν δράση για ανάπτυξη κάθε μορφής αγώνα - και απεργιακών κινητοποιήσεων - μέσα στο Μάρτη και συντονισμό των κλάδων, κοινές παρεμβάσεις σε επιχειρηματικούς ομίλους. Γι' αυτό η εργατική απάντηση μπορεί να είναι μόνο μία: Κάτω τα χέρια από τους μισθούς, τα μεροκάματα και τις συμβάσεις. Οι διοικήσεις των σωματείων, οι σωματειακές επιτροπές να σχεδιάσουν κατά κλάδο, κατά εργοστάσιο, κατά επιχείρηση την οργάνωση της πάλης με Γενικές Συνελεύσεις στους τόπους δουλειάς. Με τις Λαϊκές Επιτροπές να δεθούν οι τόποι δουλειάς με τις εργατογειτονιές. Τώρα αγώνας με όλες τις μορφές, κλιμάκωση της πάλης για να μην περάσουν οι επιδιώξεις κεφαλαίου, κυβέρνησης, τρόικας.

Στην επίθεση αυτή οι εργάτες έχουν απέναντί τους όχι μόνο την εργοδοσία, αλλά και ορισμένους που παριστάνουν τους "φίλους" τους, τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές δυνάμεις που στο όνομα του "ρεαλισμού" καλούν τους εργάτες να "διαπραγματευτούν", να μην πάνε κόντρα, να συζητήσουν με την εργοδοσία μήπως και κάτι "περισώσουν"! Η συνταγή αυτή είναι συνταγή της ήττας. Διαχρονικά, όπου δοκιμάστηκε, έφερε μόνο απώλειες στους εργάτες. Η τακτική αυτή δε γεννά μόνο την ηττοπάθεια στους εργάτες, αγνοεί ταυτόχρονα και το γεγονός, ότι ο κεφαλαιοκράτης δεν εξευμενίζεται, η επιδίωξη του κέρδους δεν έχει κορεσμό. Μάλιστα σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης και οξύτατου ανταγωνισμού μεταξύ των κεφαλαιοκρατών, μια τέτοια στάση θα οδηγήσει τους εργάτες ακόμα πιο μαζικά, ακόμα πιο γρήγορα σε βέβαιη εξαθλίωση».

(από άρθρο στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ)