Την αποχώρησή του από το λεγόμενο Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ) αποφάσισε το Γερμανικό ΚΚ, στο Συνέδριό του το περασμένο Σαββατοκύριακο, τερματίζοντας το καθεστώς «παρατηρητή» που διατηρούσε στο ΚΕΑ. Το ΚΕΑ αποτελεί ένα οπορτουνιστικό μόρφωμα και συγκροτήθηκε ως «Ευρωκόμμα», έχοντας ως βασική αρχή την υπεράσπιση των θεμελιωδών συνθηκών της ΕΕ.

Το Γερμανικό ΚΚ, με την απόφασή του αυτή, γίνεται το δεύτερο Κομμουνιστικό Κόμμα που αποχωρεί από το ΚΕΑ. Προηγούμενα είχε αποχωρήσει από αυτό και το Ουγγρικό Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα, το 2009.

Το Τμήμα Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ του ΚΚΕ, με επιστολή του προς την ΚΕ του Γερμανικού ΚΚ, σημειώνει τα εξής:

«Αγαπητοί σύντροφοι,

Το ΚΚΕ χαιρετίζει την απόφαση του Συνεδρίου σας να τερματίσετε την ιδιότητα του "παρατηρητή" στο Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ). Πρόκειται για μια σημαντική απόφαση, όχι μόνο για την πάλη του Γερμανικού ΚΚ, αλλά και των ΚΚ σε όλη την Ευρώπη, ενάντια στην ΕΕ, στη διακρατική αυτή ένωση του κεφαλαίου και στα στηρίγματά της.

Η απόφασή σας αυτή συμβάλλει στην ιδεολογική - πολιτική προσπάθεια των κομμουνιστών να αποκαλυφθεί ο επιζήμιος ρόλος των απολογητών του καπιταλισμού και της αστικής διαχείρισης. Να ξεσκεπαστεί ο ρόλος των "ευρωκομμάτων" που επιδιώκουν να νομιμοποιήσουν την ΕΕ στην εργατική - λαϊκή συνείδηση, προωθώντας την αντιλαϊκή στρατηγική της.

Πραγματικά, οι λαοί μπορούν να διδαχθούν από το ρόλο των δυνάμεων του ΚΕΑ, όπως αυτός του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, που έσπειρε αυταπάτες στον ελληνικό λαό ότι θα μπορούσε να υπάρξει φιλολαϊκή πολιτική εντός της ΕΕ και του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης. Με την πολιτική στήριξη του ΚΕΑ, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ προωθεί την πιο βάρβαρη πολιτική υπέρ του κεφαλαίου, χτυπώντας την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα που οργανώνουν αυτήν την περίοδο στην Ελλάδα μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις.

Αγαπητοί σύντροφοι,

Είμαστε σίγουροι πως η ενίσχυση του συντονισμού μεταξύ των ΚΚ, η ανάπτυξη του προλεταριακού διεθνισμού, αποτελεί όπλο στη λαϊκή πάλη ενάντια στα μονοπώλια και στον καπιταλισμό, για το σοσιαλισμό!

Με θερμούς συντροφικούς χαιρετισμούς

Τμήμα Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ του ΚΚΕ».

Η μισαλλοδοξία και η πολεμοκαπηλία που προβάλλει ο Τραμπ, είναι στοιχεία αναπόσπαστα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού

«Οπως έχω δημιουργήσει μια μεγάλη επιχείρηση για την οποία όλοι μιλούν, έτσι θα κάνουμε μεγάλη και την Αμερική» επανέλαβε ο Τραμπ. Διαφημίζοντας την «ευελιξία» των μισαλλόδοξων πολιτικών του θέσεων ή το μέγεθος του χεριού του με σαφείς σεξουαλικούς υπαινιγμούς ή κάνοντας τον ανήξερο για το τι είναι τάχα η ρατσιστική οργάνωση Κου Κλουξ Κλαν, που τον στηρίζει...

Σε κάθε περίπτωση, θα πρέπει κανείς να επισημάνει πως το «φαινόμενο Τραμπ», ανεξάρτητα από την τύχη που θα έχει μέχρι το συνέδριο των Ρεπουμπλικάνων τον Ιούλη ή τις εκλογές της 8ης Νοέμβρη, δεν είναι ούτε τυχαίο, ούτε πρωτόγνωρο στην πρώτη ιμπεριαλιστική δύναμη του κόσμου. Αντικατοπτρίζει τα συμφέροντα μερίδας του κεφαλαίου που ειδικά σε συνθήκες όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, προωθούν και τα ανάλογα πρόσωπα.

Ετσι αναδεικνύονται και με τη δύναμη του χρήματος οι πρόεδροι των ΗΠΑ, ανάλογα με τις κάθε φορά ανάγκες της αστικής τάξης. Ετσι, σε μια περίοδο που προωθούταν «Ο πόλεμος των άστρων», επιλέχτηκε ο «πατριώτης», ο χολιγουντιανός ηθοποιός Ρόναλντ Ρέιγκαν, στη συνέχεια ο γόνος του πρώην προέδρου, ο Τζ. Ου. Μπους ο νεώτερος, όταν προωθούταν το σχέδιο της Μεγάλης Μέσης Ανατολής, ή ο Αφροαμερικανός Μπαράκ Ομπάμα, που λάνσαρε το προφίλ του μεταρρυθμιστή που θα «σταματήσει» τους πολέμους ή θα εκφράσει τους αδικημένους (Αφροαμερικανούς, ισπανόφωνους, φτωχούς και απόκληρους) και στην ουσία ήταν το «ξέπλυμα» για μια σειρά εγκλημάτων του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, που έφτασε να βραβευτεί και με Νόμπελ Ειρήνης, μόνο για τις ...προθέσεις του, συνεχίζοντας και αυτός τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις για τα συμφέροντα των μονοπωλιακών ομίλων.

Αξίζει, όμως, να παρατηρήσουμε και μία άλλη πτυχή της προβολής πολιτικών τύπου Τραμπ: Την ώρα που το ενδιαφέρον αναλυτών και μεγάλων συγκροτημάτων του αμερικάνικου και διεθνούς Τύπου ασχολείται με τις προκλητικές θέσεις του, δεν παραλείπουν να διαλαλούν ως βασικό «ατού» των ικανοτήτων του την αυτοκρατορία που έφτιαξε ο δισεκατομμυριούχος με βατήρα την αγορά ακινήτων και την ωραία σύζυγο - πρώην «μετανάστρια» - μοντέλο από τη Σλοβακία, Μελάνια (αντίφαση που προβάλλει σαν φάρσα, με δεδομένες τις δηλώσεις του πως εάν εκλεγεί Πρόεδρος θα απαγορεύσει την είσοδο όλων των μεταναστών στις ΗΠΑ!).

Συνεπώς, τα αστικά διεθνή ΜΜΕ δεν συντηρούν απλά το παραμορφωμένο καπιταλιστικό «αμερικάνικο όνειρο», αλλά υπερτονίζουν με κάθε αφορμή το δίπτυχο του επιτυχημένου πλουτοκράτη, που μπορεί να διαχειριστεί πιο επιδέξια από τους «πολιτικούς καριέρας» την τύχη της χώρας του, υπογραμμίζοντας με την παραμικρή ευκαιρία ότι ο πάμπλουτος μπορεί και να γίνει «ο σωστός» ηγέτης και να διαχειριστεί τη χώρα του σαν να είναι επιχείρηση, την ώρα που εμφανίζεται «προκλητικός», «αυθόρμητος», «γνήσιος», «ακραίος» ή ακόμη και «αντισυστημικός» για τις ανάγκες του συστήματος.

Μέσα στους μύθους και τις «σχετικότητες» που γεννούν οι παραμορφωτικοί φακοί των συγκροτημάτων του αστικού Τύπου, που αποτελούν όπλο του κεφαλαίου και της εξουσίας του, χάνονται, συχνά, επίσης άλλες πλευρές του δαιδαλώδους συστήματος των αμερικανικών προεδρικών εκλογών, μεταξύ των οποίων οι ακόλουθες: α) Οι εκλογές δεν είναι υποχρεωτικές και γι' αυτό ένας πολίτης πρέπει με δική του πρωτοβουλία να εγγραφεί στους εκλογικούς καταλόγους (γεγονός που εξηγεί τα πολύ χαμηλά ποσοστά προσέλευσης στις κάλπες κάτω από 50% του πληθυσμού). β) Η επιλογή του Προέδρου των ΗΠΑ γίνεται με έμμεση ψηφοφορία, αλλά από το Σώμα των Εκλεκτόρων (γνωστό και σαν «Κολέγιο Εκλεκτόρων»). Τυπικά, δηλαδή, αυτές τις μέρες οι Αμερικανοί δεν επιλέγουν υποψήφιο Πρόεδρο, αλλά εκλέκτορες, που εκείνοι με τη σειρά τους θα ψηφίσουν τον Ιούλη, στα συνέδρια των δύο κομμάτων της πλουτοκρατίας, ποιος θα πάρει το χρίσμα ώστε να είναι υποψήφιος στις εκλογές της πρώτης Τρίτης του Νοέμβρη.

Οπως απεδείχθη στις εκλογές του 2000, όταν ο τότε υποψήφιος των Δημοκρατικών στις προεδρικές εκλογές, Αλ Γκορ, μολονότι συγκέντρωσε περίπου 500.000 περισσότερες ψήφους από το συνυποψήφιό του των Ρεπουμπλικάνων, Τζ. Ου. Μπους, δεν εξελέγη Πρόεδρος, γιατί ο αντίπαλός του συγκέντρωσε 27 ψήφους περισσότερες στο Σώμα των Εκλεκτόρων, που καθορίζεται από τον αριθμό των εκλεκτόρων σε κάθε πολιτεία ανάλογα με τον πληθυσμό της. Το φαινόμενο του 2000 δεν ήταν το μοναδικό αλλά το πιο πρόσφατο, αφού παρόμοια κατάληξη είχαν οι εκλογές του 1888, όταν ο Μπέντζαμιν Χάρισον εξελέγη πρόεδρος από το Σώμα των Εκλεκτόρων ενώ είχε συγκεντρώσει λιγότερες ψήφους από τον αντίπαλό του, Γκρόβερ Κλίβελαντ.

Αυτό, πάντως, που πρέπει να μείνει και ισχύει είτε επιλεγεί ο Τραμπ - που τελευταία συνάντα αντιρρήσεις και έντονες επικρίσεις από «παλιούς» Ρεπουμπλικάνους όπως ο Μακέιν και ο Ρόμνεϊ - είτε η Δημοκρατική Κλίντον είτε οποιοσδήποτε άλλος, το κρίσιμο είναι ποια είναι η επιλογή και οι συγκεκριμένες ανάγκες του κεφαλαίου τη δοσμένη στιγμή. Πολύ περισσότερο βαραίνει το γεγονός ότι η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα στις ΗΠΑ στερούνται από μια επαναστατική πρωτοπορία, απαλλαγμένη από τη διάβρωση του συμβιβασμού με το σύστημα, λόγω του δυσμενούς συσχετισμού των δυνάμεων. Ετσι, οι όποιες κομμουνιστικές δυνάμεις υπάρχουν είναι αδύναμες στο εργατικό κίνημα.