Εκεί, θα συζητηθεί η πείρα από τους αγώνες που έγιναν, με κορύφωση τη 48ωρη απεργία, καθώς και η οργάνωση του αγώνα για την απόκρουση της επίθεσης της πλουτοκρατίας, για την ανάγκη ισχυρού ΚΚΕ στα εργοστάσια και τις επιχειρήσεις, για την κοινωνική συμμαχία, την αντεπίθεση, το σοσιαλισμό.

Μπροστά σε αυτήν τη συγκέντρωση, ο «Ρ», μίλησε με τέσσερα στελέχη της Νομαρχιακής Οργάνωσης, την Αθηνά Τσάμη, τον Γιώργο Δαφνή, τον Χρήστο Ματαράγκα και τον Ακη Αντωνίου. Συζήτησε μαζί τους την οργάνωση της πάλης μπροστά στη 48ωρη απεργία, τα συμπεράσματα που βγαίνουν, τη δράση των κομματικών δυνάμεων μπροστά σε συνθήκες όξυνσης της ταξικής πάλης, το ρόλο των δυνάμεων του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού καθώς και την ανάγκη παραπέρα συντονισμού της δράσης με τις συνοικίες.

Η Αθ. Τσάμη, εξαρχής, τονίζει τη σημασία της πολιτικής συγκέντρωσης στις 9 Νοέμβρη: «Εκτιμήσαμε ως ανάγκη να ανοίξουμε μια πιο ολοκληρωμένη, πιο βαθιά συζήτηση με τους εργαζόμενους στα εργοστάσια για την ουσία της κατάστασης, δηλαδή τη διέξοδο από την κρίση, αναδεικνύοντας και την πολιτική πρόταση του Κόμματος, βάζοντας, δηλαδή, πιο ολοκληρωμένα το ζήτημα της άλλης εξουσίας. Αυτή η προσπάθεια για την επιτυχία της εκδήλωσης - και ήδη η αποδοχή απ' τις πρώτες συζητήσεις είναι μεγάλη - εκτιμάμε ότι θα βοηθήσει και για τη συνέχεια, ώστε να είναι η αρχή για ένα πλατύ άνοιγμα στα εργοστάσια με κομματική παρέμβαση στους τόπους δουλειάς, αλλά και συσπείρωση γύρω απ' το Κόμμα».

Ολο το προηγούμενο διάστημα, σημειώνει η Αθ. Τσάμη, έγινε προσπάθεια «να δουλέψουμε πολύ πιο συγκεκριμένα, σε κάθε κλάδο, να γίνουν μετρήσιμα βήματα στην προσπάθεια ανασύνταξης του εργατικού κινήματος». Και τονίζει: «Φτάσαμε στη 48ωρη απεργία, μέσα από κινητοποιήσεις, είτε σε κλάδους, είτε σε τόπους δουλειάς. Για παράδειγμα είχαμε απεργιακές κινητοποιήσεις στην ΕΒΓΑ, στη ΜΕΒΓΑΛ, για απολύσεις - και μάλιστα στη ΜΕΒΓΑΛ ήταν νικηφόρα. Μέσα από κινητοποιήσεις στους χώρους της Ενέργειας, του Μετάλλου, αλλά και από άλλες κινητοποιήσεις στον κλάδο του Φαρμάκου, στον κλάδο του Τύπου, και σε μια σειρά από άλλους χώρους δουλειάς. Δηλαδή, η πορεία προς την απεργία ήταν μια πορεία κινητοποιήσεων σε κάθε κλάδο, μικρότερων ή μεγαλύτερων για κάθε ζήτημα που αφορά τους εργαζόμενους στα εργοστάσια, είτε είναι της απληρωσιάς, των απολύσεων, της αλλαγής εργασιακών σχέσεων κλπ. Ολη αυτή η προσπάθεια έγινε πιο συγκεκριμένη και δέθηκε με την προσπάθειά μας οι ίδιοι οι εργαζόμενοι να πάρουν την υπόθεση της πάλης στα χέρια τους. Σε αυτό καθοριστική ήταν και η συμβολή των κομμουνιστών.

Συγκεκριμένα:

Πρώτον, έγιναν γενικές συνελεύσεις σε 33 χώρους δουλειάς. Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι συγκεντρώθηκαν, συζήτησαν, υπήρξε αντιπαράθεση κλπ., και αυτό είναι ένα πολύ θετικό βήμα. Αυτή είναι και η ουσία της ανασύνταξης, δηλαδή, οι εργαζόμενοι του χώρου να αναλαμβάνουν την ευθύνη να οργανώσουν την πάλη, να λύσουν ζητήματα που υπάρχουν. Στις συνελεύσεις αυτές συμμετείχαν περίπου 3.500 εργαζόμενοι.

Δεύτερον, σε άλλους 18 χώρους δουλειάς έγιναν συγκεντρώσεις των συνδικάτων, των σωματειακών επιτροπών, των ομοσπονδιών, που συμμετείχαν περίπου 2.000 εργαζόμενοι, κάτι που επίσης είναι σημαντικό βήμα. Δηλαδή η οργανωμένη συζήτηση μέσα στους χώρους δουλειάς.

Τρίτον, έγινε προσπάθεια σε συγκεκριμένους χώρους δουλειάς και κλάδους, να απευθυνθούμε και να δουλέψουμε πιο συγκεκριμένα με εργαζόμενους διαφορετικών σχέσεων εργασίας, που εκτιμάμε ότι ο βαθμός οργάνωσής τους είναι μικρός, ή δε συμμετέχουν στα συνδικάτα, στο οργανωμένο ταξικό κίνημα. Για παράδειγμα, αυτό έγινε με το κομμάτι των εργαζομένων που δουλεύουν στις πωλήσεις της Coca-Cola. Αυτό είναι σημαντικό, διότι αυτή η δουλειά, ακόμη κι αν δεν εκφράζεται σήμερα, θα αποδώσει το επόμενο διάστημα. Σε άλλους κλάδους έγιναν βήματα στην οργάνωση των ανέργων, για παράδειγμα στον κλάδο του Τύπου. Η δουλειά αυτή οδήγησε στο να συμμετέχουν και πιο συγκροτημένα απολυμένοι συνάδελφοι στις απεργιακές συγκεντρώσεις.

Ολα αυτά, όμως, πρέπει να εκφραστούν και στις μάχες των αρχαιρεσιών που έχουμε μπροστά μας σε βασικούς κλάδους της βιομηχανίας, όπως στην Κλωστοϋφαντουργία, στα Τρόφιμα - Ποτά και στα Ναυπηγεία. Είναι μια μάχη ενταγμένη στη συνολική προσπάθεια για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος».

«Επίσης, έγινε πολύ καλύτερη προσπάθεια στην οργάνωση της πάλης μέσα στους χώρους δουλειάς από τις Σωματειακές Επιτροπές, που εκτιμάμε ότι αυτός είναι ο δρόμος, η δημιουργία δηλαδή πυρήνων μέσα στους χώρους δουλειάς», επισημαίνει η Αθ. Τσάμη. «Σε αυτή την απεργία οι Σωματειακές Επιτροπές, δούλεψαν πολύ πιο συγκροτημένα. Συνεδρίασαν, έβγαλαν ανακοίνωση, καλέσματα για τις συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ και σε μεγάλο βαθμό καθιερώθηκαν, γιατί κάποιες απ' αυτές ήταν πιο καινούριες, κάποιες άλλες πιο αδύναμες. Η δραστηριότητά τους μπροστά στην απεργία αυτή τις οδήγησε να αναγνωριστούν ως κομμάτι, ως η έκφραση του Συνδικάτου μέσα στο χώρο δουλειάς. Αλλες Σωματειακές Επιτροπές, ανέλαβαν να γίνει συνέλευση μέσα στο χώρο. Φυσικά η υπόθεση αυτή θέλει κι από εμάς συνέχεια κι επιμονή. Επίσης, συγκροτήθηκαν έξι νέες Σωματειακές Επιτροπές σε μεγάλες επιχειρήσεις και σε πολυεθνικούς ομίλους, κι αυτή η οργάνωση μέσα στους χώρους δουλειάς δείχνει ότι η αγανάκτηση πλέον είναι πολύ πιο συνειδητή.

Οι εξελίξεις ήταν τέτοιες που βοήθησαν η συζήτηση να είναι πολύ πιο ανεβασμένη μέσα στους χώρους δουλειάς, όμως, εκεί που υπάρχουν κομμουνιστές, κομματικές οργανώσεις, οργανωμένος πυρήνας εργατών με ταξική κατεύθυνση, εκφράστηκε και οργανωμένα η συμμετοχή των εργαζομένων στην απεργία. Και από νέους χώρους συντεταγμένα συμμετείχαν εργοστάσια και οργανωμένα με πούλμαν, όπως για παράδειγμα από ΜΕΒΓΑΛ, ΕΛ ΜΠΙΣΚΟ, ΛΑΒΙΦΑΡΜ, ΓΕΡΟΛΥΜΑΤΟΣ, ΜΑΡΙΝΟΠΟΥΛΟΣ, ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑ ΕΛΛΑΔΟΣ, από τα δύο Ναυπηγεία, από τη ΦΗΜΗ ΠΑΚ, τη ΒΙΒΛΙΟΣΥΝΕΡΓΑΤΙΚΗ, τον ΚΑΤΣΕΛΗ κλπ.».

Στο γεγονός ότι «μεγαλώνει η ανάγκη κι απ' τις ίδιες τις εξελίξεις να συζητήσουμε ακόμη πιο πλατιά τη διέξοδο που προτείνει το Κόμμα, ταυτόχρονα με την ένταση της συνδικαλιστικής μας παρέμβασης», στάθηκε ο Γ. Δαφνής.

«Οργανώσαμε - λέει - την κομματική μας παρέμβαση με συγκεντρώσεις σε εργοστάσια και χώρους δουλειάς, περιοδείες, συσκέψεις με βιομηχανικούς εργάτες. Μπροστά και στη 48ωρη απεργία, σε όλους τους χώρους της βιομηχανίας έγιναν τέτοιες παρεμβάσεις με σκοπό να κουβεντιάσουμε και να προχωρήσουμε καλύτερα στην οργάνωση της πάλης. Εγιναν δεκάδες συγκεντρώσεις σε εργοστάσια του μετάλλου, με ειδικές ανακοινώσεις του Κόμματος, σε ναυπηγεία, στην ΠΙΤΣΟΣ, στον κλάδο του Φαρμάκου, στη ΛΑΒΙΦΑΡΜ, στο ΓΕΡΟΛΥΜΑΤΟ και σε άλλους χώρους.

Από τη συζήτηση προκύπτει ότι υπάρχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τους εργάτες ν' ακούσουν και να ρωτήσουν για την πρόταση του Κόμματος, απ' ό,τι μέχρι πριν από μερικούς μήνες. Αυτό φαίνεται και απ' τις ερωτήσεις που μας βάζουν, όπως, τι λέει το ΚΚΕ ή αν αυτά που λέει το ΚΚΕ μπορούν να γίνουν, πώς θα γίνουν κλπ. Οι εργαζόμενοι ανοίγονται ακόμη περισσότερο μέσα στους χώρους δουλειάς και έχουν απαιτήσεις, περιμένουν από το ΚΚΕ. Προβληματίζονται όχι μόνο για το τι συμβαίνει στον κλάδο ή στο εργοστάσιο, αλλά συνολικά για την κατάσταση με την κρίση.

Εξάλλου και η συγκέντρωση που κάνουμε την Τετάρτη, εκεί βοηθάει, να μας πάει ένα βήμα μπροστά. Να συζητήσουμε, δηλαδή, πιο πλατιά την πρόταση του Κόμματος με συγκεκριμένους βιομηχανικούς εργάτες από κάθε κλάδο κι εργοστάσιο. Επιπλέον υπάρχουν εργάτες από ΠΑΣΟΚ, από ΝΔ, που αρχίζουν να απεγκλωβίζονται.Υπάρχουν, δηλαδή, δυνατότητες. Εργαζόμενοι φεύγουν απ' τα αστικά κόμματα, και προσεγγίζουν το Κόμμα. Υπάρχει καθημερινά ένας τέτοιος κόσμος, ακόμη και από συνδικαλιστές άλλων δυνάμεων που αρχίζουν να διαχωρίζουν τη θέση τους από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Θέλουμε η ίδια η συγκέντρωση να αποτελέσει εφαλτήριο για να μεγαλώσει και να ενταθεί ακόμη παραπέρα η κομματική δουλειά, πρώτα από όλα στους βιομηχανικούς εργάτες το επόμενο διάστημα».

Και ο Γ. Δαφνής, επισημαίνει: «Ηδη, υπάρχει ένα πρόγραμμα και αμέσως μετά τη συγκέντρωση της Τετάρτης, θέλουμε να πάμε σε συγκεντρώσεις και περιοδείες μέσα στα εργοστάσια. Να γίνουν ακόμη περισσότερες, ακόμη πιο πλατιές συσκέψεις κατά κλάδο, ή και κατά εργοστάσιο.

Πολύ σημαντικό είναι να δούμε την κοινή δουλειά στους τόπους κατοικίας μαζί με τις εδαφικές οργανώσεις. Σε αυτό το επίπεδο έχουμε συντονίσει καλύτερα την παρέμβασή μας, δίνοντας βαρύτητα στους βιομηχανικούς εργάτες. Αυτός ο συντονισμός προχωράει καλύτερα στο Θριάσιο, στα Μεσόγεια, γενικά στις Δυτικές συνοικίες, μιας και όχι μόνο δουλεύουν και βρίσκονται εκεί τα εργοστάσια, αλλά και μένουν εκεί χιλιάδες εργαζόμενοι. Επίσης, σημαντικό είναι η άνοδος της διακίνησης του «Ριζοσπάστη», όπου δίνουμε βάρος και προτεραιότητα. Εχουμε σημαντικά παραδείγματα, όπως τις τελευταίες τρεις μέρες στη Χαλυβουργία, δίνουμε σταθερά μεγάλο αριθμό φύλλων, ή μετά τη 48ωρη απεργία, οπότε σαν Οργάνωση δώσαμε πάνω από 400 φύλλα. Η άνοδος αυτή εκτιμάμε ότι δείχνει και το ενδιαφέρον των εργατών, να μάθουν την πρόταση του Κόμματος.

Τέλος, θέλουμε όλη αυτή η δουλειά, να αποτελέσει εφαλτήριο για να προχωρήσει ακόμη πιο αποφασιστικά η οικοδόμηση του Κόμματος μέσα στα εργοστάσια. Το Κόμμα μας να αποκτήσει νέα μέλη, νέοι εργάτες να εντάσσονται μέσα στις γραμμές μας για τη μάχη που δίνουμε».

Στον τρόπο που αντιμετωπίζεται καθημερινά η παρέμβαση και η στάση του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού στάθηκε ο Χρ. Ματαράγκας. Μιλώντας για αυτές τις δυνάμεις υπογράμμισε πως «κύρια σε μεγάλους χώρους, σε μεγάλα εργοστάσια, έχουν παρέμβαση και έχουν, δυστυχώς, απήχηση στους εργαζόμενους, όσο μειωμένη κι αν είναι αυτή. Είχαμε κάνει όμως μια δουλειά σα Νομαρχιακή Οργάνωση - που είχε προηγηθεί της 48ωρης - να καταγράψουμε ορισμένες βασικές αντιλήψεις των δυνάμεων αυτών και πώς αυτές επιδρούν στους εργαζόμενους καθώς επίσης τι θέσεις παίρνουν, πως λειτουργούν οργανωτικά, τι δεσμούς και τι σχέσεις έχουν με την εργοδοσία. Εγινε μια συζήτηση σε επίπεδο Οργάνωσης, στις ΚΟΒ, όπου εντοπίσαμε τα αίτια που αυτές οι αντιλήψεις έχουν επίδραση στους εργαζόμενους και πώς εμείς απαντάμε. Για παράδειγμα, λοιπόν, καλλιεργούν ορισμένες θέσεις, όπως ότι οι αγώνες είναι αναποτελεσματικοί, ή "ας καθίσουμε στο καβούκι μας - τίποτα δεν αλλάζει", ή ότι όλοι είναι ίδιοι τσουβαλιάζοντας τους 300 της Βουλής, προσπαθώντας να χτυπήσουν το Κόμμα.

Στο χώρο χώρο των ΕΛΠΕ και της ΔΕΗ, καλλιεργείται ιδιαίτερα αυτό το επιχείρημα ότι "η επιχείρησή μας να πάει καλά - αν ωφεληθεί η επιχείρηση θα ωφεληθούν και οι εργαζόμενοι", καλλιεργείται, δηλαδή, το ιδεολόγημα της ταξικής συνεργασίας. Καραμπινάτο παράδειγμα το επιχειρησιακό σωματείο στα ΕΛΠΕ, που μπροστά στη 48ωρη απεργία, στην ανακοίνωσή του έλεγε ότι στις δύσκολες συγκυρίες "για την εταιρεία μας", πρέπει να γίνουν εργασίες συντήρησης για να μην πάνε πίσω και φέρουμε σε δύσκολη θέση την εταιρεία. Δηλαδή το επιχειρησιακό σωματείο καλούσε σε απεργοσπασία. Στους αγώνες που προηγήθηκαν με το πολυνομοσχέδιο στους χώρους της ΔΕΗ, στους χώρους των διυλιστηρίων, παντού, το αίτημα που έβαζαν οι πλειοψηφίες εκεί (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, διασπάσεις αυτών, αλλά και δυνάμεις της ΑΠ που συμμετέχουν στα διοικητικά συμβούλια) ήταν η εξαίρεσή τους από το πολυνομοσχέδιο. Ούτε ένας απ' αυτές τις δυνάμεις δε ζητούσε την κατάργηση του πολυνομοσχεδίου και είχαν βάλει αυτή τη διαχωριστική γραμμή ότι "αν εμείς εξαιρεθούμε, δε χρειάζεται να συνεχίσουμε τις απεργιακές κινητοποιήσεις".

Παράλληλα με το ανοιχτό μέτωπο που έχουμε με τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό, πρέπει να ρίχνουμε και ιδιαίτερο βάρος ενάντια στις οπορτουνιστικές δυνάμεις οι οποίες δρουν στους χώρους αυτούς. Πέρα απ' την γενική πολιτική τους γραμμή ότι στηρίζουν την ΕΕ, το κεφάλαιο και καλλιεργούν την αντίληψη ότι μπορούν να φτιασιδωθούν ορισμένα ζητήματα στον τρόπο που λειτουργεί το καπιταλιστικό σύστημα, στους χώρους εργασίας ακολουθούν μια πολύ βρώμικη τακτική. Δηλαδή, χρησιμοποιούν επαναστατική φρασεολογία, όπως "θα ματώσουμε", κάνουν προτάσεις για ανεβασμένες μορφές πάλης, όπως για απεργία διαρκείας κλπ., αλλά στην ουσία είναι εργοδοτικοί. Το δείχνουν με τις αποφάσεις που παίρνουν, νοιάζονται για το μέλλον της εταιρείας και το γράφουν και στις ανακοινώσεις τους».

Για τον χώρο της ενέργειας και την κατάσταση που επικρατεί με τα σωματεία εκεί, ο Χρ. Ματαράγκας, επισήμανε: «έχει συγκροτηθεί το Κλαδικό Σωματείο Ενέργειας, το οποίο θέλει να οργανώσει τους εργάτες έτσι ώστε να ξεπεράσουν αυτές τις συμβιβασμένες ηγεσίες. Το τελευταίο τρίμηνο - και εντάθηκε μπροστά στη 48ωρη - είχαμε την εγγραφή πάνω από 100 νέων μελών στο Σωματείο, με ποιοτικά χαρακτηριστικά, δηλαδή, ήταν κύρια εργαζόμενοι σε εργολάβους της ΔΕΗ, οι οποίοι είναι από τους πιο άγρια εκμεταλλευόμενους εργαζόμενους με δουλειά χωρίς δικαιώματα, ανασφάλιστοι, με μεροκάματα 30 ευρώ κλπ.

Εκεί, το Σωματείο έκανε παρέμβαση και για τα καθημερινά ζητήματα, στα εργοτάξια για την καταβολή δεδουλευμένων, για να τηρούνται τα μέτρα ασφαλείας κλπ., αλλά, φυσικά, δε μείναμε μόνο σε αυτό. Προχωρήσαμε σε συσκέψεις με εκατοντάδες εργαζόμενους, όπου αναπτύχθηκε και η πολιτική κατάσταση, αναδείχθηκαν οι αιτίες που αυτοί οι εργαζόμενοι βιώνουν την καπιταλιστική εκμετάλλευση τόσο άγρια. Κάναμε τέτοια παρέμβαση ώστε να μη μείνουμε μόνο στα οικονομικά και συνδικαλιστικά ζητήματα, αλλά να πάμε κι ένα βήμα παραπέρα, να συνειδητοποιηθούν οι εργάτες πολιτικά».

Ο Α. Αντωνίου, προχώρησε σε ορισμένες βασικές εκτιμήσεις για τον κλάδο του μετάλλου τόσο πριν όσο και μετά τη 48ωρη απεργία. «Πρώτον, σε χώρους όπως ναυπηγεία, Χαλυβουργία, κάστρα του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού φαίνεται ότι υπήρξαν για πρώτη φορά ρήγματα και οργανωμένα κόσμος απεγκλωβίστηκε, γύρισε την πλάτη σε αυτές τις δυνάμεις και κατέβηκε με τις ταξικές δυνάμεις. Και σε αυτό το σημείο, να σημειώσουμε την αλληλεγγύη που εκφράστηκε, μετά τις απολύσεις στη Χαλυβουργία Ελλάδας, από τα περισσότερα εργοστάσια της περιοχής, κάνοντας δική τους υπόθεση την υπόθεση των απολύσεων των συναδέλφων τους. Δεύτερο χαρακτηριστικό ήταν η πρωτόγνωρη συμμετοχή ειδικά στο κομμάτι των ανέργων της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης, μετά από πολύ καιρό, σε ένα κλάδο που είναι για τρίτο χρόνο με ποσοστά ανεργίας μέχρι και 90%. Ακόμη περισσότερος κόσμος ξεκαθάρισε σε ποιανού το πλευρό πρέπει να απευθυνθεί πια. Ολο το προηγούμενο διάστημα έγιναν γενικές συνελεύσεις σε όλα τα σωματεία, μαζικότατες και με συμμετοχή που είχαμε πολύ καιρό να δούμε. Εκεί, δέχθηκε ισχυρό πλήγμα ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός. Τρίτο χαρακτηριστικό ήταν η αύξηση του βαθμού επαγρύπνησης και περιφρούρησης - πέρα απ' τη ανοιχτή επίθεση - και στους χώρους δουλειάς. Συγκροτημένα τα μπλοκ της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης - που είχαν 300 και 400 εργαζόμενους στις δύο μέρες - είδαν με τα μάτια τους από πού εμφανίστηκαν, από πού έγινε η δολοφονική επίθεση στη συγκέντρωση για να διαλυθεί η μεγαλειώδης κινητοποίηση.

Εχουμε μια εμπειρία και από τη συγκρότηση Λαϊκών Επιτροπών. Υπάρχει το φαινόμενο, λόγω της μεγάλης ανεργίας, δραστήρια μέλη των συνδικάτων να μην έχουν τη δυνατότητα να κινηθούν, να μην είναι σε καθημερινή επαφή με το Συνδικάτο. Εγινε μια δουλειά και μπροστά στην απεργία και τη γενική συνέλευση του Συνδικάτου, για την κινητοποίησή τους και τη σύνδεσή τους με το Συνδικάτο. Εκεί, εντάσσεται και η συγκρότηση της Λαϊκής Επιτροπής Περάματος, που τα μέλη του Συνδικάτου πρωτοστατούν. Το επόμενο διάστημα συνεχίζουμε σε Κορυδαλλό, Νίκαια, Κερατσίνι και στις γειτονιές του δήμου Πειραιά, όπου κατοικούν τα περισσότερα μέλη. Αναπτύσσουμε ζητήματα από την προστασία των ανέργων, μέχρι και τη σίτιση των παιδιών στους παιδικούς σταθμούς. Είναι μια μεγάλη προσπάθεια, να δουλεύουμε στη γειτονιά με συναδέλφους, με ανέργους, να βρούμε κοινούς τόπους με βάση τους στόχους πάλης, ώστε αυτό να γίνει καθημερινότητα. Υπάρχει ανταπόκριση είτε αυτό λέγεται αντίσταση στα χαράτσια, είτε λέγεται προβλήματα διατροφής, ρεύματος κλπ., που παίρνουν όλο και πιο μαζικό χαρακτήρα σε περιοχές όπως Κερατσίνι, Πέραμα κλπ., με στόχο την ανατροπή.

Εγινε, τέλος, και μια πρωτόγνωρη δραστηριότητα στο χώρο του μετάλλου, όσον αφορά τη δουλειά με κομματικές συσκέψεις. Ενας κόσμος που ήταν πάντα κοντά στο Κόμμα, ή ήταν παλιά στο Κόμμα και ξανάρχεται, εκατοντάδες συνάδελφοι στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη, συμμετείχαν σε τέτοιες συσκέψεις, συζητώντας και συγκεκριμένα θέματα, συγκεκριμένες πλευρές πιο διεξοδικά. Φάνηκε η ανάγκη για οργανωμένη πολιτική κουβέντα και αυτή βοήθησε και βοηθάει στην απογοήτευση που αγκαλιάζει πλατιά τμήματα του λαού. Αυτό σπάει με οργανωμένη δουλειά και κουβέντα».