ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Κυριακή 6 Νοέμβρη 2005
Σελ. /28
ΔΙΕΘΝΗ
Οι «ατμομηχανές» του «Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς»...

... δείχνουν το δρόμο της ενσωμάτωσης στον καπιταλισμό

Το όραμα της Αριστεράς που θέλουν να διαμορφώσουν, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια καλύτερη διαχείριση στα πλαίσια του «κλουβιού» που λέγεται ΕΕ

Eurokinissi

Το όραμα της Αριστεράς που θέλουν να διαμορφώσουν, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια καλύτερη διαχείριση στα πλαίσια του «κλουβιού» που λέγεται ΕΕ
Η πραγματοποίηση στη χώρα μας του 1ου συνεδρίου του «Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς» (ΚΕΑ) είναι μια ευκαιρία για κάθε άνθρωπο που θέλει να λέγεται αριστερός, να σκεφτεί για την αναγκαιότητα ενός τέτοιου εγχειρήματος. Οι πρωτεργάτες για τη δημιουργία αυτού του μορφώματος που δημιουργήθηκε με βάση τις προδιαγραφές της ΕΕ της διεύρυνσης, το παρουσιάζουν ως ιστορικό ορόσημο στην προσπάθεια ανασυγκρότησης της «πολιτικής Αριστεράς», σαν το αποτέλεσμα διαδικασιών του κινήματος.

Και μόνο να πάρει κανείς τα επίσημα κείμενα για το συνέδριο που δημοσιεύτηκαν στη χώρα μας στις αρχές του Οκτώβρη - και από τις στήλες του «Ριζοσπάστη» παρουσιάστηκαν με αρθρογραφία στις βασικές τους κατευθύνσεις - διαπιστώνει ότι το όραμα της Αριστεράς που θέλουν να διαμορφώσουν, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια καλύτερη διαχείριση στα πλαίσια του «κλουβιού» που λέγεται ΕΕ. Βεβαίως και στην πολύπλοκη φρασεολογία των ντοκουμέντων και της «Διακήρυξης των Αθηνών» θα βρει κανείς και διατυπώσεις υποτίθεται ενάντια στο σύστημα για μια «άλλη Ευρώπη» με περισσότερη συμμετοχή των πολιτών, φυσικά όχι τυχαία απουσιάζει παντελώς η λέξη σοσιαλισμός.

Στο παρόν όμως άρθρο θα ασχοληθούμε όχι με τα λόγια - διακηρύξεις του ΚΕΑ αλλά με τα συστατικά του μέρη. Για την ακρίβεια με τις «ατμομηχανές» του εγχειρήματος. Και αυτό γιατί είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικό το ποια είναι η πράξη τους.

Συναίνεση και πολιτικοί ελιγμοί στα πλαίσια του συστήματος

Κατ' αρχήν η πρωτοβουλία ίδρυσης του κόμματος ανήκει κυρίως στις ηγεσίες κάποιων βασικών κομμάτων από τα μέσα της δεκαετίας του '90. Αναφερόμαστε στο Κόμμα Δημοκρατικού Σοσιαλισμού, τώρα Αριστερό Κόμμα Γερμανίας, το Γαλλικό ΚΚ και την «Κομμουνιστική Επανίδρυση Ιταλίας» και βέβαια εδώ στη χώρα μας το Συνασπισμό.

Στην Γερμανία η εμπειρία που έχει συσσωρευτεί δεν είναι και λίγη. Την ίδια στιγμή που οι αριστεροί κ.κ. Μπίσκι και Γκίζι «διαφωνούσαν» με τους αντεργατικούς νόμους του σοσιαλδημοκράτη Σρέντερ (νόμο Χερτζ 4 και Αντζεντα 2010) την ίδια στιγμή συνεργάζονται στο τοπικό κοινοβούλιο στο Δήμο του Βερολίνου και σε άλλα κρατίδια της Γερμανίας με τους σοσιαλδημοκράτες για την εφαρμογή της ίδιας κατά βάση πολιτικής για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του κεφαλαίου. Στο όνομα της αντιμετώπισης της Δεξιάς και του νεοφιλελευθερισμού, συνεργάζονται και τώρα, τίποτε δεν αποκλείει ότι μπορεί να ξανασυνεργαστούν με τους σοσιαλδημοκράτες σε ευρύτερη βάση. Αλλωστε και τώρα διακηρύσσεται από ηγετικά στελέχη, ότι απώτερος στόχος είναι η «μεγάλη Αριστερά» ώστε υποτίθεται να πιεστεί να αλλάξει πολιτική η σοσιαλδημοκρατία προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων. Και όλα αυτά λέγονται τη στιγμή που στη Γερμανία έχει σχηματιστεί κυβέρνηση χριστιανοδημοκρατών -σοσιαλδημοκρατών αφού τα βρήκαν στα βασικά. Ωστόσο οι αυταπάτες περί μιας δυνατότητας αριστερής αντιπολίτευσης εξακολουθούν να υπάρχουν.

Και φυσικά αυτές οι αυταπάτες πηγάζουν από το βασικό γεγονός ότι το αριστερό κόμμα θεωρεί πως μπορεί να είναι «και ο σκύλος χορτάτος και η πίτα στο ταψί». Δηλαδή και η ανταγωνιστικότητα της συνθήκης της Λισαβόνας να εφαρμόζεται και φιλολαϊκή πολιτική να υπάρξει. Μήπως αυτή η λογική «του πατάμε και στις δύο βάρκες» σας θυμίζει τον δικό μας Συνασπισμό; Ακριβώς είναι η ίδια λογική που εκπορεύεται από τη «μήτρα» της ενσωμάτωσης στο σύστημα. Συμμετοχή και συνενοχή στην ταξική συνεργασία, στον εγκλωβισμό των εργαζομένων στα μέτρα της κερδοφορίας του κεφαλαίου (στο συνδικαλιστικό κίνημα, στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, στην υπόκλιση στις ευρωενωσίτικες ντιρεκτίβες) και από την άλλη φρασεολογία περί αλλαγής προς το δημοκρατικότερο των θεσμών για να υπάρξουν αποφάσεις προς όφελος της εργασίας και όχι του κεφαλαίου. Παράλληλα απόδοση των ευθυνών για τη σημερινή κρίση στο μοντέλο και στο μείγμα πολιτικής που είναι νεοφιλελεύθερο. Λες και μια άλλη διαχείριση, ένας πιο ανθρώπινος και ρυθμισμένος καπιταλισμός θα έλυνε το πρόβλημα.

Αυτή εξάλλου είναι και κεντρική κατεύθυνση που διαπνέει και τις προγραμματικές θέσεις του ΚΕΑ. Ολη η κουβέντα γίνεται για κάποιον... καπιταλιστικό μετασχηματισμό. Τα λόγια αυτά χρησιμοποίησε όχι τυχαία και ο πρόεδρος του ΣΥΝ Αλ. Αλαβάνος σε πρόσφατη συνέντευξή του.

Ξαναζέσταμα της «κεντροαριστερής σούπας»

Στην ίδια λογική κινείται και η άλλη βασική συνιστώσα, το Γαλλικό ΚΚ. Αν και το αποτυχημένο πείραμα της «κεντροαριστεράς» φαίνεται να έχει λίγο προβληματίσει. Το 1996 με την κυβέρνηση Ζοσπέν, οι απανταχού ανανεωτές είδαν μια στροφή που μπορούσε να αλλάξει τα πράγματα. Και στη Γαλλία οι υποσχέσεις έμειναν υποσχέσεις και τα μέτρα που εφαρμόστηκαν από τους Σοσιαλιστές με συμμετοχή του ΓΚΚ στην κυβέρνηση, οδήγησαν σε χειροτέρευση της θέσης των εργαζομένων. Χαρακτηριστική περίπτωση το πολυδιαφημιζόμενο και εδώ 35ωρο που κατέληξε σε μέτρο ενίσχυσης της εκμετάλλευσης των εργαζομένων από το κεφάλαιο, αφού δε σήμαινε σταθερό 7ωρο ημερήσιο χρόνο ούτε και πενθήμερο. Το «όχι» του γαλλικού λαού στο οποίο συνέβαλαν οι Γάλλοι κομμουνιστές, αξιοποιήθηκε από την ηγεσία του κόμματος αυτού ως δικαίωση της φιλοευρωενωσιακής του στάσης και θεωρείται ότι οι εργαζόμενοι θέλουν μια άλλη ΕΕ. Σίγουρα σημαντικό μέρος όσων εργαζομένων ψήφισαν «όχι», έχει την αυταπάτη ότι είναι δυνατό να υπάρξει μεταρρύθμιση της ΕΕ αλλά υπάρχει και ένα σημαντικό κομμάτι που ριζοσπαστικοποιείται που βλέπει την προοπτική ρήξης με την ΕΕ. Αυτή την τάση δεν μπορεί η ηγεσία του ΓΚΚ παρά να την πάρει υπόψην της. Στη Γαλλία επίσης δρουν συσπειρώσεις ανθρώπων που προβληματίζονται και βλέπουν μια προοπτική πέραν του μονόδρομου όπως ο «Πόλος για την Κομμουνιστική Αναγέννηση». Επίσης οι επιτροπές του «όχι» δεν είναι εύκολο να διαλυθούν. Ταυτόχρονα το ΓΚΚ προχωράει σε άνοιγμα προς την τροτσκιστική «Επαναστατική Κομμουνιστική Λίγκα» και ανακοινώθηκε ότι θα προχωρήσουν και στη διαδικασία κοινών ομάδων εργασίας για επεξεργασία εναλλακτικών προτάσεων στο νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό. Και μόνο η διατύπωση δείχνει το εύρος της αντίθεσης με το σύστημα...

Στην Ιταλία η Κομμουνιστική Επανίδρυση (τουλάχιστον η πλειοψηφία, γιατί υπάρχει και η τάση «Να είμαστε κομμουνιστές», που αντιτίθεται, στη σοσιαλδημοκρατικοποίηση του κόμματος) δε βάζει κανέναν άλλο άμεσο στόχο παρά την ήττα του Μπερλουσκόνι μέσα από τη νίκη της «Ενωσης» (νέο είδος κεντροαριστεράς με τον Ρομάνο Πρόντι). Μάλιστα στο πρόσφατο «κεντροαριστερό δημοψήφισμα» της «Ενωσης», ο Πρόντι αναδείχτηκε πρώτος και πήρε το χρίσμα για την υποψηφιότητα ενάντια στον Μπερλουσκόνι με τον πρόεδρο της Επανίδρυσης και σημερινό πρόεδρο του ΚΕΑ, Φ. Μπερτινότι, δεύτερο, με μεγάλη διαφορά. Ποιος είναι βέβαια ο Πρόντι είναι γνωστό. Πρώην πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής που συνέβαλε τα μέγιστα στην εφαρμογή της πολιτικής ενάντια στα λαϊκά στρώματα των χωρών της ΕΕ και υπέρ της πλουτοκρατίας. Αυτός είναι ο προνομιακός συνομιλητής και αυριανός πιθανός συνέταιρος του ΚΕΑ.

Τώρα όλα αυτά τι σχέση έχουν με αριστερή πολιτική, με εναλλακτική φιλολαϊκή προοπτική, κάθε εργαζόμενος που βιώνει στο πετσί του την καπιταλιστική εκμετάλλευση, μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του. Πάντως το δίλημμα για τα λαϊκά στρώματα και τους καταπιεζόμενους, δεν είναι καλύτεροι όροι καταπίεσης αλλά κατάργηση της καταπίεσης, ρήξη με το καπιταλιστικό σύστημα και τους μηχανισμούς του. Και αυτή η προοπτική δεν είναι ουτοπία. Η άλλη Ευρώπη υπάρχει, μόνο στο βαθμό που οι λαοί ριζοσπαστικοποιηθούν και συγκρουστούν με τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό, μπουν στον δρόμο της οικοδόμησης της σοσιαλιστικής Ευρώπης. Και αυτό μπορεί να γίνει με ένταση των ταξικών αγώνων σε κάθε χώρα και σε όλη την Ευρώπη και όχι με αναχώματα, όπως το ΚΕΑ, της ριζοσπαστικοποίησης των λαϊκών κινημάτων.


Δημήτρης ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ