Στα προηγούμενα δύο κυριακάτικα φύλλα για τις αμερικανικές εκλογές αναφερθήκαμε στο σύστημα διεξαγωγής τους και τον καθοριστικό ρόλο του λεγόμενου «Κολεγίου των εκλεκτόρων» (αφού όποιος εξασφαλίσει 270 εκλεκτορικές ψήφους εκλέγεται Πρόεδρος ακόμη και εάν πάρει λιγότερες ψήφους, λόγω του αριθμού εκλεκτόρων που βγάζει η κάθε πολιτεία ανάλογα με τον πληθυσμό της). Επίσης, αναφερθήκαμε σε διαφοροποιήσεις σε θέματα οικονομικής πολιτικής και εσωτερικά ζητήματα. Σήμερα ρίχνουμε το βάρος σε βασικές θέσεις για την εξωτερική πολιτική.

Οι πόλεμοι σε Συρία - Ιράκ και η ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής αντικατοπτρίζουν χαρακτηριστικά τις κόντρες και ενίοτε τη σύγκλιση συμφερόντων ανάμεσα στην Χίλαρι Κλίντον και τον Ντ. Τραμπ.

Ο σχετικά ευμετάβλητος στις πολιτικές επιλογές Ρεπουμπλικάνος υποψήφιος έστρεψε έντονα τα φώτα της δημοσιότητας πάνω του όταν, από το δεύτερο κιόλας ντιμπέιτ, διαφώνησε ριζικά με την ανατροπή του Σύρου Προέδρου, Μπασάρ Ασαντ, και τη δημιουργία ζώνης απαγόρευσης πτήσεων. «Αν και δεν μου αρέσει ο Πρόεδρος Ασαντ, εντούτοις είναι αυτός που εξουδετερώνει το "Ισλαμικό Κράτος" μαζί με τη Ρωσία και το Ιράν», είχε πει τότε ο Τραμπ, διαφωνώντας ακόμη και με τον Μάικ Πενς, τον άνθρωπο που ο ίδιος επέλεξε ως υποψήφιο αντιπρόεδρο και ο οποίος υποστηρίζει την «άσκηση αμερικανικής δύναμης σε βάρος της Συρίας» και τη δημιουργία ζώνης απαγόρευσης πτήσεων. Στο τρίτο ντιμπέιτ ο Τραμπ επανέλαβε τα ίδια, υπογραμμίζοντας ότι οι ΗΠΑ θα ήταν σε καλύτερη κατάσταση «εάν δεν είχαν κάνει τίποτε στη Συρία», ενώ αργότερα κατηγόρησε την Κλίντον ότι με τις θέσεις που έχει για την περιοχή μπορεί «να προκαλέσει έναν Γ' Παγκόσμιο Πόλεμο με τη Ρωσία».

Η Χίλαρι Κλίντον τάσσεται υπέρ της δυναμικής συνέχισης του πολέμου στη Συρία (για την προώθηση των μονοπωλιακών συμφερόντων που τη στηρίζουν), δηλώνοντας σύμφωνη με την κλιμάκωση των εκεί αμερικανικών βομβαρδισμών, την ανατροπή της κυβέρνησης Ασαντ και τη δημιουργία «ασφαλούς ζώνης». Επιφυλάσσεται για το ενδεχόμενο ανάπτυξης αμερικανικών κατοχικών στρατευμάτων στο συριακό έδαφος, εκτιμώντας ότι θα ήταν στρατηγικό λάθος...

Οσον αφορά τη χαοτική κατάσταση στο Ιράκ, ο Τραμπ δεν χάνει την ευκαιρία να υποστηρίζει πως εκείνος από την πρώτη στιγμή ήταν κατά της εισβολής, το 2003, των ΗΠΑ και των συμμάχων τους (μολονότι αμερικανικά δίκτυα τον έχουν καταγράψει να υποστηρίζει το αντίθετο). Η Κλίντον, από την άλλη, που το 2002 ψήφισε και με τα δύο χέρια την ιμπεριαλιστική επέμβαση στο Ιράκ, προφασίζεται τώρα πως «έκανε λάθος»...

Ενδιαφέρουσα κριτική ενάντια στη συνέχιση παροχής «βοήθειας» των ΗΠΑ προς τη Σαουδική Αραβία ασκεί ο Τραμπ, δηλώνοντας τον περασμένο Μάρτη ότι οι ΗΠΑ θα πρέπει να σταματήσουν τις εισαγωγές σαουδαραβικού πετρελαίου αν οι Σαουδάραβες μονάρχες δεν δώσουν στρατεύματα «στον αγώνα κατά του "Ισλαμικού Κράτους"». Παίρνει δηλαδή σαφείς αποστάσεις από τις θέσεις της αντιπάλου του, η οποία αδυνατεί να κρύψει τον πακτωλό δολαρίων που δέχθηκε ως «δωρεά» για το Ιδρυμα Κλίντον από τους Αραβες μονάρχες.

Οσον αφορά το Ιράν, η Κλίντον υποστηρίζει τη διεθνή συμφωνία της Βιέννης για το πυρηνικό πρόγραμμά του. Ομως, προ μηνών είπε πως εάν εκλεγεί θα ασκήσει μονομερώς κυρώσεις στην Τεχεράνη, ακόμη και στρατιωτική δράση, αν θεωρήσει πως οι Ιρανοί παραβιάζουν τη συμφωνία. Ο Τραμπ, από την άλλη (εποφθαλμιώντας την υποστήριξη του ισραηλινού λόμπι), έχει απορρίψει τη συμφωνία για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα δηλώνοντας πως θα την επαναδιαπραγματευτεί. Τον περασμένο Μάρτη, μάλιστα, είχε κατηγορήσει το Ιράν πως είναι «ο μεγαλύτερος χρηματοδότης τρομοκρατίας στον κόσμο»...

Σε αυτές τις εκλογές, ο Τραμπ έχει πολλάκις κατηγορηθεί για φιλο-ρωσισμό, με αφορμή τα θετικά σχόλια του Ρώσου ηγέτη, Βλ. Πούτιν, υπέρ του. Ο ίδιος υποστηρίζει πως δεν έχει τη στήριξη της Μόσχας (όπως λέει η Κλίντον) και πως η επιδείνωση των αμερικανο-ρωσικών σχέσεων «οφείλεται στο γεγονός ότι ο Πρόεδρος Πούτιν δεν σέβεται τον Πρόεδρο Ομπάμα». Αμφισβητεί το ρόλο του ΝΑΤΟ και ιδιαίτερα το οικονομικό κόστος λειτουργίας που έχουν επωμιστεί οι ΗΠΑ, υποστηρίζοντας ότι είναι περίπου αδιανόητο να υποστηρίζουν οι ΗΠΑ πλούσιες χώρες - συμμάχους, όπως η Ιαπωνία και η Νότια Κορέα, με βάσεις, στρατεύματα κ.ά.

Η Κλίντον, από την άλλη, κατηγορεί τον Τραμπ πως έχει «στενές» σχέσεις με τη Ρωσία (επικαλούμενη τα επιχειρηματικά του συμφέροντα και δοσοληψίες με ρωσικά μονοπώλια) και πως οι υποκλοπές της ηλεκτρονικής αλληλογραφίας της ίδιας αλλά και της Εθνικής Επιτροπής του Δημοκρατικού Κόμματος έγιναν από χάκερς με προτροπή της Μόσχας. Θεωρεί, από την άλλη, πως είναι εφικτή η συνεργασία με τη Μόσχα σε θέματα αμοιβαίου συμφέροντος (όπως ο έλεγχος των όπλων).

Ωστόσο, αμφότεροι υποστηρίζουν την άσκηση γεωπολιτικής πίεσης στη Ρωσία με αφορμή την Ουκρανία, όπως και τη λεγόμενη «ενεργειακή απεξάρτηση» της ΕΕ από τη Ρωσία ή τη συνέχιση της στρατιωτικής ΝΑΤΟικής περικύκλωσης της Ρωσίας.

Η Κλίντον έχει υποστηρίξει την αύξηση της συνεργασίας με την Κίνα σε τομείς κοινού ενδιαφέροντος (π.χ. ΛΔ Κορέας, Κλιματικές Αλλαγές) και τάσσεται υπέρ της ενίσχυσης συμμάχων των ΗΠΑ στην περιοχή Ασίας - Ειρηνικού (Ν. Κορέα, Ιαπωνία, Αυστραλία κ.ά.). Ζητά επίσης ενίσχυση της αμερικανικής δύναμης για την αποτροπή σινικών κυβερνο-επιθέσεων και υποστηρίζει πως θα τηρήσει «σθεναρή στάση» με αφορμή τις κακές επιδόσεις της Κίνας στα ανθρώπινα δικαιώματα.

Ο Τραμπ, από την άλλη, εμφανίζεται θετικός ως προς την αύξηση της αμερικανικής στρατιωτικής παρουσίας εντός και εκτός της Θάλασσας της Νότιας Κίνας. Υπόσχεται πως θα διενεργηθεί έρευνα και θα ασκηθούν κυρώσεις σε βάρος του Πεκίνου για «άδικες εμπορικές συμφωνίες και πρακτικές», υποδεικνύοντας τον φθηνό κινέζικο χάλυβα ως μία από τις αιτίες για τις απολύσεις χιλιάδων Αμερικανών εργατών. Και αυτός συμφωνεί με την ανάγκη ενίσχυσης της αποτροπής κυβερνο-επιθέσεων από την Κίνα.

Στο θέμα της Κούβας, η Κλίντον εμφανίζεται πιο θετική στη λεγόμενη «ομαλοποίηση των σχέσεων», όμως και οι δύο, όπως και η κυβέρνηση Ομπάμα, έχουν έναν κοινό στόχο: Την ανατροπή των κατακτήσεων που έφερε ο σοσιαλισμός στον κουβανικό λαό.

Δεν χρειάζονται πολλά λόγια για την απροκάλυπτη στήριξη που προσφέρουν τα μονοπώλια στους δύο ισχυρότερους υποψηφίους προέδρους. Ωστόσο, η πρόσφατη παρέμβαση του δισεκατομμυριούχου επιχειρηματία νέων τεχνολογιών Πίτερ Τίελ υπέρ του Ντόναλντ Τραμπ, είναι ενδεικτική προθέσεων για πιθανές «αλλαγές» που προωθούνται στο αστικό πολιτικό σκηνικό των ΗΠΑ.

Ο Τίελ προέβλεψε πως το «κίνημα Τραμπ της αλλαγής» θα συνεχιστεί ακόμα κι αν χάσει ο τελευταίος στην κούρσα για το Λευκό Οίκο. Εκτίμησε ότι αυτό θα προκαλέσει «σημαντικές αλλαγές» στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, αναγκάζοντάς το να γίνει «νέο κόμμα, πέρα από τα δόγματα του Ρηγκανισμού». Επιπλέον, επέκρινε το «πολιτικο-οικονομικό κατεστημένο στην Ουάσιγκτον», κατηγορώντας το πως «έχει χάσει την επαφή με τον μέσο Αμερικανό» και ότι ο Τραμπ «ανατρέπει ένα σύστημα που πρέπει να αλλάξει».

Μόνο που οι αλλαγές που «οραματίζεται» ο Τίελ και οι όμοιοί του αφορούν ένα «νέο περιτύλιγμα» των αστικών κομμάτων, με σταθερό χαρακτηριστικό την εξυπηρέτηση των μονοπωλιακών συμφερόντων.