Στο σημερινό τετρασέλιδο «Εργαζόμενοι και Λαϊκή Συμμαχία» μπορείτε να διαβάσετε:

-- Ενα αποκαλυπτικό δημοσίευμα για το τι περιέχει το πόρισμα των «ειδικών» για τα Εργασιακά αναφορικά με τον κατώτερο μισθό και τις κλαδικές Συμβάσεις.

-- Ρεπορτάζ από τις προετοιμασίες των συνδικάτων για τη σημερινή συγκέντρωση στην Ομόνοια και το μεγάλο συλλαλητήριο στις 17 Οκτώβρη στο Σύνταγμα, με αιχμή το μέτωπο των Συλλογικών Συμβάσεων.

-- Ανταπόκριση από την έναρξη του 17ου Συνεδρίου της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας, που γίνεται στη Νότια Αφρική.

Στις εργασίες παίρνουν μέρος 1.520 συνδικαλιστές, από 860 το 2011, στοιχείο που αντανακλά την οργανωτική ισχυροποίηση της ΠΣΟ την πενταετία που πέρασε από το προηγούμενο 16ο Συνέδριο στην Αθήνα. Συνολικά, την πενταετία 2011-2016 προσχώρησαν στην ΠΣΟ συνδικαλιστικές οργανώσεις με περισσότερα από 13 εκατομμύρια μέλη. Ετσι, η αριθμητική δύναμη των οργανώσεων της ΠΣΟ ξεπερνά σήμερα τα 92 εκατομμύρια εργαζόμενους (αύξηση 17,98% από το 2011).

Οι σύνεδροι εκπροσωπούν συνδικαλιστικές οργανώσεις από 111 χώρες (101 το 2011). Το 69% από αυτούς προέρχονται από οργανώσεις του ιδιωτικού τομέα και το 31% από αντίστοιχες του δημόσιου τομέα.

Μιλώντας χτες στην έναρξη του συνεδρίου, ο Γιώργος Μαυρίκος, γενικός γραμματέας της ΠΣΟ, σημείωσε μεταξύ άλλων ότι «είναι υποχρέωσή μας, είναι καθήκον όλων μας να κάνουμε ένα συνέδριο ανοιχτό, δημοκρατικό, ενωτικό, ταξικό, διεθνιστικό. Ενα συνέδριο που θα τιμά την Ιστορία των 71 χρόνων της ΠΣΟ και ταυτόχρονα θα απαντά στις σύγχρονες ανάγκες, στις σημερινές και αυριανές προτεραιότητες για την παγκόσμια εργατική τάξη.

Η μεγάλη συμμετοχή στις προσυνεδριακές συζητήσεις, οι προτάσεις πάνω στα βασικά ντοκουμέντα που ετοίμασε το Προεδρικό Συμβούλιο, η μεγάλη και πλατιά δημοσιότητα, μας κάνουν να αισιοδοξούμε ότι εδώ στο Ντέρμπαν το Συνέδριο και οι αποφάσεις του μπορούν να ανοίξουν νέους δρόμους για το παρόν και το μέλλον του αγωνιστικού συνδικαλιστικού κινήματος».

Αναλύοντας τα βασικά χαρακτηριστικά της περιόδου που γίνεται το συνέδριο, ο Γ. Μαυρίκος στάθηκε στη βαθιά οικονομική κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, που συνοδεύεται από την ένταση των αντεργατικών και αντιλαϊκών πολιτικών και στην ιμπεριαλιστική επιθετικότητα και τους ανταγωνισμούς που κλιμακώνονται.

Από την έναρξη του Συνεδρίου. Στο βήμα ο Γιώργος Μαυρίκος, γγ της ΠΣΟ

Στον αντίποδα, «η μεγάλη οικογένεια της ΠΣΟ, με καθαρά και ενισχυμένα αντιιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά, είμαστε στο πλευρό των λαών που αγωνίζονται ενάντια στα σχέδια των ΗΠΑ και των συμμάχων τους. Μένουμε σταθεροί στο ότι μόνο οι ίδιοι οι λαοί έχουν το δικαίωμα να αποφασίζουν ελεύθερα και δημοκρατικά για το παρόν και το μέλλον τους. Μόνο οι ίδιοι οι λαοί, όχι οι ιμπεριαλιστές και τα όργανά τους. Γι' αυτό το λόγο, σήμερα απαιτούμε ακόμα πιο έντονα τη διάλυση του ΝΑΤΟ».

Στην εισηγητική ομιλία, ο Γ. Μαυρίκος αναφέρθηκε εκτενώς στη δράση της ΠΣΟ την προηγούμενη πενταετία. Ανάμεσα σε άλλα, είπε: «Στην πενταετία που πέρασε, αναπτύχθηκαν σημαντικοί εργατικοί αγώνες σε όλες τις ηπείρους. Στους αγώνες αυτούς τα μέλη, οι φίλοι και τα στελέχη της ΠΣΟ ήταν στην πρώτη γραμμή. Στην πρώτη γραμμή προσπάθησε να βρίσκεται και το Προεδρικό Συμβούλιο και η Γραμματεία.

Νομίζουμε ότι απ' όλους αυτούς τους αγώνες μπορούμε να κρατήσουμε κάποια γενικά συμπεράσματα: Οι κοινωνίες κινούνται μπροστά μόνο με κοινωνικούς αγώνες. Οτι στους αγώνες αυτούς η εργατική τάξη, σαν τάξη - ηγέτης, πρέπει να ανοίγει δρόμους ευρύτερους και να φροντίζει να ανεβαίνει η ωρίμανση της συνείδησης των εργαζομένων και να απαιτούν ριζοσπαστικοποίηση των στόχων. Το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα έχει καθήκον να ενώνει όλη την τάξη, να ενώνει όλους τους εργαζόμενους και ταυτόχρονα να χτίζει τη συμμαχία του με τη φτωχή αγροτιά, τη νεολαία, τις γυναίκες».

Σε άλλο σημείο της ομιλίας του, ο γγ της ΠΣΟ ανέφερε ότι «στις προτεραιότητές μας ήταν να εμπλουτίζουμε και να επεξεργαζόμαστε τη στρατηγική και την τακτική μας σαν μία συνδικαλιστική οργάνωση των αγωνιστών του ταξικού συνδικαλιστικού προσανατολισμού», ενώ για τη διεθνιστική δράση της ΠΣΟ σημείωσε: «Το κάθε συνδικάτο είναι υποχρεωμένο να αγωνίζεται για τα δικαιώματα των εργαζομένων μέσα στη χώρα του. Πρώτα απ' όλα μέσα στη χώρα του. Στο βαθμό που ενισχύει τους αγώνες του σε εθνικό επίπεδο, στο βαθμό που δυναμώνει την ταξική αντίληψη μέσα στη συγκεκριμένη χώρα, αντικειμενικά βοηθά στην ενίσχυση του διεθνούς εργατικού κινήματος.

Γιατί όταν λέμε διεθνές συνδικαλιστικό κίνημα, στην πραγματικότητα μιλάμε για τη συνολική κατάσταση, τη συνολική εικόνα του κινήματος, όπως την συνθέτει το παζλ χώρα με τη χώρα. Το επιμέρους αναδιαμορφώνει το όλο. Τα συνδικάτα μέλη και φίλοι της ΠΣΟ έχουν πλούσια πείρα διεθνισμού και αλληλεγγύης. Είμαστε περήφανοι για το διεθνισμό της ΠΣΟ, που συνεχίζει και σήμερα να είναι η καρδιά της».

Για το ζήτημα της ενότητας και της αντιπαράθεσης των δυο γραμμών στο κίνημα, είπε ότι «εμείς, η ΠΣΟ, το αγωνιστικό ρεύμα μέσα στα συνδικάτα, θέλουμε την ενότητα για να δυναμώνει ο αγώνας του προλεταριάτου ενάντια στα μονοπώλια, ενάντια στις πολυεθνικές και τους πολιτικούς τους εκπροσώπους. Για να συσσωρεύονται ποσοτικά και ποιοτικά δυνάμεις που θα συγκρούονται με τον ιμπεριαλισμό, να συνδέουν την πάλη και τους αγώνες των εργαζομένων για τα άμεσα προβλήματα, με τη ριζοσπαστικοποίηση του αγώνα και την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Αντίθετα, το ρεφορμιστικό ρεύμα θέλει να ενώνει τους εργαζόμενους στον αγώνα που κάνει για τον εκσυγχρονισμό και την ενίσχυση του καπιταλιστικού συστήματος. Να ενώνει την εργατική τάξη και τους συμμάχους της στη γραμμή της συνεργασίας των τάξεων και των συμβιβασμών με τους ιμπεριαλιστές και τους διαχειριστές του συστήματος. Να ενώνει τους μισθωτούς πίσω και κάτω από τη στρατηγική της σοσιαλδημοκρατίας. Γι' αυτό το λόγο, η ενότητά τους στην ουσία είναι κινήσεις κορυφών, είναι τακτικές κινήσεις σκοπιμότητας, είναι κινήσεις συναλλαγής πίσω από τις πλάτες των εργαζομένων και κρυφά κάτω από το τραπέζι.

Η ηγεσία της ITUC, κάτω από το τραπέζι, έχει συμμαχήσει με όλους τους στόχους των ιμπεριαλιστών των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και των συμμάχων τους. Θυμηθείτε τη στάση της ηγεσίας της ITUC σε όλους τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους του ΝΑΤΟ. Ποια η στάση τους στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας; Ποια η στάση τους στον πόλεμο στο Ιράκ; Ποια η στάση τους στον πόλεμο του Ισραήλ ενάντια στο Λίβανο; Ποια η στάση τους στη Συρία; Στο Μάλι; Στη Βενεζουέλα; Παντού αγκαλιά με τους ιμπεριαλιστές. Είναι τυχαίο; Οχι. Η ηγεσία της ITUC είναι συνένοχη, έχει μερίδιο ευθύνης για τα εκατομμύρια των προσφύγων, των θυμάτων, των μεταναστών.

Η ηγεσία της ITUC διασπά συνδικάτα, επεμβαίνει στα εσωτερικά συνδικάτων που δεν υποτάσσονται στον κίτρινο συνδικαλισμό! Σπέρνει τη διαφθορά μέσα στις κορυφές συνδικαλιστών με διάφορα δήθεν σεμινάρια και αξιοποίηση διαφόρων ινστιτούτων. Δίνει χρήματα σε συνδικαλιστές που σκύβουν το κεφάλι, εξαγοράζει συνειδήσεις.

Η ηγεσία της ITUC προωθεί το ρεφορμισμό και την ταξική συνεργασία μέσα στην εργατική τάξη. Αυτοί που ωφελούνται είναι το κεφάλαιο, οι πολυεθνικές, οι αντεργατικές κυβερνήσεις που θέλουν ένα συνδικαλιστικό κίνημα αιχμάλωτο στη λογική της ταξικής συνεργασίας και της υποταγής στο θεό του καπιταλιστικού κέρδους. Εμείς, κάνοντας κριτική στην τακτική της ηγεσίας της ITUC, θέλουμε να βοηθήσουμε τους εργαζόμενους να χτίσουν συνδικάτα ανεξάρτητα, αγωνιστικά, ταξικά διεθνιστικά, που θα αγωνίζονται ενάντια στον ιμπεριαλισμό και στην καπιταλιστική σκλαβιά».

Ολοκληρώνοντας την ομιλία του, ο Γ. Μαυρίκος είπε: «Θα παραδώσουμε στην επόμενη γενιά ένα συνδικαλιστικό κίνημα πιο δυνατό, πιο στέρεο ιδεολογικά, πιο ώριμο οργανωτικά. Προτείνουμε να δεσμευτούμε όλοι μαζί από το 17ο Συνδικαλιστικό Συνέδριο ότι βάζουμε στόχο να γιορτάσουμε τα 80 χρόνια της ΠΣΟ με 100 εκατομμύρια μέλη. Με μια ΠΣΟ και αριθμητικά και ποιοτικά πιο δυνατή».