ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Κυριακή 6 Οχτώβρη 2013
Σελ. /24
ΕΡΓΑΤΙΚΑ
Με σχέδιο και αποφασιστικότητα για την απεργία στις 23 Οκτώβρη

Σε ξεσηκωμό καλεί το ΠΑΜΕ, ενόψει της απεργίας στις 23 Οκτώβρη
Σε ξεσηκωμό καλεί το ΠΑΜΕ, ενόψει της απεργίας στις 23 Οκτώβρη
Τα συλλαλητήρια της προηγούμενης βδομάδας, των συνδικάτων που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του ΠΑΜΕ, τα οποία κορυφώθηκαν χτες με συγκεντρώσεις και πορείες σε πολλές πόλεις και με μαζική συμμετοχή σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, δεν «κλείνουν» κάποιον κύκλο δράσης. Κρατούν σταθερά ανοιχτό το μέτωπο της ταξικής πάλης. Ηταν συνέχεια των δεκάδων κινητοποιήσεων σε κλάδους και επιχειρήσεις που προηγήθηκαν μέσα στο Σεπτέμβρη.

Ηταν ταυτόχρονα αποφασιστικό βήμα μπροστά, στην πορεία προς την προειδοποιητική Γενική Απεργία στις 23 Οκτώβρη. Πρόταση την οποία απηύθυνε την προηγούμενη βδομάδα το ΠΑΜΕ προς όλες τις οργανώσεις της εργατικής τάξης της χώρας μας, τα πρωτοβάθμια σωματεία, τα Εργατικά Κέντρα και τις Ομοσπονδίες και τις τριτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις, ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Μια απεργία, για την οποία οι ταξικές δυνάμεις επιδιώκουν, με τη μαζικότητα, το περιεχόμενο των διεκδικήσεων και τον προσανατολισμό της, ν' αποτελέσει σημείο αναφοράς για την πάλη του λαϊκού κινήματος και αποφασιστική παρέμβαση της εργατικής τάξης στις εξελίξεις.

Να γίνει το μετερίζι του αγώνα για την αποτροπή νέων αντεργατικών μέτρων που ετοιμάζονται από κυβέρνηση και τρόικα. Ανάχωμα παρεμπόδισης στην εφαρμογή αντεργατικών νομοθετημάτων που έχουν ψηφιστεί, βήμα συσπείρωσης της εργατικής τάξης στην πάλη της ενάντια στην εργοδοσία, στις επιμέρους μάχες που δίνονται σε χώρους και κλάδους για να μη χειροτερεύσει η θέση των εργαζομένων. Για να αποτραπούν μειώσεις μισθών, να υπογραφούν νέες Συμβάσεις Εργασίας, που να περιφρουρούν εργασιακά δικαιώματα τα οποία κινδυνεύουν. Για να προστατευτούν οι άνεργοι, να καταργηθούν τα χαράτσια, να μην περάσουν κατασχέσεις και πλειστηριασμοί σε βάρος των φτωχών λαϊκών νοικοκυριών.

Γιατί δεν πρέπει να υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι η θέση των εργαζομένων και των υπόλοιπων λαϊκών στρωμάτων θα χειροτερεύει. Ούτε τα «πλεονάσματα» στον προϋπολογισμό, που πάνω τους η κυβέρνηση επιχειρεί να στήσει την προπαγάνδα ότι δήθεν «τα δύσκολα τα αφήνουμε πίσω μας», ούτε οι «ολόκληρες πόλεις» από νέες θέσεις απασχόλησης, που εμφανίζει το υπουργείο Εργασίας σαν τα «χωριά Ποτέμκιν», μπορούν να συσκοτίσουν τα γεγονότα, την πραγματικότητα που ζει η εργατική - λαϊκή οικογένεια. Και αυτή είναι αμείλικτη.

Κυβέρνηση, τρόικα και εργοδοσία ράβουν νέα αντιλαϊκά κοστούμια. Είτε με μέτρα που έχουν ψηφιστεί και σταδιακά μπαίνουν σε εφαρμογή, είτε με νέα μέτρα που σχεδιάζονται. Για παράδειγμα, η επίθεση στην Κοινωνική Ασφάλιση όχι μόνο εξελίσσεται, αλλά θα βαθύνει, με νέες περικοπές σε επικουρικές και εφάπαξ, ενώ η μείωση της κρατικής χρηματοδότησης κατά 2 δισ. ευρώ το 2014 προαναγγέλλει και νέα επίθεση στις κύριες συντάξεις και συνολικά στις παροχές, ιδιαίτερα στον κλάδο Υγείας, μέσω του ΕΟΠΥΥ.

Μήτρα δεινών ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης

Κυρίως το βάθεμα της καπιταλιστικής κρίσης, η επιδίωξη των κεφαλαιοκρατών που κατέχουν τα μέσα παραγωγής να βγουν αλώβητοι απ' αυτή, να σταθεροποιήσουν και να ενισχύσουν τη θέση τους έναντι των ανταγωνιστών τους, να περιφρουρήσουν τα κέρδη που είχαν αποκομίσει στο παρελθόν ή να αξιοποιήσουν νέες ευκαιρίες σε άλλες χώρες, είναι η αντικειμενική βάση που ρίχνει στα Τάρταρα την εργατική τάξη, την πετάει εκτός παραγωγής ή την συντρίβει στις μυλόπετρες της εργασιακής εκμετάλλευσης που βαθαίνει.

Η εξέλιξη στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, όπου 1.000 και πλέον εργατοτεχνίτες ενός βασικού κλάδου της χώρας έμειναν στον αέρα, το κλείσιμο της αλυσίδας «Σπρίντερ», που αφού ξεζούμισε τους 800 εργαζόμενους έβαλε λουκέτο, είναι δύο μόνο παραδείγματα από την ειδησεογραφία της τελευταίας βδομάδας που επιβεβαιώνουν με τραγικό τρόπο για τους εργαζόμενους αυτή την αλήθεια.

Αυτήν ακριβώς την ανάγκη των μεγάλων επιχειρήσεων και μονοπωλιακών ομίλων για μετακίνησή τους, μείωση της δραστηριότητάς τους, συγχωνεύσεις ή εξαγορές, που σε κάθε περίπτωση προϋποθέτουν τη μείωση του λεγόμενου «μισθολογικού» και «μη μισθολογικού κόστους», έρχεται να υπηρετήσει και το σχέδιο για απελευθέρωση των απολύσεων στις μεγάλες επιχειρήσεις που ετοιμάζει ήδη η κυβέρνηση, το οποίο θα προκαλέσει νέο τσουνάμι απολύσεων, θα βυθίσει στη χρεοκοπία περισσότερα λαϊκά νοικοκυριά.

Κατά συνέπεια, οι εργαζόμενοι δεν μπορεί να περιορίσουν την πάλη τους μόνο απέναντι στα μέτρα και στα σχέδια της κυβέρνησης. Δεν έχουν μπροστά τους μόνο τα μνημόνια και την τρόικα, όπως επιδιώκουν να τους πείσουν πολιτικές και συνδικαλιστικές δυνάμεις, οι οποίες θέλουν να τους υποτάξουν στη δική τους στρατηγική, της λεγόμενης «κυβερνητικής εναλλαγής». Χρειάζεται να οργανώσουν την πάλη τους ενάντια στα μονοπώλια, στην τάξη των καπιταλιστών που διαφεντεύουν και εξουσιάζουν τη ζωή της εργατικής τάξης.

Στη γραμμή της αποτροπής των αντιλαϊκών μέτρων και των συνεπειών της κρίσης, να βαθύνουν την πάλη τους και να πορευτούν σε αγώνα για την ανατροπή της ίδιας της τάξης των κεφαλαιοκρατών, να συγκρουστούν με την εξουσία των μονοπωλίων. Μόνο έτσι η πάλη για την αποτροπή των μέτρων και της χειροτέρευσης της θέσης των εργαζομένων θα αποκτήσει στέρεη βάση, θα γίνει αποτελεσματική, θα δώσει διάρκεια, βάθος, προοπτική και άλλη ποιότητα στους αγώνες του συνδικαλιστικού κινήματος.

Πανεργατικός συναγερμός

Τέτοιους αγώνες, όμως, δεν μπορεί να τους σηκώσει στις πλάτες τους μόνο ένα τμήμα της εργατικής τάξης, οι εργαζόμενοι μιας μόνο επιχείρησης, ενός ομίλου, ακόμα και ενός κλάδου. Απαιτείται πανεργατικός συναγερμός απ' άκρη σ' άκρη της χώρας. Να γίνει η Γενική Απεργία υπόθεση όλων των συνδικάτων, ολόκληρης της εργατικής τάξης σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα.

Η μαζική δημοκρατική λειτουργία στα σωματεία, η πλατιά συζήτηση στους χώρους δουλειάς για το περιεχόμενο, τα αιτήματα και τις μορφές πάλης, για το πώς το κάθε συνδικάτο και συνολικά το κίνημα θα κάνει κάθε μέρα και ένα βήμα μπροστά, θα εμπνέει εμπιστοσύνη στα μέλη του, θα στρατεύει νέες δυνάμεις στη δράση του, θα δίνει δύναμη στους ταλαντευόμενους, θα σκορπίζει τις απογοητεύσεις, θα αντιμετωπίζει με πρακτικό τρόπο τις αντικειμενικές δυσκολίες, αλλά και τα εμπόδια που ορθώνει η εργοδοσία, είναι στοίχημα που με επιμονή και σχέδιο πρέπει να κερδηθεί.

Τόλμη και πάλι τόλμη. Αυτό πρέπει να καθοδηγεί σήμερα τη δράση των συνδικάτων μπροστά στη Γενική Απεργία και στην κλιμάκωση της πάλης. Αναμέτρηση με τις δυσκολίες, τις αδυναμίες. Με σχέδιο, με υπομονή και επιμονή αλλά και με εμπιστοσύνη στις αστείρευτες δυνάμεις της εργατικής τάξης, που ακόμα δεν έχει εξαντλήσει όλα της τα όπλα και τις δυνατότητες που έχει.

Ακριβώς και γι' αυτό πρέπει να παραμεριστούν εκείνες οι ηγεσίες που με τη θέση τους, τη στρατηγική τους και τη στάση τους όχι μόνο στάθηκαν απέναντι από τα συμφέροντα των εργαζομένων, αλλά και σήμερα συνεχίζουν να υπονομεύουν τους αγώνες τους. Η αποδυνάμωση και η ήττα του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού, με όποιο καπέλο και αν εμφανίζεται, είναι προϋπόθεση για την ενίσχυση της πάλης, όρος απαράβατος για να ανασυνταχθεί το κίνημα.

Να τελειώνουμε με τις συνδικαλιστικές ηγεσίες που μετέτρεψαν τα συνδικάτα σε νεροκουβαλητές των εργοδοτικών συμφερόντων, που υπέταξαν τη δράση τους στις στρατηγικές επιδιώξεις του κεφαλαίου, που τα έκαναν απολογητές της Ευρωπαϊκής Ενωσης, φορείς της ταξικής συνεργασίας και της «εργασιακής ειρήνης». Να τελειώνουμε με το όπιο της «ανάπτυξης» και της «ανταγωνιστικότητας», που αποκοίμισε συνειδήσεις, εξέθρεψε το συμβιβασμό με τους στόχους της εργοδοσίας, «εκπαίδευσε» για χρόνια στην ανοχή και την υποταγή. Είναι καιρός, εργαζόμενοι και συνδικάτα ν' αποφασίσουν με ευθύνη, πετώντας στην άκρη επικίνδυνες αυταπάτες και ψευδαισθήσεις που τις πληρώνουν τόσο ακριβά σήμερα.


Γ. ΖΑΧ.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ