Από την παναττική απεργία του κλάδου στις 12 του Σεπτέμβρη

-- «Εδώ όσο πάει, δεν θα κάνουμε βήμα πίσω»..., «για τα παιδιά μου, να μην βλέπουν τη μάνα τους και λένε η μάνα μου έπεσε, έσκυψε το κεφάλι» (Γεωργία, σερβιτόρα στο «Νοβοτέλ»).

- «Ολα γίνονται για τους επιχειρηματίες για να έχουν φτηνό εργατικό δυναμικό. Τέλος. Στον αγώνα» (Εφη, καμαριέρα στο «Νοβοτέλ»).

Η αποφασιστικότητα των εργαζομένων, οι αγωνιστικές διαθέσεις τους, τα βήματα στην αναγνώριση των αιτιών των προβλημάτων τους και στο ποια είναι η διέξοδος, είναι αποτέλεσμα της συστηματικής δουλειάς του σωματείου και συνολικά των σωματείων του κλάδου, των πρωτοπόρων εργατών στην καθημερινή δράση, τόσο για τα προβλήματα του χώρου όσο και για τα γενικότερα ζητήματα.

Τέτοια αγωνιστικά σκιρτήματα, που εκφράζονται σε διάφορους χώρους και κλάδους, επιφορτίζουν με ακόμα μεγαλύτερες ευθύνες τα σωματεία, για να δυναμώνει η δράση που θα αποκαλύπτει συστηματικά τις αιτίες και τους ενόχους για τα βάσανα των εργαζομένων και των οικογενειών τους. Με την καθημερινή διαφώτιση θα ατσαλώνει τους εργάτες απέναντι στον ταξικό τους εχθρό, το κεφάλαιο και τους πολιτικούς και συνδικαλιστικούς υπηρέτες, που καθημερινά και με κάθε τρόπο υπονομεύουν τον αγώνα τους, τη ζωή τους συνολικά. Ετσι ώστε να γονιμοποιούνται οι αγωνιστικές διαθέσεις και κινητοποιήσεις, να ενισχύεται η οργάνωση ενάντια στην πολιτική που υπηρετεί τη μεγαλοεργοδοσία και να θωρακίζει τους εργαζόμενους απέναντι στις αυταπάτες, τους εκβιασμούς και την παραπλάνηση.

«Σακατεμένες σε δέκα σημεία του σώματός μας»

Στην είσοδο του ξενοδοχείου δεσπόζει το πανό των εργαζομένων. Μαζί και ένα κομμάτι χαρτόνι όπου οι απεργοί ενημερώνουν στα αγγλικά τους πελάτες για την απεργία και τους λόγους για την οποία γίνεται. Λίγο πιο δίπλα βρίσκονται μπολ, πιάτα και φαγητό. Οι απεργοί μαγειρεύουν σπίτι τους και φέρνουν το φαγητό στο ξενοδοχείο. Με βάρδιες όλο το 24ωρο περιφρουρούν κάθε είσοδο του ξενοδοχείου. Μέσα βλέπεις προϊστάμενους (μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού) με τις γραβάτες να σκουπίζουν. Οι απεργοί λένε ότι ο διευθυντής με άλλα στελέχη καθαρίζουν δωμάτια (όσα μπορούν βέβαια).

Ο «Ρ» συζήτησε με τρεις εργαζόμενες, δυο σερβιτόρες και μια καμαριέρα για την απεργία, για τη δουλειά, για τη ζωή τους. Να πώς περιγράφουν το επάγγελμά τους:

Μάγδα: «Κούραση»...

Γεωργία: «Πονεμένη ιστορία».

Μάγδα: «Κούραση, τρέξιμο, χωρίς μέση - έχει καταστραφεί - χωρίς πόδια, χωρίς χέρια. Ολες μας είμαστε σε δέκα σημεία με σοβαρά προβλήματα. Από σύνδρομο καρπιαίου σωλήνα, βαριές τενοντίτιδες, περιαρθρίτιδες, μέση, δίσκοι, σπόνδυλοι, κομμάτια».

Εφη: «Μας κατάργησαν και τα βαρέα».

Μάγδα: «Και ένα παραπάνω που πρέπει να γυρίσεις στο σπίτι να μαγειρέψεις, να έχεις παιδί να το βοηθήσεις να διαβάσει, ψώνια, κλπ. Εγώ για παράδειγμα είμαι χωρίς σύζυγο, όλα από μένα περνάνε».

Γεωργία: «Εχουμε παιδιά, εγγόνια. Εμένα ο γιος μου είναι άνεργος, παντρεμένος με ένα παιδί, ο άλλος μου γιος γύρισε από φαντάρος, άνεργος και αυτός. Ο πατέρας βγήκε στη σύνταξη, τον πηγαίναν στην εφεδρεία. Η μόνη που δουλεύω είμαι εγώ και ένα έναντι που παίρνει ο άντρας μου. Βοηθάω και το γιο, πώς θα συντηρηθεί με δάνειο που είχε πάρει για να πάρει σπίτι. Δούλευε σε τεχνική εταιρεία, έκαναν επίσχεση εργασίας γιατί δεν τους πλήρωναν, μετά τους έδωσαν και μια ωραία απόλυση και τελείωσαν».

Οι τρεις εργαζόμενες λένε ότι μετά βίας με Κυριακές, νυχτερινά, επίδομα σχολής έφταναν τα 1.000 ευρώ μισθό και τώρα θέλουν να τους πάνε στα 700 ευρώ.

Εφη: «Είμαστε στους δρόμους και θα είμαστε. Ούτε τα 1.000 ευρώ μας φτάνουν πόσο μάλλον να πέσουμε στα 600 ευρώ. Η δουλειά μας δεν πληρώνεται».

Μάγδα: «Μας απαξιώνουν εντελώς. Μας ξεφτιλίζουν. Δηλαδή εγώ πήγα τώρα στα 700 ευρώ. Πες μου τώρα, με 240 ευρώ εφορία, με 100 ευρώ αγγλικά και δεν βάζω τίποτα άλλο, πώς θα τα βγάλουμε πέρα;».

Η Εφη λέει: «Για να πεις ένα δωμάτιο καθαρό δεν μπορεί να κάνεις πάνω από 12 δωμάτια την ημέρα. Για παράδειγμα, μετά την ανακαίνιση έχουν βάλει καναπέ διπλό που ανοίγει, γίνεται κρεβάτι και κλείνει. Κάνουμε 16 και 18 δωμάτια με δυο κρεβάτια, υπάρχουν και δωμάτια με τρία κρεβάτια. Μεγάλη πίεση, ειδικά όταν έρχεται γκρουπ, σακατεύεσαι. Για τέτοιες συνθήκες εργασίας μιλάμε».

Γεωργία: «Εμείς μόνο σερβιτόρες δεν είμαστε. Τα κάνουμε όλα, κουβαλάμε καφάσια, φρούτα, πορτοκάλια, σκουπίζουμε το εστιατόριο. Κάνουμε τους μπουφετζήδες. Δουλεύουμε και στο μπαρ και στο "αλά καρτ" και στα πρωινά και την υπεύθυνο κάνουμε και κρατάμε ταμείο».

Μάγδα: «Αφού έδιωξαν τους "ταμπλίστες", τα κάνουμε εμείς. Εχουν φύγει πολλές ειδικότητες από τα ξενοδοχεία. Συρρικνώνεται το δυναμικό του ξενοδοχείου. Μένουμε λιγότεροι και με περισσότερες δουλειές».

Εφη: «Αυτή η πολυεθνική έχει 4.500 ξενοδοχεία σε όλο τον κόσμο. Δεν μπορεί να με πείσει για κρίση όταν φτιάχνουν άλλα πέντε ξενοδοχεία».

Η Μάγδα σημειώνει: «Εγώ χρωστάω, δεν έχω πληρώσει ακόμα την εφορία, όταν και αν έχω κάποια στιγμή θα πληρώσω. Δεν θα αφήσω και το παιδί μου νηστικό. Συγγνώμη κιόλας».

Εφη: «Ξέρεις τι κάνω εγώ; Μου ήρθε η ΔΕΗ 160 ευρώ, δυο άτομα σε ένα σπίτι που πολλές ώρες δεν είμαστε εκεί, εγώ στη δουλειά, το παιδί μου σχολείο. Πάω στο μηχάνημα και βάζω 100 ευρώ, κάνω τις δόσεις μόνη μου».

Μάγδα: «Τελείωσε "ή ταν ή επί τας" ή θα πέσει ή θα πέσουμε. Τελείωσε. Δεν υπάρχει περίπτωση. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν είχαν βγει ποτέ σε απεργία και λένε δεν θα μπω αν δεν πάρουν πίσω τη μείωση στο μισθό. Τώρα θα φέρουμε και σκηνές απ' έξω γιατί θα αρχίσει το κρύο. Είδαμε τις μειώσεις και γυάλισαν τα μάτια μας. Δεν γίνεται, μα δεν ζούμε. Δεν κατάλαβα... Οχι!».

Γεωργία: «Εδώ όσο πάει, δεν θα κάνουμε βήμα πίσω. Προσπαθούμε και για τα παιδιά μας. Τι θα παραδώσω εγώ στα παιδιά μου; Εγώ βρήκα ένα 8ωρο, δεν πρέπει να παλέψω για το 8ωρο, για την άδειά μου, για τη σύνταξη, που τώρα θέλουν να με πάνε στα 67; Θα αντέξω εγώ να κάνω τη σερβιτόρα μέχρι τα 67; Ποιος εργοδότης θα με κρατήσει στα 67 μου χρόνια; Παλεύω για τα παιδιά μου, να τα κοιτάζω στο πρόσωπο και να τους πω ρε παιδιά, εγώ προσπάθησα. Να μην με βλέπουν και λένε η μάνα μου έπεσε κάτω και σκύβει το κεφάλι. Να αγωνιστούν και αυτά».