Η αλήθεια είναι ότι χτες ο Δ. Παπαδημούλης σε συζήτηση στον ΣΚΑΪ δήλωσε πως αμέσως μετά τις εκλογές, ό,τι και να γίνει, κυβέρνηση θα δημιουργηθεί, με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ και βεβαίως σε συνεργασία με άλλα κόμματα, υπενθυμίζοντας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αμφισβητεί ούτε το ευρώ ούτε την ΕΕ και ότι δεν πρέπει να υπάρχει καμία ανησυχία. Για να εισπράξει και την απάντηση της εκπροσώπου Τύπου του ΠΑΣΟΚ, Ε. Καϊλή, που στην ίδια συζήτηση είπε ότι βεβαίως και μπορούν να στηρίξουν κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ εφόσον ισχύουν αυτά που ο ΣΥΡΙΖΑ λέει, ότι εγγυάται την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας. Αυτά για όποιον δεν έχει καταλάβει.

Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ αφήνουν να διαχέεται ότι τα ψίχουλα που υπόσχονται στο λαό είναι τα πρώτα βήματα για την ανάκτηση των απωλειών τους, για την κάλυψη των αναγκών και δικαιωμάτων τους. «Ξεκινάμε από αυτά», λένε, και «σιγά - σιγά θα έρθουν και τα άλλα». Κοροϊδεύουν συνειδητά. Αν ρίξει κανείς μια ματιά στην άλλη όψη του νομίσματος των διακηρύξεων του ΣΥΡΙΖΑ θα δει τις υποσχέσεις προς το κεφάλαιο, τις διαβεβαιώσεις για ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, τους όρκους πίστης στο αντιλαϊκό - αντεργατικό θεσμικό πλαίσιο της ΕΕ. Ολα αυτά εγγυώνται όχι μόνο ότι οι υποσχέσεις για ανάκτηση απωλειών και κάλυψη των λαϊκών αναγκών παραπέμπονται στη δευτέρα παρουσία και μάλιστα με βάση τις αντοχές της οικονομίας, δηλαδή με βάση την κερδοφορία του κεφαλαίου, αλλά ότι και όσα υπόσχεται για το σήμερα θα εξανεμιστούν στο έδαφος του αντεργατικού - αντιλαϊκού πλαισίου που θα μείνει ανέγγιχτο. Γι' αυτό δεν πρέπει οι εργαζόμενοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα να την ξαναπατήσουν, περιμένοντας ότι η λαϊκή ευημερία θα έρθει από την ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου.

Αφού ο Αλ. Τσίπρας ανέλυσε με λεπτομέρειες τις «παροχές» που θα εξασφαλίσει για το κεφάλαιο, αφού παρέπεμψε στη δευτέρα παρουσία το εργατικό - λαϊκό αίτημα για ανάκτηση των απωλειών, αφού διαβεβαίωσε την προσήλωσή του στο αντιλαϊκό πλαίσιο των «μνημονίων διαρκείας» της ΕΕ, στο τέλος απηύθυνε κάλεσμα και στο ΚΚΕ (!) - μαζί με την Λ. Κατσέλη και άλλα φθαρμένα υλικά του αστικού πολιτικού συστήματος - για τη «μεγάλη συμμαχία με σκοπό τη σωτηρία του λαού»! Δεν ξέρουμε εάν έχει ρωτήσει τα μεγάλα αφεντικά στο Σίτι του Λονδίνου, στο Κόμο ή στο Τέξας για το αν του επιτρέπουν να ζητήσει τη στήριξη ενός κόμματος που αποτελεί αντίπαλο των μονοπωλίων, του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστικών οργανισμών, ούτε επίσης ξέρουμε εάν πουλάει το παραμύθι ότι μπορεί να βάλει το ΚΚΕ στο τσεπάκι του, πάγιος αλλά αποτυχημένος στόχος του συστήματος. Δεν μας αφορά, άλλωστε. Το ζήτημα είναι να προβληματιστούν οι εργαζόμενοι, άνθρωποι από τα λαϊκά στρώματα, που επηρεάζονται από τέτοιου είδους τερτίπια, τι θα σήμαινε για την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα το ΚΚΕ να δώσει στήριξη ή ανοχή σε μια τέτοια πολιτική. Θα σήμαινε, με απλά λόγια, παραίτηση από την πάλη για τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα, παραίτηση από την πάλη για ανάκτηση των απωλειών από την κρίση, για το ξήλωμα του αντεργατικού - αντιλαϊκού πλαισίου, παραίτηση από την προοπτική ο ίδιος ο λαός να κάνει κουμάντο στην εξουσία και την οικονομία.