Πριν ακόμα στεγνώσει το μελάνι στην απόφαση των υπουργών Απασχόλησης της ΕΕ, που στη Σύνοδο του περασμένου Ιούνη (9-10/7) αποφάσισαν το «σπάσιμο» του χρόνου εργασίας σε «ενεργό» και «ανενεργό» περίοδο, με τη δεύτερη να ορίζεται σαν «μη εργάσιμος» και άρα απλήρωτος χρόνος εργασίας, οι εργοδότες έστησαν κιόλας χορό στην πλάτη των εργαζομένων, επιδιώκοντας την εφαρμογή της αντιδραστικής ευρωενωσιακής οδηγίας, πριν ακόμα αυτή ολοκληρωθεί και τυπικά.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η εταιρεία «First Call», η οποία προσφέρει υπηρεσίες «διαχείρισης ληξιπρόθεσμων οφειλών πελατών» σε τράπεζες. «Κυνηγάει», δηλαδή, όσους μεροκαματιάρηδες είναι χρεωμένοι στις τράπεζες ή σε άλλες επιχειρήσεις και καθυστερούν να αποπληρώσουν τα χρέη τους. Στην πλειοψηφία τους, οι περίπου 180 εργαζόμενοι στην εταιρεία είναι νέοι σε ηλικία, με συμβάσεις ορισμένου χρόνου.

Σύμφωνα με όσα καταγγέλλει το νεοϊδρυθέν Σωματείο Εργαζομένων Χρηματοπιστωτικών και Συναφών Επιχειρήσεων Αττικής, η εργοδοσία ενημέρωσε γραπτά το σύνολο των εργαζομένων ότι θέτει σε εφαρμογή ένα νέο σύστημα ωρομέτρησης, βάσει του οποίου θα διακρίνει το χρόνο εργασίας σε «παραγωγικό» και «μη παραγωγικό».

Στο πλαίσιο της ίδιας ενημέρωσης, η εταιρεία εξήγησε ότι ο «μη παραγωγικός» χρόνος που καταμετρά σε κάθε εργαζόμενο θα πρέπει να αναπληρώνεται με ίσο χρόνο δουλειάς, διαφορετικά κάθε μήνα θα περικόπτεται ανάλογα ο μισθός του υπαλλήλου! Προς επίρρωση μάλιστα των παραπάνω, η εταιρεία, με εξώδικη ειδοποίηση, ενημέρωσε εργαζόμενη που αντέδρασε στις άθλιες μεθοδεύσεις ότι προχωράει σε περικοπή 200 ευρώ από το μισθό της, σε εφαρμογή του μέτρου για το «μη παραγωγικό χρόνο» και με τη δικαιολογία ότι καθυστερούσε στη δουλειά της.

Και αν η επίθεση της «First Call» στον εργάσιμο χρόνο αποτελεί πρόκληση για όλη την εργατική τάξη, τα «κριτήρια» που θέτει η εργοδοσία στο νέο σύστημα ωρομέτρησης για τη διάκριση του χρόνου εργασίας σε «παραγωγικό» και μη, δείχνει τις συνθήκες Μεσαίωνα που το κεφάλαιο στο σύνολό του επιδιώκει να δημιουργήσει για τους εργαζόμενους, με την αξιοποίηση της ευρωενωσιακής νομοθεσίας, που με ευθύνη των κομμάτων του ευρωμονόδρομου γίνεται ολοένα και πιο αντιδραστική.

Σύμφωνα με καταγγελίες των εργαζομένων, «μη παραγωγικός» λογίζεται, ανάμεσα σε άλλα, η υπέρβαση του μέγιστου χρονικού ορίου που ορίζει η εταιρεία στις τηλεφωνικές συνδιαλέξεις των εργαζομένων με τους πελάτες! Δηλαδή, αν η εργοδοσία θέσει σαν όριο - για παράδειγμα - τα τρία λεπτά, στη διάρκεια των οποίων ο υπάλληλος θα πρέπει τηλεφωνικά να «πείσει» τον πελάτη να πληρώσει τις οφειλές του προς την τράπεζα και η συνομιλία τους διαρκέσει περισσότερο, τότε ο επιπλέον χρόνος θεωρείται «μη παραγωγικός» και θα πρέπει να αναπληρωθεί από τον εργαζόμενο ή να αφαιρεθεί από το μισθό του!

Είναι φανερό από τα παραπάνω ότι η εργοδοσία θα μπορεί ανά πάσα στιγμή να καθορίζει παρόμοια «κριτήρια» για τον υπολογισμό του «μη παραγωγικού χρόνου» και να ξεπατώνει έτσι τους εργάτες στη δουλειά, αυξάνοντας κατά το δοκούν το απλήρωτο μέρος του χρόνου εργασίας.

Οι όροι «παραγωγικός» και «μη παραγωγικός» χρόνος εργασίας ταυτίζονται απόλυτα με την «ενεργό» και «ανενεργό» περίοδο του χρόνου εργασίας, που έχει καθιερώσει στην ορολογία της η ΕΕ του κεφαλαίου, με τη σύμπραξη της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, αλλά και την ανοχή του ΣΥΝ όπου αυτό χρειάστηκε, όπως για παράδειγμα στην ψηφοφορία των τροπολογιών κατά τη συζήτηση της Εκθεσης Σέρκας το 2005. Πρόκειται για την έκθεση πάνω στην οποία οι δυνάμεις του κεφαλαίου στηρίζουν την προωθούμενη επίθεση στο χρόνο εργασίας, μέρος της οποίας αποτελεί και η πρόσφατη απόφαση των υπουργών Απασχόλησης.

Το παράδειγμα της «First Call» έρχεται ακόμα να επιβεβαιώσει ότι οι δημαγωγικές «εγγυήσεις» που εμφάνισε στους Ελληνες εργαζόμενους η Φάνη Πάλλη - Πετραλιά, ισχυριζόμενη μετά τη Σύνοδο του περασμένου Ιούνη ότι διαφοροποιήθηκε από τους ομολόγους της στο ζήτημα της οργάνωσης του χρόνου εργασίας, αποτελούν απροκάλυπτη κοροϊδία, αφού το ξεθεμελίωμα κάθε έννοιας σταθερού ημερήσιου χρόνου εργασίας προχωράει με τη σφραγίδα της ΝΔ, στη βάση όσων ψήφισε και το ΠΑΣΟΚ στο Ευρωκοινοβούλιο και όσο βρισκόταν στην κυβέρνηση.