Δε χρειαζόταν η προειδοποίηση. Ηταν βέβαιο ότι δεν επρόκειτο να αλλάξει η ουσία ενός βιβλίου που αποτελεί ακόμα πιο βαριά βολή στη συνείδηση της νεολαίας, ένα βιβλίο που εντάσσεται στο «νέο» παιδαγωγικό πλαίσιο, όπως και όλα τα άλλα σχολικά βιβλία. Επομένως, ήταν αναμενόμενο ότι οι διορθώσεις θα αφορούσαν σε πολύ επιμέρους πλευρές του βιβλίου, καθώς και σε ανακρίβειες που εξέθεταν τη συγγραφική ομάδα... Οπερ και εγένετο.

Δε χρειάζεται να δούμε το σύνολο των διορθώσεων και αλλαγών που γίνονται στο βιβλίο μετά τις παρατηρήσεις της Ακαδημίας Αθηνών. Το συγκεκριμένο Ιδρυμα είχε δημοσιοποιήσει τις απόψεις του, που κατά την υπουργό έγιναν δεκτές. Αρα είναι γνωστές. Κινούνται και αυτές στην πεπατημένη.

Το βιβλίο παρουσιάστηκε με το περιτύλιγμα του βιβλίου «Ματωμένα Χώματα», για να τονίζεται η «προοδευτικότητά» του. Κι αυτό, δίχως να εξηγείται από το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, πώς συμβαίνει οι μαθητές της ΣΤ΄ Δημοτικού, από τη μία να χρειάζονται «ελαφρά» κείμενα όπως διατείνεται και από την άλλη να «φορτώνονται» με ένα βιβλίο που μόνο ο όγκος του είναι μεγαλύτερος από το βιβλίο της Ιστορίας. Δε λέμε ότι κακώς θα δοθεί, απλώς υπογραμμίζουμε την αντίφαση, καθώς και την αντίφαση ανάμεσα στη χορήγηση του «Ματωμένα Χώματα» και στο γενικό εξοβελισμό της λογοτεχνίας από το σχολείο...

Βεβαίως, από αυτή την κίνηση κάθε άλλο παρά απουσιάζει και η καθαρά προεκλογική σκοπιμότητα, για να ικανοποιηθούν διάφοροι που εντυπωσιάζονται από την επιφάνεια, δίχως να μπαίνουν στο βάθος του θέματος. Προεκλογική σκοπιμότητα υπάρχει και με την επαναδιατύπωση ορισμένων σημείων (Μικρασιατική εκστρατεία, Κυπριακό κ.ά.), προς άγραν δυσαρεστημένων ψηφοφόρων της ΝΔ που πιθανόν κοιτάζουν προς τον ΛΑ.Ο.Σ.

Πάνω απ' όλα, όμως, προστατεύτηκε ο ταξικός χαρακτήρας του βιβλίου στην ακόμα πιο αντιδραστική εκδοχή του.

Με τη θέση της ΝΔ συμφώνησε το ΠΑΣΟΚ, που θεώρησε επιπλέον ότι δικαιώθηκε! Και εδώ η σύμπλευση είναι παραπάνω από φανερή.

Ο ΣΥΝ είχε εξαρχής συμφωνήσει με το βιβλίο. (Το μόνο άγνωστο είναι τι θα πει ο ΣΥΡΙΖΑ...). Αλλά ο ΣΥΝ άσκησε και «κριτική», όχι στο περιεχόμενο του βιβλίου, αλλά στη διαδικασία! Θεώρησε, διά στόματος Αλαβάνου, ότι προσβάλλεται η ελευθερία της συγγραφικής ομάδας... Κατά τα άλλα συμφωνεί με τη ΝΔ και με το ΠΑΣΟΚ.

Το βιβλίο κρίνεται από τους πάντες. Πρώτα και κύρια από την εργατική τάξη, από το λαό, που ενδιαφέρεται (ή πρέπει να ενδιαφέρεται) για το τι μαθαίνουν τα παιδιά του. Κρίνεται και από τα κόμματα.

Από την άλλη, υπάρχουν ειδικοί που είναι μαρξιστές και ειδικοί που προσβλέπουν στο κεφάλαιο και την ΕΕ. Για ποιους γίνεται ο λόγος από τον Α. Αλαβάνο, είναι φανερό...

Η θέση αυτών των κομμάτων απέναντι στο βιβλίο Ιστορίας πρέπει να αποτελέσει κριτήριο ψήφου στις βουλευτικές εκλογές, μαζί με τις άλλες θέσεις τους. Το ίδιο και του εθνικιστικού ΛΑ.Ο.Σ., που η κριτική του δημοκοπεί από τη σκοπιά της πατριδοκαπηλίας.

Ζήτημα πρώτο: Τι θα πει «δε θέλουμε ένα βιβλίο με αίμα»; Μας αφήνει αδιάφορους το τι θέλει ή δε θέλει η κυρία Ρεπούση και η ομάδα της, καθώς και οι ενσωματωμένοι κράχτες της κυρίαρχης πολιτικής ομοϊδεάτες της.

Η ιστορία δε γράφεται με βάση το τι θέλει ο καθένας ή με βάση το τι λέει το νομοθετικό πλαίσιο. Η ιστορία γράφεται με βάση αυτό που έγινε. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.

Αλλά το βαθύτερο νόημα των λόγων της καθηγήτριας είναι τούτο: Το ανάθεμα στην επαναστατική πάλη ανά τους αιώνες και η υπεράσπιση της «κοινωνικής συναίνεσης». Γι' αυτό και τα μεγάλα ιστορικά γεγονότα, όπως η Γαλλική Επανάσταση, η Οχτωβριανή κ.ά., είτε αντιμετωπίζονται στο βιβλίο απερίφραστα καταδικαστικά και λασπολογικά, είτε αποσιωπούνται. Αυτή είναι η απουσία του αίματος...

Ζήτημα δεύτερο: Η έννοια του διαρκώς αδικημένου ελληνισμού, ασφαλώς και δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα. Διότι, κατ' αρχήν, δεν υπάρχει γενικά ελληνισμός. Υπάρχουν η αστική τάξη και η εργατική, τα λαϊκά στρώματα, για να μείνουμε μόνο στα τελευταία 150 χρόνια. Η αστική τάξη της Ελλάδας, όπως όλες οι αστικές τάξεις της Γης, διέπραξε εγκλήματα σε βάρος της εργατικής και των λαϊκών στρωμάτων της Ελλάδας, αλλά και σε βάρος άλλων λαών. Με την εκστρατεία στη Μικρά Ασία, για παράδειγμα, η αστική τάξη της Ελλάδας στρεφόταν και κατά του τουρκικού λαού, όχι μόνο του ελληνικού που τον έστειλε κατά χιλιάδες στο σφαγείο της τουρκικής αστικής τάξης.

Δεν ευθύνονται, λοιπόν, οι λαοί. Και είναι λάθος να θεωρεί κάθε εργαζόμενος ότι αποτελεί αιώνιο θύμα. Εχθρός του είναι η αστική τάξη «του», γενικά ο ιμπεριαλισμός.

Ομως η τέτοια μεθοδολογική ανάλυση αντιστρατεύεται την αντίστοιχη του βιβλίου Ιστορίας. Την εξοβελίζει και η κυρία Ρεπούση, μιλώντας γενικά για τους Ελληνες.

Τι θέλει να πει με αυτά; Θέλει να εκφράσει (δικαιολογήσει) την ιμπεριαλιστική προσέγγιση ανάμεσα στην Ελλάδα και στην Τουρκία (και όχι μόνο). Μια προσέγγιση που ήδη ευνοείται και προωθείται από την κεφαλαιοκρατία των δύο χωρών και από τις ΕΕ - ΝΑΤΟ, που δεν αναγνωρίζουν σύνορα στο Αιγαίο.

Το βιβλίο δεν μπορεί να διορθωθεί. Πραγματική διόρθωση σημαίνει ξαναγράψιμο σε επιστημονική βάση, δηλαδή απόσυρση. Αυτό, ο σημερινός συσχετισμός δυνάμεων δεν το επιτρέπει. Ωστόσο, ακριβώς επειδή ο συσχετισμός των δυνάμεων θα αλλάζει θετικά στη βάση της αντιπαράθεσης της επιστήμης με το σκοταδισμό και τις «μοντέρνες» θεωρίες, γι' αυτό και στην ιδεολογική διαπάλη αποτελεί όρο εκ των ων ουκ άνευ η απειθαρχία στην αντιλαϊκή πολιτική των κυρίαρχων.