Πύκνωσαν τις τελευταίες μέρες τα δημοσιεύματα στον φιλοκυβερνητικό Τύπο για τις εξελίξεις στην Ισπανία, με την αλλαγή σκυτάλης στη διαχείριση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, από το νεοφιλελεύθερο Λαϊκό Κόμμα στο σοσιαλδημοκρατικό Σοσιαλιστικό Κόμμα. Κεντρικό μοτίβο ο «νέος άνεμος» («φρέσκο» τον χαρακτηρίζει η «Αυγή») που πνέει στον ευρωπαϊκό Νότο. Τα ίδια ακριβώς είχαμε ακούσει για τον «άνεμο αλλαγής» που θα έφερναν ο Φρανσουά Ολάντ στη Γαλλία το 2012, ή ο Ματέο Ρέντσι στην Ιταλία το 2014. Ελεγαν τότε οι απανταχού οπορτουνιστές ότι πλέον «αλλάζει το κλίμα» και ότι στην ΕΕ συγκροτείται ο «πόλος του ευρωπαϊκού Νότου» που θα βάλει τάχα τέλος στη λιτότητα και θα «μεταρρυθμίσει» τη λυκοσυμμαχία του ευρωενωσιακού κεφαλαίου. Τη συνέχεια βέβαια τη ζουν στο πετσί τους οι λαοί όλων των χωρών της ΕΕ και μάλιστα παρά το γεγονός ότι η οικονομία πέρασε σε ανάπτυξη, έστω αναιμική. Το ίδιο ισχύει και για την Ισπανία, αφού οι συντεταγμένες της αντιλαϊκής πολιτικής είναι προκαθορισμένες, με βάση τις ανάγκες του κεφαλαίου.

Τα μεγάλα λόγια που επαναλαμβάνει η παλιά και η νέα σοσιαλδημοκρατία - Σοσιαλιστικό Κόμμα και «Unidos Podemos», με το μεταλλαγμένο ΚΚ Ισπανίας, αντίστοιχα - ότι «διώξαμε τους διεφθαρμένους» (τον πρωθυπουργό Ραχόι, στελέχη του οποίου έπαιρναν μίζες) χρησιμεύει και σαν «προπέτασμα καπνού» για να κρύψει τη στρατηγική σύμπλευση όλων των αστικών δυνάμεων στα βασικά: Τη συμμετοχή σε ΕΕ και ΝΑΤΟ, την υπηρέτηση των συμφερόντων των μονοπωλίων, με ένταση της εκμετάλλευσης των εργατών. Από κει και πέρα, το συμπλήρωμα αυτής της βαθιά ταξικής, αντιλαϊκής πολιτικής, που είναι η διαχείριση της φτώχειας, της ανεργίας και της ανέχειας, με επιδόματα πείνας, ψευτοπαροχές και μηχανισμούς ενσωμάτωσης, προβάλλεται με θράσος από παλιούς και νέους σοσιαλδημοκράτες ως «κοινωνική πολιτική», που τους διαφοροποιεί τάχα από τη νεοφιλελεύθερη δεξιά. Πρόκειται για απάτη, και απόδειξη γι' αυτό είναι ότι η νέα κυβέρνηση στην Ισπανία δεσμεύεται να εφαρμόσει τον αντιλαϊκό προϋπολογισμό της προηγούμενης.

Κοντά σ' αυτά, αναπτύσσεται αυτές τις μέρες αρθρογραφία από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που ισχυρίζονται ότι μια «προοδευτική πλειοψηφία» στο ισπανικό κοινοβούλιο, με την ενισχυμένη παρουσία και συμμετοχή των «Ποδέμος», «είναι απαραίτητη για την Ισπανία και την Ευρώπη», καθώς λόγω του μεγέθους της οικονομίας της «η πολιτική και οικονομική αλλαγή στη χώρα θα ενισχύσει τις προσπάθειες για κοινωνική ισότητα και δικαιοσύνη, για ένα αναπτυξιακό μοντέλο στην Ευρωζώνη, ενάντια στην επικίνδυνη άνοδο των ακροδεξιών κομμάτων στην Ευρώπη». Πόσες φορές και με πόσες διαφορετικές παραλλαγές της σοσιαλδημοκρατίας δεν τα έχει ακούσει αυτά ο λαός; Πόσες φορές δεν του έχουν γανώσει τα αυτιά οι διάφοροι «σωτήρες» πως με μια αλλαγή στο «μείγμα» της διαχείρισης και χωρίς να θιχτεί (αντίθετα για να ενισχυθεί) η ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου, θα αλλάξουν προς το καλύτερο τα πράγματα για τη λαϊκή οικογένεια; Το παράδειγμα του ΣΥΡΙΖΑ και στην Ελλάδα, που τον παινεύουν πλέον Αμερικανοί και Ευρωπαίοι για την αντιλαϊκή του συνέπεια, είναι ενδεικτικό.

Και στην περίπτωση της Ισπανίας η ιστορική πείρα είναι χρήσιμη, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά το παρελθόν και τα πεπραγμένα του Σοσιαλιστικού Κόμματος. Είναι το κόμμα που έβαλε την Ισπανία στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ το 1986, που με τις κυβερνήσεις του πήρε μέρος σε όλες τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις ανά τον κόσμο, επιδιώκοντας κέρδη και ανταλλάγματα για την αστική τάξη. Ολα τα χρόνια που κυβέρνησε (1982 - 1996 και 2004 - 2008) προωθήθηκαν αντιλαϊκοί νόμοι, έγιναν ιδιωτικοποιήσεις μεγάλων επιχειρήσεων στην Ενέργεια, στις τηλεπικοινωνίες και σε άλλους στρατηγικούς κλάδους. Επίσης, στελέχη και αυτού του κόμματος έχουν καταδικαστεί για διαφθορά, με πιο γνωστό το σκάνδαλο στην επαρχία της Ανδαλουσίας το 2001 - 2012. Και πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, αφού η διαφθορά ανθίζει στο έδαφος της διαπλοκής του κεφαλαίου με τις κυβερνήσεις και τα κόμματά του. Επιπρόσθετα, και οι Σοσιαλιστές, όπως και όσοι συγκυριακά τους στήριξαν «για να φύγει η δεξιά», όπως έλεγαν, προσκυνάνε τα απομεινάρια του Μεσαίωνα, τους βασιλιάδες που απομυζούν το λαό.

Αρα, τα περί «δημοκρατικής αναγέννησης», που πλασάρει ο νέος σοσιαλδημοκράτης Ισπανός πρωθυπουργός Πέδρο Σάντσεθ, τα παίρνει ο ...άνεμος, καθώς για το λαό η μόνη «αναγέννηση» που θα υπάρξει είναι αυτή της τήρησης των δεσμεύσεων στην ΕΕ και το κεφάλαιο, σύμφωνα με τις δηλώσεις του φερέλπιδος αστού πολιτικού. Πολύ εύστοχα, επομένως, οι κομμουνιστές της Ισπανίας με επαναστατική στρατηγική, το ΚΚ Λαών της Ισπανίας, με ΓΓ της ΚΕ τον Α. Γκαρσία, κάλεσαν τα λαϊκά στρώματα να μην επαναποθέσουν την παραμικρή εμπιστοσύνη στην παλιά και νέα σοσιαλδημοκρατία και τη νέα καπιταλιστική κυβέρνηση που σχηματίστηκε στην Ισπανία. Το δικό τους κάλεσμα προς το εργατικό - λαϊκό κίνημα είναι να ενταθεί η ταξική πάλη, με οργάνωση στους χώρους δουλειάς, στις λαϊκές γειτονιές, για να δυναμώνει η προοπτική της ανατροπής της καπιταλιστικής εξουσίας.