Κανείς βέβαια δεν αμφισβητεί την αναγκαιότητα να δυναμώσουν οι αγώνες των εργαζομένων ενάντια στα άγρια μέτρα που απαιτεί η ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου. Είναι όμως κρίσιμο για την αποτελεσματικότητα και την προοπτική των αγώνων τους, οι εργαζόμενοι να απαντήσουν στο ζήτημα: Αγώνες με τι σκοπό; Αγώνες μαζί με ποιους;
Γιατί, μπορεί σήμερα οι συνδικαλιστικές ηγεσίες να καλούν σε αγώνες καταγγέλλοντας τις εξελίξεις σε ασφαλιστικό, εργασιακά κτλ. αλλά είναι οι ίδιες που μέχρι πρόσφατα έλεγαν πως στο αντιασφαλιστικό έκτρωμα υπάρχουν ...ασάφειες, σπέρνοντας αυταπάτες μέσα στην εργατική τάξη για τις προθέσεις κυβέρνησης - ΕΕ - κεφαλαίου. Είναι οι ίδιοι που αποθεώνουν το «διάλογο» της απάτης, ακόμα και όταν πρόσφατα ανακοίνωναν ότι δε θα πάνε στη συνάντηση με τον Λοβέρδο έλεγαν ότι «η εναπομένουσα θεσμική μας δυνατότητα είναι να καταθέσουμε στην επιτροπή ακροάσεων της Βουλής αναλυτικά και τεκμηριωμένα τις προτάσεις μας». Είναι οι ίδιοι που έβλεπαν θετικές διατάξεις στον αντεργατικό νόμο για τις εργασιακές σχέσεις. Είναι αυτοί που διασπούν την εργατική τάξη, υπονομεύουν την κοινή δράση εργαζομένων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, καλούν ακόμη και σε ανοιχτή απεργοσπασία σε αρκετά επιχειρησιακά σωματεία, αλλά ακόμα και σε γενική απεργία (βλ. 17 Δεκέμβρη 2009).
Το θέμα λοιπόν δεν είναι μόνο να αγωνίζεται ένας εργαζόμενος αλλά να αγωνίζεται στην κατεύθυνση και με το περιεχόμενο που υπηρετεί τα συμφέροντα της τάξης του. Οι εργάτες έχουν να επιλέξουν ανάμεσα σε δύο δρόμους: 'Η να αγωνιστούν για την ...εξυγίανση του καπιταλισμού (όπως θέλει στην ουσία και η ΓΣΕΕ) ή να παλέψουν για την ανατροπή του βάρβαρου συστήματος που τους κλέβει τον ιδρώτα και τη ζωή.
Τη λέξη - κλειδί γύρω από την οποία θα περιστρέφεται η νέα ολοκληρωμένη πρόταση για την οικονομία που θα παρουσιάσει σε λίγες μέρες η ΝΔ, ανέφερε χτες ο πρόεδρος της ΝΔ. Η λέξη αυτή είναι η ανεργία, την οποία όπως είπε ο Α. Σαμαράς «τη θεωρούμε τον μεγάλο εχθρό του τόπου για εκείνα που έρχονται». Αυτό και μόνο πάντως αρκεί για να αντιληφθεί κανείς ποια θα είναι η «νέα πρόταση» της ΝΔ. Η ανεργία είναι ο ισχυρός μοχλός για να προχωρήσει με ταχείς ρυθμούς η στρατηγική επίθεση της πλουτοκρατίας σε βάρος της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Στο όνομα της αντιμετώπισης της ανεργίας προωθείται η σημαντική μείωση των μισθών, η κυριαρχία των ευέλικτων μορφών απασχόλησης, της ανασφάλιστης εργασίας, της απελευθέρωσης των απολύσεων, της κατάργησης των συλλογικών συμβάσεων κ.ο.κ. Επίσης στο όνομα της αντιμετώπισης της ανεργίας προωθείται η διαρκής στήριξη των μεγάλων επιχειρήσεων με νέα «πακέτα διάσωσης», νέα μείωση των φορολογικών συντελεστών, με νέες εισφοροαπαλλαγές κ.ο.κ. Να συνεχιστεί και να ενταθεί η πολιτική της κυβέρνησης. Σ' αυτή δίνει ώθηση και ας καμώνεται την αντιπολίτευση. Ο ίδιος άλλωστε ο Α. Σαμαράς έχει δεσμευτεί ότι θα μειώσει τους φορολογικούς συντελεστές για τα κέρδη των επιχειρήσεων στα επίπεδα των βαλκανικών χωρών, ενώ έχει διακηρύξει ότι το σύνθημα της πολιτικής του είναι «ανταγωνιστικότητα παντού». Με άλλα λόγια, η νέα πρόταση της ΝΔ δεν είναι παρά η πολιτική που εφαρμόζει η κυβέρνηση, η πολιτική του μνημονίου με την τρόικα (ΔΝΤ - ΕΕ - ΕΚΤ). Αντε λίγο πιο «επικαιροποιημένη».
«Αφού δεν μπορείτε να δώσετε αυξήσεις στους εργαζόμενους, τουλάχιστον δώστε τους φτηνά μακαρόνια από το Lidl». Οσο και ακούγεται απίστευτο, αυτή ήταν η πρόταση που έκανε χτες στον πρωθυπουργό ο Γ. Καρατζαφέρης, συμπυκνώνοντας σε μια φράση το δημαγωγικό και ταυτόχρονα άκρως αντιδραστικό πρόσωπο της πολιτικής του ΛΑ.Ο.Σ. Μάλιστα, ο πρόεδρος του ΛΑ.Ο.Σ. ισχυρίστηκε ότι αν τα μακαρόνια της γερμανικής πολυεθνικής πουλιούνται όσο στις άλλες χώρες της ΕΕ, τότε είναι σαν να δίνονται αυξήσεις στους μισθούς της τάξης του 30%(!), όπως είπε ανερυθρίαστα. Βέβαια, ο Γ. Καρατζαφέρης δημαγωγεί ασύστολα γιατί γνωρίζει πολύ καλά ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να πιέσει καθόλου - ούτε βέβαια θέλει - τις πολυεθνικές να πουλάνε στις ίδιες τιμές ή φτηνότερα τα προϊόντα, ακριβώς γιατί η διακίνηση των προϊόντων γίνεται «ενδοεταιρικά», δηλαδή από τη μητρική στις θυγατρικές και τούμπαλιν, ακριβώς για να αυξήσει το περιθώριο του κέρδους. Από την άλλη, ο πρόεδρος του ΛΑ.Ο.Σ. δικαιολογεί πλήρως και υποστηρίζει αναφανδόν τη μείωση των μισθών και προκειμένου να διασώσει κάτι από τις φιλολαϊκές μάσκες του ψάχνει στα «σκουπίδια» των πολυεθνικών, για να μοιράσει ό,τι τους περισσεύει στα λαϊκά στρώματα. Ο εργαζόμενος λαός όμως έχει αξιοπρέπεια και γι' αυτό αγωνίζεται για να πάρει όλα όσα του ανήκουν.