«Η σύνθεση του ευρωψηφοδελτίου αντιστοιχεί στις πολιτικές θέσεις του Κόμματος για τη μάχη των ευρωεκλογών του 2009, δηλαδή 17 χρόνια μετά τη Συνθήκη του Μάαστριχ, που αποτελεί το σύγχρονο ορόσημο αποκάλυψης της αντιδραστικής φύσης, της αντιλαϊκής στρατηγικής της ΕΕ σε βάρος όλων των λαών των κρατών - μελών και ευρύτερα, αφού ως περιφερειακή ιμπεριαλιστική ένωση διαδραματίζει αρνητικό ρόλο στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα».

Με τα λόγια αυτά ξεκίνησε την εισηγητική της ομιλία στη χτεσινή συνέντευξη Τύπου, που παραχώρησε για την παρουσίαση του ευρωψηφοδελτίου του ΚΚΕ, η ΓΓ της ΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, στην κατάμεστη αίθουσα της ΚΟΑ στην Θεμιστοκλέους. Συνεχίζοντας υπογράμμισε:

«Aντιστοιχεί, όσο είναι δυνατόν στα πλαίσια ενός ψηφοδελτίου με περιορισμένο αριθμό των 22 θέσεων, στην κοινωνική, ηλικιακή και φυλετική σύνθεση, στην πολιτική συνεργασίας και συμμαχίας του Κόμματος. Στο ψηφοδέλτιο μετέχουν 4 δραστήριοι κοινωνικοπολιτικοί παράγοντες που δεν είναι μέλη του ΚΚΕ, είναι συνεργαζόμενοι, σύντροφοι νέοι στην ηλικία, γυναίκες, στελέχη που μετέχουν σε κεντρικές θέσεις του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, του αγροτικού, των αυτοαπασχολούμενων ΕΒΕ, του γυναικείου κινήματος, της νεολαίας, κλπ.

Σημαντική θέση κατέχουν στο ψηφοδέλτιο δύο σύντροφοι, ένας άνδρας και μία νέα γυναίκα, που ζουν στην Γερμανία και τη Δανία, δίνοντας ιδιαίτερη σημασία στους Ελληνες που ζουν και εργάζονται στην Ευρώπη και βιώνουν τις συνέπειες από την ίδια τάση που εμφανίζεται και στην Ελλάδα όσον αφορά τη ζωή και τα δικαιώματα των εργαζομένων, ανεξαρτήτως από ποιο επίπεδο ξεκίνησαν λίγο πριν τη Συνθήκη του Μάαστριχτ.

Θα προσέξατε, φαντάζομαι, ότι στο ψηφοδέλτιο δίνεται σημασία παράλληλα με την κοινωνικοταξική ένταξη και το ζήτημα του επιστημονικού αντικειμένου, η γνώση σε ζητήματα περιβάλλοντος, Υγείας, της διατροφής, θέματα που είναι στο επίκεντρό μας στην εκλογική μάχη, ως κρίσιμα προβλήματα του λαού, ως αμαρτίες της ΕΕ και της πολιτικής στην Ελλάδα.

Προβλέπουμε θεματικές συνεντεύξεις ώστε να δώσουμε όσο γίνεται υπεύθυνα τις συγκεκριμένες θέσεις μας σε ορισμένα μεγάλα προβλήματα, όπως είναι της Υγείας και της Κοινωνικής Ασφάλισης, της πολιτικής απέναντι στις γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων.

Σε επόμενη συνέντευξη, την ερχόμενη Δευτέρα, θα δώσουμε την πανευρωπαϊκή διάσταση του εκλογικού μας αγώνα, αναδεικνύοντας με πόσα κόμματα δίνουμε μαζί τη μάχη σε ενιαίο μέτωπο πάλης, ο καθένας βέβαια εξειδικεύει στη χώρα του».

Συνεχίζοντας η Αλ. Παπαρήγα τόνισε: «Η καθημερινή ζωή του εργαζόμενου λαού, αυτό είναι το αντικείμενο, το περιεχόμενο των ευρωεκλογών, από εδώ καθορίζεται και το κριτήριο ψήφου. Ψηφίζουμε όλοι και όλες κρίνοντας την κυβέρνηση της ΝΔ, και ένα ένα τα κόμματα της αντιπολίτευσης, αλλά και την πολιτική της Κομισιόν, σε όλο το διάστημα από το 1992 και μετά.

Ενα πράγμα έχουμε στο νου μας. Επιλέγοντας ανάμεσα στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ είναι σαν να πηγαίνεις από τον Αννα στον Καϊάφα.

Οτι όσο μεγαλώνει η λαϊκή δυσαρέσκεια, όσο τα δύο κόμματα των καπιταλιστών επιχειρηματιών, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και οι ίδιοι οι επιχειρηματίες που κατέχουν μονοπωλιακή θέση, συνειδητοποιούν ότι αρχίζει ο λαός να καταλαβαίνει καλύτερα τα πράγματα, τόσο χύνεται μελάνι για να θολώσουν τα νερά, για να μην ανακαλύψουν οι εργαζόμενοι τη ρίζα του προβλήματος, να θεωρήσουν τα βάσανά τους ότι προέρχονται από άγνωστη αιτία, ή γεννώνται από την κακή διαχείριση και τα σκάνδαλα, ή γενικά είναι παγκόσμια προβλήματα. Κάνουν προσπάθεια να περιορίσουν τις ευθύνες στη διαχείριση και όχι στη στρατηγική, και σε τελευταία ανάλυση στο πρόβλημα ποιος κατέχει τον πλούτο, τα μέσα παραγωγής που δημιουργεί ο λαός.

Τα σκάνδαλα είναι το καταφύγιο της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, που δε θέλουν να πουν την αλήθεια αλλά να σώσουν το σύστημα, να σώσουν την καπιταλιστική αγορά, τη στρατηγική των μονοπωλίων.

Είναι η εύκολη λύση, το κουτσομπολιό, η αγιοποίηση ή το ρίξιμο στο βούρκο των προσώπων, για να μείνει ανέπαφο το σύστημα.

Είναι η εύκολη λύση να κατηγορεί ο ένας τον άλλο για κομματισμό και ρουσφετολογία, για παιχνίδια εξουσίας.

Είναι η εύκολη λύση να συσκοτίζουν την αιτία της κρίσης και να την αποδίδουν στον καζινοκαπιταλισμό, στο νεοφιλελευθερισμό ή στη σοσιαλμανία, στην έλλειψη τάχα ρύθμισης και ελέγχου της αγοράς, στις κλιματικές αλλαγές, στον υπερκαταναλωτισμό».

«Χρειάζεται - σημείωσε η Αλ. Παπαρήγα - ένας δεξιός και ένας αριστερός μπαλαντέρ για να έχει το σύστημα και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι διασφάλιση ότι δε θα υποστεί επικίνδυνες ρωγμές αν δεν μπορούν τα δυο κόμματα να τα βγάλουν πέρα.

Το σαράκι του αποπροσανατολισμού κατατρώγει και τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης, ανεξαρτήτως των διαφορών και ιδιομορφιών που έχουν το καθένα έναντι του άλλου. Είναι σανίδα σωτηρίας και άλλοθι, αφού δεν έχουν ή δε θέλουν να έχουν ριζική εναλλακτική λύση. Για τα κόμματα της αντιπολίτευσης εναλλακτική λύση είναι να μη λειτουργεί απρόσκοπτα ο δικομματισμός, να αναγκασθούν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ να τους μοιράσουν κάποια υπουργεία.

Διαψεύδονται όμως σε όλα τα μήκη και πλάτη των κρατών - μελών της ΕΕ, καθώς έχουμε ζήσει εναλλαγή κυβερνήσεων, μεγάλη ποικιλία κυβερνήσεων, από κεντροαριστερά μέχρι και κοινή κυβέρνηση χριστιανοδημοκρατών και σοσιαλιστών στη Γερμανία, και όμως παντού και πάντα η γενική τάση είναι η ίδια. Από το ένα κακό στο άλλο.

Η καθημερινότητα, βεβαίως, καθορίζεται από την κυρίαρχη πολιτική στην Ελλάδα, και σε τελευταία ανάλυση από το δρόμο ανάπτυξης, που καθορίζεται από τα συμφέροντα του κεφαλαίου και την εξασφάλιση της συνεχούς απρόσκοπτης αναπαραγωγής του με συγκέντρωση και συγκεντροποίηση και ανεβασμένη συνεχώς κερδοφορία.

Από τότε που η Ελλάδα έγινε αναπόσπαστο μέλος της ΕΟΚ, από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι με την κατά φάσεις μετεξέλιξή της.

Δεν υπάρχει επιλογή που δεν έχει σχέση με την ευρωπαϊκή πολιτική, που δεν παίρνει υπόψη όχι μόνο τα συμφέροντα των επιχειρηματιών στην Ελλάδα αλλά και τα πανευρωπαϊκά συμφέροντα του κεφαλαίου, τα παγκόσμια συμφέροντα του ευρωπαϊκού κεφαλαίου. Δεν υπάρχει κυβερνητική επιλογή που να μη φροντίζει για την πιο βαθιά ενσωμάτωση της χώρας στην ιμπεριαλιστική ΕΕ».

«Η ψήφος στο ψηφοδέλτιο, στο ΚΚΕ, μπορεί σήμερα κατά τον καλύτερο τρόπο να εκφράσει ένα πλατύ φάσμα εργατοϋπαλλήλων, μισθωτών επιστημόνων και ελευθεροεπαγγελματιών επιστημόνων που συμπιέζονται, της φτωχής αγροτιάς, των αυτοαπασχολούμενων μικροεπιχειρηματιών, που έχουν κοινό σημείο τη σχετική ή και απόλυτη χειροτέρευση της ζωής τους, την αβεβαιότητα του αύριο και συνειδητοποιούν ότι ευθύνεται η πολιτική που ακολουθείται χρόνια στην Ελλάδα από τα δύο κόμματα εξουσίας, που απορρέει και από δικές τους επιλογές αλλά και από τη βασική τους επιλογή να προσαρμόσουν και να ενσωματώσουν τη χώρα στις επιλογές της ΕΕ.

Δεν είναι απαραίτητο όσοι ψηφίσουν το ΚΚΕ να συμφωνούν μαζί μας σε όλο το πλάτος και βάθος στην ανάλυσή μας για τον καπιταλισμό, την ΕΕ, για την εναλλακτική πρόταση για την Ευρώπη.

Δε χρειάζεται να τινάξουν από πάνω τους τις όποιες αμφιβολίες ή και ενστάσεις έχουν.

Η μαζική ψήφιση του ΚΚΕ από εργατικά, λαϊκά στρώματα είναι απόδειξη ότι δεν ανέχεται ο λαός να τον παραπλανούν, να του κλέβουν τον πλούτο που παράγει, να του στερούν τα σύγχρονα δικαιώματα, να του χειροτερεύουν τη ζωή.

Εχει αξία η συμμετοχή στις εκλογές και η στήριξη του ψηφοδελτίου του ΚΚΕ. Την άλλη μέρα θα έχει γίνει ένα βήμα επιλογής προς τα εμπρός.

Η αποχή δεν ασκεί καμία πίεση, ίσα ίσα τα κόμματα εξουσίας προτιμούν την αποχή από την ψήφο καταδίκης, μπορεί να την ερμηνεύσουν όπως θέλουν, το ένα κόμμα να τη φορτώνει στο άλλο. Πολύ περισσότερο έχουν κάθε δικαίωμα να θεωρήσουν ότι οι μετέχοντες στην κάλπη δε θα σκεφθούν να μετέχουν στη δράση, στην αντίσταση, στην τιμωρία.

Δεν τιμωρείται η ΕΕ με την ψήφο στα κόμματα που στηρίζουν την ΕΕ ως μονόδρομο ή ερωτοτροπούν μαζί της ως μοναδική επιλογή.

Η ψήφος στη ΝΔ και στο ΠΑΣΟΚ, και μάλιστα σε συνθήκες κρίσης, σημαίνει πράσινο φως για νέα μέτρα, αντιπολίτευση για το ποιος θα είναι στην κυβέρνηση. Η ψήφος σε άλλα κόμματα είναι ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΧΑΜΕΝΗ, όχι γιατί είναι μικρότερα κόμματα, αλλά για την πολιτική τους στάση και πράξη.

Ο ΛΑ.Ο.Σ. είναι έτοιμος να βάλει στη ζυγαριά ανταλλάγματα παίζοντας το παιχνίδι του εκβιασμού ποιος από τα δύο κόμματα τον έχει ανάγκη. Κόμμα βαθύτατα αντιδραστικό, με ήπια συμπεριφορά απέναντι στη ΝΔ και στο ΠΑΣΟΚ, με τη μέθοδο της συκοφαντίας εναντίον των άλλων και πιο ειδικά του ΚΚΕ.

Ανάλογη στάση είναι των Οικολόγων που αναθέτουν στα μονοπώλια την "πράσινη ανάπτυξη".

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κόμμα παντός συνθήματος, που πάει δεξιά όταν το κίνημα πέφτει και υιοθετεί αριστερή φρασεολογία όταν το κίνημα ανεβαίνει.

Καταβάλλει αγωνιώδη προσπάθεια να συμβιβάσει κεφάλαιο και εργάτες, εκμεταλλευτή και θύμα. Με όποιον τρόπο κι αν το επιχειρεί, η πολιτική του πρέπει να καταδικαστεί και στις ερχόμενες ευρωεκλογές και στις εθνικές εκλογές, όποτε κι αν γίνουν».

Το ΚΚΕ έχει αποδείξει:

Οτι μπορεί να δει μακριά, να κάνει έγκαιρη πρόβλεψη και σωστή, πέρα και πάνω από τα φαινόμενα της συγκυρίας.

Ο,τι ζούμε σήμερα το προβλέψαμε και καλέσαμε το λαό να βάλει φραγμό και όχι στο παρά πέντε και στο και πέντε.

Δεν είμαστε πιο έξυπνοι από τα άλλα κόμματα. Θέλουμε να βλέπουμε και να ενημερώνουμε.

Δε φοβόμαστε τίποτε και κανένα. Ενα πράγμα φροντίζουμε: Να έχουμε επαγρύπνηση, να μην πέφτουμε σε παγίδες, να φοβόμαστε μήπως υπολειφθούμε του αγώνα και όχι μήπως ξεπεράσουμε τα όρια.

Οτι το ΚΚΕ έχει πρόταση ενότητας, συμμαχίας, συνεργασίας, που διαφέρει από τα άλλα κόμματα γιατί:

Η ενότητα δεν καθορίζεται από τη συμμετοχή μας σε μια αστική φιλελεύθερη ή σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση ως αυτοσκοπό γιατί τάχα με τη συμμετοχή μας θα λύσουμε ζητήματα. Καθορίζεται από τη βασική αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας. Η αντίθεση μονοπώλια - λαός μπορεί να συνενώσει τη μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία. Με αυτό το κριτήριο καθορίζουμε τη στάση μας και όχι από το πώς αυτοαναγορεύεται ένα κόμμα.

Η πρόταση συμμαχίας αφορά και στο κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, και γιατί θεωρούμε τον λαϊκό παράγοντα πρωταγωνιστή και όχι έναν ψηφοφόρο.

Η κατηγορία του απομονωτισμού είναι ομολογία ότι θέλουν μερεμέτια για το σύστημα. Δε θέλουν το λαό πρωταγωνιστή. Κρίνουν τα πάντα από τις σχέσεις ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις και όχι από την πίστη ότι ο συσχετισμός θα αλλάξει μόνο από το λαό και ότι πραγματική αλλαγή είναι αυτή που έρχεται με τη χειραφέτηση του λαϊκού παράγοντα και την ανερχόμενη συνείδηση αλλαγής όχι στο επίπεδο της διακυβέρνησης μόνο, αλλά της ίδιας της εξουσίας».

Καταλήγοντας η Αλ. Παπαρήγα υπογράμμισε: «Σήμερα υπάρχουν όλα τα μέσα και οι δυνατότητες για να βελτιωθεί ριζικά η ζωή σου, η δική σου και της οικογένειάς σου.

Ο πλούτος που παράγουν οι εργαζόμενοι είναι απίστευτα τεράστιος. Η παραγωγικότητα της εργασίας είναι ασύγκριτα υψηλότερη από κάθε άλλη φορά στο παρελθόν.

Σήμερα είναι και ρεαλιστική και αναγκαία η δραστική μείωση του εργάσιμου χρόνου και η βελτίωση των συνθηκών εργασίας με ταυτόχρονη αύξηση του μισθού και των κοινωνικών παροχών και δικαιωμάτων. Η εξασφαλισμένη εργασία για όλους.

Υπάρχουν αντικειμενικά τα μέσα και οι δυνατότητες για σύγχρονη δωρεάν Παιδεία, Υγεία, πρόληψη, Πρόνοια, για εξασφαλισμένη στέγη, υγιεινό περιβάλλον, διακοπές.

Υπάρχει δυνατότητα όλοι και όλες μόλις φεύγουν από τα θρανία του λυκείου, της επαγγελματικής μόρφωσης, των ΑΕΙ, να βρουν δουλειά, όχι οποιαδήποτε, αλλά δουλειά που ταιριάζει στο πτυχίο τους και υπηρετεί τις κοινωνικές ανάγκες. Δηλαδή, υπάρχει δυνατότητα να καταργηθεί η ανεργία.

Αυτό είναι πρόοδος και κοινωνική εξέλιξη, να βελτιώνεται η ζωή των εργαζομένων, του λαού ανάλογα με τα επιτεύγματα της εργασίας, της επιστήμης και της τεχνικής.

Αυτό το εμποδίζουν τα μονοπώλια που κυριαρχούν παντού. Η ΕΕ, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ που τα υπηρετούν. Οι κρατικοί και οι άλλοι μηχανισμοί του καπιταλιστικού συστήματος.

Η ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής και του πλούτου από την πλουτοκρατία είναι το εμπόδιο.

Είναι υπερώριμη και επιτακτική η ανάγκη τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής να περάσουν στην ιδιοκτησία και την υπηρεσία της κοινωνίας. Και φυσικά ελέγχοντας την εξουσία.

Ετσι κλέβουν τον παραγόμενο πλούτο και χρησιμοποιούν κάθε τεχνολογικό επίτευγμα σε βάρος των εργαζομένων.

Οι ανάγκες των μονοπωλίων για ακόμα μεγαλύτερα κέρδη και επικράτηση στο μεταξύ τους ανταγωνισμό απαιτούν βάθεμα της εκμετάλλευσης, να γίνεται διαρκώς πιο φθηνή η εργατική δύναμη. Συνεπάγεται τη συμπίεση και τον εκτοπισμό των αυτοαπασχολούμενων, των μικρών επιχειρηματιών, το ξεκλήρισμα των φτωχών αγροτών.

Η πιο βαθιά και γενικευμένη καπιταλιστική κρίση που έπληξε και όλες τις χώρες της ΕΕ, αποτέλεσμα της υψηλής κερδοφορίας του μεγάλου κεφαλαίου, της αναρχίας και της ανισομετρίας που βασιλεύουν παντού και της μείωσης των λαϊκών εισοδημάτων είναι αποδείξεις ότι ο καπιταλισμός έχει εξαντλήσει τα ιστορικά όριά του. Δεν έχει να προσφέρει τίποτα στους λαούς παρά μόνο δεινά, κρίσεις και πολέμους.

Οτι έχουν ωριμάσει αντικειμενικά οι συνθήκες για ριζική αλλαγή.

Δεν κρίνεται στην κάλπη ούτε η λαϊκή εξουσία, ούτε ο σοσιαλισμός, ούτε η αποδέσμευση. Κρίνεται, όμως, αν θα γίνει ένα βήμα εμπρός ή θα πισωγυρίσουμε».