Icon

Στις 30 Γενάρη, πέντε μέρες μετά τις βουλευτικές εκλογές, ο Γ. Κατρούγκαλος, αναπληρωτής υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης, σε συνάντηση με την ΑΔΕΔΥ έκανε μια πανομοιότυπη δήλωση: «Οποιος κυβερνά δε σημαίνει ότι έχει και την πραγματική εξουσία».

Θυμίζουμε, επίσης, ότι με διάφορες ευκαιρίες στελέχη της σημερινής συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και πρώτα απ' όλα ο πρωθυπουργός έχουν δηλώσει ότι «Το κράτος έχει συνέχεια».

Οι δηλώσεις αυτές είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσες, γιατί ξεστομίζονται από στελέχη μιας κυβέρνησης που από το Μάη του 2012, οπότε ο ΣΥΡΙΖΑ αναδείχθηκε σε αξιωματική αντιπολίτευση μέχρι το Γενάρη του 2015, είχε αναγάγει το στόχο ανάδειξής του σε κυβέρνηση ως την πανάκεια για το λαό, αφού αυτή η κυβερνητική εναλλαγή θα μπορούσε να βάλει - δήθεν - φρένο στους αντιλαϊκούς σχεδιασμούς! Χαρακτηριστική είναι η προεκλογική ομιλία του σημερινού πρωθυπουργού στη Λάρισα, το Δεκέμβρη του 2014, στο σημείο που ισχυρίστηκε: «Με κυβέρνηση του λαού, πολιτική για το λαό, εξουσία με το λαό».

Είναι, παράλληλα, ενδιαφέρουσες για τους λόγους που έγιναν, γιατί είναι σίγουρο ότι τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δεν ανακάλυψαν τώρα την Αμερική...

Είναι αλήθεια ότι η κυβέρνηση δεν ταυτίζεται με την πολιτική εξουσία, το κράτος. Η κυβέρνηση αποτελεί έναν από τους βασικούς θεσμούς του αστικού κράτους, όχι όμως το μοναδικό, ούτε βεβαίως τον πιο καθοριστικό. Αυτή τη μισή αλήθεια που προβάλλουν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δεν γίνεται από διάθεση ειλικρίνειας, αλλά με σκοπό να θωρακιστούν πίσω απ' αυτήν, για να δικαιολογήσουν την αθέτηση υποσχέσεων, τη διάψευση ελπίδων προς τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα επειδή τους είχαν καλλιεργήσει, φρούδες είναι η αλήθεια, ελπίδες ότι δε θα έρθουν άλλα αντιλαϊκά μέτρα, ενώ έταξαν και κάποια όπως πχ το 751 ευρώ στους κατώτατους μισθούς που τα παραπέμπουν στο μέλλον.

Η παραδοχή, λοιπόν, γίνεται εκ του πονηρού, με στόχο να δείξει ότι η κυβέρνηση θέλει αλλά δεν μπορεί να πάρει φιλολαϊκά μέτρα. Γιατί δεν έχει την εξουσία, αλλά «μόνο» την κυβέρνηση! Και έτσι, να «νομιμοποιηθούν» ως ειλικρινείς και φιλότιμες οι προσπάθειές της παρά την αποτυχία της. Να γίνει αποδεκτή η αντίληψη που θα μπορούσε να διατυπωθεί κάπως έτσι: «Αφού κι εμείς που τόσο το θέλουμε να ασκήσουμε φιλολαϊκή πολιτική δεν μπορούμε να το κάνουμε, επομένως το μόνο που μένει είναι να αποδεχθούμε τις δυνατότητες που προσφέρονται μέσα στον καπιταλισμό». Δηλαδή, να αποδεχθούμε ως αμετάβλητη πραγματικότητα τον καπιταλισμό, την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, και ότι το μόνο που μας μένει είναι να ζήσουμε με ψίχουλα. Να συμβιβαστούν οι εργαζόμενοι με αυτήν την κατάσταση, να κρατούνται σε κατάσταση αδράνειας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε θέλει ούτε ήθελε την οργάνωση και ανάπτυξη λαϊκών αγώνων σε κατεύθυνση ρήξης. Αντιθέτως, βάζει εμπόδια στην ανάπτυξή τους και καλλιεργεί αντιλήψεις που αποπροσανατολίζουν το εργατικό και λαϊκό κίνημα (για παράδειγμα μιλά για τη δυνατότητα φιλολαϊκής Ευρωπαϊκής Ενωσης), καλλιεργούν τον εφησυχασμό και την αδράνεια. Αφοπλίζουν, με λίγα λόγια, το λαϊκό κίνημα.

Βεβαίως, το εύλογο ερώτημα που προκύπτει είναι ποιος τελικά «έχει» την εξουσία, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ λέει ότι δεν την έχει και τι προτίθεται να κάνει γι' αυτό;

Μπορεί να παρατηρήσει κανείς ότι, ενώ όσον αφορά τους εργαζόμενους η συγκυβέρνηση δηλώνει αδυναμία, όσον αφορά τα συμφέροντα του κεφαλαίου, των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων δεν φαίνεται και τόσο αδύναμη. Μια χαρά ασκεί πολιτική για λογαριασμό τους και μάλιστα διαπραγματευόμενη με τους «εταίρους» (στη σελίδα 13 του σημερινού «Ριζοσπάστη» υπάρχει άρθρο που δίνει αναλυτικά τη δράση της συγκυβέρνησης υπέρ του κεφαλαίου). Αυτό συμβαίνει, πολύ απλά, γιατί και αυτή η κυβέρνηση είναι όργανο - θεσμός της ίδιας εξουσίας που υπηρετούσαν και οι προηγούμενες, δηλαδή της εξουσίας των επιχειρηματικών ομίλων, των μονοπωλίων, του κεφαλαίου. Γι' αυτό, άλλωστε, το κράτος έχει συνέχεια! Μιας εξουσίας που «πηγάζει» από το γεγονός ότι το κεφάλαιο κάνει κουμάντο στην οικονομία, έχει στην ιδιοκτησία του τα εργοστάσια, τις επιχειρήσεις, τις πρώτες ύλες, τις πλουτοπαραγωγικές πηγές, τα καράβια και τα αξιοποιεί παράγοντας με στόχο το κέρδος. Που πηγάζει, δηλαδή, από την οικονομική κυριαρχία των λίγων. Την εξουσία, λοιπόν, δεν την έχουν κόμματα αλλά κοινωνικές τάξεις. Το κράτος, λοιπόν, η εξουσία, δεν εκφράζει τη «λαϊκή θέληση», παρ' όλο που ο λαός ψηφίζει για να αναδείξει τη σύνθεση του κοινοβουλίου, την κυβέρνηση, που αποτελούν θεσμούς αυτής της εξουσίας. Οι εκλογές δεν αλλάζουν τον ταξικό του χαρακτήρα.

Γι' αυτό, άλλωστε, ακόμα και αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήθελε (που δε λέει πουθενά κάτι τέτοιο) να αλλάξει την εξουσία, να αλλάξει δηλαδή την τάξη που κυριαρχεί, αυτό δεν μπορεί να το κάνει μέσω οργάνων αυτής της εξουσίας όπως η κυβέρνηση ή το κοινοβούλιο. Πολύ περισσότερο που ο ΣΥΡΙΖΑ υπερηφανεύεται ότι μεγάλο ατού της πολιτικής του αποτελεί η επίτευξη «κοινωνικής συναίνεσης» (κοινωνική συνοχή τη λέει, για να ακούγεται καλύτερα), ότι αντί να υπάρχουν διαδηλώσεις κατά της κυβέρνησης έγιναν διαδηλώσεις υποστήριξής της κ.ά. Δεν χρειάστηκε και πολύς καιρός, μόλις 2 μήνες από τις εκλογές, για να επιβεβαιωθεί μια αλήθεια που έχει αποδειχθεί αμέτρητες φορές στην Ιστορία.

Το συμπέρασμα που βγαίνει από τα παραπάνω είναι ότι, στο βαθμό που δεν αμφισβητείται η κυριαρχία των κεφαλαιοκρατών, η εξουσία των μονοπωλίων, όποια κυβέρνηση και να αναλάβει επικεφαλής του αστικού κράτους, η πολιτική που θα εφαρμόζεται θα είναι αντικειμενικά σε όφελος των μονοπωλίων και γι' αυτό σε βάρος της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων.

Εδώ επιβεβαιώνεται πέρα για πέρα η θέση του ΚΚΕ ότι η συμμετοχή Κομμουνιστικών Κομμάτων σε αστικές κυβερνήσεις - που ασκούν εξουσία στο όνομα του ...λαού, αλλά για λογαριασμό των μονοπωλίων - ανεξάρτητα από προθέσεις, όχι μόνο δεν αποτελεί διέξοδο για το λαό, αλλά στην πραγματικότητα βάζει εμπόδια στην αναγκαία χειραφέτηση των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, προκειμένου να διαμορφωθούν οι προϋποθέσεις γι' αυτήν, εγκλωβίζοντάς τους σε αδιέξοδες για το λαό κυβερνητικές εναλλαγές. Οι επιλογές αυτές οδήγησαν σε υποχωρήσεις και συμβιβασμούς το εργατικό κίνημα.

Το επόμενο συμπέρασμα που βγαίνει είναι πως η εργατική τάξη μπορεί να γλιτώσει από τα δεινά ανατρέποντας την εξουσία των μονοπωλίων. Ορος για να γίνει αυτό είναι να αντικαταστήσει τους θεσμούς του σάπιου αστικού κράτους, τους θεσμούς της εξουσίας των μονοπωλίων, του κεφαλαίου από τους δικούς της θεσμούς. Προφανώς, όχι μόνο δεν θα δεχτεί τη συνέχεια του κράτους, δεν θα δεσμεύεται από αποφάσεις, συμβόλαια, σχέσεις αυτής της προηγούμενης εξουσίας αλλά αυτά θα ανατρέψει. Εξουσία που θα συγκροτηθεί από θεσμούς βγαλμένους μέσα από την εργατική - λαϊκή οργάνωση και ανατρεπτική πάλη, που θα εξασφαλίζουν την οργανωμένη συμμετοχή των εργαζομένων, θα συμβάλλουν στο σχεδιασμό της οικονομίας και της παραγωγής με βάση τις κοινωνικές ανάγκες, θα ασκούν έλεγχο και θα υπερασπίζονται την κοινωνική ιδιοκτησία στον πλούτο, τις κατακτήσεις των εργαζομένων. Αυτή η προοπτική συμφέρει το λαό όχι μόνο για το μέλλον αλλά και για το παρόν. Οσο ενισχύεται η γραμμή πάλης σε αυτήν την κατεύθυνση, όσο σήμερα, σε συνθήκες αρνητικών συσχετισμών, οι εργατικοί - λαϊκοί αγώνες για την ανάκτηση απωλειών, τη διεκδίκηση των σύγχρονων αναγκών συνδέονται με την πάλη για την εξουσία, τόσο οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα έχουν τη δυνατότητα να βάζουν εμπόδια σε αντιλαϊκά μέτρα, να αποσπούν κάποιες έστω και προσωρινές νίκες.