Συνεχίστηκε και στη βδομάδα που πέρασε η δράση του ΚΚΕ με πολιτικές συγκεντρώσεις, ομιλίες και συζητήσεις, με διάλογο με εκατοντάδες εργαζόμενους, ανέργους, λαϊκούς ανθρώπους και νεολαία. Ο «Ριζοσπάστης» δημοσιεύει εκτενή αποσπάσματα από ομιλίες της Αλ. Παπαρήγα, της Λ. Ράζου και του Ν. Σοφιανού, που φωτίζουν αυτές τις πλευρές.

Στη συγκέντρωση της Κομματικής Οργάνωσης Δικαιοσύνης της ΚΟ Αττικής, η Αλέκα Παπαρήγα, μέλος της ΚΕ του Κόμματος, στάθηκε διεξοδικά στα χαρακτηριστικά της νέας, σύνθετης πολιτικής και οικονομικής πραγματικότητας, αναφέροντας ανάμεσα σε άλλα και τα εξής:

«Το ΚΚΕ προσδιόρισε ως νέα κατάσταση αυτό που δημιούργησε το αποτέλεσμα των εκλογών το Γενάρη, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έχουμε κάποια αλλαγή στο πολιτικό σύστημα ή στη γραμμή πλεύσης της χώρας. Ωστόσο, δεν μπορούμε να μείνουμε στο ότι απλώς είναι μια "συνέχεια". Υπάρχουν ορισμένα καινούρια στοιχεία που αφορούν την κυβέρνηση αλλά και το σύνολο των εξελίξεων.

Με το "νέα κατάσταση" υπογραμμίζουμε και την απαίτηση, την ανάγκη η πολιτική γραμμή, η στρατηγική του Κόμματος να εξειδικευτεί ακόμα καλύτερα στις σημερινές συνθήκες.

Εχουμε ένα κόμμα που για πρώτη φορά βρίσκεται στη διακυβέρνηση και στη συνείδηση ενός μέρους του ελληνικού λαού καταγράφεται ως αριστερό, παρά το γεγονός ότι ο πυρήνας του είναι αυτό που εμείς λέγαμε "ένα οπορτουνιστικό μικρό κόμμα", που διευρύνθηκε απότομα, κυρίως με δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας. Ενα κόμμα που έχει εξελιχθεί σε σοσιαλδημοκρατικό - και μάλιστα των αρχών του 21ου αιώνα - σε συνθήκες κρίσης και σε συνθήκες που η σοσιαλδημοκρατία προ πολλού εξελίχθηκε σε ένα δεύτερο αστικό κόμμα. Εξελίσσεται ακόμα, έχει περιθώρια για την πλήρη "σοσιαλδημοκρατικοποίηση". Είναι ένα κόμμα που η πολιτική του βασίζεται στη διαχείριση των αναγκών και της τύχης του καπιταλιστικού συστήματος.

Ταυτόχρονα, δεν είναι 100% ίδιο με τη ΝΔ ή με το ΠΑΣΟΚ. Οι διαφορές αφορούν και την ιδιαίτερη πολιτική που αναπτύσσει μπροστά στην κρίση. Υποστηρίζει μια "αλλαγή του μείγματος", της πολιτικής εξόδου από την κρίση κι αυτό δεν είναι προπαγανδιστικό τρικ. Εχει διαφορετική αντίληψη, που όμως δεν είναι δική του πρωτοτυπία, δεν οφείλεται στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του. Εκφράζει μια τάση που είναι υπαρκτή στα πλαίσια της ΕΕ, σε ορισμένα κράτη, αστικές κυβερνήσεις ή στους κόλπους αστικών κομμάτων που αντιπαραθέτουν στη μέχρι σήμερα κυρίαρχη "περιοριστική" πολιτική, τη δική τους "επεκτατική" πολιτική.

Επίσης, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υιοθετεί τις πιο ακραίες αντιδραστικές αντιλήψεις της ΝΔ. Εχει διαφοροποιήσεις σε ορισμένα ζητήματα της αστικής δημοκρατίας, όπως το ότι δεν υιοθετεί τις ίδιες απόψεις στα θέματα των μεταναστών, σε ορισμένες μορφές δημοκρατίας, που, αν θέλετε, έλκονται και από την καταγωγή του. Διότι λόγω του ότι ο βασικός (οπορτουνιστικός) πυρήνας του προέρχεται από το κομμουνιστικό κίνημα, διατηρεί έστω αλλοιωμένες, έστω τυπικά ορισμένες απόψεις που δεν είναι εύκολο να ταυτιστούν με απόψεις της ΝΔ. Αλλωστε, τέτοιες διαφοροποιήσεις έχει και η κλασική σοσιαλδημοκρατία, όχι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως το ΠΑΣΟΚ ή η σοσιαλδημοκρατία που γνωρίσαμε στην Ευρώπη μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Η σοσιαλδημοκρατία προήλθε στις αρχές του 20ού αιώνα από τη διάσπαση του εργατικού - επαναστατικού κινήματος και είναι φυσικό να διατηρεί εν πάση περιπτώσει ορισμένες ιδέες, έστω παραμορφωμένες, ισχνές σε σχέση με τα αυθεντικά αστικά κόμματα, τα "παιδιά" της αστικής τάξης.

Το στοιχείο της νέας κατάστασης αφορά και τις εξελίξεις στην Ευρωζώνη και την ΕΕ. Ιδιαίτερα στην Ευρωζώνη η κρίση και η ύφεση δεν ξεπερνιούνται εύκολα. Πιθανόν η Ευρωζώνη να απειλείται και από έναν νέο κύκλο κρίσης και το κυριότερο είναι ότι σε σχέση με το παρελθόν είναι πιο έντονο το εξής φαινόμενο: Οχι μόνο η ανισομετρία ανάπτυξης ανάμεσα στις χώρες που ήδη είχαν χαμηλότερο επίπεδο ανάπτυξης και τις ανεπτυγμένες, αλλά και αποκλίσεις ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη του ισχυρού πυρήνα της ΕΕ. Μεγαλώνει η διαφορά της Γερμανίας με τη Γαλλία και την Ιταλία. Επιπλέον, ιδιαίτερα μετά τη νίκη της αντεπανάστασης, έχουμε περισσότερα ιμπεριαλιστικά κέντρα που αντιπαρατίθενται μεταξύ τους, εκτός από την Ευρώπη, τις ΗΠΑ και την Ιαπωνία. Πέρα από τις αντιθέσεις μέσα στην ΕΕ, έχουμε αντιθέσεις με τη Ρωσία, την Κίνα, τη Βραζιλία, την Ινδία, χώρες που αναπτύσσονται καπιταλιστικά με μεγάλους ρυθμούς ανάπτυξης, παρόλο που ξεκινάνε σχεδόν κάτω από το μέσο όρο. Επομένως, οι ανταγωνισμοί γίνονται πολύ περισσότεροι και δυστυχώς χώρος μεγάλου ανταγωνισμού είναι το τρίγωνο που αρχίζει από την Ουκρανία και φτάνει στην Ανατολική Μεσόγειο και τη Βόρεια Αφρική. Είναι ένα τρίγωνο όπου εκδηλώνονται όλα τα ιμπεριαλιστικά κέντρα και δρουν με σοβαρότατες αντιθέσεις. (...)

Η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ έχει και μια πλευρά που μας ανησυχεί πολύ και μας θυμίζει λίγο έναν ανερχόμενο αστικό εθνικισμό, που συνήθως ο οπορτουνισμός δεν είχε, σε αντίθεση με τον κοσμοπολιτισμό που τον διέκρινε. Δεν είναι τυχαία η σύμπραξη με τους ΑΝΕΛ και ειδικά η ανάθεση στον Καμμένο του υπουργείου Αμυνας. Μπορεί το ΝΑΤΟ, τις ΗΠΑ να μην τους ενδιαφέρει ποιος θα είναι υπουργός Παιδείας ή Δικαιοσύνης, αλλά τους απασχολεί ποιος θα είναι στο Αμυνας, στο Εξωτερικών, στο Οικονομίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ το λέει καθαρά: "Θα παίξουμε με τις αντιθέσεις...". Χρησιμοποιούν στις διαπραγματεύσεις τη γεωπολιτική θέση της Ελλάδας, το ότι είμαστε μέσα στο "τρίγωνο του διαβόλου". Ο Κοτζιάς είπε καθαρά ότι είμαστε η μόνη χώρα που αν έχουμε σταθερότητα, με λυμένα τα ζητήματα της οικονομικής ανάπτυξης, μπορούμε να βοηθήσουμε στην προστασία των "χριστιανικών πληθυσμών" των αραβικών χωρών και να βοηθήσουμε στις δραστηριότητες του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στην περιοχή... Αυτά σε μια περίοδο που η Τουρκία δε θεωρείται τόσο σταθερή και πιστή σύμμαχος τόσο της ΕΕ, όσο και των ΗΠΑ. Πολύ περισσότερο που η Ρωσία προσπαθεί να συγκεντρώσει στο τουρκικό έδαφος και σε άλλες χώρες το πέρασμα των αγωγών για να υπάρχει ρωσοτουρκικός αγωγός που να τροφοδοτεί με πετρέλαιο την Ευρώπη. Από την άλλη, οι ΗΠΑ δεν θέλουν κάτι τέτοιο διότι προωθούν την απεξάρτηση της ΕΕ από το ρωσικό πετρέλαιο καθώς φοβούνται τη συμμαχία είτε ευρωπαϊκών κρατών είτε της Γερμανίας με τη Ρωσία. Μέσα σε όλο αυτό το κουβάρι των αντιθέσεων, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ παίζει παιχνίδι (...)

Αυτή τη στιγμή δεν μπορούμε ως Κόμμα να είμαστε βέβαιοι προς τα πού θα πάνε οι εξελίξεις: Αν θα έχουμε μια αναιμική καπιταλιστική ανάκαμψη που θα διακοπεί από νέα κρίση ή κάποιο απότομο "σοκ" με έξοδο από την Ευρωζώνη. Η απάντηση η δική μας είναι η εξής: Εχουμε κάνει μια προσαρμογή στην ιεράρχηση των αιτημάτων, λέμε "αναπλήρωση των απωλειών", να πάμε στο επίπεδο του 2009. Δεν είναι κανένα "υπερ-ριζοσπαστικό" αίτημα, τότε είχαμε αιτήματα σχετικής ή απόλυτης βελτίωσης της θέσης των εργαζομένων. Ταυτόχρονα, όμως, κάνοντας ορισμένες προσαρμογές, πρέπει οπωσδήποτε αυτές τις προσαρμογές να μην τις αποκόπτεις από το "ανασύνταξη - ανασυγκρότηση του κινήματος", αντεπίθεση με όρους ρήξης, να δυναμώσει σε όσο γίνεται μεγαλύτερο μέρος της εργατικής τάξης η αντίθεση με τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, η αντίθεση με τα μονοπώλια, στο δρόμο της πάλης για την εργατική - λαϊκή εξουσία».

Μιλώντας η Λουίζα Ράζου, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, στο Μπραχάμι, ανέφερε για τη νέα συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ: «Προσπαθεί στο όνομα του πατριωτισμού να κάνει το λαό συνένοχο στην υλοποίηση μιας βαθιά αντιδραστικής πολιτικής. Τώρα είναι "πατριωτισμός" το να πάει ο χρεοκοπημένος λαός, η χρεοκοπημένη εργατική τάξη, να πληρώσει τα ληγμένα χρέη της εφορίας που μέχρι τις 24 Γενάρη και ο ΣΥΡΙΖΑ τα κατάγγελλε σαν άδικα και έπρεπε να καταργηθούν. Στις 26 λοιπόν έγινε "πατριωτικό καθήκον" η πληρωμή τους. Είναι πρόβλημα το γεγονός ότι προσπαθούν να διαμορφώσουν ένα πλαίσιο μιας δήθεν αγωνιστικής διαπραγμάτευσης και ότι τη διεξάγουν με σκληρό τρόπο απέναντι στους δανειστές, όταν αυτά που διαπραγματεύονται, και πράγματι ξενυχτούν στις Βρυξέλλες, στα υπουργεία, στα ξενοδοχεία, δεν είναι τίποτα άλλο από τις νέες δεσμεύσεις που παίρνουν απέναντι στο μεγάλο κεφάλαιο, στους επιχειρηματικούς ομίλους και τα μονοπώλια. Για το πώς θα διαμορφώσουν τους όρους μιας συμφωνίας που θα διευκολύνει στη νέα φάση του οικονομικού καπιταλιστικού κύκλου τους επιχειρηματικούς ομίλους, να διαμορφώσουν όρους για μια νέα κερδοφορία σε συνθήκες καπιταλιστικής ανάπτυξης. Για ποιον διαπραγματεύονται και ξενυχτάνε, και μάλιστα σκληρά; Οχι για το λαό, αλλά για τα μονοπώλια!

Η κριτική που ασκούμε στην κυβέρνηση δεν είναι γι' αυτά που έλεγε ότι θα κάνει και δεν έκανε. Ασκούμε κριτική γι' αυτά που πρόλαβε να κάνει: Είναι πολύ σημαντικά και βαθιά αντιλαϊκά και προσπαθούμε να συζητήσουμε με εργαζόμενους στους τόπους δουλειάς, κατοικίας, σε γειτονιές και σχολειά, για να μην περάσει κλίμα αναμονής, ανοχής, ενσωμάτωσης ή και απογοήτευσης.

Δεν πρέπει ο λαός μας κάτω απ' τις ψευδεπίγραφες εξαγγελίες της κυβέρνησης να δώσει χρόνο και ανοχή σε κάτι που θα το βρει το επόμενο διάστημα μπροστά του με πολύ σκληρό τρόπο. Δεν πρέπει να χάσει άλλο χρόνο σ' αυτό που έχει ήδη προστεθεί και έχουν αφαιρεθεί εργατικά - λαϊκά δικαιώματα με τόσο σκληρό τρόπο. Αντίθετα, ως ΚΚΕ λέμε ότι πρέπει να βρει κουράγια κι εμείς όσο μπορούμε θα συμβάλουμε σ' αυτό, να ανασυνταχτεί, να σκεφτεί με βάση τα δικά του συμφέροντα, να μη στρατευτεί κάτω απ' τους στόχους τμημάτων της ελληνικής αστικής τάξης. Αντίθετα, να αντιδράσει μέσα κι έξω από τους χώρους δουλειάς, να δημιουργήσει ένα ρεύμα αμφισβήτησης και ταυτόχρονα οργάνωσης της πάλης για να καταργηθούν πραγματικά κάτω απ' τη λαϊκή πίεση και παρέμβαση όλα τα μνημόνια, όλες οι δανειακές συμβάσεις και οι εφαρμοστικοί νόμοι, να ανοίξει ο δρόμος της πραγματικής ρήξης και σύγκρουσης με την ΕΕ, με τον ευρωπαϊκό μονόδρομο των μονοπωλίων, οικοδομώντας όρους και προϋποθέσεις της δικής του λαϊκής συμμαχίας. Να διαμορφώσει το δρόμο για να πάρει την υπόθεση στα χέρια του. Ο λαός για να λύσει πραγματικά τα προβλήματά του πρέπει να σταματήσει να αναθέτει στον κάθε "σωτήρα", είτε είναι αριστερός είτε είναι δεξιός, είτε νεοφιλελεύθερος, να του λύσει τα προβλήματα. Αυτοί είναι εχθρικών ταξικών συμφερόντων για τον ίδιο. Να πάρει εκείνο το δρόμο ώστε να μην παγιδεύεται πότε στο ένα κυβερνητικό σενάριο της αστικής τάξης και πότε στο άλλο.

Οι εξελίξεις είναι πάρα πολύ σύνθετες και δεν αποκλείεται το επόμενο χρονικό διάστημα να δούμε στο επίπεδο του αστικού πολιτικού συστήματος κι άλλες εξελίξεις. Δηλαδή, να δούμε το κυβερνητικό σχήμα που υπάρχει σήμερα να μην προχωρήσει με την ίδια σύνθεση, να δούμε κι άλλα κόμματα ή άλλα κόμματα να στηρίζουν τη σημερινή κυβέρνηση, άλλωστε τέτοιοι πρόθυμοι υπάρχουν μέσα στη Βουλή. Διαμορφώνουν κλίμα "εθνικής συνεννόησης". Μέχρι και η Χρυσή Αυγή κρατάει στάση "κριτικής υποστήριξης" της συγκυβέρνησης.

Με αποφασιστικότητα, με αισιοδοξία ότι μπορεί να υπάρξει άλλος δρόμος, όχι σ' αυτό που μας σέρνει η κυβέρνηση, όχι σ' αυτό που μας βάζει να σκεφτούμε με ακόμα πιο χαμηλά τον πήχη, όχι στον καινούργιο φόβο που καλλιεργεί απέναντι στη χρεοκοπία, που απειλεί την εργατική τάξη. Αντίθετα, να της επιστρέψουμε το φόβο: Να φοβηθούν αυτοί και τα συμφέροντα που υπηρετούν, δηλαδή η αστική τάξη και τα μονοπώλια απ' την οργισμένη, καλά οργανωμένη, μαζική και πολιτικά στοχευμένη αντίδραση του λαού.

Η ΕΕ δεν αλλάζει, όπως έλεγε το σποτ του ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά, σημείωσε ο Νίκος Σοφιανός, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, στη συγκέντρωση Οργανώσεων του κέντρου της Αθήνας. Παραμένει η λυκοσυμμαχία που με τις αποφάσεις της, με την ενότητα που δείχνουν οι ηγέτες της, στρέφεται ενάντια στους λαούς της Ευρώπης και στον ελληνικό λαό. Οι αγορές συνεχίζουν να σφίγγουν τη θηλιά στο λαιμό του λαού καθώς μόνο αυτό γνωρίζουν. Το μνημόνιο δεν πέθανε. Επεκτάθηκε για άλλους τέσσερις μήνες, το βάφτισαν γέφυρα για να προετοιμάσει το έδαφος της νέας συμφωνίας, στις αρχές Ιούλη, όταν διαμορφωθούν οι συσχετισμοί που λέει η κυβέρνηση για να φέρει τη νέα συμφωνία. Η τρόικα δεν εκτελέστηκε από τον Βαρουφάκη με το γνωστό τηλεοπτικό επεισόδιο με τον Ντάισελμπλουμ. Εγινε θεσμοί, γκρουπ Βρυξελλών και συνεχίζει και στις Βρυξέλλες και με τα κλιμάκια στην Αθήνα να έχει αυστηρή εποπτεία, να προελέγχει, να μη δέχεται μονομερείς ενέργειες. Το δε χρέος πληρώνεται εγκαίρως και όλο. Μάλιστα, για να πληρωθεί η κάθε δόση του έχουν κυριολεκτικά προχωρήσει στον πιο άγριο εσωτερικό δανεισμό μαζεύοντας αποθεματικά από παντού: Από ασφαλιστικά ταμεία, ΟΑΕΔ, Περιφέρεια, Οργανισμό Σχολικών Κτιρίων κ.λπ. Η περήφανη εξωτερική πολιτική της νέας συγκυβέρνησης έγινε πλήρης ταύτιση με τους ΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς, έγιναν οι απαράδεκτες, προκλητικές, τυχοδιωκτικές δηλώσεις του Καμμένου στη Ν. Υόρκη που θα έπρεπε να ντρέπονται όσοι θεωρούν ακόμα τον εαυτό τους αριστερό: Εγινε λογική να δώσουμε τα πετρέλαια 70 - 30 στους Αμερικανούς, την ίδια μέρα που ο Λαφαζάνης τα έδινε στους Ρώσους (...)

Γι' αυτό πρέπει να το σκεφτούν όσοι μας έλεγαν ότι βιαζόμαστε και όσοι με βαριά καρδιά ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ, όσοι με απογοητεύσεις ή με αυταπάτες μερικές ή μεγαλύτερες οδήγησαν εκεί την ψήφο τους. Και το θέμα δεν είναι μόνο ή κυρίως η ψήφος, είναι ότι πρέπει σήμερα αυτός ο κόσμος να μην απογοητευτεί, να αποτρέψουμε την αποστράτευσή του. Πρέπει να συναντηθεί με το ΚΚΕ στο δρόμο του αγώνα για να πάρουμε ανάσες σήμερα, αλλά και για να ανατρέψουμε αυτό το σύστημα της εκμετάλλευσης που η νέα συγκυβέρνηση θέλει να διαχειριστεί.

Εμείς δε θα κάνουμε παιχνίδι με τις λέξεις: Βγαίνει αβίαστα ένα συμπέρασμα: Η κατάργηση των μνημονίων και των εφαρμοστικών νόμων χωρίς ρήξη με την ΕΕ, το κεφάλαιο και την εξουσία του είναι ανέκδοτο. Με λόγια του αέρα δεν καταργούνται τα μνημόνια και οι εφαρμοστικοί νόμοι. Απαιτείται ρήξη και όταν το λέμε αυτό δε σημαίνει ότι παραγνωρίζουμε τον αρνητικό συσχετισμό που υπάρχει στην κοινωνία, δεν τον παραβλέπουμε. Ξέρουμε πολύ καλά ότι η πλειοψηφία του λαού δε θέλει τη ρήξη, όμως θέλει να καταργηθούν τα μνημόνια, απεχθάνεται την εποπτεία, αντιλαμβάνεται ότι οι εταίροι, οι σύμμαχοι δε δουλεύουν για το καλό της χώρας και του λαού, αλλά για τα συμφέροντα των δικών τους ολιγαρχών, των μονοπωλιακών ομίλων.

Η συγκυβέρνηση παίζει ακόμα και με τη ρήξη. Ομως, άλλο ρήξη και άλλο «ατύχημα», το οποίο μπορεί να συμβεί. Οταν μιλάς για ρήξη ενημερώνεις, προετοιμάζεις, οργανώνεις, έχεις έναν αποφασισμένο λαό, την κάνεις με επιλογή δική σου και του λαού, δεν προκύπτει μέσα από ένα γαϊτανάκι δηλώσεων, «κινήσεων» κ.λπ. Ρήξη σημαίνει καταργείς την οικονομία του κεφαλαίου, ανατρέπεις επαναστατικά τις ξεπερασμένες εκμεταλλευτικές παραγωγικές σχέσεις. Δεν είναι ρήξη η αλλαγή νομίσματος μετά από μια ελεγχόμενη ή ανεξέλεγκτη χρεοκοπία που θα την πληρώσει ο λαός μας επιλέγοντας τη δραχμή, γιατί κι ένα τέτοιο σενάριο υπάρχει σε κάποιους κύκλους, σε κάποιες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ. Ρήξη είναι ο λαός να γίνει ιδιοκτήτης του πλούτου που παράγει, των μέσων παραγωγής. Ενός πλούτου που γίνεται δισεκατομμύρια και λίστες που εμείς δε θέλουμε απλά να φορολογήσουμε, αλλά να δημεύσουμε, να κοινωνικοποιήσουμε αυτό τον πλούτο, γιατί παράγεται από τον κόπο, τον ιδρώτα του λαού. Ρήξη σημαίνει κεντρικός σχεδιασμός στην οικονομία για να αναπτύξει τις τεράστιες δυνατότητες της χώρας, για να βρουν όλοι δουλειά μέσα από το σχεδιασμό. Για να καθιερωθούν καθολικά τα συστήματα Υγείας, Παιδείας, Ασφάλισης, ψυχαγωγίας κ.λπ. Σημαίνει απαγόρευση εισαγωγών για τα προϊόντα που παράγουμε, σημαίνει μονομερής διαγραφή του χρέους για να κερδίσεις κεφάλαια που δίνονται για ένα χρέος που δεν είναι του λαού και δεν πρέπει να το πληρώσει.

Σήμερα, χρειάζεται η πιο πλατιά λαϊκή ετοιμότητα άμεσης δράσης. Γνωρίζοντας ότι είναι δύσκολο, ότι πρέπει να αντιμετωπίσουμε ένα πνεύμα αναμονής, ανοχής, χρειάζεται παντού δράση για ανάκτηση των απωλειών του λαού, για την κατάργηση όλων των εφαρμοστικών νόμων. Διεκδικούμε στόχους και αιτήματα που δίνουν ανάσα στη δοκιμασμένη εργατική - λαϊκή οικογένεια, χωρίς να χάνουμε χρόνο. Υπάρχουν αυτές οι δυνατότητες: Οι μεγάλες διαδηλώσεις των συνταξιούχων σε όλη τη χώρα διεκδικώντας το Δώρο του Πάσχα που τους έκλεψαν, η απεργία που ετοιμάζεται στο Εμπόριο την Κυριακή, οι αγώνες που κάνουν οι φοιτητές του ΜΑΣ για τις μετεγγραφές και τους όρους σπουδών, οι γιατροί για τα χάλια της Υγείας και το περιθώριο που δίνουν στην κυβέρνηση για να τους πληρώσει τις εφημερίες, οι εργάτες στα απλήρωτα εργοστάσια, σε δεκάδες χώρους δουλειάς που υπάρχουν αντιστάσεις, οι άνεργοι για επιδόματα και για περίθαλψη. Αυτός ο κατάλογος πρέπει να μεγαλώσει απέναντι στην πολιτική της κυβέρνησης, της εργοδοσίας, της ΕΕ.