Η ένταση της καταστολής από την πλευρά της κυβέρνησης, όπως αποτυπώνεται με τις απαγορεύσεις συναθροίσεων, τη θέσπιση της πανεπιστημιακής αστυνομίας, τις απαράδεκτες διακρίσεις σε βάρος κρατουμένων, τον ξυλοδαρμό και τις προσαγωγές διαδηλωτών στην επέτειο του Πολυτεχνείου κ.ά., αποδίδεται από τον ΣΥΡΙΖΑ σε «εμμονές της δεξιάς παράταξης».

Με την ψευδαίσθηση προφανώς πως απευθύνεται σε λωτοφάγους, επιδιώκει να εμφανιστεί ως η δήθεν προοδευτική, αριστερή, ριζοσπαστική - και άλλα τέτοια ωραία - εναλλακτική δύναμη διακυβέρνησης της χώρας.

Μια τέτοια απλοϊκή προσέγγιση της πραγματικότητας, η οποία υιοθετείται και από διάφορες οπορτουνιστικές δυνάμεις, φυσικά και δεν μπορεί να δώσει πειστικές εξηγήσεις για τον κατασταλτικό ρόλο που διαδραματίζει διαχρονικά το αστικό κράτος απέναντι στον αγωνιζόμενο λαό, παρά τις διαδοχικές αλλαγές κυβερνήσεων. Η παρουσία άλλωστε του Χρυσοχοΐδη στο υπουργείο Δημόσιας Τάξης τόσο επί «κεντροαριστερής» κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ στο παρελθόν, όσο και επί ΝΔ σήμερα, είναι χαρακτηριστική.

Παρά ταύτα ο ΣΥΡΙΖΑ, αδυνατώντας να διαφοροποιηθεί στις βασικές επιλογές της κυβερνητικής πολιτικής, «επενδύει» στο ζήτημα της έντασης της καταστολής, επιδιώκοντας να πλασαριστεί ως προστάτης των λαϊκών ελευθεριών και των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Μια τέτοια αντιπαράθεση φυσικά είναι καλοδεχούμενη και από την πλευρά της ΝΔ, στην προσπάθειά της να χτίσει διαχωριστικές γραμμές με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Η κρατική καταστολή φυσικά δεν είναι ζήτημα εμμονών, αλλά βασικό εργαλείο της εκάστοτε αστικής κυβέρνησης, ανεξαρτήτως του πολιτικού της αυτοπροσδιορισμού. Αναλόγως των συνθηκών, εφαρμόζονται - άλλοτε παράλληλα και άλλοτε εναλλάξ - τόσο το «μαστίγιο» όσο και το «καρότο». Ιστορικά έχει αποδειχθεί πως η αστική κρατική καταστολή πάει χέρι - χέρι με την προάσπιση της κερδοφορίας του μεγάλου κεφαλαίου και την ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, σε συνδυασμό με την προσπάθεια ενσωμάτωσής τους.

Η κυβέρνηση της «αριστεράς», κατά τη διάρκεια της θητείας της, φυσικά και δεν αποτέλεσε την εξαίρεση του κανόνα. Δεν είμαστε δα και λωτοφάγοι, να ξεχάσουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν κατάργησε τα ΜΑΤ όπως είχε εξαγγείλει, αλλά επί των ημερών του, μεταξύ άλλων, η ΕΛ.ΑΣ. εγκαινίασε έπειτα από χρόνια τις «αύρες», με σκοπό την αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση των διαδηλώσεων.

Παράλληλα προχώρησε σε μέτρα περαιτέρω ενίσχυσης της αστυνομίας, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την προκήρυξη διαγωνισμού για την προμήθεια αγορών «Συστημάτων Εξυπνης Αστυνόμευσης», που στοχεύουν στην ηλεκτρονική αναγνώριση προσώπων, στη «ζωντανή» καταγραφή περιστατικών κ.λπ., μέτρα τα οποία υλοποιεί η σημερινή κυβέρνηση.

Αλλωστε, αυτός ο ρόλος των δυνάμεων καταστολής απέναντι στον «εχθρό λαό» είναι που διαμορφώνει αντικειμενικά τις συνθήκες επώασης φαινομένων ακραίας αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας, όπως επιβεβαιώνουν τα τραγικά περιστατικά της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και του Ζακ Κωστόπουλου, επί θητείας ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ αντίστοιχα.

Στην προσπάθειά του να αντιπολιτευτεί την κυβέρνηση και να ρετουσάρει το «αριστερό» του προφίλ, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν διστάζει να ψαρεύει στα γνήσια αντιφασιστικά αισθήματα του λαού μας, στήνοντας κάλπικες αντιπαραθέσεις με ακροδεξιές θέσεις στελεχών της κυβέρνησης. Αλίμονο αν εναποθέσει κανείς τις ελπίδες του στον ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να αποτελέσει το αντίβαρο απέναντι στον κίνδυνο ανόδου της ακροδεξιάς και του φασισμού.

Ο ΣΥΡΙΖΑ συγκυβέρνησε με τον ακροδεξιό Καμμένο, ενώ δεν πέρασε και πολύς καιρός από τότε που οι υπουργοί του συναγελάζονταν με τους υπόδικους χρυσαυγίτες βουλευτές. Ο αντιφασισμός δεν αποτελεί σημαία ευκαιρίας, ούτε προσφέρεται για πολιτικό ξέπλυμα και ψηφοθηρία. Ουσιαστικό περιεχόμενο αποκτά μόνο όταν στρέφεται ενάντια στο σύστημα που τον γεννά και τον θρέφει, στο σύστημα εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, που υπηρέτησε και υπηρετεί πιστά και ο ΣΥΡΙΖΑ.

Ο ρατσισμός, η ξενοφοβία και οι κάθε είδους διακρίσεις που αφορούν το χρώμα, το φύλο, τον σεξουαλικό προσανατολισμό κ.ά. δεν καταπολεμούνται ούτε μόνο με δηλώσεις συμπάθειας και συμπαράστασης, όπως κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε μόνο με κινήσεις συμβολικού χαρακτήρα όπως αυτή της ΝΔ, με την τοποθέτηση ομοφυλόφιλου σε θέση υπουργού.

Απαραίτητη προϋπόθεση αποτελεί η πνευματική και πολιτιστική εξύψωση του λαού, παράλληλα - που είναι και το κυριότερο - με την εξάλειψη των όρων που γεννούν και αναπαράγουν τέτοιου είδους αντιδραστικές και οπισθοδρομικές αντιλήψεις. Στη χώρα μας βέβαια ακόμα συζητάμε για την αναγκαιότητα του διαχωρισμού κράτους και Εκκλησίας, κάτι που δεν τόλμησε να αλλάξει ούτε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, στην πρόσφατη συνταγματική αναθεώρηση που διενεργήθηκε.

Τα κροκοδείλια αντιπολιτευτικά δάκρυα του ΣΥΡΙΖΑ για εξόφθαλμες περιπτώσεις παραβίασης δικαιωμάτων από την κυβέρνηση δεν είναι αρκετά για να ξεχάσουμε τα δικά του «έργα και ημέρες» ενόσω ήταν στην κυβέρνηση. Πρόσφατο παράδειγμα αποτελεί η αυθαίρετη μεταχείριση και η επίδειξη κρατικής πυγμής της κυβέρνησης απέναντι στον απεργό πείνας και δίψας Δ. Κουφοντίνα.

Με αφορμή την απαράδεκτη αυτή στάση της κυβέρνησης, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν φείδεται χαρακτηρισμών. Παρά ταύτα, όταν ανέλαβε την εξουσία όχι μόνο δεν υλοποίησε τις προεκλογικές του εξαγγελίες για κατάργηση του «τρομονόμου» (187^Α ΠΚ), αλλά αντιθέτως φρόντισε να τον εμπλουτίσει και να τον ενισχύσει με νέες διατάξεις (βλ. «τρομοκρατία μέσω διαδικτύου»).

Αξίζει δε να υπενθυμίσουμε τη στάση που κράτησε στην περίπτωση της υπόθεσης της Ηριάννας, παρά τις δημόσιες δηλώσεις συμπαράστασης των στελεχών του, με πιο χαρακτηριστικές εκείνες του υπουργού Δικαιοσύνης. Στο διά ταύτα, η κυβέρνησή του έκανε την «πάπια» στην τροπολογία που κατέθεσε το ΚΚΕ, μεσούσης της δίκης, για την αλλαγή του σχετικού άρθρου του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, αναφορικά με τη δικαστική αξιοποίηση του DNA.

Κατά την κυβερνητική του θητεία ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν ...πρόκαμε να αλλάξει το αντιδραστικό νομοθετικό πλαίσιο που παρέλαβε σχετικά με μια σειρά περιορισμούς λαϊκών δικαιωμάτων και ελευθεριών, αλλά σε αρκετές περιπτώσεις φρόντισε να το ενισχύσει. Αξίζει να υπενθυμίσουμε πως με τον νέο Ποινικό Κώδικα εισήγαγε τους αντιδραστικούς - αμερικανόπνευστους θεσμούς της ποινικής διαπραγμάτευσης και συνδιαλλαγής, οι οποίοι παραβιάζουν κατάφωρα τα δικαιώματα των κατηγορουμένων και καθιερώνουν ένα παζάρι ποινών που λειτουργεί εκβιαστικά σε βάρος φτωχών, ακόμη και αθώων κατηγορουμένων, και ευνοϊκά υπέρ διαφόρων οικονομικά ισχυρών.

Παράλληλα, όχι μόνο δεν κατάργησε εκείνες τις ποινικές διατάξεις που αξιοποιούνται κατά κόρον για την καταστολή εργατικών και λαϊκών κινητοποιήσεων, αλλά αντίθετα σε αρκετές περιπτώσεις προχώρησε ακόμα και σε αυστηροποίηση των ποινών τους, παρά τη γενική τάση του νέου Κώδικα για μείωση ποινών (βλ. ενδεικτικά: Αρθρο 168 για τη «διατάραξη της λειτουργίας υπηρεσίας», άρθρο 187Α, δηλαδή «τρομονόμος», άρθρο 189 για τη «διατάραξη κοινής ειρήνης» με προσθήκη νέας διάταξης, άρθρο 292 για την «παρακώλυση συγκοινωνιών» κ.ο.κ.).

Προφανώς όλες οι παραπάνω «πινελιές» που πρόσθεσε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ στο κατασταλτικό οπλοστάσιο δεν έγιναν αντικείμενο του δικομματικού καβγά με τη ΝΔ. Θα πήγαινε πολύ και θα ήταν «κόντρα ρόλος» για την τελευταία να κατηγορήσει τον ΣΥΡΙΖΑ για «δεξιό αυταρχισμό». Το γεγονός αυτό βέβαια δεν αναιρεί τις πραγματικές υπηρεσίες που προσέφερε ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση, για την περαιτέρω ενίσχυση και ένταση της κρατικής καταστολής.

Ακόμα και σήμερα όμως ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να δίνει διαπιστευτήρια στα αφεντικά του ίδιου και της ΝΔ: Την EE, το ΝΑΤΟ, τον ΣΕΒ. Οσο κι αν προσπαθεί να «πουλήσει» το προφίλ του υπέρμαχου των λαϊκών δικαιωμάτων και ελευθεριών, τα περιθώρια ελιγμών του είναι πολύ συγκεκριμένα. Κι αυτό γιατί κινείται - από διαφορετική «λωρίδα» - στην ίδια πολιτική «λεωφόρο» με αυτήν της ΝΔ. Αυτήν που οδηγεί στη θωράκιση της δικτατορίας του κεφαλαίου, για την εξασφάλιση των κερδών των επιχειρηματικών ομίλων, έχοντας όμως ως αναγκαία προϋπόθεση το τσάκισμα των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων και ελευθεριών.

Ως εκ τούτου, δεν πρέπει να υπάρχει καμία αυταπάτη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί τάχα να αποτελέσει εναλλακτική κυβερνητική λύση απέναντι στην ένταση της κρατικής καταστολής της κυβέρνησης της ΝΔ. Η μόνη ρεαλιστική απάντηση σήμερα, για την προάσπιση των λαϊκών δικαιωμάτων και ελευθεριών, είναι η συμπόρευση με το ταξικό εργατικό κίνημα και η δημιουργία προϋποθέσεων για την οριστική ανατροπή αυτού του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος.