Η δεκαετία του 1970 αμέσως μετά την πτώση της δικτατορίας χαρακτηρίστηκε από μια μαζική ανάπτυξη χιλιάδων αγωνιστικών, απεργιακών κινητοποιήσεων σε όλη τη χώρα, σε εργοστάσια, εργοτάξια, κλάδους της οικονομίας. Χιλιάδες εργάτες, υπάλληλοι συμμετείχαν στη διεκδίκηση αιτημάτων, για αυξήσεις σε μισθούς, μεροκάματα, συνθήκες εργασίας, ανθυγιεινά επιδόματα, ρεπό κ.τ.λ. Μέσα από αυτούς τους αγώνες αναδείχθηκαν χιλιάδες πρωτοπόροι εργάτες και νέοι συνδικαλιστές, με μαχητικό, αγωνιστικό, ταξικό πνεύμα και κατεύθυνση. Μέσα από αυτούς τους αγώνες κατακτήθηκαν δικαιώματα που για πολλά χρόνια οι εργάτες και οι υπάλληλοι τα στερούνταν.

Οι αγώνες αυτοί δεν ήταν μια εύκολη διαδικασία. Γρήγορα οι μεγαλοβιομήχανοι και οι κυβερνήσεις ανασυντάχθηκαν και μέσα από αξιοποίηση μιας σειράς αντιδραστικών νόμων που υπήρχαν και την ψήφιση νέων, όπως ο περίφημος νόμος 330/76, πέρασαν σε αντεπίθεση, με την τρομοκράτηση των εργατών και των συνδικαλιστών που συμμετείχαν στους αγώνες, στις απεργίες, με διάφορες μορφές διώξεων και χιλιάδες απολύσεις. Θερμούς συμπαραστάτες είχαν τους δοτούς συνδικαλιστές της ΓΣΕΕ.

Ετσι ένας τεράστιος καλά εξοπλισμένος κρατικός και εργοδοτικός κατασταλτικός μηχανισμός, μέσα και έξω από τους χώρους δουλειάς, άρχισε τη δράση του. Μέσα στους χώρους δουλειάς δεν επιτρεπόταν καμιά δράση ούτε διαμαρτυρία, καθώς και συζητήσεις με συνδικαλιστικό και πολύ περισσότερο πολιτικό περιεχόμενο, δεν επιτρεπόταν το μοίρασμα μιας ανακοίνωσης του σωματείου, το διάβασμα εφημερίδας. Αθλος ήταν η εγγραφή του εργαζόμενου στο σωματείο του. Οι συνελεύσεις που γίνονταν έξω από τους χώρους δουλειάς πραγματοποιούνταν μέσα από την τρομοκρατική παρακολούθηση και καταγραφή των συμμετεχόντων από ασφαλίτες και ανθρώπους της εργοδοσίας. Τα εμπόδια για την κήρυξη απεργίας ή στάσης εργασίας ήταν ανυπέρβλητα. Η μάχη για την επιτυχία μιας απεργίας που δινόταν στις πύλες των εργοστασίων, με τους πληρωμένους τραμπούκους της εργοδοσίας και τον στρατό αστυνομικών δυνάμεων, ήταν στην ημερήσια διάταξη σε κάθε απεργιακή εκδήλωση.

Η τρομοκρατία του αστικού κράτους των τότε κυβερνήσεων εκφράσθηκε με χιλιάδες απολύσεις πρωτοπόρων εργατών και εκλεγμένων συνδικαλιστών.

Αυτή την εμπειρία την έζησα και εγώ ως εργαζόμενος και εκλεγμένος συνδικαλιστής στη Χαλυβουργική στην Ελευσίνα, με απαγορεύσεις μετακίνησης στον χώρο δουλειάς, διάφορες τιμωρίες και αργίες για συνδικαλιστική δράση, διάφορες απειλές και τελικά την απόλυση ως εκλεγμένος συνδικαλιστής στις 18 Νοέμβρη του 1980.

Μέσα από σκληρές μάχες από το συνδικαλιστικό κίνημα εκείνη την εποχή για τα δικαιώματα των εργατών και για τις διώξεις των συνδικαλιστών, έγινε κατορθωτό από τις αρκετές χιλιάδες απολύσεις που έγιναν, να υπάρξουν περιορισμένες προσλήψεις συνδικαλιστών μέσα από μια απαράδεκτη λίστα που όρισε ο νόμος 1264/82, που ταυτόχρονα με τις διατάξεις του έδινε νέες δυνατότητες στην εργοδοσία για να συνεχίζει στην ίδια κατεύθυνση, για τον περιορισμό και την καταστολή της συνδικαλιστικής δράσης.

Ολα αυτά που ζήσαμε εκείνη την περίοδο, έρχεται να εφαρμόσει η σημερινή κυβέρνηση καθ' υπόδειξη των επιχειρηματικών ομίλων με το νέο αντισυνδικαλιστικό νομοσχέδιο που έρχεται για συζήτηση στη Βουλή. Ομως, ας γνωρίζει και ετούτη η κυβέρνηση ότι σε όλη την ιστορία της ταξικής πάλης ποτέ και κανένας δεν κατόρθωσε να βάλει στο γύψο τον αγώνα της εργατικής τάξης για τα δικαιώματά της. Ολα αυτά που ετοιμάζουν θα πάνε σίγουρα στον σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας. Οι αγώνες για τα δίκαια της εργατικής τάξης θα συνεχίζονται μέχρι που αυτή θα γράψει στη σημαία της την κατάργηση της εκμετάλλευσης από άνθρωπο σε άνθρωπο.

Αξιοποιώντας την πανδημία, οι κυβερνώντες ψηφίζουν ΠΝΠ καταργώντας την 8ωρη απασχόληση, την υπερωριακή προσαύξηση και αμοιβή, επιβάλλουν την ηλεκτρονική εργασία ξεθεώματος, νομιμοποιούν απολύσεις, διαλύουν εργασιακές σχέσεις και την ίδια ώρα εξασφαλίζουν καινούρια προνόμια με τη μείωση των εισφορών, της φορολόγησης της εργοδοσίας και την παραχώρηση εκατομμυρίων ευρώ, με το τσουβάλι, στο κεφάλαιο. Με τη φόρα που πήρε η σημερινή κυβέρνηση, θα τακτοποιήσει σύντομα τις εναπομείνασες (από την προηγούμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ) απαιτήσεις του ΣΕΒ (ΣΕΒ: Το 60% των αιτημάτων μας έλυσε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ).

Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνουν αυτά και άλλα σε βάρος της εργατικής τάξης και του λαού. Η ίδια η αστική τάξη με τους πολιτικούς της εκπροσώπους ήταν αυτή που έφερε το ιδιώνυμο τη δεκαετία του 1920, τους φασιστικούς νόμους της δικτατορίας του Μεταξά τη δεκαετία του '30, τους νόμους 509 και 375 της δεκαετίας του '40, την 7χρονη χούντα, τον απεργοκτόνο νόμο 330/1976 του Λάσκαρη, που πίστευε πως με τον νόμο αυτό θα ερχόταν «το τέλος της ταξικής πάλης», όπως δήλωνε, το άρθρο 4 το 1984, το 50%+1 πρόσφατα του ΣΥΡΙΖΑ. Η εργατική τάξη ήταν αυτή που με τους αγώνες, τις θυσίες, το αίμα της κατάφερνε πάντα να ανοίγει δρόμους. Με πισωγυρίσματα, ναι, αλλά πάντα και πιο ψηλά.

Τη δεκαετία του '60 ήταν που οι οικοδόμοι απέναντι σε αντεργατικούς νόμους και τρομοκρατία, με αγώνες, απεργίες, αιματηρές συγκρούσεις, επέβαλαν την ένταξη ειδικοτήτων στα ΒΑΕ, de facto 7ωρο και το Σάββατο 6ωρο και το δωροαδειόσημο. Ως τότε, οι οικοδόμοι δεν έπαιρναν Δώρο, άδεια κ.τ.λ.

Σε συνθήκες «κατάργησης της ταξικής πάλης» επέβαλαν με τους αγώνες τους την πιλοτική εφαρμογή της άμεσης επικόλλησης ενσήμων, την ένταξη επιπλέον ειδικοτήτων στα ΒΑΕ.

Τη δεκαετία του '80 ήταν που οι οικοδόμοι απέναντι στην άρνηση και επίθεση της τότε κυβέρνησης επέβαλαν το νέο 7ωρο σε 5ήμερη πλέον βάση, μείωσαν το όριο συνταξιοδότησης στα 58 έτη, μετά από 37 24ωρες και 48ωρες μαζικές απεργίες, ολοκλήρωσαν την αύξηση του δωροαδειόσημου, πέτυχαν να νομοθετηθεί το χειμερινό επίδομα κ.ά. Τη δεκαετία του '80 ήταν που αναπτύχθηκαν αγώνες στα μεγάλα έργα. Οι διεκδικήσεις και οι κατακτήσεις σε ημερομίσθια, συνθήκες εργασίας, εφαρμογή ωραρίου, συνδικαλιστικές ελευθερίες και δράση στους τόπους δουλειάς έγιναν μετά από σκληρές μάχες και συγκρούσεις με τις μεγάλες τεχνικές εταιρείες και τα τσιράκια τους.

Αντίστοιχα το ίδιο έγινε και σε άλλους κλάδους εργαζομένων. Τίποτα δε μας χαρίστηκε. Για παράδειγμα, στο τέλος της δεκαετίας του '70 και αρχές της δεκαετίας του '80 ήταν που στο γκέτο του Νιάρχου στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά μετά από σκληρές και αιματηρές συγκρούσεις έξω στην πύλη και σε συνέχεια μέσα στο χώρο των ναυπηγείων μπήκαν δειλά δειλά και κουτσουρεμένα η δημοκρατία και η συνδικαλιστική δράση στο χώρο. Σε αυτές τις συγκρούσεις χτυπήθηκε και τραυματίστηκε ο βουλευτής του ΚΚΕ Κ. Κάππος, όπως και πολλοί άλλοι εργαζόμενοι, έχασε το μάτι του τότε από χτύπημα των ροπαλοφόρων του Νιάρχου ο εργάτης του ναυπηγείου Παναγιώτης. Ο συσχετισμός δυνάμεων και ο αγώνας ήταν που το '80 και το '81 στο γκέτο της ΕΑΒ με καθολική συμμετοχή στην απεργία επέβαλαν την επαναπρόσληψη εκατοντάδων τρομοκρατικών απολύσεων, την ικανοποίηση αιτημάτων, συνδικαλιστικές ελευθερίες.

Τι καθόριζε πάντα την πορεία και τα αποτελέσματα; Η μαζικοποίηση των συνδικάτων, η ενεργοποίηση των μελών, η ενότητα και ο αγώνας των εργαζομένων, ο συσχετισμός δυνάμεων. Η μόνη γλώσσα που καταλαβαίνουν κυβέρνηση και εργοδοσία.

(Απόσπασμα από δήλωση - άρθρο του Κυρ. Κερασουνλή, το οποίο δημοσιεύεται ολόκληρο στο «902.gr», στη διεύθυνση www.902.gr/node/241357).

Η επίθεση ενάντια στα εργασιακά, ασφαλιστικά δικαιώματα και κατακτήσεις, που επέβαλε με μακρόχρονους, αιματηρούς, ταξικούς αγώνες η εργατική τάξη, συνεχίζεται χωρίς ημερομηνία λήξης.

Στο πλαίσιο αυτής της επίθεσης εντάσσεται και ο νέος νόμος που ετοιμάζει η κυβέρνηση. Νόμος που ξεφυτρώνει από την ίδια μήτρα που ξεφύτρωσαν όλοι οι αντεργατικοί νόμοι προηγούμενων κυβερνήσεων, όπως αυτής του ΣΥΡΙΖΑ.

Η ιστορία του εργατικού ταξικού κινήματος είναι σημαδεμένη από μάχες, νίκες, αλλά και «ζικ ζακ» και πισωγυρίσματα. Σε τούτον τον σκληρό δρόμο έμαθε να ξεπερνά τα δύσκολα και ενισχυμένο από την πείρα του να δημιουργεί τις προϋποθέσεις για το πέρασμα στην αντεπίθεση με όρους αγώνα που απαιτούν οι καιροί.

Σήμερα, η εργατική τάξη καλείται να απαντήσει στο πραγματικό, πιεστικό δίλημμα της εποχής: Θα υποκύψει στην καλά μονταρισμένη μηχανή της άρχουσας τάξης, των φουσκωτών πορτοφολιών και των πολιτικών τους υπαλλήλων ή θα στραφεί στο δρόμο της αντίστασης και εναντίωσης στις κυρίαρχες επιλογές του κεφαλαίου, με απώτερο στόχο την ανατροπή της κυριαρχίας του και της εξουσίας του;

Το κεφάλαιο με τις κυβερνήσεις του, τα κόμματά του, έχοντας στο πλευρό του τις ηγεσίες των οργανώσεων του κυβερνητικού - εργοδοτικού συνδικαλισμού, σχεδιάζει και προωθεί τα χειρότερα για τους εργαζόμενους, προσπαθεί να επιβάλει με κάθε τρόπο τα νοσηρά του σχέδια για να διασφαλίσει και να πολλαπλασιάσει την κερδοφορία του.

Σήμερα, σ' αυτούς τους άθλιους, που πιστεύουν ότι μπορούν να καταργήσουν την ταξική πάλη, πρέπει να τους πούμε να συμβουλευτούν τους ομογάλακτούς τους που επιχείρησαν κάτι ανάλογο, τι κατάληξη είχαν τα βρωμερά τους σχέδια, πόσο μαύρες τους έκανε η εργατική τάξη τις μέρες και τις νύχτες τους.

Οι αγώνες και οι θυσίες της εργατικής τάξης, οι αγώνες των καπνεργατών, των ναυτεργατών, των οικοδόμων, των μεταλλεργατών, των χαλυβουργών, του ταξικού εργατικού κινήματος γενικότερα, έχουν μπολιάσει, έχουν μαθητέψει νέες γενιές εργαζομένων. Αυτούς τους εργαζόμενους οι οραματιστές των αποτυχημένων σχεδίων του Λάσκαρη και των ομοίων του θα τους έχουν μπροστά τους, στον ύπνο τους και στον ξύπνο τους. Θα τους έχουν απέναντί τους σε έναν πόλεμο, σε έναν αγώνα που από τους στόχους του δεν θα υπάρχει καμιά αφαίρεση.

Θα είναι αγώνας ενάντια στην εκμεταλλευτική μανία της εργοδοσίας, θα είναι αγώνας για τη διατήρηση και διεύρυνση κατακτήσεων και δικαιωμάτων.

Θα είναι αγώνας στο πλευρό των παιδιών της εργατικής τάξης για να μην αφήσουμε τα πιόνια του κεφαλαίου να κλείσουν κάθε πόρτα στη μόρφωσή τους και να μετατρέψουν ολοκληρωτικά τη μόρφωση σε εμπόρευμα.

Θα είναι αγώνας που θα στρέφει τα βέλη του στην καρδιά της πολιτικής που προωθεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου.

Θα είναι αγώνας που το ξετύλιγμά του μέσα από ρήξεις και συγκρούσεις θα δημιουργεί όρους και προϋποθέσεις για να εγκατασταθεί μια άλλη εξουσία, η λαϊκή εξουσία.

Το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα γνωρίζει ότι το σημερινό σάπιο πολιτικό σύστημα δεν πέφτει με μια σπρωξιά. Οπως γνωρίζει ότι όσο οξύνεται ο ταξικός αγώνας, τόσο περισσότερο ωριμάζουν οι προϋποθέσεις βαθιών αλλαγών.

Το τιμόνι της ταξικής πάλης βρίσκεται σε γερά χέρια. Θα το καταλάβουν άμεσα όσοι στοχεύουν τα χειρότερα για την εργατική τάξη.