Στιγμιότυπο από το πρώτο «ντιμπέιτ»

Βεβαίως, αυτό δεν είναι μέλημα μόνο των εννιά υποψηφίων αλλά όλου του αστικού πολιτικού κόσμου, των εκπροσώπων του μεγάλου κεφαλαίου, αφού συνολικότερα οι διεργασίες αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού σκηνικού γίνονται στο πλαίσιο των αναγκών που διαμορφώνει η «επόμενη μέρα» της ανάκαμψης του κεφαλαίου, για απρόσκοπτη κυβερνητική εναλλαγή, που θα διασφαλίζει τη συνέχεια και κλιμάκωση του αντιλαϊκού έργου και, από την άλλη, θα ανανεώνει την ικανότητα του συστήματος να χειραγωγεί τα λαϊκά στρώματα.

Κάτω από αυτό το πρίσμα, εκδηλώνονται οι αντιπαραθέσεις και στα ντιμπέιτ που διεξάγονται το τελευταίο διάστημα και τα αλληλομαχαιρώματα. Χαρακτηριστικά, αξίζει να αναφέρουμε πως στο ντιμπέιτ της περασμένης Δευτέρας (αύριο ακολουθεί ένα ακόμα) Φ. Γεννηματά, Ν. Ανδρουλάκης, Γ. Καμίνης και Στ. Θεοδωράκης αντάλλαξαν όχι και τόσο κολακευτικές ατάκες ο ένας για τον άλλο, αφού κάποιοι έκαναν λόγο για «πλάτες στους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ», ενώ άλλοι άφηναν υπαινιγμούς για όχι ξεκάθαρη θέση απέναντι σε ενδεχόμενη συνεργασία με τη ΝΔ.

Είναι γεγονός, πάντως, πως όλοι οι υποψήφιοι για την ηγεσία του «νέου» φορέα δεν φείδονται διαβεβαιώσεων προς το μεγάλο κεφάλαιο ότι θα υπηρετήσουν τους στόχους ανάταξης της καπιταλιστικής οικονομίας και διεύρυνσης των δυνατοτήτων για ανάκαμψη των κερδών του και της ανταγωνιστικότητας. Και σε αυτό το πλαίσιο, δεν μπορούμε παρά να θυμίσουμε ότι η Φ. Γεννηματά έχει προτείνει επανειλημμένως μια κυβέρνηση όπου θα συμμετέχουν και η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ (αν είναι αυτός το δεύτερο κόμμα), όπως και ο φορέας της, για ταχύτερη προώθηση καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, πάνω στο «Σχέδιο Ελλάδα» που επεξεργάζονται στη Δημοκρατική Συμπαράταξη.

Ολο το προηγούμενο διάστημα, οι υποψήφιοι επιχείρησαν να κάνουν «ανοίγματα» σε μια σειρά από χώρους και με αφορμή τις εκλογές να βάλουν συνολικότερα σε κίνηση έναν κόσμο που προέρχεται από το χώρο του ΠΑΣΟΚ, ώστε να προσεγγίσουν εργατικές μάζες, επιστημονικό δυναμικό, ελεύθερους επαγγελματίες. Σύμφωνα με πληροφορίες του «Ριζοσπάστη», οι χώροι από τους οποίους οι υποψήφιοι αντλούν δυνάμεις και οι χώροι στους οποίους απευθύνονται ενόψει εκλογών, είναι: η ΓΣΕΕ, η ΠΟΕ ΟΤΑ, η ΓΣΕΒΕΕ, το ΤΕΕ, οι δημόσιοι οργανισμοί (ΟΤΕ, ΔΕΗ, ΟΑΣΑ, ΕΛΤΑ), οι εκπαιδευτικοί, οι μηχανικοί, οι δικηγόροι, σε κάποιες περιπτώσεις οι αγρότες. Ο κάθε υποψήφιος, βέβαια, έχει το δυνατό και το αδύνατο σημείο του, ωστόσο στη συνολική σούμα είναι φανερό ότι απευθύνονται σε ένα ευρύ φάσμα που την επομένη των εκλογών θα επιδιώξουν να κεφαλοποιήσουν συνολικά, για λογαριασμό των βρώμικων επιδιώξεων των αστικών επιτελείων.

Επιπλέον, καθώς προχωρά η διαδικασία για την εκλογή, μέχρι στιγμής τουλάχιστον και «ανοιχτά» δεν έχουν ακουστεί δημόσια συγκεκριμένες τοποθετήσεις για το εάν υπάρχει κάποια προτίμηση για συμμετοχή σε μια κυβέρνηση με ΝΔ ή με ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ούτε και αποκλείουν τίποτε.

Και επειδή μιλάμε για το χώρο της σοσιαλδημοκρατίας, είναι απολύτως λογικό τις εξελίξεις να παρακολουθεί από κοντά ο ΣΥΡΙΖΑ. Οπως επίσης είναι απολύτως λογικό για τα συμφέροντα της αστικής τάξης, να μην ξεκαθαρίζεται το τι ακριβώς θα γίνει, αφού έτσι κι αλλιώς το σύνολο των διεργασιών για την αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος δεν επιτρέπει αφορισμούς και αποκλεισμούς. Στις διεργασίες λοιπόν παρεμβαίνει και ο ΣΥΡΙΖΑ, που από τη θέση βεβαίως του ισχυρού πόλου της σοσιαλδημοκρατίας καλεί τις δυνάμεις και τα σχήματα αυτά να «διαλέξουν πλευρά». Θυμίζουμε πως πριν από μερικές βδομάδες, ο διευθυντής της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, Κ. Ζαχαριάδης, υπερασπίστηκε με άρθρο του την ανάγκη έναρξης των διεργασιών. Μέχρι τις επόμενες εκλογές, έγραψε, «θα πρέπει να αναζητηθούν εγκαίρως νέες συμμαχίες (...) και στο χώρο της αυτοδιοίκησης και στους συνδικαλιστικούς φορείς (...) οι προσεχείς εκλογικές μάχες είναι μια ευκαιρία για "από τα κάτω" ανασύνθεση του πολιτικού τοπίου, για νέες διαχωριστικές γραμμές στον άξονα "πρόοδος - συντήρηση"».

Δεν πρέπει, επίσης, να ξεχνάμε και την παρέμβαση του προέδρου της Βουλής, Ν. Βούτση που είπε: «Σε ολόκληρη την Ευρώπη υπάρχουν πολύ ενδιαφέρουσες εξελίξεις, είτε μιλάμε για κυβερνητικά σχήματα είτε για αντιπολιτευτικά. Εμείς θέλουμε αυτό το τοπίο να αποτυπωθεί οπωσδήποτε στις μέλλουσες εξελίξεις για τη χώρα, γιατί πιστεύουμε πως βγαίνοντας από την επιτήρηση θα είναι απολύτως απαραίτητο να υπάρξει μία σύγκλιση δυνάμεων».

Οπως επίσης και εκείνο το άρθρο του Αλ. Τσίπρα, που επιχείρησε παραλληλισμούς ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ της μεταπολίτευσης και τον ΣΥΡΙΖΑ, υπερασπιζόμενος τον Ανδ. Παπανδρέου έναντι κατηγοριών που του έχουν αποδοθεί, όπως «λαϊκιστή», «λαοπλάνου», «ψεύτη» κ.ά., υποστηρίζοντας ότι «διέθετε το πολιτικό αισθητήριο να διαγνώσει την ιστορική στιγμή της Μεταπολίτευσης τα ζητούμενα και τις μεγάλες δυνατότητες που αυτή άνοιγε». Και βέβαια, το διαχωρισμό από το ΠΑΣΟΚ του Κ. Σημίτη και των διαδόχων του, «σύμμαχο της σκληρής δεξιάς στην επιβολή του καθεστώτος των μνημονίων» και για να διεκδικήσει την... κληρονομιά του πρώτου, απέδωσε το δεύτερο στη «δεξιά».

Βέβαια, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μένει μόνο σε αυτά. Το ότι έχει πάρει σβάρνα όλα τα φόρουμ και τις συναντήσεις για την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, δείχνει πως ένα φλέγον ζήτημα είναι αυτό της ηγεμονίας στον συγκεκριμένο χώρο. Και από αυτήν την άποψη πιέζει και τα σχήματα της «κεντροαριστεράς», με αφορμή τις εκλογές για τον νέο φορέα. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός έχει δηλώσει πως «(...) την ώρα που η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία βλέπει την πραγματική κρίση και αναζητά εναλλακτικές προοδευτικές λύσεις, το ΠΑΣΟΚ (...) είναι ολοκληρωτικά δέσμιο μιας πολιτικής που το ξέκοψε από την κοινωνική του βάση και εξανέμισε την εκλογική του δύναμη. Θα χαιρόμασταν ειλικρινά αν έβρισκε ξανά τον προοδευτικό του προσανατολισμό, αλλά και το κουράγιο να ανοίξει έναν ειλικρινή και χωρίς προκαταλήψεις διάλογο με την κυβερνώσα αριστερά, τον ΣΥΡΙΖΑ, για την προοπτική της προοδευτικής διακυβέρνησης, μετά το τέλος των μνημονίων. Εμείς πάντως θα είμαστε εκεί».

Τα σχέδια απόσπασης ενεργού λαϊκής στήριξης στη διαδικασία αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος πρέπει να αποτύχουν. Να αντιμετωπιστούν αυταπάτες και ψευδαισθήσεις που καλλιεργούνται ότι το ανακάτεμα της τράπουλας θα φέρει θετικές για το λαό εξελίξεις. Η αστική τάξη διατάσσει και αναδιατάσσει το πολιτικό της προσωπικό αναλόγως των αναγκών και συμφερόντων της, που σε κάθε περίπτωση υπονομεύουν τα λαϊκά συμφέροντα, όπως άλλωστε αποδεικνύει και το πρόσφατο παράδειγμα του ΣΥΡΙΖΑ. Ο λαός να γυρίσει την πλάτη σε διεργασίες ισχυροποίησης του συστήματος που τον τσακίζει, να μην υπακούσει σε κελεύσματα συναίνεσης που αξιώνουν ουσιαστικά να βάλει πλάτη στην αντιλαϊκή πολιτική, να χαράξει δική του ρότα, σε συμπόρευση με το ΚΚΕ.

Ενα επιπλέον δείγμα της κυβερνητικής αναλγησίας και απόλυτης σύμπλευσης με τις κατευθύνσεις των ιμπεριαλιστικών οργανισμών, όπως η ΕΕ, στο Προσφυγικό - Μεταναστευτικό είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζουν τους πρόσφυγες που δικαιούνται οικογενειακή επανένωση με τα μέλη της στενής οικογένειάς τους που ζουν σε άλλα κράτη της ΕΕ. Συγκεκριμένα, λίγους μήνες πριν τις γερμανικές εκλογές, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ συμφώνησε με τη γερμανική κυβέρνηση, να μπει το απάνθρωπο όριο των 70 επανενώσεων το μήνα για τη Γερμανία. Ετσι, σήμερα υπάρχουν περίπου 2.500 από τους εγκλωβισμένους στην Ελλάδα πρόσφυγες που, παρά το ότι πληρούν τις προϋποθέσεις για να μεταφερθούν στη Γερμανία, πρέπει να παραμείνουν χωρισμένοι από τις οικογένειές τους, ακόμη και να χάσουν το δικαίωμα της επανένωσης, αφού η ευρωενωσιακή νομοθεσία ορίζει ότι η επανένωση πρέπει να γίνει μέσα σε έξι μήνες!

Αυτός είναι και ο λόγος που απελπισμένοι πρόσφυγες από διάφορους καταυλισμούς κάνουν απεργία πείνας στο Σύνταγμα. Η βουλευτής του ΚΚΕ Διαμάντω Μανωλάκου - όπως έχουν κάνει και οι ευρωβουλευτές του ΚΚΕ - έθεσε το πρόβλημα αυτό στην Επιτροπή της Βουλής κατά τη διάρκεια της συζήτησης για τα προβλήματα που προκαλούνται από τον διπλό εγκλωβισμό αυξημένου αριθμού προσφύγων στα νησιά, με τον κ. Μουζάλα να διαψεύδει... τη νομοθεσία της ΕΕ περί 6μηνης προθεσμίας, αλλά για την «ταμπακιέρα» δεν είπε τίποτε. Δηλαδή, πότε σκοπεύει η κυβέρνηση να επιτρέψει σε αυτούς τους ανθρώπους να πάνε στις οικογένειές τους; Πόσα χρόνια μπορεί μια μάνα πρόσφυγας να μεγαλώνει τα τρία παιδιά μόνη της, πόσα χρόνια ένα παιδί μπορεί να ζει μακριά από τον ένα γονιό του, όπως ο μικρός Αφγανός Αμίρ που δέχθηκε τη ρατσιστική επίθεση στη Δάφνη; Γιατί, η περίπτωση της οικογένειας του Αμίρ είναι ακριβώς τέτοια. Είναι μία από τις χιλιάδες οικογένειες που περιμένουν να επανενωθούν με τους συγγενείς τους.

Ενα ακόμα στοιχείο, ενδεικτικό του πόσο επικίνδυνη είναι η πολιτική της κυβέρνησης είναι το γεγονός ότι πριν από μερικές μέρες σε συνέντευξη Τύπου του αρμόδιου υπουργού, όχι μόνο δεν ανακοίνωσαν κανένα μέτρο προστασίας, ενόψει του χειμώνα, για τον αυξημένο αριθμό διπλοεγκλωβισμένων στα νησιά του Αιγαίου προσφύγων και μεταναστών, μεταξύ των οποίων και πολλών παιδιών, κάτω από άθλιες συνθήκες. Αλλά, εμμένοντας στην πιστή εφαρμογή της συμφωνίας Ευρωπαϊκής Ενωσης - Τουρκίας, η κυβέρνηση ανακοίνωσε, για μια ακόμη φορά, τη δημιουργία νέων χώρων «υποδοχής», ακόμη και πλωτών μέσων, καθώς και νέων «προαναχωρησιακών» κέντρων, δηλαδή κέντρων κράτησης.