ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σάββατο 5 Οχτώβρη 2019 - Κυριακή 6 Οχτώβρη 2019
Σελ. /40
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΣΥΡΙΖΑ
Κάλεσμα χειραγώγησης του λαού στους «νέους» στόχους του κεφαλαίου

INTIME NEWS

Το «στίγμα» της προσαρμογής του ΣΥΡΙΖΑ στις νέες συνθήκες που διαμορφώθηκαν μετά από τις εκλογές του Ιούλη έδωσαν η συζήτηση στη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ και το κείμενο της πολιτικής διακήρυξης που εγκρίθηκε σε αυτήν το προηγούμενο Σαββατοκύριακο. Το ζητούμενο για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι το πώς θα υπηρετήσει από τη θέση της αντιπολίτευσης τους στρατηγικούς στόχους του κεφαλαίου που υπηρέτησε και ως κυβέρνηση. Ταυτόχρονα, το πώς θα ανανεώσει τη δυνατότητά του να προβάλλει ως «εναλλακτική» διακυβέρνηση σε αυτήν της ΝΔ.

Με «σημαία» τους στόχους του κεφαλαίου...

Η διακήρυξη υπενθυμίζει στο κεφάλαιο ότι ο «νέος φορέας» του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι εδώ στα «δύσκολα», ξεκαθαρίζοντας ότι μιλάει εξ ονόματος μιας «αριστεράς» που δεν διστάζει να αναλάβει την «κυβερνητική ευθύνη», για τις ανάγκες πάντα του κεφαλαίου.

Εξάλλου, υπενθυμίζει και υπερασπίζεται τη δική του αντιλαϊκή «παρακαταθήκη» με το έργο και το πρόγραμμα που εφάρμοσε η κυβέρνησή του όλα τα προηγούμενα χρόνια, τσακίζοντας τα εργατικά δικαιώματα, υλοποιώντας το 62% των απαιτήσεων του ΣΕΒ και αφήνοντας τη σκυτάλη για τα υπόλοιπα στην κυβέρνηση της ΝΔ.

Υπενθυμίζει έτσι την ικανότητά του στην προώθηση βαθιών αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων για την ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας τις οποίες δυσκολεύτηκαν να υλοποιήσουν πλήρως οι προηγούμενες κυβερνήσεις, αλλά και στη διαχείριση - ενσωμάτωση της λαϊκής δυσαρέσκειας, στο ξελάσπωμα του συστήματος, ικανότητα την οποία απέδειξε ότι διαθέτει στα χρόνια της διακυβέρνησής του.

Με αυτόν τον τρόπο επιβεβαιώνεται για άλλη μια φορά ότι η βάση της «προγραμματικής αντιπολίτευσης» που ασκεί στη ΝΔ είναι η στρατηγική του κεφαλαίου, ο στόχος της καπιταλιστικής ανάπτυξης, που υπηρέτησε τα προηγούμενα τεσσεράμισι χρόνια από κυβερνητικές θέσεις, αλλά και της «γεωστρατηγικής αναβάθμισης» της αστικής τάξης, μέσα από την παραπέρα εμπλοκή στα ιμπεριαλιστικά σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στην περιοχή.

Για αυτόν το λόγο ο ΣΥΡΙΖΑ ομολογεί ότι η σημερινή κυβέρνηση «έρχεται στα λόγια του» και «τρώει από τα έτοιμα» σε μια σειρά θεμάτων: Από τη δημοσιονομική πολιτική και τους στόχους των πλεονασμάτων, που αφορούν τον «δημοσιονομικό χώρο» για τη στήριξη του κεφαλαίου, μέχρι την εξωτερική πολιτική και την εμπλοκή στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον «Στρατηγικό Διάλογο» με τις ΗΠΑ, όπως και την εφαρμογή της ΝΑΤΟικής Συμφωνίας των Πρεσπών.

Εξάλλου, δεν θέλει και κανένα ιδιαίτερο «διάβασμα πίσω από τις γραμμές» της διακήρυξης για να φανούν τα διαπιστευτήρια που δίνει ξανά ο ΣΥΡΙΖΑ στην αστική τάξη και στους βασικούς στρατηγικούς της στόχους, όπως για παράδειγμα:

-- Στο άνοιγμα νέων πεδίων κερδοφορίας για το κεφάλαιο, π.χ. με το λεγόμενο «πράσινο new deal», που αφορά τα «πράσινα» κέρδη συγκεκριμένων επιχειρηματικών ομίλων που πληρώνει πανάκριβα ο λαός, «με μια γενναία στροφή στα ζητήματα της Ενέργειας, των υποδομών, του ορυκτού πλούτου, της προστασίας των δασών και της διαχείρισης απορριμμάτων», όπως χαρακτηριστικά λέγεται στη διακήρυξη.

-- Στον «πρωταγωνιστικό ρόλο» της Ελλάδας στα ευρωατλαντικά σχέδια στα Βαλκάνια, με τη σθεναρή υπεράσπιση της ευρωατλαντικής κοπής Συμφωνίας των Πρεσπών και - όπως έδειξε και η επίσκεψη Τσίπρα στα Σκόπια τη βδομάδα που πέρασε - των επόμενων βημάτων της «ευρωατλαντικής ολοκλήρωσης» των Δυτ. Βαλκανίων, με «υπόδειγμα» την κατάπτυστη Συμφωνία με τη Β. Μακεδονία. Και βέβαια δεν περνάνε απαρατήρητα τα σχετικά «συγχαρητήρια» του Αλ. Τσίπρα στον «Μητσοτάκη Νέας Υόρκης», συμπληρώνοντας ότι «είπε αυτά που έπρεπε να πει, εάν ήθελε να τον λάβουν στα σοβαρά οι συνομιλητές του».

-- Στην υπεράσπιση των ιμπεριαλιστικών ενώσεων στις οποίες συμμετέχει η αστική τάξη της χώρας, με πρώτη - πρώτη βέβαια την ΕΕ. Στόχο θέτει την «υπεράσπιση της ΕΕ από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που έχουν οδηγήσει την Ευρώπη σε υπαρξιακή κρίση», εκφράζοντας την αγωνία για το ότι «η Ευρώπη φαίνεται (...) ανίκανη να ασκήσει μια ενιαία, αυτόνομη και εποικοδομητική εξωτερική πολιτική στη γειτονιά της», συσκοτίζοντας παράλληλα με αυτόν τον τρόπο και τον αντιδραστικό χαρακτήρα της ΕΕ ως διακρατικής ένωσης του κεφαλαίου, από χέρι εχθρικής στους λαούς, ανεξάρτητα από τους συσχετισμούς ανάμεσα στις αστικές πολιτικές δυνάμεις.

...και «φιλολαϊκή» προβιά

Ταυτόχρονα, ως η άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος, ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να ανανεώσει και την ικανότητα ενσωμάτωσης εργατικών - λαϊκών στρωμάτων στα προτάγματα αυτά του κεφαλαίου, προσαρμόζοντας το κάλπικο δίλημμα περί «προόδου και συντήρησης» στις νέες πλέον «απαιτήσεις» και συνθήκες.

Στο πλαίσιο αυτό, όπως αποτυπώνεται και στη διακήρυξη και στα δείγματα της «υπεύθυνης αντιπολίτευσης»:

-- Επιλέγει στοιχεία όπως η διαπλοκή, ο αυταρχισμός και ο τρόπος άσκησης της κυβερνητικής εξουσίας για να τεκμηριωθεί η δήθεν «δεξιά παλινόρθωση», για να σηκώσει «αντιδεξιές» και «αντιμνημονιακές» παντιέρες. Ενισχύει έτσι το κάλπικο δίπολο με τη ΝΔ και επιδιώκει να εγκλωβίσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια σε κατευθύνσεις και στόχους που θα ζητούν την υλοποίηση της ίδιας αντιλαϊκής στρατηγικής με άλλο... στιλ, αξιοποιώντας βέβαια και το γεγονός ότι η κυβέρνηση της ΝΔ - αποθρασυμένη και από τη λάσπη που έριξε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ στην έννοια της προόδου - έρχεται με «λυμένο το ζωνάρι» να περάσει μια σειρά από αντιδραστικές αλλαγές που οι ίδιοι δρομολόγησαν.

-- Εστιάζει σε ζητήματα που θεωρεί «προνομιακό πεδίο», π.χ. καταστολή, κοινωνικά δικαιώματα, Μεταναστευτικό κ.ο.κ., επιχειρώντας να κατευθύνει τη συζήτηση όσο το δυνατόν πιο μακριά από την ουσία. Λες και επί των ημερών του δεν αντιμετωπίστηκαν με καταστολή εργατικές - λαϊκές κινητοποιήσεις. Λες και δεν βγήκαν παράνομες απεργίες, λες και δεν ήρθαν διαδηλωτές αντιμέτωποι με την αγριότητα των ΜΑΤ. Λες και η κατάσταση με το Προσφυγικό δεν έχει να κάνει με την εφαρμογή της Συμφωνίας ΕΕ - Τουρκίας, την οποία ψήφισε και στήριξε η κυβέρνηση.

-- Επιστρατεύει τον «διαγωνισμό» διαχείρισης της ακραίας φτώχειας, λέγοντας: «Η καταπολέμηση των κοινωνικών ανισοτήτων σκιαγραφεί σήμερα τη βασική διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις». Προσπερνά έτσι το γεγονός πως τα μέτρα αυτά χωράνε με ευκολία στην πολιτική που ασκείται από την κυβέρνηση της ΝΔ, επιβεβαιώνοντας ότι δεν είναι το «αντίβαρο» αλλά το συμπλήρωμα της αντιλαϊκής πολιτικής.

-- Υποστηρίζει πως την κρίση την έφερε το «μοντέλο ανάπτυξης» που ακολουθούσε η ΝΔ, «της παρασιτικής και κρατικοδίαιτης επιχειρηματικότητας»,υπερασπιζόμενος έτσι την απάτη ενός φιλολαϊκού καπιταλισμού και παίρνοντας το μέρος των δήθεν «υγιών» επιχειρηματικών ομίλων. Κάτω δε από μια σειρά διακηρύξεων, ακόμα και περί... κατάργησης της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, επιχειρείται να μασκαρευτούν τα γνωστά σοσιαλδημοκρατικά παραμύθια που βρίσκει κανείς στη διακήρυξη, όπως π.χ. ότι στόχος είναι η «συνεχής μεταφορά πόρων από το κεφάλαιο στην εργασία» εντός του καπιταλιστικού συστήματος και ο «συνεχής δημοκρατικός μετασχηματισμός» του αστικού κράτους, με την εξουσία και την οικονομία στα χέρια του κεφαλαίου.

Εννοείται ότι από το «μενού» δεν λείπουν η προσπάθεια καπηλείας των πλούσιων αγωνιστικών παραδόσεων του λαού, στοχεύοντας στο θυμικό και στο συναίσθημα αγωνιστών με ρίζες στο ΕΑΜ - ΕΛΑΣ, και βέβαια η «ανησυχία» για το γεγονός ότι «σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες η Ακροδεξιά συμμετέχει στην κυβερνητική εξουσία», όταν ο ΣΥΡΙΖΑ για τέσσερα χρόνια συνεργάστηκε με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ, στήριζε μαζί με τον Σαλβίνι, τον Ορμπαν, την Μέρκελ και άλλους ακροδεξιούς κείμενα όπως η Διακήρυξη του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, που αποκαλούσε «σιδηρούν παραπέτασμα» τις χώρες που οικοδόμησαν το σοσιαλισμό στον 20ό αιώνα, κ.ο.κ.

Εκεί βέβαια που η «αριστερά» των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ (που έδωσε γη και νερό στους ΑμερικανοΝΑΤΟικούς, εγκαινίασε τον «Στρατηγικό Διάλογο» με τις ΗΠΑ και έγινε «κολλητάρι» του κράτους - δολοφόνου του Ισραήλ, αποσπώντας μέχρι και σήμερα τα σχετικά συγχαρητήρια των ιμπεριαλιστικών κέντρων) ξεπερνάει κάθε όριο πρόκλησης είναι στις αναφορές της διακήρυξης στη «διαβολικά καλή» κυβέρνηση Τραμπ στις ΗΠΑ και στο ότι «οι ΗΠΑ υποβοηθούν την αστάθεια στην περιοχή μας, στηρίζοντας με δογματική μονομέρεια την πολιτική της κυβέρνησης του Ισραήλ»...

«Νέα καθήκοντα» για τις ανάγκες της ενσωμάτωσης

Τον παραπάνω διττό στόχο θα έρθει να υπηρετήσει η «σύγχρονη προοδευτική παράταξη (...) Που μέσα από τον συνδυασμό της κυβερνητικής ευθύνης και της ζωντανής συμμετοχής της κοινωνίας των πολιτών θα μετασχηματίσει την Ελλάδα» με «μπούσουλα» πάντα τους στόχους του κεφαλαίου.

Αυτή είναι η «νέα κατάσταση», που κατά τη διακήρυξη «βάζει μπροστά σε όλους μας νέα καθήκοντα. Για να εναρμονιστούμε με τις ανάγκες της εποχής μας χρειαζόμαστε έναν πολιτικό φορέα ανοιχτό», που «θα συμμετέχει στους κοινωνικούς χώρους» και «θα γίνεται εργαστήρι πειραματισμού δομών, ιδεών, μεθόδων» για τη στράτευση του λαού στα «θέλω» της αστικής τάξης.

Μια διαδικασία δηλαδή που δίνει το περίγραμμα ενός κόμματος το οποίο θα προσιδιάζει στο Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ, προσαρμοσμένου στα ελληνικά δεδομένα και παίρνοντας υπόψη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί κόμμα με «αριστερή καταγωγή», με απευθείας σχέσεις με ομάδες της «κοινωνίας των πολιτών», όπως αναφέρει η διακήρυξη - δηλαδή ΜΚΟ, «ακτιβιστές», «οικολόγους» κ.ο.κ.

Κάπως έτσι προσβλέπει ο ΣΥΡΙΖΑ στην αντιστοίχιση της εκλογικής του βάσης με τις οργανώσεις του, αλλά και στην ανάπτυξη της ικανότητάς του να χειραγωγεί εργατικές - λαϊκές δυνάμεις με ερείσματα που θέλει να αποκτήσει στο συνδικαλιστικό κίνημα, στην Τοπική Διοίκηση, σε επιμελητήρια, σήμερα ως όχημα για να ξανακερδίσει το χρίσμα της αστικής τάξης και από κυβερνητικές θέσεις στο μέλλον, προκειμένου να «γειώνεται» η αντιλαϊκή πολιτική σε τμήματα του λαού.

Τους τρόπους με τους οποίους θα επιτευχθούν τα παραπάνω αφορούν επίσης οι διεργασίες και οι όποιες διαφωνίες στο εσωτερικό του, με τα περί «ανοίγματος» και «κινδύνων ΠΑΣΟΚοποίησης», και όχι βέβαια τον χαρακτήρα και τους στόχους της μετεξέλιξης αυτής, ως ο βασικός πλέον πόλος της σοσιαλδημοκρατίας.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ