Η φετινή 69η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, από 24 έως 30 Σεπτέμβρη, στη Νέα Υόρκη, είχε το γνωστό χαρακτήρα που έχουν συνήθως αυτές οι συναθροίσεις του Οργανισμού, όπου κυριαρχεί το «δίκιο» των ισχυρών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, ωστόσο φέτος λόγω των δύο μεγάλων μετώπων (Μέση Ανατολή σε συνδυασμό με τη Βόρεια Αφρική και την Ουκρανία) εξελίχθηκε σε πεδίο έντονης ενδοϊμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης αφού εκεί διακυβεύονται συμφέροντα αμερικανικών και ευρωπαϊκών μονοπωλίων, όπου αυτά έρχονται αντιμέτωπα με τα αντίστοιχα ρωσικά, κινεζικά και άλλων αναπτυσσόμενων καπιταλιστικών οικονομιών.

Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα, εστίασε στην επέμβαση στην Ουκρανία, όπου διακυβεύεται η θέση μονοπωλιακών ομίλων για το μεγαλύτερο έλεγχο πλουτοπαραγωγικών πηγών και σφαιρών επιρροής. Θυμήθηκε το «διεθνές δίκαιο», που οι ΗΠΑ και άλλοι ιμπεριαλιστές καταπατούν κατάφωρα, ενώ αξιοποίησε και το πολύ βολικό ανθρωπιστικό πρόσχημα των «τζιχαντιστών» στο Ιράκ και τη Συρία (δημιούργημα των ιμπεριαλιστών) για να εμφανιστεί ως ο υπερασπιστής της δημοκρατίας και της ελευθερίας.

Εχει ιδιαίτερη σημασία το γεγονός πως ο Ομπάμα ανέδειξε την όξυνση της αντιπαράθεσης με τη Ρωσία για να συσπειρώσει το συνασπισμό με χώρες - μέλη του ΝΑΤΟ και άλλους «πρόθυμους» εταίρους. Προειδοποίησε ότι «θα επιβληθεί το κόστος στη Ρωσία για την επίθεση στην Κριμαία» και την ...αλλαγή συνόρων.

Ακριβώς σ' αυτά τα έωλα επιχειρήματα περί ελευθερίας και δημοκρατίας απάντησε από την πλευρά της σημερινής καπιταλιστικής Ρωσίας ο υπουργός Εξωτερικών της, Σεργκέι Λαβρόφ, που κατηγόρησε την κυβέρνηση των ΗΠΑ ότι έχει κάνει τη στρατιωτική επέμβαση κανόνα όπως και το «δικαίωμά» της για τη μονομερή χρήση βίας, οπουδήποτε, για να διατηρήσει τα συμφέροντα των αμερικανικών μονοπωλίων. Φυσικά, αυτό κάνουν όλες οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και όχι μόνο οι ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένης και της Ρωσίας. Ανέφερε, επίσης, ότι με το ΝΑΤΟ έχει κλονιστεί σοβαρά η βιωσιμότητα του διεθνούς συστήματος ασφάλειας, από τη Γιουγκοσλαβία και το Ιράκ, τις επιθέσεις κατά της Λιβύης μέχρι και την αποτυχία των επιχειρήσεων στο Αφγανιστάν. Σημείωσε με έμφαση ότι το 2013 χάρη στις διπλωματικές προσπάθειες της Ρωσίας αποτράπηκε η επίθεση στη Συρία και ότι οι «έγχρωμες επαναστάσεις» για να αλλάξουν τα μη επιθυμητά καθεστώτα έφεραν το χάος και την αστάθεια. Μίλησε για στήριξη του πραξικοπήματος στην Ουκρανία, που έχει πέσει θύμα μιας τέτοιας αλαζονικής πολιτικής, και έκλεισε με την ανάγκη για την οικοδόμηση μιας νέας αρχιτεκτονικής για έναν πολυπολικό κόσμο, όπου υποτίθεται όλοι θα παίρνουν υπόψη τους τα συμφέροντα των άλλων. Δηλαδή, ένας αρμονικός κόσμος αλληλοκατανόησης. Φυσικά, τέτοιες αντιλήψεις, που εκφράστηκαν και από άλλους εκπροσώπους χωρών που είναι χαμηλότερα στην παγκόσμια ιμπεριαλιστική πυραμίδα, είναι τουλάχιστον ουτοπικές σε ένα καπιταλιστικό γίγνεσθαι που σπαράσσεται από τις αντιθέσεις ανάμεσα σε μονοπώλια. Ταυτόχρονα, εκφράζουν την πρόθεση αυτών των χωρών να αυξήσουν την παρέμβασή τους στον κόσμο.

Σε αυτό το πνεύμα ήταν και η ομιλία του υπουργού Εξωτερικών της Κίνας, Ουάνγκ Βι, που επέλεξε να εστιάσει σε περιοχές του πλανήτη που διακυβεύονται και απειλούνται τα συμφέροντα των κινεζικών μονοπωλίων, όπως στην Αφρική (Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, Νότιο Σουδάν), στο Αφγανιστάν, στο Ιράν, στην Κορεατική Χερσόνησο. Φυσικά, έκανε αναφορά και στις «συγκρούσεις», όπως είπε, στη Γάζα, στην Ουκρανία, σε Συρία και Ιράκ, στην «αντιμετώπιση της τρομοκρατίας», όπου διατύπωσε τις επιφυλάξεις της Κίνας για το πως δρα η «διεθνής κοινότητα».

Ο Γερμανός ΥΠΕΞ, Φρανκ Βάλτερ Σταϊνμάγιερ, αναφέρθηκε στις δήθεν προσπάθειες της Γερμανίας να αξιοποιηθούν οι εμπειρίες από τον Α' και Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ώστε να οικοδομηθεί ένας κόσμος χωρίς διαιρέσεις. Ξέχασε βέβαια το ρόλο της Γερμανίας στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και τις άλλες επεμβάσεις. Κατά τ' άλλα είπε ότι τον επόμενο μήνα θα γίνει στη χώρα του συνάντηση για τη «βοήθεια στο συριακό λαό», ενώ κατηγόρησε τη Ρωσία για την ενσωμάτωση της Κριμαίας και τη σύγκρουση στην Ουκρανία, που αφορά όλη την Ευρώπη. Ταυτόχρονα, σημείωσε με νόημα ότι όσο η Ρωσία και η Δύση παραμένουν σε σύγκρουση τόσο θα παραλύει ο ρόλος του ΟΗΕ, ενώ έριξε γέφυρες για την επίτευξη ενός συμβιβασμού, προφανώς σκεπτόμενος τη διασύνδεση των συμφερόντων των επιχειρηματικών ομίλων. Δεν παρέλειψε να αναφερθεί στις προσπάθειες της χώρας του για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, με προώθηση των «ανανεώσιμων πηγών Ενεργειας», έναν τομέα όπου δραστηριοποιούνται ισχυρά μονοπώλια της Γερμανίας.

Ο Βρετανός πρωθυπουργός, Ντέιβιντ Κάμερον, υπερασπίστηκε με την ομιλία του τη συνέχιση της εξαπόλυσης επεμβάσεων προσπαθώντας να δείξει πως οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις τάχα διδάχθηκαν από τα λάθη του παρελθόντος, αναφέροντας ως χαρακτηριστικό παράδειγμα την επίθεση στο Ιράκ πριν από 10 χρόνια. «Πρότεινε», έτσι, την «προσεκτική προετοιμασία και όχι τη βιαστική ένταξη σε συνασπισμούς χωρίς καθαρό σχέδιο». Αφιέρωσε μέρος της ομιλίας του στην ανάγκη «συλλογικής» καταπολέμησης της «ιδεολογίας του εξτρεμισμού σε επίπεδο ιδεών και όχι μόνο με τη στρατιωτική αναμέτρηση». Προέτρεψε παράλληλα για την ανατροπή της κυβέρνησης του Σύρου Προέδρου, Μπασάρ Ασαντ.

Η άμβλυνση των αντιθέσεων Βρετανίας - Ιράν και η βελτίωση στις διμερείς σχέσεις εξαιτίας συγκλινόντων, αυτή την περίοδο, γεωπολιτικών συμφερόντων έκαναν τον Κάμερον να επαινέσει την ιρανική ηγεσία λέγοντας ότι θα μπορούσε να βοηθήσει στη συντριβή του «Ισλαμικού Κράτους» σε Συρία και Ιράκ.

Ο Πρόεδρος της Γαλλίας, Φρανσουά Ολάντ, θύμισε μεταξύ άλλων την... «απογοήτευση» που είχε εκφράσει όταν πριν από μερικά χρόνια η Ουάσιγκτον «πάγωσε» την ανοιχτή παρέμβαση για την ανατροπή της κυβέρνησης Ασαντ στη Συρία. Διαμηνύοντας ότι ο ΟΗΕ πρέπει να δυναμώσει τις ανοιχτές ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, είτε ως βασικός οργανωτής είτε ως χειροκροτητής, τόνισε ότι «αν θέλουμε να κάνουμε τον κόσμο ασφαλέστερο, από μας εξαρτάται να αναλάβουμε τις ευθύνες μας».

Στο πλαίσιο και των συμμαχιών που ιεραρχούνται, τόνισε πως η Γαλλία στηρίζει το αίτημα για «επέκταση», που έχουν θέσει Γερμανία, Ιαπωνία, Ινδία και Βραζιλία (σ.σ. για ενίσχυση της συμμετοχής τους στα όργανα του ΟΗΕ), ενώ αποτυπώνοντας και τις προτεραιότητες που θέτει η γαλλική αστική τάξη στους γεωπολιτικούς και οικονομικούς της σχεδιασμούς προσδιόρισε ως εξής τα επείγοντα «μέτωπα» που έχει μπροστά του ο Οργανισμός: Τη Συρία (το συριακό καθεστώς «δεν έχει μέλλον ανάμεσά μας», υπογράμμισε), το Ιράν («είμαστε έτοιμοι για νέες κυρώσεις», ξεκαθάρισε), την ισραηλινο-παλαιστινιακή σύγκρουση (ζήτησε «να αποκατασταθεί το πεδίο των διαπραγματεύσεων») και την υποσαχάρια ζώνη «Σαχέλ» (όπου η Γαλλία ήδη διατηρεί μια σειρά από στρατιωτικές αποστολές).

Ο Ινδός πρωθυπουργός, Ναρέντρα Μόντι, «διαφήμισε» τις μεταρρυθμίσεις που προωθεί η κυβέρνησή του για να προσελκύσει νέους επενδυτές. Επιδοκιμάζοντας το «έργο» που επιτέλεσε ο ΟΗΕ προωθώντας μια σειρά ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις, ο Μόντι εντελώς προκλητικά σημείωσε ότι «καταφέραμε πολλά στις προηγούμενες έξι δεκαετίες όσον αφορά την αποστολή μας να τερματίζουμε πολέμους, να εμποδίζουμε συγκρούσεις, να διατηρούμε την ειρήνη (...) 69 ειρηνευτικές αποστολές του ΟΗΕ από το 1948 έκαναν το κυανό κράνος χρώμα της ειρήνης».

Στο φόντο της όξυνσης των σύγχρονων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, «γκρίνιαξε» ότι δήθεν «δεν έχουμε ενωθεί περισσότερο ως έθνη» και ότι, «σήμερα, δρούμε ακόμα σε διάφορες ομάδες των G - διαφόρων αριθμών» (σ.σ. και η Ινδία συμμετέχει στους G20). Στο πλαίσιο και της ανισόμετρης καπιταλιστικής ανάπτυξης, ο Μόντι μετέφερε τον προβληματισμό της ινδικής πλουτοκρατίας, που διεκδικεί ενίσχυση της δύναμης και συμμετοχής της σε κάθε μικρό και μεγάλο παζάρι.

Ο Ιρανός Πρόεδρος, Χασάν Ροχανί, θύμισε σε αρκετά σημεία της ομιλίας του θέσεις που διατυπώνει τον τελευταίο καιρό ο Αμερικανός ομόλογός του, Μπαράκ Ομπάμα, αναδεικνύοντας με αυτόν τον τρόπο τη σύγκλιση κάποιων ιρανο-αμερικανικών συμφερόντων. Μεταξύ άλλων φαίνεται πως είναι η εξεύρεση λύσης κατά τις τρέχουσες διαπραγματεύσεις με τα πέντε μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και τη Γερμανία πάνω στο ιρανικό «ειρηνικό πυρηνικό πρόγραμμα». Αφετέρου σύγκλιση ΗΠΑ - Ιράν φαίνεται να υπάρχει και στο ζήτημα της καταπολέμησης των «τζιχαντιστών» του «Ισλαμικού Κράτους» σε Ιράκ και Συρία, τους οποίους κατηγόρησε ότι προσπαθούν, όπως είπε, να προωθήσουν τη δική τους ατζέντα διαστρεβλώνοντας και δυσφημώντας το ισλάμ.

Δεν παρέλειψε να επισημάνει τη χρησιμοποίηση των «τζιχαντιστών» από ξένες δυνάμεις προκειμένου να εξαπολύσουν, όπως τόνισε, επεμβάσεις στο γόνιμο έδαφος που δημιουργούν οι μισθοφόροι του «Ισλαμικού Κράτους», ενώ ανέφερε ως «ρίζες της τρομοκρατίας» τη φτώχεια, την ανεργία, την ταπείνωση, τις διακρίσεις, την αδικία αλλά και τις αποικιοκρατίες και το ρατσισμό του παρελθόντος.

Ο Παλαιστίνιος Πρόεδρος, Μαχμούτ Αμπάς, χρησιμοποίησε σκληρή γλώσσα επικεντρώνοντας την ομιλία του στην τελευταία άκαρπη εννιάμηνη διαπραγματευτική ισραηλινο-παλαιστινιακή διαδικασία με τη μεσολάβηση των ΗΠΑ και στην εγκληματική επίθεση του Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας το περασμένο καλοκαίρι. Κατήγγειλε το Ισραήλ ότι το μέλλον που επιδιώκει για τους Παλαιστίνιους δεν είναι παρά ένα νέο απαρτχάιντ, με κατακερματισμένα παλαιστινιακά εδάφη, δίχως ενιαία σύνορα, εναέριο χώρο, δίχως κυριαρχικά δικαιώματα σε φυσικούς πόρους, νερό, «υποτελείς σε ρατσιστές εποίκους και υπό στρατιωτική κατοχή».

Ανακοίνωσε την πρωτοβουλία για σχέδιο απόφασης στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, σε συνεργασία με ομάδα αραβικών χωρών, με στόχο τον τερματισμό της ισραηλινής κατοχής και τη δημιουργία ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους στα σύνορα του 1967 με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ.

Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός, Μπέντζαμιν Νετανιάχου, σε μία ομιλία - αληθινό παραλήρημα διαστρέβλωσης της πραγματικότητας, επιδίωξε να δικαιολογήσει την τελευταία ισραηλινή επίθεση στη Λωρίδα της Γάζας. Εξίσωσε έτσι τους «τζιχαντιστές» του ΙΚ με τους μαχητές της «Χαμάς», της «Χεζμπολάχ» και το Ιράν βάζοντάς τους όλους στο τσουβάλι του «ένοπλου ισλάμ», που επιδιώκει «να κυριαρχήσει στον κόσμο». Με περισσό θράσος και αποσιωπώντας το εδώ και δεκαετίες εξελισσόμενο ισραηλινό πυρηνικό πρόγραμμα, ο Νετανιάχου ζήτησε από τους άλλους ηγέτες να ασκήσουν πιέσεις για «πλήρη διάλυση του ιρανικού πυρηνικού προγράμματος». Ενώ προσπάθησε να πλασάρει τη χώρα του ως ισχυρό «παράγοντα ασφάλειας».

Ο Αιγύπτιος Πρόεδρος, Αμπντέλ Φατάχ Σίσι, διαλάλησε τις θέσεις του κατά των «τζιχαντιστών» και της προηγούμενης κυβέρνησης του ισλαμιστή Προέδρου Μοχάμεντ Μούρσι, που ανέτρεψε ο αιγυπτιακός στρατός. Εθεσε ως προτεραιότητά του την επίλυση του παλαιστινιακού ζητήματος, ενώ διαφήμισε το οικονομικό του πρόγραμμα με στόχο την προσέλκυση ξένων επενδύσεων στη βάση της «οικονομίας της ελεύθερης αγοράς» έως το 2030.

Εμμεσα επέκρινε την Τουρκία, που υποστήριζε ανοιχτά το λεγόμενο «πολιτικό ισλάμ» και ήταν κοντά στην κυβέρνηση του ανατραπέντος Αιγύπτιου Προέδρου Μούρσι.

Από την πλευρά του ο Τούρκος Πρόεδρος, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, επέκρινε την άνοδο του Σίσι στην εξουσία και την αδράνεια της «διεθνούς κοινότητας» μετά την ανατροπή του ισλαμιστή Αιγύπτιου Προέδρου Μοχάμεντ Μούρσι (τον Ιούλη του 2013).

Προσπάθησε, τέλος, να εκφράσει χώρες που διεκδικούν αλλαγές στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ απαιτώντας κατάργηση του «απαράδεκτου», όπως είπε, βέτο που απολαμβάνουν αποκλειστικώς οι πέντε χώρες - μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας, λέγοντας χαρακτηριστικά ότι «ο κόσμος είναι περισσότερος από πέντε».