Η μαζική λαϊκή συμμετοχή στις κινητοποιήσεις δεν εξασφάλισε από μόνη της φιλολαϊκές εξελίξεις

Η μαζική λαϊκή συμμετοχή στις κινητοποιήσεις στην Αίγυπτο δεν εξασφάλισε από μόνη της φιλολαϊκές εξελίξεις. Παρότι αυτή έγινε στο έδαφος σοβαρών λαϊκών προβλημάτων, όπως οι δραματικές αυξήσεις τιμών σε ψωμί και καύσιμα, την τεράστια ανεργία, ο λαός ακολούθησε αστικές πολιτικές δυνάμεις και εγκλωβίστηκε στην εναλλαγή αστικής κυβέρνησης και μοιραία προετοιμάστηκε το έδαφος για την επόμενη επιλογή διαχειριστή των συμφερόντων της αστικής τάξης. Φανερώθηκε για μια ακόμα φορά ότι η λεγόμενη «Αραβική Ανοιξη» και τα συνθήματά της οδήγησαν το λαό να μακελεύεται μέσα στα αστικά πολιτικά στρατόπεδα που δεν έχουν σχέση με τα δικά του συμφέροντα. Γι' αυτό λοιπόν οδηγείται μέσω πραξικοπημάτων από τη Σκύλλα - Μουμπάρακ στη Χάρυβδη - Μούρσι και τώρα στο στρατό που, προκειμένου να κρύψει το χαρακτήρα του ως τον πιο σκληρό κατασταλτικό μηχανισμό της αστικής τάξης, επικαλείται μνήμες της διακυβέρνησης Νάσερ που ανέτρεψε τη βασιλεία το 1952.

Με δεδομένη την άσχημη κατάσταση του κομμουνιστικού κι εργατικού κινήματος το ταξικό κριτήριο επικαλύφθηκε από το θρησκευτικό αίσθημα και τον εθνικισμό. Κάτω από το μανδύα της θρησκείας ή του εθνικισμού σοσιαλδημοκρατικές και φιλελεύθερες δυνάμεις επιχειρούν να αποκρύψουν τον αντιλαϊκό χαρακτήρα τους που υπηρετεί την αστική τάξη. Η πρόσκαιρη σύμπλευσή τους μέσα σε πολύμορφα συμμαχικά σχήματα είναι εύθραυστη, η όλη πορεία τους θα είναι και σε συνάρτηση με τα διεθνή στηρίγματά τους, ισχυρές καπιταλιστικές δυνάμεις όπως οι ΗΠΑ, η Ρωσία, η Κίνα, η ΕΕ και τον μεταξύ τους ανταγωνισμό.

Από τα ίδια τα γεγονότα σήμερα αποτελεί επιτακτική αναγκαιότητα η αυτοτελής, ταξική δράση της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων της Αιγύπτου ενάντια στην αστική τάξη και τα πολιτικά κόμματα που υπηρετούν τα συμφέροντά της.

Οι εξελίξεις στην Αίγυπτο φανερώνουν την επιδίωξη των καπιταλιστών να επιταχυνθεί ο βηματισμός κερδοφορίας των μονοπωλίων μιας χώρας - κλειδί, μιας χώρας - πέρασμα για τα ενεργειακά σχέδια των επιχειρηματικών ομίλων. Η Αίγυπτος σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης προσφέρεται ως... μαγαζί γωνία, με πλούσιες πλουτοπαραγωγικές πηγές, γεωστρατηγικής σημασίας θέση με εφόδιο τη διώρυγα του Σουέζ και μια «αγορά» 82 εκατομμυρίων με αλματώδη αύξηση τα τελευταία χρόνια. Σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης η Αίγυπτος συνιστά «κενό χώρο» για να πάρει ανάσες το κεφάλαιο, να επιταχύνει την ανάπτυξη των κερδών του.

Τα γεγονότα αναδείχνουν επίσης ότι οι εξελίξεις στην Αίγυπτο λειτουργούν ως στοιχείο που τροφοδοτεί αντιθέσεις στην περιοχή. Εμπλέκουν επίσης την κατάσταση στο Παλαιστινιακό στο οποίο επιδεικνύεται ιδιαίτερη επιμονή των ΗΠΑ. Μετά από πολύμηνες διαβουλεύσεις μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστινίων διεξάγονται και πάλι προκαταρκτικές συνομιλίες, ασκούνται πιέσεις στην παλαιστινιακή αρχή, αναζητούνται συμβιβασμοί που δεν εγγυούνται ουσιαστική λύση του προβλήματος. Από τα γεγονότα φαίνεται επίσης ότι επιχειρείται στοχοποίηση της «Χαμάς» αλλά και της «Χεζμπολάχ» με το αιτιολογικό της συμμετοχής σε «συνωμοσίες υποστήριξης του καθεστώτος Μούρσι» τις μέρες των γεγονότων στην Αίγυπτο. Οι επικρίσεις στη «Χαμάς» λειτουργούν ενισχυτικά για τη «Φατάχ» προβάλλοντάς την ως τον επίσημο συνομιλητή με το Ισραήλ, και... αδειάζοντας τη «Χαμάς». Εδώ πρέπει να συνυπολογιστεί και η απόφαση της ΕΕ την περασμένη βδομάδα να θέσει στη λίστα των απαγορευμένων οργανώσεων το στρατιωτικό σκέλος της «Χεζμπολάχ», κάτι που προκαλεί νέες αναταράξεις στην ήδη εύθραυστη κατάσταση στο Λίβανο.

Ανάλογη κινητικότητα και πιέσεις για «επίλυση»προωθούνται αυτήν την περίοδο και στο Κυπριακό. Η αλλαγή φρουράς στο ψευδοκράτος με την επικράτηση του πιο πρόθυμου για συνομιλίες Ρεπουμπλικάνικου Κόμματος σε βάρος του Κόμματος Εθνικής Ενότητας, σε συνδυασμό με τη δρομολόγηση από την κυπριακή κυβέρνηση του Δημοκρατικού Συναγερμού (ΔΗΣΥ) της ένταξης στον προθάλαμο του ΝΑΤΟ, το λεγόμενο «Συνεταιρισμό για την Ειρήνη» επιταχύνουν εξελίξεις που επαναφέρουν προϋποθέσεις για ένα νέο επώδυνο διχοτομικό σχέδιο, συνέχεια του Σχεδίου Αναν και παλιότερων ιμπεριαλιστικών σχεδίων.

Η κατάσταση επιδεινώνεται με τις εξελίξεις στη Συρία όπου μετά από την αντοχή της κυβέρνησης Ασαντ οι ΗΠΑ, η ΕΕ και το ΝΑΤΟ, αναπροσαρμόζουν την τακτική τους αναζητώντας διέξοδο για να επιτύχουν τα σχέδιά τους. Γίνονται έτσι πιο έντονες οι τάσεις για αλλαγή συνόρων ανάμεσα στα κράτη της περιοχής με όχημα το Κουρδικό που αποτελεί πολύχρονο γόρδιο δεσμό ανάμεσα σε Τουρκία, Ιράκ, Ιράν και Συρία που έχουν πληθυσμούς εκατομμυρίων Κούρδων στα εδάφη τους.

Οι γενικότερες αναδιατάξεις στην περιοχή συνδέονται με το ιμπεριαλιστικό σχέδιο για τη «Νέα Μέση Ανατολή» που προσαρμόζεται ανάλογα με τις εξελίξεις και βρίσκεται σε αλληλεξάρτηση με τις προωθούμενες αλλαγές που γίνονται στη Βόρεια Αφρική και στη Μέση Ανατολή για την αναδιοργάνωση του αστικού πολιτικού συστήματος.

Ολο το παραπάνω εύθραυστο σκηνικό διαμορφώνει πλαίσιο που επιδρά στους ανταγωνισμούς για την ΑΟΖ στην ευρύτερη περιοχή κι αυτό αφορά και την Ελλάδα. Η επίσκεψη Λέτα στην Αθήνα, η προτεραιότητα που τέθηκε για συνεργασία με την Ελλάδα στο ενεργειακό, τα σχέδια και πέραν του ΤΑΡ για μεταφορά ενέργειας από την Κύπρο και τα οικόπεδα φυσικού αερίου που έχει καπαρώσει η Ιταλική ΕΝΙ προκειμένου να μεταφέρει μέσω Ελλάδας ενέργεια στην Ιταλία κι από κει σε όλη την Ευρώπη έχει προκαλεί εκνευρισμό στην Τουρκία η οποία εντείνει τις προκλήσεις της όπως έκανε αυτήν τη βδομάδα με την πρόσφατη παρενόχληση από τουρκικό πολεμικό πλοίο ιταλικού σκάφους εντός της κυπριακής ΑΟΖ και τις παραβιάσεις του εναέριου χώρου της Ελλάδας στο νησί Φούρνοι.

Η χώρα μας «βλέπει» αμφιθεατρικά όλο το θέατρο των αντιπαραθέσεων και πιθανών εστιών πολέμων σε μια περιοχή κυριολεκτικά πυριτιδαποθήκη και η κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ φέρεται πρόθυμη για τα συμφέροντα των κερδών των ελληνικών επιχειρηματικών ομίλων να εμπλακεί στη φωτιά.

Το επερχόμενο ταξίδι Σαμαρά στις ΗΠΑ για συνάντηση με τον Ομπάμα με στόχο οικονομικές και πολιτικές συμφωνίες προς όφελος της πλουτοκρατίας που θα συμβάλλουν στην προώθηση των αμερικανοΝΑΤΟικών συμφερόντων στην περιοχή είναι προανάκρουσμα σοβαρών ανησυχητικών εξελίξεων για τον ελληνικό λαό και τους λαούς της περιοχής.

Δεν είναι όμως μόνο η δικομματική κυβέρνηση. Μια προσεκτική ματιά στις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ δείχνει π.χ. ότι η εξύμνηση της Αραβικής Ανοιξης και η απόσπασή της από την ταξική βάση των εξελίξεων οδηγεί σε αδιέξοδες αναλύσεις εγκλωβισμού λαϊκών δυνάμεων στους ανταγωνισμούς τμημάτων της αστικής τάξης. Ομως εξίσου σοβαρό είναι ότι με τις παραινέσεις του για πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική κινείται στη λογική των παζαριών και της εμπλοκής στα ιμπεριαλιστικά σχέδια κι ανταγωνισμούς. Σε καθεστώς εξουσίας των μονοπωλίων και καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής μιλά για τη μετατροπή της Ελλάδας «σε σημαντική χώρα - κόμβο διακομιδής φυσικού αερίου και πετρελαίου, με σημαντικό και αναβαθμισμένο γεωπολιτικό ρόλο». Συμπλέει δηλαδή με τις επιδιώξεις των επιχειρηματικών ομίλων, ντόπιων και διεθνών, στην ευρύτερη περιοχή και προσπαθεί στο έδαφος αυτό, διατηρώντας δηλαδή την πηγή δημιουργίας και όξυνσης των προβλημάτων, να καλλιεργήσει την αυταπάτη ότι μπορεί να προέλθουν φιλολαϊκές λύσεις με... αριστερή κυβερνητική αστική διαχείριση. Αυτή ακριβώς η γραμμή αντιστοιχεί στην αναζήτηση συμμάχων στις ΗΠΑ και στον Ομπάμα την πολιτική του οποίου πρόσφατα ύμνησε. Αυτή τη γραμμή υπηρετεί, παρά τους ελιγμούς, η μετάθεση της εξόδου από το ΝΑΤΟ στη.... δευτέρα Παρουσία.

Η σύγκρουση με τα συμφέροντα των μονοπωλιακών ομίλων, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, που αποτελούν βασικά στηρίγματα της κυρίαρχης εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής, αλλά και η εναντίωση σε κάθε ισχυρή ιμπεριαλιστική δύναμη που νοιάζεται για τα μονοπωλιακά συμφέροντα που εκπροσωπεί, π.χ. η Ρωσία, είναι κριτήριο για τη στάση των πολιτικών δυνάμεων. Με αυτό το κριτήριο μπορούν να αποκαλυφθούν οι εθνικιστικές κορόνες π.χ. του κόμματος των Ανεξαρτήτων Ελλήνων ή ακόμα και οι άναρθρες κραυγές του φασιστικού εκτρώματος της Χρυσής Αυγής.

Το ΚΚΕ χαιρέτισε τις λαϊκές κινητοποιήσεις αλλά τοποθετήθηκε με ευθύνη για το χαρακτήρα της λεγόμενης «Αραβικής Ανοιξης», έθεσε ως βασικό στοιχείο το ταξικό κριτήριο που διαφυλάσσει τους λαούς από τον εγκλωβισμό στον ανταγωνισμό τμημάτων της αστικής τάξης, αστικών σχημάτων η ιμπεριαλιστικών κέντρων.

Επίσης, σε ανακοίνωσή του το ΠΓ της ΚΕ στις 22/9/2011 τόνιζε ότι: «Οι εξελίξεις στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο είναι εκρηκτικές και διαμορφώνουν μια πολύ επικίνδυνη κατάσταση, με τεράστιες συνέπειες στη ζωή των εργαζομένων (...), η όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων (...) σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης εντείνονται, για τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών και των ενεργειακών δρόμων, και μπορεί να οδηγήσουν σε γενικευμένες πολεμικές αναμετρήσεις».

Το ΚΚΕ έχει τεκμηριωμένα καταγγείλει την ιδιαίτερα επικίνδυνη εμπλοκή της Ελλάδας με τον καίριο ρόλο που παίζει η βάση της Σούδας, αλλά και το στρατιωτικό αεροδρόμιο της Καλαμάτας, ορμητήριο των ΗΠΑ στους βομβαρδισμούς ενάντια στη Λιβύη. Η επίσημη αναγνώριση και τα συγχαρητήρια από την κυβέρνηση των ΗΠΑ στην κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ κατά την επίσκεψη του υπουργού Αμυνας Δ. Αβραμόπουλου στις ΗΠΑ «βγάζουν μάτι» και αποκαλύπτουν την ενεργότερη εμπλοκή της χώρας μας στα ιμπεριαλιστικά σχέδια των ΗΠΑ και ΝΑΤΟ στην ευρύτερη περιοχή της ΝΑ Μεσογείου. Αποτελεί αλήθεια επιβεβαιωμένη με την ίδια τη λαϊκή πείρα: Μέσα στο πλαίσιο της ΕΕ και του ΝΑΤΟ και των δεσμεύσεών τους, μόνο βάσανα και κινδύνους θα αντιμετωπίζει ο ελληνικός λαός.

Η εργατική τάξη τα φτωχά λαϊκά στρώματα πρέπει να επαγρυπνούν δυναμώνοντας την πάλη τους ενάντια σε κάθε ιμπεριαλιστική επέμβαση, για την αποδέσμευση από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ με εξουσία που θα είναι στα χέρια και θα εκφράζει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων ώστε με τη δύναμη των κοινωνικοποιημένων μέσων παραγωγής, με τις πηγές του πλούτου στα χέρια του λαού να χαράξει εσωτερική και εξωτερική πολιτική που θα υπηρετεί τις λαϊκές ανάγκες, έχοντας συμβολή στη συναδέλφωση και στην κοινή πάλη των λαών της περιοχής