Ολ' αυτά, βέβαια, δε μας ξαφνιάζουν. Κάθε άλλο. Απλώς, τα σημειώνουμε, για να τα φέρουμε σε αντιπαράθεση με την υποτιθέμενη μάχη, που δίνουν οι υποστηριζόμενοι από τα κόμματα του δικομματισμού σε όλη την Ελλάδα, σε νομαρχίες και δήμους. Αφού, συμφωνούν σε όλα, τότε γιατί τσακώνονται; Προφανώς, για το ποιος θα κάθεται στην καρέκλα του νομάρχη ή του δημάρχου και θα έχει το «προνόμιο» της εφαρμογής της ίδιας ακριβώς αντιλαϊκής πολιτικής. Απόλυτα λογικό. Για τον ίδιο ακριβώς λόγο δεν «τσακώνονται» και ο Κ. Καραμανλής με τον Γ. Παπανδρέου;
Σίγουρα, έχετε ακούσει το παραμύθι ότι ο ανταγωνισμός ρίχνει τις τιμές και, επομένως, ευνοεί τους καταναλωτές. Και μπορεί η πραγματικότητα να μην το επιβεβαιώνει, αλλά οι κυβερνώντες και οι κάθε λογής οπαδοί των «νόμων της αγοράς» επιμένουν να το επαναλαμβάνουν.
Αναγνώστης μας, λοιπόν, από τον Ωρωπό, μας μετέφερε μια ακόμη περίπτωση «υγιούς ανταγωνισμού». Είναι αποσπασματική και επιμέρους - σημειώνει - αλλά χαρακτηριστική. Στον Ωρωπό, μας γράφει, λειτουργούσε τα τελευταία χρόνια ένα «τραμπολίνο», με τιμές 0,50 - 1,50 ευρώ, για τη χρήση των παιδικών αυτοκινήτων, τρένων, κι άλλων παιδικών παιχνιδιών. Φέτος άρχισε να λειτουργεί, σε απόσταση μόλις 50 μέτρων από το παραπάνω «τραμπολίνο», ένα δεύτερο, με τιμές από 1 έως 2 ευρώ! Αποτέλεσμα; Μέσα σε μια βδομάδα, το παλιό «τραμπολίνο» - για να λειτουργήσει ο υγιής ανταγωνισμός... - ανέβασε κι αυτό τις τιμές στο ίδιο επίπεδο!
Ο,τι και να προσθέσουμε, κ. Σιούφα, νομίζουμε ότι είναι περιττό.
Κατανοούμε τη μεγάλη ευαισθησία της Ισραηλινής Κοινότητας Θεσσαλονίκης, σχετικά με το μνημείο του Ολοκαυτώματος, που υπάρχει στην πόλη από το 1997 και είναι αφιερωμένο στη μνήμη των 50.000 Εβραίων της Θεσσαλονίκης που εξοντώθηκαν από τους Ναζί. Και είμαστε σε θέση να το κάνουμε, γιατί - εκτός των άλλων - ήταν πολλές χιλιάδες και οι κομμουνιστές που εξοντώθηκαν από τους φασίστες. Δε συμφωνούμε, όμως, ότι η απλή τοποθέτηση κοντά στο μνημείο εικόνων φρίκης του πολέμου στο Λίβανο από κάποιους διαδηλωτές, της προχτεσινής πορείας του ΠΑΜΕ και της ΕΔΥΕΘ, συνιστά «προσπάθεια βεβήλωσης του μνημείου» και «προσβολή στη μνήμη των αθώων αυτών θυμάτων», όπως λέει ανακοίνωση της Ισραηλινής Κοινότητας. Κι όχι μόνον επειδή καμιά τέτοια πρόθεση και στόχο δεν είχε η συγκεκριμένη ενέργεια. Το αντίθετο, ήθελε να προκαλέσει τους εύλογους στον καθένα συνειρμούς, για τα τότε και τώρα φρικτά γεγονότα.
Αλλα πράγματα προσβάλλουν βάναυσα τη μνήμη όλων όσοι εξοντώθηκαν από τους Ναζί. Μια ελάχιστη ματιά σε όλα όσα γίνονται τις μέρες αυτές στο Λίβανο και τα Παλαιστινιακά εδάφη είναι αρκετή για κάθε λογικό εργαζόμενο, ανεξάρτητα από εθνική καταγωγή, θρησκευτική πίστη, πολιτική και ιδεολογική τοποθέτηση.
Το κράτος και η εκάστοτε κυβέρνηση φροντίζουν κατά καιρούς να χαρατσώνουν το λαό, άλλοτε με τις αυξήσεις στους έμμεσους φόρους και τα διάφορα τέλη (δημοτικά και όχι μόνο), άλλοτε με τις αυξήσεις στα τιμολόγια των ελεγχόμενων από το Δημόσιο επιχειρήσεων και άλλοτε με το σφαγιασμό των δαπανών κοινωνικού χαρακτήρα. Με τη συγκεκριμένη πολιτική τους, οι κυβερνώντες - γαλάζιοι ή πράσινοι - απλά επιβεβαιώνουν ότι το κράτος, λειτουργώντας ως συλλογικός καπιταλιστής, φροντίζει πάντα για την καλύτερη προάσπιση των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου.
Δεν είναι, όμως, μόνο το κράτος - συλλογικός καπιταλιστής, που φροντίζει για την προάσπιση των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου. Και οι ίδιοι οι κεφαλαιοκράτες αξιοποιούν στο έπακρο την «ελεύθερη αγορά» και την ασυδοσία, που τους προσφέρει η υφιστάμενη νομοθεσία, προκειμένου να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη και υπερκέρδη τους.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η απόφαση των «αφεντικών» της πολυεθνικής, που εκδίδει την πιστωτική κάρτα Citibank - Visa, να αυξήσουν κατά 42% το χαράτσι που εισπράττει από τους πελάτες με τη μορφή «έξοδα ανάληψης μετρητών». Με πρόσχημα την «αύξηση των διαχειριστικών της εξόδων», η Citibank - Visa ενημέρωσε τους πελάτες στην Ελλάδα ότι αυξάνει την προμήθεια που εισπράττει ως «έξοδα ανάληψης μετρητών», από 3,52 σε 5 ευρώ.
Κατά τα άλλα, η κυβέρνηση φροντίζει - στα λόγια - για την καταπολέμηση της αισχροκέρδειας...
Εν ολίγοις, σύμφωνα με την κυβέρνηση (αλλά και διάφορους άλλους... ασφαλιστικολογούντες) υπάρχει μια τεράστια συμπαιγνία των παλιότερων, προκειμένου να «φάνε» τα ασφαλιστικά δικαιώματα των νεότερων.
Να υποθέσουμε (με βάση αυτό το σκεπτικό) ότι οι νυν συνταξιούχοι του ΙΚΑ ήταν αυτοί που αποφάσισαν να περικόψουν τα ασφαλιστικά δικαιώματα των σημερινών εργαζομένων, για παράδειγμα των νεοπροσλαμβανόμενων στον ΟΤΕ;
`Η μήπως συνταξιούχοι του ΙΚΑ ήταν αυτοί που έφτιαξαν τον νόμο Σιούφα του 1992 και τους μετέπειτα νόμους του ΠΑΣΟΚ που συμπλήρωσαν το «παζλ» του τσεκουρώματος της κοινωνικής ασφάλισης;
Τέλος πάντων, σ' αυτή τη χώρα, όλοι γνωρίζουν - ή σχεδόν όλοι, για να είμαστε απόλυτοι - ότι οι αδικίες δε γίνονται ανάμεσα στις γενιές, αλλά ανάμεσα στις τάξεις. Δεν «τρώει» ο εργαζόμενος πατέρας το μεροκάματο ή τη σύνταξη του γιου του, αλλά και οι δυο καταληστεύονται από τους κεφαλαιοκράτες.
Ειδικά, μάλιστα, στο θέμα των ασφαλιστικών Ταμείων υπάρχει μεγάλη ιστορία. Από τη δεκαετία του 1950 ακόμη, όταν οι τότε κυβερνώντες έβαζαν τα αποθεματικά των Ταμείων με επιτόκιο μηδέν (0) στην Τράπεζα της Ελλάδας για να «γλεντοκοπάνε» αντάμα οι τραπεζίτες και οι βιομήχανοι...
ΓΕΝΙΚΩΣ ΠΑΝΤΩΣ διακρίνουμε μια σαφέστατη εμμονή στην ...αύξηση των ορίων ηλικίας που δεν περιορίζεται δυστυχώς στους ήδη εργαζόμενους και στο πότε θα βγουν στη σύνταξη. Επεκτείνεται και στα πλοία της ελληνικής ακτοπλοΐας.
Με βάση το τελευταίο Προεδρικό Διάταγμα της κυβέρνησης, ο μόνος τρόπος για να βγει ένα πλοίο σε ...«σύνταξη», είναι να αποφασίσει ο εφοπλιστής που το έχει πως δεν το χρειάζεται άλλο για να κερδοφορεί.Κι επειδή οι εφοπλιστές - ιδίως οι ακτοπλόοι - ποτέ δεν παίρνουν τέτοιες αποφάσεις, η παράταση είναι επ' ...αόριστον. Το ότι ήδη στις θάλασσες ταξιδεύουν επικίνδυνα πλοία και στο μέλλον θα είναι πολύ περισσότερα, δεν ανησυχεί κανέναν από εκείνους που έχυναν κροκοδείλια δάκρυα όταν ναυάγησε το «Σαμίνα».