Αυτό προβλέπεται σε νομοσχέδιο - «σκούπα», που κατατέθηκε από την κυβέρνηση στη Βουλή και με το οποίο, προφανώς, επιχειρείται για πρώτη φορά να εφαρμοστούν οι αντιπεριβαλλοντικές και αντιδασικές διατάξεις, για τις οποίες αφήνει ορθάνοιχτο «παράθυρο» η πρόσφατη αναθεώρηση του άρθρου 24 του Συντάγματος. Πρόκειται για σκανδαλώδη εύνοια υπέρ των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων, τόσο των ντόπιων που επιδιώκουν να αποκομίσουν τεράστια υπερκέρδη από την ανάπτυξη των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας - άλλωστε, πολλά ακόμη κίνητρα τους εξασφαλίζει ο νόμος 2244 του 1994, όπως κρατική επιδότηση κατά 40% των εγκαταστάσεών τους, την υποχρεωτική αγορά του ρεύματος που παράγουν από τη ΔΕΗ κλπ. - όσο και των ξένων - κυρίως των Ευρωπαίων - που επιδιώκουν να πουλήσουν τη νέα τεχνολογία και στη χώρα μας. Το εντυπωσιακότερο είναι ότι όλες αυτές οι ρυθμίσεις γίνονται στο όνομα της προστασίας του περιβάλλοντος, την ίδια στιγμή που αυξάνουν τους κινδύνους σε βάρος του. Δεν είναι μόνον ότι ο κάθε ιδιώτης θα μπορεί να κατασκευάζει εγκαταστάσεις μέσα στα δάση και τους Εθνικούς Δρυμούς της χώρας καταστρέφοντας το περιβάλλον. Φανταστείτε τι έχει να γίνει με τα χιλιάδες νέα δίκτυα που θα απλωθούν, όταν, σύμφωνα με επίσημες εκτιμήσεις των αρμοδίων υπηρεσιών, δεκάδες πυρκαγιές κάθε χρόνο έχουν ως αιτία τους σπινθήρες από τα υπάρχοντα δίκτυα της ΔΕΗ...

Αναλυτικότερα, με τις παραγράφους 1 έως 3 του άρθρου 2 του νομοσχεδίου, τροποποιούνται οι διατάξεις του νόμου 998/1979 περί προστασίας των δασών και δασικών εκτάσεων, ώστε να περιλαμβάνουν και τις μονάδες ηλεκτροπαραγωγής από Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας (ΑΠΕ) στα έργα κοινής ωφέλειας ή στα υπόλοιπα έργα υποδομής, για τα οποία επιτρέπεται κατ' εξαίρεση να γίνονται επεμβάσεις στα δάση, τόσο για την κατασκευή αυτών καθαυτών των εγκαταστάσεων, όσο και για τη διέλευση των δικτύων τους. Αυτό σημαίνει ότι πλέον ανοίγει ο δρόμος και άλλες δραστηριότητες των ιδιωτών να παίρνουν το χαρακτήρα του δημόσιου έργου ή του έργου κοινής ωφέλειας και να επιτρέπεται η χρήση τους μέσα στα δάση, καθώς υποχρεώνεται ο υπουργός Γεωργίας, με βάση το άρθρο αυτό, να τις εγκρίνει!..

Σαν να μην έφτανε αυτό, με την τελευταία παράγραφο του άρθρου 2, δίνεται το δικαίωμα εγκατάστασης αιολικών σταθμών και σε Εθνικούς Δρυμούς - της Πάρνηθας, για παράδειγμα, ή του Σουνίου στην Αττική - με μια απλή γνωμοδότηση του Ανώτατου Πολεοδομικού και Αρχιτεκτονικού Συμβουλίου (ΑΠΑΣ)!

Προκειμένου να νομιμοποιηθούν και οι υπόλοιποι εργολάβοι που θα κάνουν τα έργα υποδομής των εγκαταστάσεων, στην παράγραφο 4 του άρθρου 2, αναφέρεται ρητά ότι η έγκριση επέμβασης στα δάση αφορά και αυτούς και όχι μόνο τον ιδιώτη, ο οποίος έχει πάρει άδεια παραγωγής. Επίσης, ορίζεται ότι η έγκριση επέμβασης ισοδυναμεί με νόμιμο τίτλο χρήσης γης και μάλιστα μεταγραφόμενο, ώστε να διευκολύνονται οι ιδιώτες - επενδυτές να παίρνουν δάνεια από τις τράπεζες.

Με την παράγραφο 5, προβλέπεται ακόμη και η παραχώρηση δημόσιων δασικών εκτάσεων για την εγκατάσταση των ιδιωτικών σταθμών ΑΠΕ, ενώ με την παράγραφο 7 απλουστεύεται η διαδικασία έκδοσης οικοδομικής άδειας για τις εγκαταστάσεις αυτές στα δάση. Παράλληλα, για να μπορούν να διεκπεραιωθούν οι διαδικασίες αυτές, επισημαίνεται πως η έγκριση επέμβασης σε δημόσιες δασικές εκτάσεις αποτελεί ...τίτλο κυριότητας του ιδιώτη!!

Με την παράγραφο 8, νομιμοποιούνται όλες οι εγκαταστάσεις αιολικών πάρκων σε δάση, για τις οποίες μέχρι τώρα υπήρχαν αμφισβητήσεις και προσφυγές από κατοίκους η διάφορους φορείς!

Με την παράγραφο 9, η κυβέρνηση δίνει το δικαίωμα στον ιδιώτη ιδιοκτήτη ηλεκτροπαραγωγής ΑΠΕ να κατασκευάζει μόνος του τα έργα διασύνδεσης του δικτύου με το δίκτυο της ΔΕΗ (να μην περιμένει τη ΔΕΗ, πότε θα αποφασίσει να τα κατασκευάσει - που μπορεί και να μην τη συμφέρει να τα κατασκευάσει, άλλωστε). Παράλληλα, με την ίδια παράγραφο, χαρακτηρίζει την ιδιωτική επένδυση ως «δημόσιας ωφέλειας», έτσι ώστε οι αναγκαστικές απαλλοτριώσεις, άσχετα αν κηρύσσονται από τον ιδιώτη, να γίνονται με τις διαδικασίες του δημοσίου!! Ευτυχώς που δεν προβλέπεται το αντίτιμο της απαλλοτρίωσης να το πληρώνει το ίδιο το δημόσιο...

Ολες αυτές οι προκλητικές και σκανδαλώδεις αντιπεριβαλλοντικές ρυθμίσεις, που προβλέπονται στο νομοσχέδιο, επιχειρείται να «περάσουν» στο όνομα της ...προστασίας του περιβάλλοντος και συγκεκριμένα της «ανάγκης ευρείας διείσδυσης των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας (ΑΠΕ) στο ενεργειακό ισοζύγιο της χώρας», όπως αναφέρεται στην Εισηγητική Εκθεση. Η ίδια η Εισηγητική Εκθεση, μάλιστα, προβλέπει ότι σύντομα πρόκειται να εκδοθεί Κοινοτική Οδηγία, η οποία θα υποχρεώνει τη χώρα μας να καλύπτει των 10% των αναγκών της σε ενέργεια από ΑΠΕ, πράγμα που σημαίνει ότι οι μορφές αυτές θα πρέπει να δεκαπλασιαστούν, καθώς σήμερα καλύπτουν μόνο το 1% των αναγκών. Μέχρι τώρα έχουν υποβληθεί 820 αιτήσεις ιδιωτικής παραγωγής ενέργειας από ΑΠΕ, που φτάνουν συνολικά τα 12.000 MW, ενώ το υπουργείο Ανάπτυξης έχει δώσει, ήδη, τις πρώτες 42 άδειες. Για να πάρουμε μια γεύση περί της τάξης μεγέθους του τζίρου, αρκεί να σημειώσουμε ότι μόνο το κόστος της κρατικής χρηματοδότησης για την κατασκευή των εγκαταστάσεων πρόκειται να φτάσει τα 360 δισ. δρχ. (μόνο για τα Αιολικά Πάρκα της Λακωνίας υπολογίζεται σε 75 δισ. δρχ.). Εύλογο, λοιπόν, το ενδιαφέρον των ιδιωτών, που προσπαθεί να διευκολύνει με κάθε τρόπο η κυβέρνηση...

«Μ' ένα σμπάρο πολλά τρυγόνια», προσπαθεί να πιάσει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, με το επίμαχο νομοσχέδιο - «σκούπα» που κατατέθηκε ήδη στη Βουλή, καθώς εκτός από τη δυνατότητα που δίνει στους ιδιώτες να κατασκευάσουν μονάδες για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές, στρώνει το χαλί και για το ξεπούλημα των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά. Με το εν λόγω νομοσχέδιο, η κυβέρνηση, επιχειρεί την πώληση του Ναυπηγείου, χωρίς το... «βάρος» εκατοντάδων εργαζομένων, που θεωρούνται «περιττοί» για τους υποψήφιους αγοραστές.

Στα πλαίσια αυτά, η κυβέρνηση και η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Ανάπτυξης, αποφάσισε να απολύσει τουλάχιστον 600 εργαζομένους, προκειμένου τα νέα αφεντικά να το παραλάβουν με... ικανοποιητικό - κατ' αυτούς - αριθμό. Συνεπώς, από τους 2.000 που εργάζονται σήμερα στο ναυπηγείο, θα πρέπει να παραμείνουν - σε πρώτη φάση βέβαια - 1.400 εργαζόμενοι. Είναι δε αξιοσημείωτο, πως η απόφαση αυτή φέρει και την υπογραφή της πρασινογάλαζης πλειοψηφίας του σωματείου, που πίσω από τις πλάτες των εργαζομένων, συμφώνησε με την ΕΤΒΑ και την ηγεσία του υπουργείου Ανάπτυξης την απόλυσης του συγκεκριμένου αριθμού εργαζομένων.

Η απόλυση των 600 εργαζομένων από το Σκαραμαγκά, επιχειρείται να εξωραϊστεί με τα ψευδεπίγραφα «κίνητρα». Τα «κίνητρα» αυτά, αφορούν ορισμένες κατηγορίες εργαζομένων, που βρίσκονται κοντά στο όριο της συνταξιοδότησης. Το τίμημα της απόφασης για την απόλυση των εργαζομένων είναι βαρύτατο. Και χάνουν τη δουλιά τους εκατοντάδες εργαζόμενοι, αλλά και ο ελληνικός λαός πληρώνει περίπου 25 δισεκατομμύρια δραχμές για να απολυθούν. Αυτό το κονδύλι έχει προϋπολογιστεί για τις αποζημιώσεις των απολυμένων.

Το ότι το ξεπούλημα των ναυπηγείων Σκαραμαγκά θα καταγραφεί ως ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα στα οικονομικά ιστορικά της χώρας, είναι γεγονός που δε χωράει και πολλές αμφιβολίες. Από όλες τις απόψεις. Φτάνει μόνο να αναφερθεί, ότι πρόκειται για το μεγαλύτερο ναυπηγείο της Ανατολικής Μεσογείου, το οποίο, ενώ έχει εξασφαλισμένες δουλιές για τα τα επόμενα χρόνια (από το ελληνικό κράτος, όπως η κατασκευή πολεμικών πλοίων, παραγγελίες από τον ΟΣΕ κλπ.), που ξεπερνούν κατά πολύ το 1,5 τρισεκατομμύριο δραχμές, η κυβέρνηση ετοιμάζεται να το πουλήσει όσο ήθελε να πουλήσει η Δήμητρα Λιάνη - Παπανδρέου τη βίλα της Εκάλης!

Αυτή τη στιγμή, η διαδικασία του ξεπουλήματος βρίσκεται στο στάδιο της επιλογής του «πλειοδότη» ενός εκ των δύο εταιριών που κατέθεσαν τις «προσφορές», η γερμανική HDW και ο Ομιλος Ταβουλάρη, που κατέχει και τα Ναυπηγεία Ελευσίνας και αυτά του Νεωρίου Σύρου. Ακόμα και παράγοντες του συμβούλου ιδιωτικοποίησης, της Alfa Finance, αναφέρουν ότι πλειοδότης θα είναι αυτός που έχει καταθέσει «τη λιγότερο χειρότερη προσφορά». Συνεπώς, προκύπτει ότι και οι ίδιοι που προκήρυξαν το διαγωνισμό για το ξεπούλημα, σήμερα, εμμέσως πλην σαφώς μιλάνε για σκάνδαλο.

Οι πολύ κακές προσφορές που κατέθεσαν οι δύο υποψήφιοι, είναι και απόρροια της κυβερνητικής πολιτικής που εδώ και χρόνια, προκειμένου να απαλλαγεί από τα ναυπηγεία, τα έθεσε συνειδητά σε μια τροχιά απαξίωσης, ώστε όταν έφτασε ο καιρός να επιχειρήσει να δικαιολογήσει την παράδοσή στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Ουδείς όμως, ούτε ο πιο απαισιόδοξος δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα προέκυπταν τέτοιες εξευτελιστικές προσφορές. θυμίζουμε ότι σαν τίμημα η γερμανική HDW «προσφέρει» υπό όρους 1,5 δισεκατομμύρια δραχμές, ενώ ο Ταβουλάρης, «προσφέρει» 1 δισεκατομμύριο δραχμές! Επίσης, η πρώτη προτίθεται να προσφέρει 3 δισεκατομμύρια δραχμές για την αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου, ενώ ο δεύτερος, για το ίδιο θέμα, προσφέρει 11 δισεκατομμύρια δραχμές.

Υπό αυτά τα... μεγέθη των προσφορών, ακόμα και για την ίδια την κυβέρνηση, είναι δύσκολο να ανακηρύξει τον «πλειοδότη». Αυτή τη στιγμή, βρίσκονται σε εξέλιξη διαπραγματεύσεις, μεταξύ της κυβέρνησης και των υποψηφίων αγοραστών για την από κοινού «εξαγορά» του ναυπηγείου, ώστε και να επιχειρηθεί να καλυφθεί σε κάποιο βαθμό το σκάνδαλο, αλλά και να ικανοποιηθούν τα συμφέροντα των ιδιωτών.