MotionTeam

Η ΚΟ Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ αναφέρει σε ανακοίνωσή της: «Η προσπάθεια της τρικομματικής κυβέρνησης ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ και του υπουργείου Υγείας να κλείσει το νοσοκομείο "Παναγία" προχωρά με σταθερά και οργανωμένα βήματα. Ο αριθμός των ειδικών γιατρών είναι μικρός και την ίδια στιγμή τους μετακινούν, χωρίς οι ίδιοι να το έχουν ζητήσει ούτε να τους έχουν προειδοποιήσει, σε άλλα νοσοκομεία. Ο αριθμός των ειδικευόμενων γιατρών είναι μόνο 66 (ταυτόχρονα έχει κλείσει η λίστα των ειδικευόμενων) αρκετοί από τους οποίους ολοκληρώνουν την ειδικότητα μέσα στο μήνα, ενώ δεν έχουν πληρωθεί τις εφημερίες τους από το Νοέμβρη του 2012. Συνέπεια των παραπάνω είναι οι κλινικές να μην μπορούν να καλύψουν ούτε τις εφημερίες αλλά ούτε και τις υπόλοιπες αναγκαίες λειτουργίες.

Την ίδια ώρα, κόψανε τα φάρμακα στην ογκολογική κλινική, επικαλούμενοι το κόστος, ενώ οι 65 εργαζόμενοι της Euromedica, οι οποίοι καλύπτουν πάγιες και αναγκαίες θέσεις όπως την κουζίνα, την καθαριότητα αλλά και την τεχνική υπηρεσία μένουν απλήρωτοι εδώ και 5 μήνες.

Η κατάσταση αυτή στο νοσοκομείο "Παναγία" στοχεύει στον παροπλισμό του νοσοκομείου, ώστε να οδηγηθεί από τα πράγματα στο κλείσιμό του. Παρόμοιες περικοπές και γενικότερη υποβάθμιση έχουμε και σε άλλα νοσοκομεία της Θεσσαλονίκης.

Το ζήτημα είναι πολιτικό. Στόχος της συγκυβέρνησης και της ΕΕ είναι να περιορισθούν οι δημόσιες υπηρεσίες Υγείας σε ένα ανεπαρκές πακέτο που δε θα καλύπτει τις λαϊκές ανάγκες. Να μειωθεί η κρατική χρηματοδότηση για την Υγεία - Πρόνοια, για να εξοικονομηθούν κρατικά κονδύλια για νέες επιδοτήσεις στους επιχειρηματικούς ομίλους. Να αναγκαστούν οι λαϊκές οικογένειες να πληρώνουν πιο ακριβά για υπηρεσίες Υγείας και φάρμακα που έχουν ανάγκη. Να ενισχυθεί η ιδιωτική επιχειρηματική δράση στον τομέα της Υγείας - Πρόνοιας που οργιάζει πάνω στη διάλυση της δημόσιας Υγείας. Ηδη η κυβέρνηση προσκαλεί θρασύτατα εργαζόμενους και άνεργους να επενδύσουν στην ιδιωτική ασφάλιση, προεξοφλώντας την ολοκληρωτική κατεδάφιση της Κοινωνικής Ασφάλισης.

Η πάλη για να μην κλείσει το νοσοκομείο "Παναγία" πρέπει να δοθεί μαζί με την πάλη για συνολική αναβάθμιση της δημόσιας Υγείας, με τον αγώνα για αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν Υγεία - Πρόνοια χωρίς καμία επιχειρηματική δραστηριότητα.

Να καλυφθεί άμεσα το σύνολο των υπηρεσιών με προσωπικό που θα εργάζεται με μόνιμη σχέση εργασίας, με πλήρη ασφαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα. Να ενταχθεί όλο το προσωπικό που εργάζεται στο νοσοκομείο (εργαζόμενοι της Euromedica) στον οργανισμό του. Να πληρωθούν άμεσα τα δεδουλευμένα του συνόλου των εργαζόμενων (ιατρικό, νοσηλευτικό και βοηθητικό προσωπικό, εργαζόμενοι της Euromedica).

Να περάσει το κτίριο του νοσοκομείου "Παναγία" στην ιδιοκτησία του Δημοσίου χωρίς καμιά επιβάρυνση και άλλη αποζημίωση, αφού όλα τα προηγούμενα χρόνια το Δημόσιο έχει χρυσοπληρώσει το κτίριο με λεόντειες συμβάσεις μίσθωσης προς τους ιδιώτες.

Την παραπάνω τοποθέτηση έκανε ο εκπρόσωπος της ΚΟ Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ στη σύσκεψη των φορέων που έγινε την Τετάρτη 29/5/2013, τοποθέτηση που ερχότανε σε αντίθεση με τις τοποθετήσεις των Δημάρχων, του ΣΥΡΙΖΑ, του εκπροσώπου του ΕΚΘ, της ΕΔΟΘ και της ΕΝΙΘ, οι οποίοι προσανατόλισαν τη συζήτηση μόνο σε τεχνικά ζητήματα, ζητώντας επανειλημμένα να μην ανοίξουμε τη συζήτηση για τα συνολικά ζητήματα της Υγείας και να μη δούμε το πρόβλημα συνολικά. Γι' αυτό το λόγο ο εκπρόσωπος του ΚΚΕ δεν υπέγραψε κανένα ψήφισμα στη συγκεκριμένη σύσκεψη.

Οι δυνάμεις αυτές δε διαφωνούν με την επιχειρηματική δραστηριότητα στο χώρο της Υγείας και την εμπορευματοποίηση των υπηρεσιών της. Η επιμέρους συζήτηση προσπαθεί να κρύψει αυτήν ακριβώς την ταύτιση, να αποπροσανατολίσει και να αθωώσει την πολιτική που γεννά το πρόβλημα, ενώ οι διακηρύξεις για κοινά ψηφίσματα προσπαθούν να αποδώσουν τις ευθύνες σε όλους ενισχύοντας τη λογική πως όλοι είναι το ίδιο».

Σε ένα σχετικά πρόσφατο πόνημά του, ο Γ. Ρούσης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ γράφει:

«Αποτελεί θεωρητικά ατεκμηρίωτη παγκόσμια πρώτη σε ολόκληρο το μαρξιστικό ρεύμα, από τους κλασικούς του μέχρι τον δυτικό μαρξισμό, η γενική καταγγελία του κυβερνητισμού, ή ακόμη και η χρησιμοποίηση του όρου αυτού».

Δεν έχει σημασία να αναζητήσουμε τσιτάτο καταγγελίας του κυβερνητισμού επί λέξει, πρόχειρα μας έρχεται στο νου η καταγγελία του «Λουιμπλανισμού», «μιλερανισμού», οι όροι βγαίνουν από τα ονόματα γνωστών προδοτών της εργατικής τάξης που υπουργοποιήθηκαν.

Ο Ρούσης κατεργάζεται τον Λένιν κατά το δοκούν με σκοπό να τον παρουσιάσει σχεδόν ως λάτρη του αστικού κοινοβουλευτισμού.

Ταυτόχρονα, ο Ρούσης απορρίπτει τη συμμετοχή σε ορισμένες κυβερνήσεις, ενώ προκρίνει το εξής:

«Η αντικαπιταλιστική κομμουνιστική αριστερά θα πρέπει να συμμετέχει σε μια μετωπική κυβέρνηση, η οποία προφανώς θα στηρίζεται από ένα αντίστοιχο κοινωνικο-πολιτικό ισχυρό λαϊκό κίνημα, και θα εφαρμόζει ένα πρόγραμμα το οποίο έχει επεξεργαστεί και προτείνει η ίδια, και το οποίο εκφράζει την "μετωπική συμπόρευση των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής, αντι-ΕΕ, αντι-ιμπεριαλιστικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς" (θέση 61); Απάντηση: Κατηγορηματικά ΝΑΙ».

Κάπως έτσι είναι και η θέση των περισσότερων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ενώ και όσοι απορρίπτουν στα λόγια μια κυβέρνηση σαν του Ρούση, δεν μπορούν να απαντήσουν πειστικά ποιος θα εφαρμόσει το «μεταβατικό πρόγραμμα». Οπότε μπαίνει από το παράθυρο μια κυβέρνηση σαν του Ρούση. Δεν θα σταθούμε στα εσωοργανωτικά ούτε της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ούτε έχει σημασία σε ποιους απευθύνεται ο Ρούσης.

Ομως, επειδή πάει πολύ να λέει ότι είναι παγκόσμια πρώτη στο μαρξισμό η άρνηση συμμετοχής σε κυβερνήσεις. Ας δούμε τι έλεγε ένας μαρξιστής, ο Λένιν.

«Η επανάσταση διδάσκει όλες τις τάξεις με μια ταχύτητα και βαθύτητα που είναι άγνωστες στους συνηθισμένους, ειρηνικούς καιρούς. Οι καπιταλιστές καλύτερα οργανωμένοι πιο έμπειροι στο έργο της ταξικής πάλης και της πολιτικής, διδάχτηκαν πιο γρήγορα απ' τους άλλους. Βλέποντας ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να κρατηθεί, κατέφυγαν σε μια μέθοδο, που μετά το 1848 την εφάρμοζαν ολόκληρες δεκαετίες οι καπιταλιστές των άλλων χωρών για να ξεγελούν, να διαιρούν και να αδυνατίζουν τους εργάτες. Η μέθοδος αυτή είναι η λεγόμενη κυβέρνηση "συνασπισμού δηλαδή μια κοινή ενωμένη κυβέρνηση, αποτελούμενη από την αστική τάξη και τους λιποτάκτες του σοσιαλισμού...

Οι "σοσιαλιστές" ηγέτες, μπαίνοντας στην κυβέρνηση της αστικής τάξης, αποδείχνονταν κατά κανόνα ανδρείκελα, μαριονέτες, προκάλυμμα για τους καπιταλιστές, όργανο εξαπάτησης των εργατών...

Οι βλάκες των κομμάτων των εσέρων και των μενσεβίκων πανηγύριζαν, λούζονταν με αυταρέσκεια στην ακτινοβολία της υπουργικής δόξας των αρχηγών τους. Οι καπιταλιστές έτριβαν τα χέρια από ικανοποίηση, εφόσον είχαν αποκτήσει στο πρόσωπο των "Αρχηγών των Σοβιέτ" βοηθούς ενάντια στο λαό, εφόσον πήραν την υπόσχεση απ' αυτούς ότι θα υποστηρίζουν τις "επιθετικές επιχειρήσεις στο μέτωπο", δηλαδή την επανάληψη του ιμπεριαλιστικού ληστρικού πολέμου που είχε σταματήσει. Οι καπιταλιστές ήξεραν όλη τη γεμάτη έπαρση αδυναμία των αρχηγών αυτών, ήξεραν ότι οι υποσχέσεις της αστικής τάξης σχετικά με τον έλεγχο, ακόμα και με την οργάνωση της παραγωγής, σχετικά με την πολιτική της ειρήνης κ.τ.λ. ποτέ δεν θα εκπληρωθούν. Ετσι και έγινε. (...) οι καπιταλιστές εξακολουθούσαν να δυναμώνουν. Σ' αυτό το διάστημα δεν έγινε στην πραγματικότητα τίποτε, απολύτως τίποτε, για να μπει χαλινάρι στους καπιταλιστές. Οι λιποτάχτες του σοσιαλισμού που έγιναν υπουργοί αποδείχτηκαν πολυλογάδες, που είχαν αποστολή να περισπούν την προσοχή των καταπιεζόμενων τάξεων, ενώ όλος ο κρατικός διοικητικός μηχανισμός στην πραγματικότητα έμενε στα χέρια της γραφειοκρατίας (της υπαλληλίας) και της αστικής τάξης»¹.

Την ίδια εποχή και ένας αστός πολιτικός ο Πάβελ Μιλιουκόφ με την πείρα της τάξης του, πολύ εύστοχα διαπίστωνε: «Αυτά τα πρόσωπα μιας και υπουργοποιήθηκαν δεν είναι πια ηγέτες των επαναστατών... Τώρα χρειάζεται ν' αποκηρύξουν οριστικά -δε λέω την επαναστατική φρασεολογία, ο τρόπος έκφρασης ας μείνει, ό,τι θέλουν- μα την επαναστατική ιδεολογία»².

Τα παραπάνω διαδραματίστηκαν σε συνθήκες που είχε γίνει η επανάσταση του Φλεβάρη 1917 στη Ρωσία και η εν λόγω κυβέρνηση απολάμβανε τη στήριξη των ένοπλων σοβιέτ των εργατών και αγροτών, ορισμένοι από του «σοσιαλιστές» υπουργούς ήταν ηγέτες των σοβιέτ. Δηλαδή, καμιά σχέση με Ρούση, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΣΥΡΙΖΑ, Σχέδιο Β κ.λπ.

Τα λόγια του Λένιν, αλλά και του αστού, δείχνουν την ουσία των πραγμάτων, δηλαδή καθαρά απλά και συγκεκριμένα πράματα.

Σίγουρα, η οπορτουνιστική βαθύνοια του Ρούση θα βρει κάποια πτυχή μεταβατικότητας που δεν την αντιλαμβανόμαστε, και απορρίπτουμε τον κυβερνητισμό. Τι να κάνουμε.

1.Β. Ι. Λένιν: «Τα διδάγματα της επανάστασης», Απαντα, τόμ. 34, σελ. 63-64.

2. «Σύγχρονη Εποχή», Οκτώβρης 1917. Η πορεία των μπολσεβίκων προς τη νίκη». Σελ. 103