ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Κυριακή 4 Ιούνη 2006
Σελ. /32
ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΗΣ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΕΘΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΜΕ ΑΙΧΜΗ ΤΗ ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ ΚΑΙ ΤΟ ΙΡΑΝ. Η ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ. Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΚΚΕ

19 ΜΑΗ 2006

Η συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ και η απόφαση για το συγκεκριμένο θέμα κρίθηκαν απαραίτητα, γιατί τα στοιχεία που προστέθηκαν στις διεθνείς εξελίξεις τον τελευταίο χρόνο, αλλά κυρίως το τελευταίο διάστημα με την κρίση με αιχμή το Ιράν, καθιστούν απαραίτητη τη συζήτηση και τη συλλογική παρακολούθηση της κατάστασης από όλο το Κόμμα. Βασικές μας εκτιμήσεις γύρω από αυτά τα θέματα που περιέχονται και στις Αποφάσεις του 17ου Συνεδρίου επιβεβαιώνονται, ενώ πλευρές έρχονται στην επιφάνεια με πιο έντονο τρόπο.

Τα στοιχεία που αναδεικνύονται αυτήν την περίοδο στις διεθνείς εξελίξεις έχουν σαν βάση τους την ένταση της διαπάλης, τις αντιθέσεις των ηγετικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για τη διανομή των σφαιρών επιρροής, για τον έλεγχο των ενεργειακών πηγών, των ενεργειακών οδών και των αγορών σε διάφορες περιοχές της Γης, με επίκεντρο την ονομαζόμενη Ευρασία. Οπως τόνιζε και ο Μπρεζίνσκι: «μια πλήρης κυριαρχία στην Ευρασία θα ισοδυναμούσε με παγκόσμια υπεροχή». Οι γεωστρατηγικοί ανταγωνισμοί βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη και η κάθε ιμπεριαλιστική δύναμη συμμετέχει ανάλογα και με το βάρος και το μέγεθος που της αναλογούν στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, με βάση τη θέση της μέσα στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, αλλά και τη γεωγραφική - στρατηγική της θέση.

Τόσο οι ΗΠΑ - κυρίως - όσο όμως και η ΕΕ ανησυχούν και για τις εξελίξεις στο εγγύς μέλλον, αλλά και για τα μακροπρόθεσμα συμφέροντά τους. Βλέπουν - εκτός από τις μεταξύ τους αντιθέσεις - και ως αντιπάλους την Κίνα και τη Ρωσία. Ανάλογα παίρνουν τα μέτρα τους, προβληματίζονται και ανησυχούν και για «περιφερειακές» δυνάμεις που αναπτύσσονται, όπως είναι η Ινδία, το Πακιστάν, το Ιράν κλπ. Ανησυχούν, επίσης, ιδιαίτερα για τις εξελίξεις και τις συμμαχίες που αναπτύσσονται και στη Λατινική Αμερική, αλλά και των χωρών της Λατινικής Αμερικής με ΕΕ, Κίνα, Ρωσία κλπ.


Associated Press

Από την παρακολούθηση των τελευταίων εξελίξεων φαίνεται ότι τόσο οι ΗΠΑ όσο και η ΕΕ στον μεταξύ τους οξύτατο ανταγωνισμό επιδιώκουν να επισπεύσουν την εδραίωση των θέσεών τους στην Ευρασία, αφού άλλωστε και οι αντιθέσεις και τα προβλήματα οξύνονται εκεί και θα οξυνθούν στο μέλλον ακόμα περισσότερο. Αναμφίβολα, δεν υποτιμούν καθόλου το γεγονός ότι Ρωσία - Κίνα είναι εν δυνάμει απειλή για τα συμφέροντά τους.

ΒΑΣΙΚΟΙ ΣΤΟΧΟΙ ΤΩΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΩΝ ΚΕΝΤΡΩΝ

Τα οικονομικά, πολιτικά, στρατιωτικά συμφέροντα των ΗΠΑ επιβάλλουν «επαναπροσαρμογή -συγκεκριμενοποίηση» των βασικών στόχων τους αυτήν την περίοδο που, αν προσπαθήσουμε να τα διατυπώσουμε κάπως κωδικοποιημένα, φαίνεται να κινούνται στην εξής κατεύθυνση:

α) Προσπάθεια για διεύρυνση των συμμαχιών τους με την εξεύρεση όσο γίνεται περισσότερων «προθύμων» συνεταίρων σε όλες τις ηπείρους. Ως βασικό εργαλείο γι' αυτό θέλουν να χρησιμοποιήσουν το «νέο ΝΑΤΟ», με τον διευρυμένο και αναβαθμισμένο ρόλο που έχει. Σε αυτήν την κατεύθυνση έγιναν και οι προεργασίες με την άτυπη Σύνοδο των ΥΠΕΞ στη Σόφια της Βουλγαρίας, αλλά και οι άλλες που θα ακολουθήσουν.

β) Επιδίωξη έχουν να μην προωθηθεί παραπέρα, μέχρι και να σπάσει τελείως η προσέγγιση Κίνας - Ρωσίας - Ινδίας (γενικότερα η συνεργασία της Σαγκάης), όπως και η προσέγγιση χωρών της ΕΕ με τη Ρωσία, Κίνα κλπ.


γ) Η εξεύρεση εναλλακτικών πηγών και αγωγών πετρελαίου και φυσικού αερίου, στο πλαίσιο και της ονομαζόμενης «ενεργειακής ασφάλειας» των ΗΠΑ και «απεξάρτησης» κρατών από τη Ρωσία, αλλά και ως παρεμπόδιση της «επέκτασης» της Κίνας, μέσω των ενεργειακών διασυνδέσεων, είτε προς τη Ρωσία, προς δυσμάς, είτε και προς την Αφρική.

δ) Το χτύπημα των δυνάμεων που αντιστέκονται, τη χειραγώγηση λαών, το χτύπημα του επαναστατικού κινήματος, των Κομμουνιστικών Κομμάτων, με κάθε τρόπο και μέσο: Με την ιδεολογική - πολιτική επίθεση όσο και με στρατιωτικά - κατασταλτικά μέσα, ακόμα και με δολοφονικές ενέργειες, αξιοποιώντας το νέο δόγμα της «Στρατηγικής της εθνικής ασφάλειας» των ΗΠΑ. Αυτό αφορά όλες τις περιοχές του κόσμου, αλλά προτεραιότητα φαίνεται ότι αποκτούν η Λατινική Αμερική (όπου συντελούνται σημαντικές διεργασίες) και η Ευρασία, ακόμα και με αποστολές των λεγόμενων «ομάδων θανάτου», που στέλνονται σε διάφορες πρεσβείες «ασταθών περιοχών» για δολοφονίες, απαγωγές πολιτικών προσώπων και άλλες επιθέσεις.

Φυσικά, όλα αυτά έρχονται ως «φυσική» συνέχεια του δόγματος της «παγκόσμιας απειλής της τρομοκρατίας», ως αόρατου εχθρού που βρίσκεται παντού και του «προληπτικού χτυπήματος». Σε αυτή τη βάση, οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους κατοχυρώνουν το δικαίωμα να επεμβαίνουν, να εκβιάζουν, να απειλούν χώρες και κυβερνήσεις, που ακόμα και αν είναι φιλικές προς αυτούς, θεωρούν ότι δε συμμορφώνονται πλήρως με τις επιθυμίες τους ή αναζητώντας προσφορότερες για τα συμφέροντά τους κυβερνητικές λύσεις, επιδιώκουν την αλλαγή τους. Πολλά είναι τα παραδείγματα, κυρίως μετά το 2001.

Οι ΗΠΑ δεν είναι η μόνη και αποκλειστική δύναμη που απειλεί στρατιωτικά, πολιτικά, οικονομικά, που διεκδικεί να κρατήσει και να επαυξήσει την πρωτοκαθεδρία της έναντι των λαών και των ανταγωνιστικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Τα περισσότερα καπιταλιστικά κράτη ευθυγραμμίζονται στη λεγόμενη «αντιτρομοκρατική πολιτική», παρά τις μεταξύ τους αντιθέσεις και τους ανταγωνισμούς μεταξύ ιμπεριαλιστικών ενώσεων, όπως μεταξύ των ΗΠΑ, της ΕΕ, της Ρωσίας.


Ο ενιαίος χαρακτήρας της στρατηγικής του διεθνούς ιμπεριαλιστικού συστήματος απέναντι στους λαούς γίνεται έκδηλος και στις αποφάσεις του ΝΑΤΟ. Εκδηλώνεται και στην παράλληλη πορεία διεύρυνσης της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Βέβαια, η ταυτόχρονη διεύρυνση καθόλου δε σημαίνει ότι αναιρεί τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, αλλά τις αναπαράγει και τις ενισχύει, όπως ενισχύει και τις αντιθέσεις ανάμεσα στις ηγετικές δυνάμεις, τα κράτη - μέλη των ιμπεριαλιστικών ενώσεων.

Ταυτόχρονα με την προώθηση της ενιαίας ιμπεριαλιστικής στρατηγικής, οι σχέσεις ανάμεσα στα δύο ισχυρότερα ιμπεριαλιστικά κέντρα, τις ΗΠΑ και την ΕΕ, αλλά και άλλες ισχυρές δυνάμεις, γίνονται πιο ανταγωνιστικές και πιο σύνθετες. Οξύνονται και οι αντιθέσεις μέσα στους κόλπους της ΕΕ που σχετίζονται με το ζήτημα των σχέσεων με τις ΗΠΑ. Πάνω στην ενιαία στρατηγική του ιμπεριαλισμού εξελίσσονται οι αντιθέσεις και οι ανταγωνισμοί για την πρωτοκαθεδρία στη διανομή των αγορών και σφαιρών επιρροής στην Ασία, στη Μέση Ανατολή, στην Αφρική, για τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών. Στην κούρσα του ανταγωνισμού, εκτός από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα και τις ισχυρότερες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, παίρνουν μέρος και άλλα ανερχόμενα καπιταλιστικά κράτη.

Συσσωρεύονται εξελίξεις που τείνουν να φέρουν ανακατατάξεις στο συσχετισμό δύναμης στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα. Οπωσδήποτε χρειάζεται πιο συστηματική παρακολούθηση των «ομάδων» αντιθέσεων που παρουσιάζονται στη διεθνή σκηνή, ταυτόχρονα με την πιο συστηματική παρακολούθηση και αξιολόγηση της εσωτερικής κατάστασης, των εσωτερικών αντιθέσεων (κυρίως οικονομικο-κοινωνικών, το ενδεχόμενο εκδήλωσης καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης) που παρουσιάζονται σε κάθε καπιταλιστικό κράτος, ιδιαίτερα των ΗΠΑ και των ισχυρών κρατών - μελών της ΕΕ.


Associated Press

Βέβαια, από μόνες οι εξελίξεις αυτές, η όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και αντιφάσεων του καπιταλιστικού συστήματος, δεν οδηγούν σε θετικές εξελίξεις για τους λαούς. Για να υπάρξει συνολική αλλαγή συσχετισμού δυνάμεων, ανακατατάξεις και θετικές εξελίξεις, πρέπει να βρεθούν στο προσκήνιο οι λαοί.

Αποφασιστικός είναι εδώ ο ρόλος των λαϊκών κινημάτων, πρώτα και κύρια του εργατικού κινήματος. Καθημερινά επιβεβαιώνεται η εκτίμηση του 17ου Συνεδρίου του ΚΚΕ ότι τα τελευταία χρόνια εμφανίζεται πιο σαφής αμφισβήτηση της πολιτικής της ΕΕ, του ΝΑΤΟ και των άλλων ιμπεριαλιστικών ενώσεων, ότι προβάλλονται συνθήματα κατά των μονόδρομων και αιτήματα για γενικότερη κοινωνική αλλαγή.

Η εκφυλιστική πορεία των «Κινημάτων της Παγκοσμιοποίησης», των Φόρουμ, των Σοσιαλδημοκρατών και των περιφερόμενων «ακτιβιστών» δείχνει ότι κερδίζει έδαφος στις λαϊκές δυνάμεις η ριζοσπαστική ταξική γραμμή της αντιιμπεριαλιστικής πάλης. Δεν πρέπει να υποτιμηθούν, όμως, αυτές οι δυνάμεις και οι δυνατότητες που έχουν, όπως: οικονομικές, στήριξης από ισχυρά κέντρα και διεθνικά μονοπώλια. Το Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ (ΠΚΦ) και τα παρακλάδια του επιδιώκουν να εγκλωβίσουν και ενσωματώσουν ριζοσπαστικές δυνάμεις.

Το σύνθημα «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός» συμπληρώνεται με ένα πρόγραμμα «αυτοπεριορισμού» των διεκδικήσεων των εργαζομένων. Πρέπει να συνεχίσουμε την ιδεολογική - πολιτική πειστική αντιπαράθεση και ταυτόχρονη προώθηση της θέσης για μια πλατιά αντιιμπεριαλιστική - αντιμονοπωλιακή συμμαχία. Αυτό θα γίνεται μέσα από την ένταση της κινητοποίησης, της επαγρύπνησης του μαζικού λαϊκού κινήματος απέναντι στους κινδύνους που ελλοχεύουν στην περιοχή και ευρύτερα. Η μαζική λαϊκή κινητοποίηση και δράση ενάντια στους πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς, στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, ενάντια στη συμμετοχή της Ελλάδας με οποιονδήποτε τρόπο σε επιθετικές στρατιωτικές ενέργειες και ιμπεριαλιστικούς πολέμους, πρέπει να αποτελέσει σήμερα μια από τις προτεραιότητες της πάλης μας.


Associated Press

Οπως εκτιμήθηκε και στο 17ο Συνέδριο του Κόμματος, αντικειμενικά ο αντιιμπεριαλιστικός αντιμονοπωλιακός αγώνας συνδέεται περισσότερο και εντάσσεται οργανικά στον αγώνα για την ανατροπή του καπιταλισμού. Περικλείει από τη φύση του ρήξεις, οι οποίες υπονομεύουν τα θεμέλια της καπιταλιστικής κυριαρχίας. Δημιουργεί προϋποθέσεις για την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της.

Βασική προϋπόθεση, όμως, για τα παραπάνω είναι ο ρόλος των Κομμουνιστικών Κομμάτων. Το ξεπέρασμα αδυναμιών, καθυστερήσεων, στις χώρες που δρουν ΚΚ, αλλά και η ανασυγκρότηση του Κομμουνιστικού Κινήματος σε άλλες χώρες, όπου τα υπάρχοντα ΚΚ έχουν εκφυλιστεί, έχουν διαβρωθεί από οπορτουνιστικές και αστικές δυνάμεις και δεν παίζουν τον επαναστατικό τους ρόλο, αποτελεί πρωταρχική υποχρέωση των κομμουνιστών στην κάθε χώρα, αποτελεί υπόθεση και χρέος του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος. Σήμερα, είναι ζωτικής σημασίας η ιδεολογική αντεπίθεση των Κομμουνιστικών Κομμάτων που πιστεύουν στην αναγκαιότητα και ρεαλιστικότητα της πάλης για την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος, για το σοσιαλισμό.

Η διεθνοποίηση της πάλης κατά του ιμπεριαλισμού δεν μπορεί να αποκτήσει μαζικό και σταθερό χαρακτήρα προοπτικής, αν δε στηριχτεί σε μια πλατιά, ισχυρή αντιιμπεριαλιστική λαϊκή συμμαχία, σε έναν διακριτό και ισχυρό κομμουνιστικό πόλο, που μπορεί, αν εδραιωθεί, να γίνει μοχλός για θετική επίδραση των λαών στις διεθνείς εξελίξεις. Τα βήματα που μετράμε το προηγούμενο διάστημα είναι μεν θετικά, είναι όμως ακόμα πολύ μακριά από την αναγκαιότητα της εποχής.

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Στην προώθηση των παραπάνω αναφερόμενων «κωδικοποιημένων» στόχων και σχεδιασμών απέβλεπε και η μεγάλη κινητικότητα των ΗΠΑ στην περιοχή το τελευταίο διάστημα, με αποκορύφωμα τα ταξίδια - αστραπή της υπουργού Εξωτερικών Κοντολίζα Ράις στην Αθήνα, στην Αγκυρα, στη Βαγδάτη και τη Σόφια.


Associated Press

Η επίσκεψη της Αμερικανίδας ΥΠΕΞ στη χώρα μας δεν πρέπει να υποτιμηθεί ως προς τη σημασία της - και όχι μόνο τη συμβολική - αλλά και τα αποτελέσματα που είχε.

Η Ελλάδα - ανεξάρτητα από το περιορισμένο της κρατικής οντότητάς της - έτσι και αλλιώς βρίσκεται σε στρατηγικό σημείο του πλανήτη, στο σταυροδρόμι 3 ηπείρων: Ευρώπης - Ασίας - Αφρικής, σε μια περιοχή μάλιστα με τεράστιο ενδιαφέρον για τα γεωπολιτικο - στρατιωτικά συμφέροντα των ΗΠΑ και των άλλων ηγετικών δυνάμεων του παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού συστήματος.

Στην παρούσα χρονική συγκυρία μάλιστα, που το ενδιαφέρον εστιάζεται στη Μέση Ανατολή, στο Ιράν, αλλά και τα Βαλκάνια, στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και της πρώην ΕΣΣΔ, όπως και στην Αφρική, η στρατηγική σημασία της Ελλάδας είναι προφανής.

Εκτός των άλλων, η Ελλάδα είναι σήμερα και μη μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας (ΣΑ) του ΟΗΕ, μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, γεγονός που «αυξάνει» τη σημασία της μέσα στη «συμμαχία των προθύμων». Είναι φυσικό να αυξάνονται και οι πιέσεις για όλο και περισσότερα στην έτσι κι αλλιώς ενεργό συμμετοχή της στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, στη «μάχη κατά της τρομοκρατίας», από την εποχή της διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Η αξιοποίηση της βάσης της Σούδας, βάσης τεράστιας σημασίας στην Ανατολική Μεσόγειο για τα συμφέροντα των ΗΠΑ, συνηγορεί στον αναβαθμισμένο ρόλο που επιφυλάσσουν για την Ελλάδα σε στρατιωτικές επιχειρήσεις, στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους.


Associated Press

Τεράστιες είναι οι ευθύνες της σημερινής ελληνικής κυβέρνησης της ΝΔ. Τεράστιες είναι και οι ευθύνες της προηγούμενης διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, για την οποία ο ελληνικός λαός έχει και πείρα από την ενεργό συμμετοχή σε όλες τις διαδικασίες στα πλαίσια της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, με αποκορύφωμα τη συμμετοχή και τη διευκόλυνση, με κάθε μέσο, στους «συμμάχους» της, κατά τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους στη Γιουγκοσλαβία, στο Αφγανιστάν και το Ιράκ. Αλλά και όντας το ΠΑΣΟΚ στην αντιπολίτευση, κατά τους τελευταίους 14 μήνες, έχει επανειλημμένα δηλώσει ότι είναι απόλυτα σύμφωνο με τη στρατηγική που ακολουθείται στην εξωτερική πολιτική της χώρας, ότι σέβεται όλες τις συμβατικές υποχρεώσεις, ότι συναινεί στους βασικούς χειρισμούς, κάνοντας επιμέρους κριτική μόνο σε πλευρές ορισμένων δηλώσεων και σε άνευ ουσίας χειρισμούς σε διαδικασίες προώθησης αυτής της ίδιας πολιτικής.

Η πολιτική της ΝΔ κινείται στην ίδια ρότα με την προηγούμενη διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, προσαρμοσμένη στις σημερινές συνθήκες.

Αποδεικνύεται ο ρόλος του ΣΥΝ και η χρήση των πολιτικών του θέσεων από ΠΑΣΟΚ - ΝΔ ως άλλοθι των επιλογών τους, ιδιαίτερα οι θέσεις του για την ΕΕ, για τη στρατηγική του κινήματος, αλλά και ο χυδαίος, μέχρι προβοκάτσιας, αντικομμουνισμός που εκφράζει τελευταία στον πολιτικό του λόγο. Δεν πρέπει να υποτιμηθεί και ο Καρατζαφέρης (ΛΑΟΣ), γιατί καλύπτει τον εθνικισμό του με έναν κούφιο αντιαμερικανισμό, που σε συνδυασμό με το λαϊκισμό του μπορεί να βρει απήχηση σε μικροαστικές δυνάμεις, αλλά και σε πιο εξαθλιωμένα τμήματα της εργατικής τάξης, καθώς και σε νέους.

ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ


Associated Press

Α. ΤΟ «ΝΕΟ ΝΑΤΟ»

Στην άτυπη Σύνοδο των υπουργών Εξωτερικών, που έγινε στις 27 και 28 Απρίλη στη Σόφια, συμφωνήθηκαν συγκεκριμένα μέτρα για την οργανωτική και πολιτική ενίσχυση του ΝΑΤΟ, ώστε να ανταποκριθεί στη νέα αποστολή του ως παγκόσμιος χωροφύλακας.

Παράλληλα με τη δρομολόγηση αυτών των μέτρων, που θα οριστικοποιηθούν στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στη Ρίγα της Λετονίας, τον ερχόμενο Νοέμβρη, οι ΥΠΕΞ των κρατών - μελών του ΝΑΤΟ πήραν αποφάσεις για την ενίσχυση των στρατιωτικών επεμβάσεων στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ και το Σουδάν. Επαναβεβαιώθηκε η συνέχιση παραμονής δυνάμεων στο Κοσσυφοπέδιο.

Βασική επιδίωξη είναι να χρησιμοποιηθεί περισσότερο το ΝΑΤΟ - κι όχι μόνο ή κυρίως αμερικάνικες δυνάμεις - σε στρατιωτικές επεμβάσεις στη Μέση Ανατολή και την Κασπία, αναλαμβάνοντας πιο ενεργό ρόλο στα σχέδια για τον έλεγχο των στρατηγικής σημασίας αποθεμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου και των αγωγών μεταφοράς τους. Σύμφωνα με τοποθέτηση του εκπροσώπου του ΥΠΕΞ Γ. Κουμουτσάκου, στις 26 Απρίλη του τρέχοντος έτους, δεν αποκλείεται να αναλάβει το ΝΑΤΟ την «ασφάλεια των αγωγών και των ενεργειακών πηγών».

Ο «νέος» ρόλος του ΝΑΤΟ ενισχύεται με «στρατηγικές συμμαχίες» με «μακρινές» χώρες, όπως η Αυστραλία, η Νέα Ζηλανδία, η Ιαπωνία, στα πρότυπα των συμμαχιών με χώρες της Κεντρικής Ευρώπης, που, όπως είναι γνωστό, οδήγησαν στη συνέχεια στην ένταξή τους στην πάλαι ποτέ «Ατλαντική Συμμαχία». Οι πρέσβεις των κρατών - μελών του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες έχουν ήδη συμφωνήσει στη «δημιουργία μιας συνεργασίας παγκόσμιας έκτασης». Ο εκπρόσωπος του ΝΑΤΟ δήλωσε πρόσφατα ότι «χρειαζόμαστε όσο το δυνατόν περισσότερες χώρες που μοιράζονται τις ίδιες αξίες με εμάς και έχουν αξιόμαχες δυνάμεις, ικανές να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις όπως αυτές στο Αφγανιστάν».


Παράλληλα, προωθούνται ρυθμίσεις που θα κάνουν πιο ευέλικτη και αποτελεσματική τη μηχανή του θανάτου. Μεταξύ άλλων, προωθείται η κατάργηση της ομοφωνίας και του «βέτο», ώστε να μπορεί το ΝΑΤΟ να επεμβαίνει μέσα σε λίγα 24ωρα οπουδήποτε στον πλανήτη. Επίσης, στη Σύνοδο των ΥΠΕΞ χωρών του ΝΑΤΟ συνεχίστηκε η εκστρατεία της Κ. Ράις για τη δημιουργία μιας «συμμαχίας των προθύμων» για στρατιωτική επίθεση και επέμβαση στο Ιράν.

Στη Σόφια, συζητήθηκαν και ζητήματα στρατιωτικής μεταρρύθμισης του ΝΑΤΟ, η πολιτική «ανοιχτών θυρών», οι σχέσεις της συμμαχίας με την Ουκρανία και τη Γεωργία.

Στη Σόφια, υπογράφτηκε συμφωνία των ΗΠΑ και της Βουλγαρίας που επισημοποιεί την εγκατάσταση 3 στρατιωτικών βάσεων των ΗΠΑ και λιμενικές διευκολύνσεις στο λιμάνι του Μπουργκάς για 10 τουλάχιστον χρόνια. Η διμερής αυτή συμφωνία ήρθε να συμπληρώσει την αντίστοιχη διμερή συμφωνία ΗΠΑ - Ρουμανίας που υπογράφτηκε στις 6 Δεκέμβρη του 2005 στο Βουκουρέστι. Οι σχετικές συμφωνίες είναι διμερείς, διακρατικές αλλά σημαντικές και για τους υπόλοιπους εταίρους της ΝΑΤΟικής συμμαχίας.

Αποφασίστηκε η αύξηση των δυνάμεων του ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν από 9.000 που είναι σήμερα σε 15.000 μέσα στο 2006 και με δυνατότητα να φτάσουν και τις 19.000, το 2007. Για πρώτη φορά σε αυτή την άτυπη Σύνοδο ανακοινώθηκε επίσημα και η συμμετοχή της Αυστραλίας και της Νέας Ζηλανδίας στις επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν. Ο ΓΓ του ΝΑΤΟ υποστήριξε ότι «το ΝΑΤΟ γίνεται μια συμμαχία με παγκόσμιους εταίρους - όπως οι δυο χώρες - μια και οι απειλές και οι προκλήσεις είναι παγκόσμιας φύσης». Στις 4 Μάη, ο υπουργός Εξωτερικών της Ιαπωνίας συναντήθηκε με το Βορειοατλαντικό Συμβούλιο στις Βρυξέλλες, ακολούθησε ανάλογη συνάντηση με τη Νότια Κορέα.


Ερωτήματα έχουν δημιουργήσει πληροφορίες και δημοσιεύματα για απόπειρες να ενταχθούν προοπτικά στο ΝΑΤΟ, είτε ως μέλη είτε ως «συνεργάτες», κράτη της Λατινικής Αμερικής, όπως η Βραζιλία και η Κολομβία. Μάλιστα, σχετική ανακοίνωση, που δημοσιεύτηκε στον «Ριζοσπάστη», εξέδωσε το ΚΚ Κολομβίας.

Πρόκειται για πάρα πολύ σοβαρές εξελίξεις σε σχέση με το ρόλο του ΝΑΤΟ παγκόσμια και ειδικότερα στην περιοχή.

Στην Ολομέλεια της Ελληνικής Βουλής προωθείται η ψήφιση του «ΝΑΤΟικού πρωτοκόλλου συναντίληψης». Τέθηκε στη Διαρκή Επιτροπή της Βουλής στις 14 Φλεβάρη 2006 και ψηφίστηκε θετικά από τη ΝΔ. Τα υπόλοιπα κόμματα ψήφισαν αρνητικά. Ομως, το ΠΑΣΟΚ ήταν αυτό που ως κυβέρνηση είχε διαπραγματευτεί, συμμετάσχει και προωθήσει τις διαδικασίες προετοιμασίας του εν λόγω μνημονίου. Μεταξύ των άλλων προκλητικών διευκολύνσεων στο ΝΑΤΟ το Πρωτόκολλο αυτό προβλέπει:

  • Γενική, πάγια άδεια για την κίνηση αεροσκαφών, ελικοπτέρων, πλοίων σε περίπτωση επιχειρήσεων, χωρίς υποβολή σχεδίων πτήσεων κλπ.
  • Δυνατότητα διαχείρισης οποιασδήποτε διαφωνίας κατά τη διάρκεια της επιχείρησης από τον ΝΑΤΟικό στρατιωτικό διοικητή.
  • Δήμευση ακόμα και ατομικών ιδιοκτησιών, προκειμένου να εξυπηρετηθούν οι ΝΑΤΟικές επιχειρήσεις.
  • Μεγάλες οικονομικές διευκολύνσεις για την υποστήριξη ΝΑΤΟικών επιχειρήσεων στην Ελλάδα με υπεραπλούστευση διαδικασιών.
  • Υποχρεωτική παροχή του κρατικού μηχανισμού (αστυνομίες, υπηρεσίες, νοσοκομεία) με το γενικό πρόσταγμα στον ΝΑΤΟικό διοικητή κλπ.


Επίσης στις 3 και 4 Μάη πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη η Διαβαλκανική Σύνοδος Κορυφής. Οι πανηγυρικές δηλώσεις που ακολούθησαν από την ελληνική κυβέρνηση, αλλά και τις άλλες κυβερνήσεις των βαλκανικών χωρών, μόνο ανησυχία μπορούν να προκαλέσουν στην εργατική τάξη και τους λαούς των Βαλκανίων.

Η προώθηση μιας ενιαίας βαλκανικής αγοράς (ζώνη ελεύθερου εμπορίου), με τις απαραίτητες υποδομές που θα διασφαλίζουν την απρόσκοπτη δράση του κεφαλαίου, όπως και τη διαδικασία της πλήρους ενσωμάτωσης των κρατών της περιοχής στις δομές του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, σημαίνει ένταση της εκμετάλλευσης, παραπέρα συρρίκνωση δικαιωμάτων, νέες επεμβάσεις και απειλές πολέμου.

Ανησυχία προκαλεί η κατάσταση συνολικά στη Βαλκανική (Σερβία, Μαυροβούνιο, ΠΓΔΜ, Βοσνία - Ερζεγοβίνη κλπ.) και ειδικά η κατάσταση στο Κοσσυφοπέδιο, όπου η θέση για ανεξαρτητοποίησή του, με βάση τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, οδηγεί σε παραπέρα αποσταθεροποίηση στην περιοχή.

Β. ΡΩΣΙΑ - ΚΙΝΑ - ΙΝΔΙΑ ΚΑΙ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΙ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΙ

Μεταξύ των περιοχών που ξεχωρίζουν για την ταχύτητα των εξελίξεων είναι αυτή της πρώην ΕΣΣΔ, αλλά και της Νοτιο-ανατολικής Ασίας. Το 2005 είχε ξεκινήσει μέσα σε ένα κύμα των λεγόμενων «εγχρώμων επαναστάσεων», όπως της «πορτοκαλί» στο Κίεβο, που στη διάρκειά της διαδραματίστηκε τόσο η «αλλαγή φρουράς» στο Κιργιστάν, όσο και η αιματηρή αποτυχία της όποιας αλλαγής σε Ουζμπεκιστάν και Καζαχστάν. Μεγάλη σημασία δίνεται στην περιοχή της Κεντρικής Ασίας, όπου συγκεντρώνεται και μεγάλος φυσικός πλούτος, αλλά και επειδή αυτή η περιοχή βρίσκεται σε θέση «κλειδί» τόσο για τη Ρωσία, όσο και για άλλα μεγάλα κράτη της περιοχής, πρώτα και κύρια την Κίνα, αλλά και την Ινδία.


Τον προηγούμενο χρόνο, το 2005, η «Οργάνωση Συνεργασίας της Σαγκάης» (ΟΣΣ), που δραστηριοποιείται στην περιοχή, απέκτησε ορισμένα νέα χαρακτηριστικά. Ενα από αυτά είναι η διεύρυνσή της με κράτη - παρατηρητές. Ετσι, δίπλα στα μέλη της ΟΣΣ, που είναι η Κίνα, η Ρωσία, το Καζαχστάν, το Κιργιστάν, το Τατζικιστάν και το Ουζμπεκιστάν, προστέθηκαν ως παρατηρητές η Ινδία, το Ιράν και το Πακιστάν. Η Λευκορωσία εξετάζει σοβαρά το ενδεχόμενο εισόδου της στην ΟΣΣ με καθεστώς παρατηρητή.

Υπόψη ότι στη σύνοδο του καλοκαιριού του 2005 δε στάλθηκε πρόσκληση στις ΗΠΑ, παρά το διακαή πόθο των ΗΠΑ να «βάλουν πόδι» και σε αυτήν την περιφερειακή διακρατική συνεργασία.

Σημαντική εξέλιξη που αφορά στην ΟΣΣ είναι το τελεσίγραφο που έστειλε στις ΗΠΑ, για πρώτη φορά, σχετικά με την ανάγκη απομάκρυνσης των αμερικανικών βάσεων από την Κεντρική Ασία. Πάνω σε αυτό στηρίχτηκε, στη συνέχεια, το Ουζμπεκιστάν για να κάνει πιο αποφασιστική την απαίτησή του προς τις ΗΠΑ να απομακρύνουν τη βάση τους από το αεροδρόμιο του Χαναμπάντ.

Ταυτόχρονα, γίνεται φανερό πως η ίδια η ΟΣΣ βρίσκεται σε ένα «σταυροδρόμι» εξέλιξης. Δεν είναι λίγες εκείνες οι φωνές που ζητούν τη συγχώνευση μιας σειράς περιφερειακών μορφών συνεργασίας που παρατηρούνται στην περιοχή τα τελευταία χρόνια, στα πλαίσια μιας ένωσης, της ΟΣΣ.


Ακόμη δεν είναι ξεκάθαρο το πώς θα διαμορφωθούν οι σχέσεις του ΝΑΤΟ με την ΟΣΣ, που από ορισμένους διεθνείς αναλυτές ήδη αποκαλείται «ανατολικό ΝΑΤΟ».

Ως «ατμομηχανή» των όποιων εξελίξεων θεωρούνται τα μεγαλύτερα κράτη της περιοχής: Η Ρωσία, η Κίνα, η Ινδία. Ενα πιθανό «τρίγωνο» στρατηγικής συνεργασίας των 3 αυτών κρατών, με τεράστιους πληθυσμούς και εκτάσεις, θα επιδρούσε στο συσχετισμό όχι μόνο της συγκεκριμένης περιοχής, αλλά και παγκόσμια.

Τόσο η Κίνα, όσο και η Ινδία δείχνουν τεράστιο ενδιαφέρον για την απόκτηση ενεργειακών υλών από τη Ρωσία μέσω ευνοϊκών διακρατικών, εμπορικών και επιχειρηματικών επενδυτικών συμφωνιών. Αλλά και η Ρωσία ενδιαφέρεται για εμπορικές και παραγωγικές συμπράξεις με την Κίνα και την Ινδία και σε άλλους τομείς, πέραν του ενεργειακού. Αλλωστε, η Ρωσία πραγματοποιεί τα τελευταία χρόνια τεράστιες πωλήσεις όπλων και στα δύο κράτη, αναπτύσσει κοινές πρωτοβουλίες στον τομέα της ατομικής ενέργειας, των νέων τεχνολογιών, του Διαστήματος, αλλά και σε άλλους τομείς. Μόνο στις συνοριακές περιοχές Κίνας και Ρωσίας δραστηριοποιούνται σήμερα 1.500 κοινές εμπορικές επιχειρήσεις.

Την περσινή χρονιά επίσης, πραγματοποιήθηκαν, για πρώτη φορά στην ιστορία, κοινά στρατιωτικά γυμνάσια της Κίνας με τη Ρωσία και της Ρωσίας με την Ινδία. Χωρίς να υπάρξει υπερτίμηση του γεγονότος, δεν πρέπει και να υποτιμηθεί. Πολύ περισσότερο που τα κοινά ρωσο-κινεζικά γυμνάσια πραγματοποιήθηκαν σε περίοδο όξυνσης των σχέσεων της Κίνας με τις ΗΠΑ, και μετά από εμπρηστικές δηλώσεις Αμερικανών αξιωματούχων, σχετικά με τον «δυνάμει παγκόσμιο κίνδυνο» που αποτελεί ο στρατός της Κίνας. Στη συνέχεια, αποφασίστηκαν και προγραμματίστηκαν νέες κοινές στρατιωτικές ασκήσεις για το 2007 στη Ρωσία.


Associated Press

Αξίζει να υπενθυμίσουμε ότι για πρώτη φορά η ιδέα του «τριγώνου» Ρωσίας - Ινδίας - Κίνας ακούστηκε δημόσια από ρωσικά χείλη το 1998, λίγο πριν από τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία, προκαλώντας μια αρκετά επιφυλακτική στάση από μεριάς Κίνας και Ινδίας. Ομως, ένα χρόνο μετά, το 1999, αμέσως μετά την επιδρομή του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία, η ρωσική πρόταση είχε καλύτερη απήχηση στο Πεκίνο και στο Δελχί. Σήμερα, και αφού έχουν προηγηθεί οι αμερικανικές επεμβάσεις σε Αφγανιστάν, Κεντρική Ασία και ο πόλεμος και κατοχή του Ιράκ, τα τρία κράτη δοκιμάζουν τα όπλα τους σε κοινές ασκήσεις στα πεδία βολής.

Οι δηλώσεις των ΥΠΕΞ αυτών των τριών κρατών ότι δεν ικανοποιούνται από έναν «μονοπολικό» κόσμο, από έναν κόσμο δηλαδή με ένα «αφεντικό», τις ΗΠΑ, είναι ενδεικτικές. Η στάση απέναντι στο Ιράν αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα «διαχείρισης» μιας πολιτικής γραμμής αντίθετης με αυτήν που ακολουθούν οι ΗΠΑ.

Βέβαια, τόσο οι ΗΠΑ, όσο και άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα όπως η ΕΕ, όχι απλώς παρακολουθούν τις συγκεκριμένες εξελίξεις, αλλά και δραστηριοποιούνται για να εμποδίσουν μια τέτοια «συμμαχία». Παρεμβαίνουν με δημοσιεύσεις και εκκλήσεις να μην μπουν Ρωσία και Κίνα «στο μεγάλο παιχνίδι» της αντιπαράθεσης με τις ΗΠΑ, να συμπορευτούν με τις ΗΠΑ στην καταπολέμηση του κινδύνου της «ισλαμικής τρομοκρατίας».


Associated Press

Σ' αυτή τη διαμάχη εμπλέκονται πλέον όλες οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και οργανώνουν την τακτική και στρατηγική τους.

Πρόσφατα συγκροτήθηκε μια «νέα» διακρατική περιφερειακή ένωση με τον τίτλο «Κοινότητα δημοκρατικής επιλογής», στην οποία, εκτός από τις χώρες της GUAM (Γεωργία, Ουκρανία, Αζερμπαϊτζάν, Μολδαβία), προσχώρησαν επίσης οι Λετονία, Λιθουανία, Εσθονία, Ρουμανία, Σλοβενία και ΠΓΔΜ, με στόχο δήθεν την προώθηση της «δημοκρατίας» από τη Βαλτική έως τη Μαύρη Θάλασσα. Μια τέτοια ένωση, που αντιλαμβάνεται τη «δημοκρατία» όπως την ορίζει το αμερικανικό Πεντάγωνο, έχει σαφώς και «αντιρωσικό χαρακτήρα».

Ορισμένοι, μάλιστα, συνδέουν ακόμη και την προώθηση του πρόσφατου αντικομμουνιστικού μνημονίου από την Πολιτική Επιτροπή της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης, με την προσπάθεια ενοχοποίησης της Ρωσίας. Τα κράτη που εντάχθηκαν στην ΕΕ με την τελευταία διεύρυνσή της, θα μπορούσαν κάποια στιγμή να ζητήσουν από τη Ρωσία μεγάλες αποζημιώσεις με το επιχείρημα ότι στο παρελθόν βρίσκονταν με τη βία στο «σοβιετικό μπλοκ», εξαιτίας της απειλής της «σοβιετικής στρατιωτικής αρκούδας». Πρόκειται για κίνηση με βαθύτερες ρίζες, γίνεται λόγος ακόμη και για «δάκτυλο» των ΗΠΑ που χρησιμοποιούν ορισμένα κράτη - μέλη της ΕΕ, όπως αυτά της Βαλτικής, για να εμποδίσουν την παραπέρα ενίσχυση των σχέσεων της Ρωσίας με την ΕΕ και κυρίως με τον γερμανο - γαλλικό άξονα.


Την ίδια ώρα, ιδιαίτερα οι ΗΠΑ προσπαθούν και με το «καρότο» να πείσουν τα 3 κράτη (Ρωσία - Κίνα - Ινδία) ότι θα έχουν μεγαλύτερα οφέλη αν ακολουθήσουν μια πολιτική συνεργασίας με τις ΗΠΑ και όχι αντιπαράθεσης. Ταυτόχρονα, όχι άσκοπα, υποδεικνύουν στη Ρωσία και την Ινδία κινδύνους από τη στενότερη συνεργασία τους με την Κίνα. Η γραμμή αυτή συμπυκνώθηκε εύστοχα στην προειδοποίηση του γνωστού Μπρεζίνσκι προς τη Ρωσία ότι «ο ανταγωνισμός με τις ΗΠΑ είναι ανώφελος, ενώ η ένωση με την Κίνα θα σημάνει την υποταγή της Ρωσίας».

Μάλιστα, η πρόσφατη πυρηνική συνεργασία ΗΠΑ - Ινδίας είναι άλλο ένα κομμάτι στο παζλ της παρέμβασης των ΗΠΑ. Σύμφωνα με ορισμένους αναλυτές, οι ΗΠΑ «έχουν δέσει το γάιδαρό τους» με την Ινδία για πάρα πολλά χρόνια.

Σε πρόσφατη συνάντηση στη Σαγκάη των ΥΠΕΞ των κρατών - μελών της ΟΣΣ εγκρίθηκαν 15 ντοκουμέντα που θα υπογραφούν στη Συνάντηση Κορυφής τον Ιούνη του 2006 και αφορούν σε οικονομικές - εμπορικές συμφωνίες, καθώς και στην παρουσία της ΟΣΣ διεθνώς με συμμετοχή παρατηρητών της σε εκλογές κλπ. Δηλώθηκε ότι η ΟΣΣ ενδιαφέρεται να αναπτύξει παραπέρα τη συνεργασία με τους παρατηρητές της, όπως την Ινδία, το Ιράν, το Πακιστάν, τη Μογγολία.

Χρειάζεται ετοιμότητα για τις εξελίξεις στην ΟΣΣ. Αλλωστε, ήδη καλούνται τα κράτη - μέλη της ΟΣΣ να αντιμετωπίσουν νέες μεγάλες προκλήσεις σε διεθνές επίπεδο. Τέτοιες είναι και η πολύ πιθανή επέμβαση των ΗΠΑ στο Ιράν, οι εξελίξεις στη Λατινική Αμερική, στην Αφρική, στον Καύκασο, στην Κεντρική Ασία αλλά και αλλού.

Γ. ΑΦΡΙΚΗ

Μπορεί οι ΗΠΑ να παραμένουν ακόμα κυρίαρχες στην Αφρική, χωρίς να φαίνονται ακόμα σοβαροί ανταγωνιστές από άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις ή από κάποια δύναμη της αφρικανικής ηπείρου, όμως δε λείπουν οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και συγκρούσεις, ιδίως ανάμεσα στις ΗΠΑ και τη Γαλλία, όπως φάνηκε στη σφαγή της Ρουάντα το 1994, αλλά και πιο πρόσφατα στο Κονγκό και τη Δυτική Αφρική. Το γεγονός ότι οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις στην Αφρική δεν έχουν την ίδια ένταση, συγκριτικά με άλλες ηπείρους, οφείλεται πιθανόν - με εξαίρεση βέβαια τη Βόρεια Αφρική και τη Νοτιοαφρικανική Ενωση - στη μεγάλη καθυστέρηση της καπιταλιστικής ανάπτυξης στην ήπειρο και στο γεγονός ότι είναι ακόμα πολύ αδύναμα τα κινήματα.


Ωστόσο, ο εντοπισμός και η εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης εκατοντάδων νέων πετρελαιοπηγών και η λειτουργία πρόσφατων δικτύων πετρελαιαγωγών στην υποσαχάρεια δυτική (προς τη μεριά του Ατλαντικού) και κεντρική Αφρική (προς τη μεριά της Ερυθράς Θάλασσας) καθιστά ακόμη πιο σύνθετες τις γεωπολιτικές εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή σήμερα.

Δεδομένης της έντονης διεθνούς αντιπαράθεσης για τον έλεγχο νέων πηγών πετρελαίου και φυσικού αερίου, οι πρόσφατες συγκρούσεις ανταρτών και στρατού στο Τσαντ, σε συνδυασμό με την παράταση της αποσταθεροποίησης στη δυτική Σουδανική επαρχία Νταρφούρ, όχι μόνο συνδέονται αλλά αποτελούν μερικά από τα σημαντικά κομμάτια του γεωπολιτικού παζλ.

Η κρίση στο Νταρφούρ του δυτικού Σουδάν με τις επιθέσεις παραστρατιωτικών αραβικών ομάδων που στηρίζονταν από την κυβέρνηση του Σουδάν, έναντι αυτόχθονων κοινοτήτων της περιοχής, δεν ξεκίνησαν πριν από τρία χρόνια. Διαδραματίζονταν πολλά χρόνια πριν οι ΗΠΑ «ανακαλύψουν» το 2003 αρχικά τη «γενοκτονία», μετέπειτα τις «γενικευμένες επιθέσεις» κατά των αυτόχθονων πληθυσμών στο Νταρφούρ. Τρία χρόνια μετά, συνεχίζονται οι επίμονες προσπάθειες των ΗΠΑ -Βρετανίας για «διεθνείς κυρώσεις» κατά Σουδανών αξιωματούχων και ανταρτών με πρώτο στόχο όχι βεβαίως την «αποκλιμάκωση της βίας», αλλά το μερίδιο του λέοντος από τα τεράστια κοιτάσματα πετρελαίου, χαλκού και άλλων ορυκτών που βρίσκονται στο υπέδαφος της αχανούς δυτικής σουδανικής επαρχίας.

Ο άλλος απώτερος στόχος των ΗΠΑ - Μ. Βρετανίας αφορά στον περιορισμό της έντονης δραστηριοποίησης κινεζικών πετρελαϊκών εταιριών στο Σουδάν που διαδραματίστηκε κατά το διάστημα που το Σουδάν είχε χαρακτηριστεί από τις ΗΠΑ ως μία από τις χώρες που υποθάλπουν την «τρομοκρατία» και περιλαμβανόταν «στον άξονα του κακού». Οι προσπάθειες Λονδίνου - Ουάσιγκτον για διεθνείς κυρώσεις, αλλά και ενεργότερη παρουσία του ΝΑΤΟ, με πρόσχημα την ανάπτυξη κυανοκράνων του ΟΗΕ, σε συνδυασμό ή με αντικατάσταση της δύναμης των 7.000 στρατιωτών της Αφρικανικής Ενωσης στο Νταρφούρ, παραμένουν για την ώρα ατελέσφορες. Αυτό, κυρίως, επειδή προσκρούουν στη διακηρυγμένη αντίθεση Κίνας και Ρωσίας που επιχειρούν την προστασία των δικών τους ενεργειακών συμφερόντων και επιδιώκουν την εξεύρεση ικανοποιητικής επίλυσης του ζητήματος, μέσω των μαραθώνιων συνομιλιών της Αφρικανικής Ενωσης στην Αμπούτζα της Νιγηρίας, οι οποίες σύμφωνα με την τελευταία απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας (ΣΑ) του ΟΗΕ θα έπρεπε «να ολοκληρωθούν» έως το τέλος Απρίλη.


Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση Μπους μεσολαβεί για να λύσει τις επιπλοκές που προκάλεσε το πείραμα των πολυεθνικών του πετρελαίου σε αυτή την περιοχή της κεντρικής Αφρικής, δήθεν για την αποτροπή φαινομένων διαφθοράς και τάχα για τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου του ταλανιζόμενου (εδώ και δεκαετίες) λαού μιας αναπτυσσόμενης χώρας. Στόχος, βεβαίως, του πειράματος (με την ολοκλήρωση του - μήκους 1.070 χλμ. - πετρελαιαγωγού Τσαντ - Καμερούν τον Ιούνη του 2003 και των επενδύσεων ύψους 4,7 δισ. δολαρίων) ήταν η εκμετάλλευση του πετρελαίου από τις πετρελαιοπηγές της κεντρικής Αφρικής και η ανεμπόδιστη εξαγωγή του από τα λιμάνια του Καμερούν στο δυτικό Ατλαντικό.

Μέσα στο Μάη το ΣΑ του ΟΗΕ αποφάσισε ομόφωνα να επιταχύνει τις διαδικασίες ανάπτυξης κυανοκράνων στο Νταρφούρ που το αργότερο το Σεπτέμβρη του 2006 αναμένεται να αναλάβει την ευθύνη διοίκησης της στρατιάς των 7.500 στρατιωτών της Αφρικανικής Ενωσης που έχουν σταλεί εκεί.

Δ. ΕΙΔΙΚΑ ΓΙΑ ΤΟ ΙΡΑΝ

Με τη λήξη της προθεσμίας των 30 ημερών που είχε δώσει το ΣΑ του ΟΗΕ για να υποβληθεί από την Επιτροπή Ατομικής Ενέργειας έκθεση για το πρόγραμμα του Ιράν, προκειμένου να συζητηθεί στο ΣΑ του ΟΗΕ και να υιοθετηθεί σχετική απόφαση για τη λήψη μέτρων κατά της κυβέρνησης του Ιράν, άρχισαν οι διαβουλεύσεις ανάμεσα στα μόνιμα μέλη του ΣΑ του ΟΗΕ και τη Γερμανία. Τη διαδικασία κινεί εδώ και καιρό η κυβέρνηση των ΗΠΑ, η οποία έχει εντάξει το Ιράν στον «άξονα του κακού» και με κάθε ευκαιρία εκδηλώνει την εχθρότητα και επιθετικότητά της ενάντια στην κυβέρνησή του. Ο Μπους τελευταία απείλησε ότι δεν αποκλείει ακόμα και τη χρησιμοποίηση πυρηνικών όπλων εναντίον του Ιράν, παρ' όλο που αυτό δε διαθέτει πυρηνικά όπλα. Ασφαλώς, υπάρχουν και από την πλευρά του Ιράν δηλώσεις, όπως για το Ισραήλ, τους Εβραίους και την αμφισβήτηση του ολοκαυτώματος κ.ά. οι οποίες ρίχνουν λάδι στη φωτιά.

Οι διαβουλεύσεις και οι αλληλοπιέσεις εντείνονται μεταξύ των μελών του ΣΑ. Οι ΗΠΑ πιέζουν για ενεργοποίηση του κεφαλαίου 7, για να λύσουν τα χέρια τους σε μέτρα και κυρώσεις, ν' ανοίξουν το δρόμο και για επέμβαση. Μέχρι στιγμής, αυτή τη γραμμή των ΗΠΑ υποστηρίζουν η Μ. Βρετανία, η Γαλλία και η Γερμανία. Αντιδρούν η Ρωσία και η Κίνα. Το θέμα ακόμα είναι σε εξέλιξη και απαιτείται ανάλογη επαγρύπνηση. Η ΕΕ σε Σύνοδο των ΥΠΕΞ για το Ιράν διαμόρφωσε μια θέση η οποία στην ουσία - άσχετα με τις Διακηρύξεις περί «διπλωματικής λύσης» κλπ. - λειτουργεί ως πίεση προς το Ιράν και ταυτόχρονα επιδιώκει να ενισχύσει το «διαμεσολαβητικό ρόλο» της ΕΕ. Αφ' ενός προτείνει την τεχνολογική στήριξη του Ιράν για την παραγωγή πυρηνικής ενέργειας για ειρηνικούς σκοπούς, αφ' ετέρου με τη λήψη κυρώσεων εναντίον του για παραβίαση της Διεθνούς Συνθήκης μη Διάδοσης των Πυρηνικών Οπλων.

Η κυβέρνηση του Ιράν διακηρύσσει ότι το πρόγραμμα αφορά σε ειρηνικούς σκοπούς αξιοποίησης της πυρηνικής ενέργειας.

Για τις ΗΠΑ ο - όσο το δυνατόν πιο ασφυκτικός - έλεγχος ενεργειακών πηγών και δρόμων είναι στρατηγικής σημασίας για τη διατήρηση της υπεροχής τους. Συνεπώς, είναι επόμενο οι άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, όπως η ΕΕ (ως σύνολο και ως αυτοτελή κράτη) ή η Ρωσία να επιδιώκουν τη διασφάλιση των δικών τους συμφερόντων, την αναβάθμισή τους στο διεθνή συσχετισμό. Στην πραγματικότητα, η κρίση με το Ιράν σχετίζεται ελάχιστα έως καθόλου με το πυρηνικό του πρόγραμμα. Πολύ περισσότερο που και άλλα κράτη (Ισραήλ, Πακιστάν) διαθέτουν όχι απλά πυρηνική ενέργεια, αλλά και πυρηνικά όπλα και ουδέποτε δέχτηκαν να ελεγχθούν οι πυρηνικές εγκαταστάσεις τους. Το Ιράν στην ουσία βρίσκεται στο στόχαστρο λόγω της μεγάλης γεωστρατηγικής του σημασίας και των ενεργειακών του πηγών. Η κομβική γεωγραφική του θέση εμπλέκεται με αγωγούς ενέργειας που θα εξασφάλιζαν τη συντομότερη και πιο οικονομική μεταφορά υλών ενέργειας από τη Ρωσία και τις παρακείμενες στην Κασπία χώρες προς Ανατολάς, δηλαδή προς Κίνα, Ινδία, Πακιστάν, Ιαπωνία, αλλά και προς την Ευρώπη. Οι ΗΠΑ ανησυχούν ιδιαίτερα για τον αυξανόμενο ρόλο της Κίνας, η οποία έχει αποκαταστήσει ένα δίαυλο με τις ενεργειακές πηγές του Ιράν, λόγω των αυξανόμενων αναγκών της και επιδιώκουν την αναστολή του. Το ίδιο επιδιώκουν και σε σχέση με τη Ρωσία. Στόχος των ΗΠΑ είναι ο πλήρης έλεγχος κρατών που είτε διαθέτουν ενεργειακές πηγές, π.χ. Ιράκ και κράτη του Καυκάσου, είτε αποτελούν δρόμους διακίνησης πετρελαίου και φυσικού αερίου προς την Ινδία, όπως είναι το Αφγανιστάν.

Η θέση του Τουντέχ του Ιράν για την κατάσταση, όπως εκφράστηκε σε άρθρο του Ναβίντ Σομάλι, υπεύθυνου Γραφείου Διεθνών Σχέσεων του Κόμματος - δημοσιεύτηκε ολόκληρο στο «Ρ» στις 19 Φλεβάρη 2006 - είναι η παρακάτω:

«Η πλειοψηφία του ιρανικού λαού σωστά θεωρεί ότι σύμφωνα με το διεθνή νόμο το έθνος μας έχει το δικαίωμα να αναπτύξει και να χρησιμοποιήσει πυρηνική ενέργεια για ειρηνικούς σκοπούς. Τυπικά η πυρηνική βιομηχανία του Ιράν σήμερα είναι συμβατή με τη Συνθήκη Μη Διάδοσης Πυρηνικών Οπλων (ΣΜΔΠΟ) και με τις υποχρεώσεις που θέτει η ΔΕΑΕ και δεν υπάρχουν απτές αποδείξεις που να δείχνουν δραστηριότητες σχετικά με την παραγωγή πυρηνικών όπλων στο Ιράν. Ο,τι παρουσιάζεται ως απόδειξη δεν είναι παρά ύποπτα και αμφισβητούμενα "μυστικά έγγραφα", "φάκελοι από ένα κλεμμένο φορητό κομπιούτερ" και "δημοσιογραφικές διασκέψεις" που εφοδιάζονται με υλικό κυρίως από αναξιόπιστες μοναρχικές και άλλες πολιτικά χρεοκοπημένες φιλο-αμερικανικές ομάδες, που σκοπό έχουν να προκαλέσουν μια στρατιωτική περιπέτεια των ΗΠΑ, για να εξασφαλίσουν ως αντάλλαγμα την καλύτερή τους ευκαιρία, ώστε να αναρριχηθούν στην ιρανική εξουσία. Τα αποδεικτικά στοιχεία, πάνω στα οποία οι ΗΠΑ οικοδομούν την υπόθεσή τους εναντίον του Ιράν, είναι τόσο "αξιόπιστα" όσο αυτά που υποστήριζαν την παρουσία Οπλων Μαζικής Καταστροφής στο Ιράκ του Σαντάμ. Οι ΗΠΑ δημιουργούν τεχνητά τις συνθήκες για τη διεθνή απομόνωση του Ιράν μέσω του ΣΑ του ΟΗΕ. Αυτό θα προσφέρει στη διοίκηση Μπους μια πλειάδα επιλογών, συμπεριλαμβανόμενης της άσκησης περαιτέρω πολιτικής πίεσης και επιβολής διπλωματικής απομόνωσης, οικονομικών κυρώσεων, αλλά και της απειλής της χρήσης κάποιας μορφής ανοιχτής ή συγκαλυμμένης στρατιωτικής δράσης. Εμείς θα προσθέσουμε ότι στις σημερινές συνθήκες που επικρατούν στην περιοχή, οι στρατιωτικές επιλογές δεν είναι ακόμη αποδεκτές, όσον αφορά στα εμπλεκόμενα συμφέροντα της Δύσης. Ο κύριος στόχος του τωρινού παιχνιδιού είναι βέβαια η διαμόρφωση του μέλλοντος, σύμφωνα με τα στρατηγικά συμφέροντα των ΗΠΑ. Ενώ οι ΗΠΑ υπερβάλλουν όσον αφορά στην πυρηνική απειλή του Ιράν, το καθεστώς στην Τεχεράνη παίζει ένα επικίνδυνο παιχνίδι "λεονταρισμού" και ως εκ τούτου προσφέρει στη διοίκηση Μπους όλες τις δικαιολογίες που χρειάζεται. Η δημοκρατική αντιπολίτευση στο Ιράν είναι πεπεισμένη ότι η αδιάλλακτη στάση του καθεστώτος δε βασίζεται στην προστασία των εθνικών συμφερόντων του Ιράν, αλλά αντίθετα βασίζεται πάνω στη δική του επιβίωση με οποιοδήποτε τίμημα, έτσι ώστε να έχει το περιθώριο να παραγνωρίσει τις δημοκρατικές απαιτήσεις του ιρανικού λαού, επικαλούμενη την εξωτερική απειλή...».

Η θέση του ΚΚΕ

Οι διεθνείς και περιφερειακοί οργανισμοί που υπάρχουν σήμερα, αποτυπώνουν ένα συγκεκριμένο συσχετισμό δυνάμεων στον έλεγχο των αγορών των πρώτων υλών, των πηγών και των δρόμων ενέργειας. Στοχεύουν στον ασφυκτικό έλεγχο ενός μεγάλου μέρους κρατών που είτε δεν ανήκουν οργανικά στις συμμαχικές ενώσεις τους είτε έχουν κάποιες αντιστάσεις, καθένα για τους δικούς του λόγους. Αυτός είναι και ο χαρακτήρας των Διεθνών Συμφωνιών για τα πυρηνικά όπλα. Αλλωστε, αυτές οι συμφωνίες δεν απέτρεψαν τις ΗΠΑ από την ανάπτυξη νέων πυρηνικών όπλων, ιδιαίτερα στην τελευταία 15ετία. Και από αυτή τη σκοπιά, αξίζει να επισημάνουμε ξανά το ρόλο αναχαίτισης που έπαιζε το σοσιαλιστικό σύστημα και η ΕΣΣΔ τις προηγούμενες δεκαετίες.

Δε νομιμοποιείται καμιά ιμπεριαλιστική δύναμη, κανένας διεθνής οργανισμός να διατυπώνει αποφάσεις κατά λαών, να επεμβαίνει, να καθορίζει ποιος επιτρέπεται να έχει και ποιος όχι πυρηνική ενέργεια. Η προετοιμασία της κοινής γνώμης θυμίζει τις προετοιμασίες επίθεσης κατά του Ιράκ. Το πυρηνικό πρόγραμμα είναι πρόσχημα, όπως πρόσχημα ήταν και τα «χημικά όπλα» που δήθεν διέθετε το Ιράκ.

Να αποτραπεί κάθε μέτρο, κάθε στρατιωτική εξέλιξη, η οποία θα έχει τραγικές συνέπειες για τους λαούς της περιοχής και σοβαρές συνέπειες και για τον ίδιο τον ελληνικό λαό.

Ανεξάρτητα από τις όποιες «συμβατικές ή άλλες υποχρεώσεις» υπάρχουν για την Ελλάδα, με συμφωνίες που έχουν υπογραφεί διαδοχικά τόσο από τις κυβερνήσεις της ΝΔ, όσο και του ΠΑΣΟΚ, αυτές δεν πρέπει να τηρηθούν, αφού συμβάλλουν, οδηγούν σε ανάφλεξη και σε νέες εστίες πολέμου και εμπλοκής της Ελλάδας σε αυτές.

Η επιχειρηματολογία περί προώθησης «διπλωματικής λύσης» ειρηνικής είναι στάχτη στα μάτια των λαών, είναι ιμπεριαλιστική προπαγάνδα. Η εμπειρία των λαών, ιδιαίτερα της τελευταίας 15ετίας, επιβεβαιώνει ότι η ιμπεριαλιστική ειρήνη προετοιμάζει τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

Ο ιμπεριαλισμός, προκειμένου να εκτονώσει τις αντιθέσεις του και να ανακόψει την αντίσταση των λαών, δεν αποκλείεται να χρησιμοποιήσει ακόμα και πυρηνικά όπλα, να εξαπολύσει ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Αρα, η πάλη κατά των πυρηνικών όπλων, η πάλη κατά του πολέμου συνδέεται άμεσα με την πάλη ενάντια στο ιμπεριαλιστικό σύστημα στο σύνολό του.

Αμεσα απαιτούμε:

  • Καμιά εμπλοκή της Ελλάδας σε ιμπεριαλιστικό πόλεμο κατά του Ιράν, κατά οποιουδήποτε λαού στον κόσμο. Η ελληνική κυβέρνηση να μην ψηφίσει στο ΣΑ του ΟΗΕ κανένα μέτρο, καμιά άσκηση πίεσης.
  • Να μην τηρηθεί οποιαδήποτε «συμβατική υποχρέωση» που άμεσα ή έμμεσα εμπλέκει τη χώρα.
  • Να μη χρησιμοποιηθεί η βάση της Σούδας. Να κλείσει τώρα.
  • Να επιστρέψουν όλα τα ελληνικά στρατεύματα που βρίσκονται εκτός συνόρων.
  • Να μη μείνει κανένας στρατιώτης σε Αφγανιστάν, Ιράκ, σε χώρες των Βαλκανίων ή αλλού.

Ζητούμενο είναι η ανάπτυξη της μαζικής αντιιμπεριαλιστικής πάλης με κατεύθυνση τη συγκρότηση μιας γερής κοινωνικοπολιτικής συμμαχίας που θα οδηγήσει στη συνολική ανατροπή του συσχετισμού δυνάμεων προς όφελος των εργατικών και λαϊκών δυνάμεων, που θα φτάσει μέχρι τη λαϊκή εξουσία, το σοσιαλισμό. Οσο υπάρχει ιμπεριαλισμός, δεν μπορεί να υπάρξει μόνιμη και σταθερή ειρήνη.

Ε. ΓΙΑ ΚΥΠΡΟ ΚΑΙ ΤΟΥΡΚΙΑ

Δε θέτουμε το ζήτημα σε αυτή την Απόφαση συνολικά και αναλυτικά, αλλά μόνο ζητήματα που προκύπτουν από την επίσκεψη της Ράις στην περιοχή και τις συναντήσεις στην Αθήνα με την ελληνική κυβέρνηση και στην Τουρκία με την τουρκική.

Η θέση των ΗΠΑ για την Τουρκία είναι καθαρή: Η Ελλάδα και η Κυπριακή Δημοκρατία δεν πρέπει να εμποδίσουν την ομαλή ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ. Συζητήθηκε και το Κυπριακό και τα βήματα που μπορεί να γίνουν μετά τη συνάντηση Παπαδόπουλου - Ανάν. Ομως, η Αμερικανίδα υπουργός Κ. Ράις διευκρίνισε ότι κινήσεις «καλής θέλησης» πρέπει να κάνουν η Ελλάδα και η Κύπρος, ενώ η κυπριακή κυβέρνηση θα πρέπει να βοηθήσει με την πολιτική της, ώστε «να ελαφρύνει την απομόνωση της Βόρειας Κύπρου».

Οι τοποθετήσεις αυτές προκάλεσαν την αντίδραση του Προέδρου της Κύπρου Τάσσου Παπαδόπουλου που σε συνέντευξη του στον «Ελεύθερο Τύπο» στις 2 Μάη 2006 (αναδημοσιεύτηκαν στο «Ρ» την επομένη) δήλωσε ότι οι απόψεις των ΗΠΑ είναι γνωστές, αλλά και η Κυπριακή Δημοκρατία δεν είναι διατεθειμένη να θυσιάσει τα εθνικά της συμφέροντα.

Στην Τουρκία: Η ΥΠΕΞ των ΗΠΑ συζήτησε το ρόλο της Τουρκίας στην περιοχή, έχοντας υπόψη τον αυξανόμενο αντιαμερικανισμό, αλλά και την απόφαση της Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης να μην επιτρέψει διέλευση των αμερικανικών στρατευμάτων από το έδαφος της Τουρκίας κατά την ιμπεριαλιστική επίθεση ενάντια στο Ιράκ το 2003. Από την Ράις δόθηκαν διαβεβαιώσεις ότι οι ΗΠΑ ενεργούν για τη χωρίς εμπόδια ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ και τη διευθέτηση του κυπριακού προβλήματος με την ενίσχυση της «Βόρειας Κύπρου», ασκώντας πιέσεις προς την ελληνική κυβέρνηση και την κυπριακή. Εδωσε επίσης πράσινο φως στην αντιμετώπιση του ΡΚΚ και του αντάρτικου των Κούρδων, χαρακτηρίζοντάς το ως τρομοκρατική οργάνωση. Φαίνεται όμως ότι υπάρχουν πολλά προβλήματα που δημιουργεί η δράση του τουρκικού στρατού κατά του ΡΚΚ, ο οποίος θέλει να έχει το ελεύθερο να επιχειρεί και μέσα στο έδαφος του Βόρειου Ιράκ, αλλά και σε συνεργασία με τις στρατιωτικές δυνάμεις του Ιράν, για να αντιμετωπίζει τις βάσεις εξόρμησης των Κούρδων που βρίσκονται στα σύνορα των δύο κρατών με την Τουρκία. Αυτό προκάλεσε την έντονη αντίδραση του σημερινού Προέδρου του Ιράκ Ταλαμπανί που είναι Κούρδος και αρχηγός του Δημοκρατικού Κόμματος Κουρδιστάν, ο οποίος ναι μεν είναι εχθρικός προς το ΡΚΚ, αλλά δε δέχεται καμιά στρατιωτική επιχείρηση από ξένη στρατιωτική δύναμη που παραβιάζει τα σύνορα του Ιράκ (ανακοίνωση Ταλαμπανί στις 3 Μάη 2006). Από την άλλη, υπάρχει η αντίθεση, πώς θα συμβιβαστεί μια στάση υποστήριξης της Τουρκίας σε μια αμερικανική στρατιωτική επέμβαση κατά του Ιράν από τα εδάφη της, τη στιγμή που υπάρχει συνεργασία της Τουρκίας με το Ιράν για την αντιμετώπιση του κουρδικού αντάρτικου.

Στις 8 Μάη, επισκέφθηκε την Αγκυρα ο υπεύθυνος Εθνικής Ασφαλείας του Ιράν Αλ Λαριτζάνι, ο οποίος είχε συνάντηση με τον Γενικό Γραμματέα του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας της Τουρκίας, με τον Τούρκο πρωθυπουργό Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και τον υπουργό Εξωτερικών Αμπντουλάχ Γκιουλ. Η επίσκεψη είχε προγραμματιστεί νωρίτερα, αλλά αναβλήθηκε λόγω της επίσκεψης της Ράις. Παραμένει αδιευκρίνιστο τι ζήτησαν και πήραν οι Τούρκοι και τι έδωσαν οι ΗΠΑ, για να εξασφαλίσουν συνεργασία, αν εξασφάλισαν τη χρησιμοποίηση του εδάφους της Τουρκίας ή συνάντησαν και πάλι άρνηση.

Οι ΗΠΑ θέλουν να χρησιμοποιηθεί το έδαφος της Τουρκίας για στρατιωτικές εδαφικές επιχειρήσεις κατά του Ιράν, μια και το μήκος των συνόρων μεταξύ των δύο κρατών είναι εκτεταμένο και θα διευκόλυνε πολύ την επέμβασή τους. Οι ΗΠΑ θα βρίσκονταν με αυτό τον τρόπο σε μια πλεονεκτική θέση κατά του Ιράν για στρατιωτικές επιχειρήσεις εδάφους. Οι επιχειρήσεις θα μπορούσαν να γίνουν συνδυασμένα από τρεις κατευθύνσεις: Από το έδαφος της Τουρκίας, από το έδαφος του Ιράκ και από το έδαφος του Αφγανιστάν. Υπάρχουν, επίσης, και τα εδάφη των Αραβικών Εμιράτων στον Περσικό Κόλπο. Οι βάσεις που υπάρχουν σε Ελλάδα, Κύπρο και Τουρκία είναι σημαντικοί κρίκοι για τη στρατιωτική αποτελεσματικότητα της αμερικανικής μηχανής από αέρα και θάλασσα. Μια εμπλοκή στη χρησιμοποίηση αυτών των βάσεων θα δυσκόλευε σημαντικά τις στρατιωτικές επιχειρήσεις.

Η υπόθεση της κρίσης του Ιράν ίσως αποτελέσει κρίσιμο ζήτημα το επόμενο διάστημα και για τις πολιτικές εξελίξεις στην Τουρκία. Η ΚΕ ασχολήθηκε με την τελευταία έκφραση της τουρκικής προκλητικότητας, με αφορμή τις έρευνες από το ωκεανογραφικό σκάφος στο Αιγαίο. Η στάση της Τουρκίας δείχνει ότι επαναφέρει συνεχώς και με επιθετικό τρόπο τις θέσεις της για τις θαλάσσιες περιοχές του Αιγαίου, θεωρώντας ότι έχουν «αδιευκρίνιστο καθεστώς», γι' αυτό αξιώνει τη συνδιαχείρισή του. Είναι φανερό ότι βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη η επιχείρηση ντε φάκτο διχοτόμησης του Αιγαίου, η οποία έχει ξεκινήσει εδώ και πολλά χρόνια με την καθοδήγηση των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Βέβαια, όλα αυτά είναι γνωστά και επαναλαμβανόμενα ζητήματα, τα οποία από μόνα τους δε φαίνεται ότι θα οδηγήσουν σε μεγαλύτερη όξυνση ή σοβαρή κρίση, καθώς οι αστικές τάξεις των δύο κρατών επιδιώκουν συνεργασίες στη βάση της πολιτικής απελευθέρωσης των αγορών. Ενταγμένες όμως, οι διάφορες προκλητικές ενέργειες ή επεισόδια στην περιοχή του Αιγαίου ή της Θράκης, σε ένα γενικότερο σχεδιασμό και όξυνση αντιθέσεων στην ευρύτερη περιοχή, αποτελούν εν δυνάμει επικίνδυνες ενέργειες που προκαλούν δικαιολογημένες ανησυχίες στους λαούς. Επίσης, δεν μπορεί να διαφύγει της προσοχής το γεγονός ότι με κάθε ευκαιρία και τρόπο ανακινούνται μειονοτικά ζητήματα στην περιοχή.

Η ΚΕ του ΚΚΕ θα εντείνει την παρακολούθηση και επαγρύπνησή της γι' αυτές τις εξελίξεις, παράλληλα με πρωτοβουλίες για κοινή δράση, αλληλεγγύη και φιλία μεταξύ του ελληνικού και του τουρκικού λαού, όλων των λαών της περιοχής.

ΣΤ. ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ - ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ

Οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν τις εκτιμήσεις και ανησυχίες του Κόμματός μας για την προώθηση του ιμπεριαλιστικού σχεδίου για την ευρύτερη Μέση Ανατολή, για το σχέδιο «εκδημοκρατισμού των Αραβικών καθεστώτων». Ανοιξαν το δρόμο σε νέες απειλές για τους λαούς και την υπόθεση της ειρήνης, αφού συνεπάγονται στρατιωτικές επεμβάσεις, πρόκληση εμφυλίου πολέμου, προβοκάτσιες και αξιοποίηση εστιών έντασης. Πρόκειται για διασπαστική πολιτική, ώστε να διευκολυνθεί η επικράτηση της ηγεμονίας των ΗΠΑ και ηγετικών δυνάμεων της ΕΕ.

Το εκλογικό αποτέλεσμα στην Παλαιστίνη εκφράζει ως ένα βαθμό την ανησυχία του παλαιστινιακού λαού ότι η λεγόμενη ειρηνική διευθέτηση του παλαιστινιακού προβλήματος και η συγκρότηση ενός νέου παλαιστινιακού κράτους θα ήταν πολύ μακριά από τα δικαιώματα και τις προσδοκίες του. Εχει και την εμπειρία τόσο του Οσλο όσο και του «Οδικού Χάρτη». Η «Χαμάς» κατάφερε τη συγκεκριμένη στιγμή να εκφράσει αυτή τη διάθεση του λαού για κάποια ουσιαστική πίεση. Αυτό φυσικά δε σημαίνει πως η «Χαμάς» μπορεί να εγγυηθεί μια πραγματική αντίσταση στις ιμπεριαλιστικές πιέσεις.

Επίσης, ρόλο έπαιξε η διογκούμενη με τα χρόνια διαφθορά του μηχανισμού διοίκησης της Παλαιστινιακής Αρχής (που σχεδόν στο σύνολό του στελεχώνεται από υψηλόβαθμα στελέχη της «Φατάχ»), καθώς και η εμφανέστατη - ιδιαίτερα τους τελευταίους μήνες - αδυναμία των κατακερματισμένων δυνάμεων ασφαλείας (πάντα υπό τη διοίκηση και τη στελέχωση της «Φατάχ»), να διασφαλίσουν την τάξη απέναντι σε διάφορες πολυάριθμες ομάδες ενόπλων, που ουδείς μπορεί να πει με ακρίβεια τι ακριβώς χαρακτήρα έχουν. Αυτά σε γενικές γραμμές ήταν τα βασικά κριτήρια που έλαβαν υπόψη τους οι Παλαιστίνιοι ψηφοφόροι.

Ουσιαστικά η ψήφος της 25ης Γενάρη αποτελεί περισσότερο ψήφο διαμαρτυρίας κατά της «Φατάχ», παρά ψήφο έγκρισης του συνόλου των πολιτικών θέσεων της «Χαμάς».

Η «Χαμάς» στην προεκλογική της εκστρατεία προέβαλε κυρίως τη φιλανθρωπική, ανθρωπιστική και κοινωνική δραστηριότητά της. Μια δραστηριότητα που, στηριζόμενη στις χορηγίες ισλαμιστικών ιδρυμάτων, έχει πλέον λάβει διαστάσεις κοινωνικής πολιτικής, που στην πράξη αντικαθιστά την ανύπαρκτη κοινωνική πολιτική της Παλαιστινιακής Αρχής. Παράλληλα, η «Χαμάς» προέβαλε την ικανότητά της να ελέγχει απόλυτα και άμεσα το σύνολο των ενόπλων δυνάμεών της, έτσι ώστε να μπορεί να εγγυηθεί τη διασφάλιση της τάξης, σε αντίθεση με το χάος και την ανομία που φαινόταν ανίκανη να αντιμετωπίσει η «Φατάχ».

Ενα από τα πολλά στοιχεία που αποδεικνύουν με τον καλύτερο τρόπο τα αδιέξοδα της συμφωνίας του Οσλο, καθώς και της «ειρηνευτικής διαδικασίας» που ακολούθησε, είναι το γεγονός ότι η Παλαιστινιακή Αρχή είναι μια δομή που υφίσταται ως τέτοια μόνο με βάση τη συμφωνία του Οσλο. Μια συμφωνία που άφηνε στην καλή πρόθεση των εκάστοτε ισραηλινών κυβερνήσεων την οποιαδήποτε εκ μέρους τους υποχώρηση, δεδομένου ότι θέτονταν στο περιθώριο οι σαφέστατες και αδιαπραγμάτευτες αποφάσεις του ΟΗΕ, που απαιτούν τον άνευ όρων τερματισμό της κατοχής.

Η «Χαμάς», όπως και ορισμένες άλλες οργανώσεις, είχε απορρίψει τη συμφωνία. Σήμερα όμως η ισλαμιστική οργάνωση καλείται να αναλάβει τη διακυβέρνηση υπό τη μορφή μιας διοίκησης που προκύπτει μόνο από αυτήν τη συμφωνία, καθώς, ασχέτως των δηλώσεων, δεν πρέπει να ξεχνιέται ότι δεν υπάρχει κανένα πραγματικά ελεύθερο κομμάτι παλαιστινιακής γης, δεδομένου του άμεσου ή έμμεσου ελέγχου που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο διατηρεί το Ισραήλ (π.χ. περίπτωση της Λωρίδας της Γάζας μετά την αποχώρηση). Η «Χαμάς», λοιπόν, βρίσκεται ενώπιον σειράς αντιφάσεων που κληρονομήθηκαν από τα αδιέξοδα και τις παλινωδίες του Οσλο και στη συνέχεια επανήλθαν με ακόμη χειρότερη μορφή από τον «Οδικό Χάρτη», που αναιρεί ακόμη και τις στοιχειωδέστερες υποχρεώσεις της ισραηλινής πλευράς και θέτει μόνο απαιτήσεις στους Παλαιστινίους.

Αν σε όλα αυτά προστεθεί και η κατάσταση οικονομικής χρεοκοπίας, στην οποία έχουν περιέλθει τα παλαιστινιακά εδάφη, προκύπτει ότι θα υπάρξουν κρίσιμες εξελίξεις στους επόμενους μήνες. Οι Αραβες χορηγοί της «Χαμάς» δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα μπορέσουν ή θα θελήσουν να καλύψουν τα υπέρογκα έξοδα λειτουργίας του μηχανισμού της Παλαιστινιακής Αρχής, που σήμερα καλύπτονται από τα εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ της ΕΕ και τα δεκάδες εκατομμύρια δολάρια των ΗΠΑ. Γι' αυτό, άλλωστε, και ΗΠΑ - ΕΕ (ακολουθούμενες από το Ισραήλ) πιέζουν σε ακριβώς αυτό το εξαιρετικά ευαίσθητο σημείο για να εκμαιεύσουν από τη «Χαμάς» την υποταγή που επιδιώκουν.

Υπό το πρίσμα όλων των παραπάνω παραγόντων είναι φανερό ότι η κατάσταση που διαμορφώθηκε στα παλαιστινιακά εδάφη μετά την ανάδειξη της «Χαμάς» εισάγει ολόκληρη την περιοχή σε μια εξαιρετικά ρευστή και απρόβλεπτη περίοδο, καθώς δεν μπορεί κανείς να προκαθορίσει ούτε τη στάση που θα τηρήσει η «Χαμάς» υπό το νέο ρόλο της. Ηδη, η όξυνση της κατάστασης και το ξέσπασμα εμφύλιου το τελευταίο διάστημα ανάμεσα στη «Χαμάς» και τη «Φατάχ» κάνουν πιο ανησυχητικές τις εξελίξεις. Αναδεικνύεται, για άλλη μια φορά, η ουσία του παλαιστινιακού προβλήματος, που δεν μπορεί να προσεγγιστεί παρά μόνο μέσα από την άνευ όρων εφαρμογή των αποφάσεων του ΟΗΕ και την ίδρυση ανεξάρτητου βιώσιμου παλαιστινιακού κράτους με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ.

Τέλος, με αφορμή και τις τελευταίες εξελίξεις, για άλλη μια φορά προκύπτει η ανάγκη να αναδειχτούν στο παλαιστινιακό πολιτικό προσκήνιο πολιτικές δυνάμεις που θα ηγηθούν ενός λαϊκού επαναστατικού κινήματος, για να προωθήσουν μια πραγματικά συνολική εναλλακτική πρόταση και κατά της ισραηλινής κατοχής και της στυγνής ιμπεριαλιστικής επέμβασης, και κατά της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.

ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ ΤΟΥ ΚΚΕ

Η ΚΕ αποφάσισε:

1. Να δοθεί στη δημοσιότητα η Απόφασή της.

2. Οι Κομματικές Οργανώσεις και οι Οργανώσεις της ΚΝΕ να έχουν πρόγραμμα συνεχούς δράσης μαζί με φίλους, οπαδούς και άλλους συνεργαζόμενους. Να ενημερώνουν, να κινητοποιούν, να αναπτύσσουν πρωτοβουλίες και να οργανώνουν το ιδεολογικό μέτωπο ενάντια στα αστικά κόμματα, τον οπορτουνισμό. Να πάρουν μέτρα για την ενίσχυση του φιλειρηνικού αντιιμπεριαλιστικού κινήματος. Βασικό καθήκον η παραπέρα ισχυροποίηση του Κόμματος και της ΚΝΕ, το ανέβασμα της μαζικής λαϊκής απάντησης ενάντια στους πολέμους.

3. Να στηριχτούν το επόμενο διάστημα δράσεις του μαζικού λαϊκού κινήματος, συνδικάτων, του φιλειρηνικού αντιιμπεριαλιστικού κινήματος κλπ.

4. Συνέχιση αρθρογραφίας και εκπομπών με βάση τα ζητήματα που θίγονται στην Απόφαση. Ενίσχυση του ιδεολογικού - πολιτικού μετώπου απέναντι στα φιλοϊμπεριαλιστικά «επιχειρήματα» που αναπαράγονται σε κάθε παραμονή πολέμου:

  • Οι «διπλωματικές λύσεις», η «ειρηνική επίλυση των διαφορών», η «ιμπεριαλιστική ειρήνη» σαν αντίδοτο στον «ιμπεριαλιστικό πόλεμο», η εξομοίωση του «θύτη» με το «θύμα».
  • Η ενοχοποίηση του δικαιώματος - υποχρέωσης των λαών για αντίσταση με όλες τις μορφές πάλης.

Στο κέντρο της ιδεολογικής πάλης να είναι:

  • Η ανάδειξη του ενιαίου και αδιάσπαστου του αντιιμπεριαλιστικού φιλειρηνικού αγώνα με τον ταξικό αγώνα.
  • Η υπεράσπιση του δικαιώματος κάθε λαού, κάθε χώρας να ορίζει τις εξελίξεις και το δρόμο ανάπτυξης που θέλει να ακολουθήσει κλπ.

5. Να προωθηθούν κοινές δράσεις ΚΚ της περιοχής, των Βαλκανίων, της Μ. Ανατολής, της Ευρώπης αλλά και διεθνώς. Θετικό παράδειγμα ήταν η κοινή ανακοίνωση στις 28 Απρίλη 2006 των τεσσάρων κομμουνιστικών κομμάτων: ΚΚ Ελλάδας, ΚΚ Τουρκίας, Βουλγαρικό ΚΚ, ΚΚ Βουλγαρίας («Γκεόργκι Ντιμιτρόφ») - για τη Σύνοδο του ΝΑΤΟ και την επίσκεψη της Κοντολίζα Ράις. Αμεση συμβολή για δραστηριοποίηση του ΑντιΝΑΤΟικού Κέντρου στη Θεσσαλονίκη, άλλες δράσεις επεξεργασμένες από το Τμήμα Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ, καθώς και από την ΚΝΕ.

Η ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΚΚΕ

19 ΜΑΗ 2006.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ