ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σάββατο 4 Μάη 2019 - Κυριακή 5 Μάη 2019
Σελ. /40
Με αφορμή το αποτέλεσμα των εκλογών στην Ισπανία

Copyright 2019 The Associated

Η ουσία του καβγά που ξέσπασε ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ - με την εμπλοκή της ΝΔ - για τα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών στην Ισπανία αποδίδεται γλαφυρά στην ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ, που σημειώνει:

«Οταν για τη νίκη του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Ισπανίας, το οποίο ευθύνεται μαζί με το δεξιό κόμμα για τα προβλήματα του ισπανικού λαού, πανηγυρίζουν ταυτόχρονα ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ, μιλώντας για "νίκη της προόδου", αντιλαμβάνονται όλοι πόσο ΠΑΣΟΚ έχει γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και πόσο διασύρεται η έννοια της προόδου από τέτοιες δυνάμεις.

Οι εκλογές στην Ισπανία αποδεικνύουν, επιπλέον, ότι η δικομματική - διπολική εναλλαγή των αστικών κομμάτων, τα ψεύτικα διλήμματα που θέτουν στους λαούς της Ευρώπης και η διάψευση ελπίδων, οδηγούν στην ενίσχυση ακροδεξιών κομμάτων».

Τα αστικά κόμματα, προκειμένου να αξιοποιήσουν το ένα ή το άλλο γεγονός, επιχειρούν να το φέρουν στα μέτρα τους, όπως βολεύει τους πολιτικούς - εκλογικούς τους στόχους, και στην προσπάθεια αυτή θάβουν μεθοδικά τα στοιχεία που τα εκθέτουν και αποδεικνύουν ότι σε όλη την Ευρώπη και διεθνώς, σοσιαλδημοκρατικά ή φιλελεύθερα κόμματα όχι μόνο δεν έχουν καμία σχέση με την «πρόοδο» από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων, αλλά η πολιτική τους διαχρονικά είναι στην υπηρεσία του κεφαλαίου, επιβάλλοντας σκληρά μέτρα κατά των εργαζομένων.

Μια αναδρομή στη δικομματική εναλλαγή

Το Ισπανικό Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα (PSOE) κυριάρχησε στην πολιτική σκηνή μετά την πτώση της Φρανκικής δικτατορίας, από το 1975. Σημείωσε διαδοχικές εκλογικές νίκες, με επικεφαλής και πρωθυπουργό τον Φελίπε Γκονθάλεθ, μέχρι το 1996, με χαρακτηριστικό στοιχείο τη διαρκή δεξιά μετατόπιση, την αποτίναξη ακόμα και των πιο μετριοπαθών ψευτοσυνθημάτων για την ικανοποίηση λαϊκών αιτημάτων, τη δραστήρια στάση της Ισπανίας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ και της ΕΟΚ/ΕΕ.

Η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση ήταν αυτή που τάχθηκε στο πλευρό των ΗΠΑ στον πόλεμο του Περσικού Κόλπου, το 1991, και η θητεία της σημαδεύτηκε από σκληρή αντιλαϊκή πολιτική, άνοδο της ανεργίας και σημαντικά σκάνδαλα.

Μέσα σ' αυτήν την πορεία και αξιοποιώντας τη συσσωρευμένη λαϊκή αγανάκτηση, άρχισε η άνοδος του δεξιού Λαϊκού Κόμματος, που αναρριχήθηκε στον κυβερνητικό θώκο στις εκλογές του 1996, με πρωθυπουργό τον Χοσέ Μαρία Αθνάρ, ο οποίος σημείωσε υψηλές επιδόσεις στην εφαρμογή της Συνθήκης του Μάαστριχτ και των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, δίνοντας νέα προνόμια στο μεγάλο κεφάλαιο, υλοποιώντας εκτεταμένο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων κ.λπ.

Την περίοδο αυτή, μέσα σε κλίμα κρίσης στο Σοσιαλιστικό Κόμμα, προέκυψε θέμα αξιοποίησης του Χαβιέρ Σολάνα ως επικεφαλής του κόμματος και αντικαταστάτη του Γκονθάλεθ... αλλά τελικά τον κέρδισε ο δολοφονικός οργανισμός του ΝΑΤΟ, όπου ανέλαβε γενικός γραμματέας στο τέλος του 1995!

Το Λαϊκό Κόμμα απέσπασε και πάλι την πλειοψηφία στις εκλογές του 2000, συνεχίζοντας την προδιαγεγραμμένη αντιλαϊκή πολιτική. Αναβάθμισε τις σχέσεις με τις ΗΠΑ και συμμετείχε στον πόλεμο κατά του Ιράκ το 2003, πυροδοτώντας λαϊκές αντιδράσεις και στρώνοντας το έδαφος για νέα δικομματική αστική εναλλαγή.

Το Σοσιαλιστικό Κόμμα και πάλι, παρά τις έντονες εσωκομματικές αντιπαραθέσεις εκείνης της περιόδου, αξιοποίησε τη λαϊκή αγανάκτηση και κέρδισε τις βουλευτικές εκλογές του 2004, με την ανάδειξη του Χοσέ Λουίς Θαπατέρο στη θέση του πρωθυπουργού.

Το PSOE διατήρησε την πλειοψηφία στις εκλογές του 2008 και ο δικομματικός δρόμος συνεχίστηκε με το Λαϊκό Κόμμα, το οποίο με επικεφαλής τον Μαριάνο Ραχόι επανήλθε στην κυβέρνηση το 2011, διατηρώντας επίσης τα πρωτεία στις εκλογές του 2015 και του 2016, με εύθραυστη πλειοψηφία.

Την περίοδο αυτή, σε περιβάλλον έντονων διεργασιών στο ισπανικό πολιτικό σύστημα, έκανε την εμφάνισή του ο Πέδρο Σάντσεθ, επικεφαλής του Σοσιαλιστικού Κόμματος και σημερινός πρωθυπουργός.

Ιδιαίτερο ρόλο στις διεργασίες αυτές διαδραμάτισαν το «κίνημα των αγανακτισμένων» και η εμφάνιση του νέου σοσιαλδημοκρατικού κόμματος Podemos, που αγάπησαν τόσο πολύ ο Αλ. Τσiπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ, και στις μέρες μας το απάτησαν, ερίζοντας με το ΚΙΝΑΛ «για τα μάτια» του Σάντσεθ, αυτού που αναγνώρισε και στηρίζει τον αρχιπραξικοπηματία Χουάν Γκουαϊδό στη Βενεζουέλα.

Τον Ιούνη του 2018, το Σοσιαλιστικό Κόμμα, αξιοποιώντας την κατηφόρα που είχε πάρει το Λαϊκό Κόμμα, τα σκάνδαλα και τη λαϊκή κατακραυγή, κατέθεσε στη Βουλή πρόταση μομφής, η οποία υπερψηφίστηκε. Ο Ραχόι παραιτήθηκε, πρωθυπουργός ανέλαβε ο Σάντσεθ και οδήγησε την Ισπανία στις πρόσφατες εκλογές (μετά την καταψήφιση του προϋπολογισμού), στις οποίες επικράτησε του Λαϊκού Κόμματος και του νέου επικεφαλής του, Πάμπλο Κασάδο.

Το σύντομο αυτό οδοιπορικό δείχνει τις ομοιότητες με το πολιτικό σκηνικό στην Ελλάδα, τα δικομματικά παιχνίδια ΝΔ - ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ, τη λογική του «μικρότερου κακού» ως μέσο εγκλωβισμού λαϊκών δυνάμεων.

Διαχειριστές για τα συμφέροντα της αστικής τάξης

Το παράδειγμα της Ισπανίας, δίπλα σε δεκάδες ανάλογα, επιβεβαιώνει ότι τα αστικά κόμματα, πιστά στην αποστολή τους ως διαχειριστές των συμφερόντων της αστικής τάξης, της στρατηγικής του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, ασκούν τη διακυβέρνηση για λογαριασμό των μονοπωλίων, εφαρμόζουν αντιλαϊκή πολιτική, καταργούν δικαιώματα και επιβάλλουν σκληρά μέτρα κατά των εργαζομένων, χρησιμοποιώντας τα γνωστά ψεύτικα διλήμματα - πότε περί «δεξιάς» και αντιδημοκρατικών δυνάμεων», πότε περί «υπευθυνότητας», «ενάντια στο λαϊκισμό» κ.ο.κ.

Στην πράξη, μετά από μια πορεία φθοράς και δυσμενών γι' αυτά εκλογικών αποτελεσμάτων, το ένα δίνει τη σκυτάλη στο άλλο και συνεχίζεται σταθερά η επίθεση κατά των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων.

Τα παράδειγμα της Ισπανίας, όπως και αυτό της Ελλάδας, αποδεικνύει επίσης ότι την ώρα που ήταν κραυγαλέα η φθορά των παραδοσιακών αστικών κομμάτων, το κεφάλαιο αξιοποίησε νεοσοσιαλδημοκρατικές εφεδρείες, όπως οι Pοdemos και ο ΣΥΡΙΖΑ, για να λειτουργήσει ο μηχανισμός της χειραγώγησης λαϊκών δυνάμεων και να χτυπηθούν ριζοσπαστικά σκιρτήματα.

Οι Podemos, όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ, παραιτήθηκαν ακόμα και από τα αρχικά παραπλανητικά συνθήματα και υποσχέσεις, ενσωματώθηκαν βαθιά στο σύστημα και είτε από κυβερνητική θέση είτε από θέση αντιπολίτευσης, διαχειρίζονται το καπιταλιστικό εκμεταλλευτικό σύστημα και είναι «μανούλες» στην καλλιέργεια αυταπατών.

Το ΚΚ Ισπανίας, που ιστορικά είναι φορέας του οπορτουνιστικού ρεύματος του ευρωκομμουνισμού και έχει μεταλλαχθεί, παραπαίει και έχει καταλήξει στην αγκαλιά των Podemos, με τους οποίους συνεργάστηκε στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές. Αξίζει εδώ να σημειωθεί η σημασία της πολιτικής και εκλογικής παρουσίας του Κομμουνιστικού Κόμματος των Εργαζομένων της Ισπανίας, που μέσα από πολλές δυσκολίες και εμπόδια διεκδίκησε την ψήφο του λαού στις βουλευτικές εκλογές και προετοιμάζεται για τις ευρωεκλογές.

Η ακροδεξιά εφεδρεία του συστήματος

Σχετικά με την εμφάνιση και ενίσχυση του ακροδεξιού κόμματος Vox, ακούγονται λυγμοί και γίνονται αφορισμοί. Αναλύσεις επί αναλύσεων, σχέδια «αντιφασιστικών μετώπων», παιχνίδια του Σάντσεθ και του Τσίπρα με τη λεγόμενη «προοδευτική συμμαχία» «για τη νίκη επί της ακροδεξιάς και του φασισμού».

Υποκρισία! Κινήσεις σκοπιμότητας, καλλιέργεια φόβου και στήσιμο παγίδων για τον εγκλωβισμό της λαϊκής ανησυχίας, της λαϊκής αγανάκτησης από την αντιλαϊκή πολιτική. Οργιο ψεύτικων διλημμάτων.

Τα ακροδεξιά ή φασιστικά κόμματα δεν έπεσαν από τον ουρανό. Είναι γέννημα του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος, δική του εφεδρεία και στηρίζονται πολύπλευρα από τμήματα του κεφαλαίου, από τον κρατικό μηχανισμό σε κάθε χώρα. Τροφοδοτούνται από τον αντικομμουνισμό της ΕΕ, η οποία εργολαβικά επιδίδεται στην ανιστόρητη ταύτιση φασισμού - κομμουνισμού, στην παραχάραξη της Ιστορίας, στην κάλυψη συστηματικών διώξεων των κομμουνιστών και απαγόρευσης Κομμουνιστικών Κομμάτων στην Πολωνία, στις χώρες της Βαλτικής, στην Ουγγαρία κ.α.

Το Vox στην Ισπανία, η ναζιστική εγκληματική Χρυσή Αυγή στην Ελλάδα ή τα άλλα αντιδραστικά κατασκευάσματα, εμφανίστηκαν και ενισχύθηκαν στο περιβάλλον της δικομματικής - διπολικής εναλλαγής φιλελεύθερων και σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων παλιάς ή νέας κοπής, πάτησαν πάνω στη λαϊκή αγανάκτηση και στη διάψευση προσδοκιών και ελπίδων που προκαλεί σταθερά η αντιλαϊκή πολιτική, η αστική διαχείριση, οξύνοντας τα λαϊκά προβλήματα.

Αυτό έγινε επίσης στη Γαλλία, στην Αυστρία, στην Ιταλία, στην Ουγγαρία και σε άλλες χώρες. Τη μία η σοσιαλδημοκρατία στην κυβέρνηση, την άλλη συντηρητικά κόμματα, ανάλογα με τις πολιτικές συνθήκες και την πορεία της φθοράς των αστικών κομμάτων.

Η αλήθεια είναι ωμή. Τα κάθε λογής αστικά κόμματα, μαζί με την ακροδεξιά, είναι ομοτράπεζοι στην ΕΕ, ψηφίζουν από κοινού ευρωπαϊκές Συνθήκες, Οδηγίες και Κανονισμούς. Συμμετέχουν στις Συνόδους Κορυφής και στις άλλες συνάξεις του ΝΑΤΟ και επεξεργάζονται σχέδια για νέες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους, φορώντας στο κεφάλι τους την κορόνα της αστικής εξουσίας, των συμφερόντων των μονοπωλίων.

Το ΚΚΕ με τις δυνάμεις που αγωνίζονται για τις λαϊκές ανάγκες

Το ΚΚΕ συνεχίζει σταθερά την πορεία του μαζί με την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, τις γυναίκες και τη νεολαία των λαϊκών οικογενειών. Αυτών τα συμφέροντα υπηρετεί και αγωνίζεται με όλες του τις δυνάμεις για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.

Το ΚΚΕ απευθύνεται πλατιά στους εργαζόμενους και αποκαλύπτει τις στημένες παγίδες του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ, τα ψευτοδιλήμματα που χρησιμοποιούν.

Ποτέ και πουθενά τα αστικά κόμματα δεν μπορούν να συγκρουστούν με συνέπεια με τις ακροδεξιές - φασιστικές δυνάμεις, γιατί διαχειρίζονται την καπιταλιστική βαρβαρότητα, που τις γεννάει και τις θρέφει.

Η πάλη για τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα, για την απομόνωση και το γκρέμισμα της Χρυσής Αυγής, η πάλη για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και την αποδέσμευση από την ΕΕ, απαιτούν την ενίσχυση του ΚΚΕ παντού, στα συνδικάτα, στους άλλους μαζικούς φορείς, στις ευρωεκλογές, στις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές.


Σ. Β.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ