ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Κυριακή 4 Μάη 1997
Σελ. /48
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΝΕΑ ΔΟΜΗ ΤΟΥ ΝΑΤΟ
Το Αιγαίο περνάει στο στρατηγείο της Νάπολης

Ο επιχειρησιακός έλεγχος της περιοχής του Αιγαίου, περιλαμβανομένων και των νησιών, θα υπάγεται κατευθείαν στο ΝΑΤΟικό στρατηγείο της Νάπολης, το οποίο κατά περίπτωση θα αναθέτει την ευθύνη σε Ελλάδα και Τουρκία

Σε νέα φάση περνάει η εξάρτηση της χώρας, με την πλήρη και ασφυκτική υποταγή της στα ΝΑΤΟικά σχέδια, που οδηγούν στην κατάργηση κάθε έννοιας εθνικής ανεξαρτησίας. Η βήμα προς βήμα προσαρμογή στο νέο δόγμα για το ρόλο και την αποστολή του ΝΑΤΟ, η αναδιάρθρωση όλου του πλέγματος εξάρτησης με βάση τα δεδομένα της "νέας τάξης πραγμάτων", αποτελεί μια άνευ όρων παράδοση της χώρας που υποθηκεύει το μέλλον της. Ενα καθοριστικό βήμα προς αυτή την κατεύθυνση είναι η ενεργοποίηση των ΝΑΤΟικών στρατηγείων της Λάρισας, με όρους μάλιστα, που αναιρούν την ίδια την υπόσταση της χώρας.

Το κλειδί της όλης αναδιάρθρωσης της εξάρτησης είναι το νέο δόγμα του ΝΑΤΟ.Ο ιμπεριαλιστικός αυτός οργανισμός, μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης και του Συμφώνου της Βαρσοβίας, στην αναζήτηση της νέας του ταυτότητας, δημιούργησε νέες "απειλές", για να διευρύνει τα όρια δράσης του. Οι νέοι στόχοι που θέτει, επιβάλλουν ταυτόχρονα νέα δομή και νέο δόγμα επιχειρησιακής λειτουργίας.

Ο νέα δομή

Η επιτροπή αμυντικού σχεδιασμού του ΝΑΤΟ, το Δεκέμβρη του 1992,αποφάσισε την κατάργηση της παλιάς δομής. Με βάση τη νέα δομή συγκροτούνταιπολυεθνικές, ευέλικτες δυνάμεις ταχείας επέμβασης στις τρεις πτέρυγες της"συμμαχίας" και καταργούνται οι επιμέρους εθνικές περιοχές επιχειρησιακής ευθύνης, με τη δημιουργία ενός "εύκαμπτου" οργανωτικού σχήματος. Την κύρια ευθύνη την έχει ο Ανώτατος ΝΑΤΟικός Διοικητής της περιοχής - στην περίπτωση της νότιας πτέρυγας ο Αμερικανός ή Ιταλός διοικητής της Νεάπολης της Ιταλίας- ενώ στους διοικητές των υποστρατηγείων, όπως της Λάρισας, μένουν περιορισμένες αρμοδιότητες, στα πλαίσια πάντα της ενιαίας περιοχής του διοικητή της Νεάπολης της Ιταλίας. Ο διοικητής αυτός μπορεί να μεταβιβάζει τον επιχειρησιακό έλεγχο σε αέρα και θάλασσα, κατά περίπτωση σε Ιταλό, Ελληνα και Τούρκο αξιωματικό. Αυτό σημαίνει ενιαίο αμυντικό χώρο Ελλάδας - Τουρκίας!

Στα πλαίσια της εξάρτησης

Η λειτουργία των στρατηγείων της Λάρισας έχει προϊστορία. Ξεκίνησε τον Οκτώβρη του 1980,όταν η Ελλάδα με τη συμφωνία Ρότζερς επανεντάχθηκε στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, απ' όπου είχε αποχωρήσει το 1974 μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Το στρατηγείο της Λάρισας από τότε έμεινε ανενεργό, επειδή δεν καθορίστηκαν τα όρια ευθύνης του στο Αιγαίο, εξαιτίας των τουρκικών διεκδικήσεων.

Πάγια ελληνική θέση, στα πλαίσια, βέβαια, της εξάρτησης και της υποταγής στα ξένα κέντρα, ήταν η κάλυψη όλου του ελληνικού εθνικού χώρου από το ΝΑΤΟικό στρατηγείο της Λάρισας. Είναι σαφές πως το πρόβλημα αυτό υπάρχει μόνο στα πλαίσια της "συμμαχίας", η επανένταξη στην οποία το γέννησε.Γιατί, θα ήταν αδιανόητο εκτός ΝΑΤΟ μια χώρα, να διεκδικεί, να έχει την ευθύνη του εναέριου χώρου πάνω από τα νησιά και τη θάλασσα μιας άλλης χώρας.

Σύμφωνα με την ελληνική θέση, για να δημιουργηθούν τα δύο ΝΑΤΟικά στρατηγεία στη Λάρισα, χερσαίο και αεροπορικό, πρέπει η περιοχή ευθύνης των Ελλήνων στρατιωτικών διοικητών, που θα εδρεύουν στη Λάρισα, να εκτείνεται σε όλο το Αιγαίο, δηλαδή να καλύπτει όχι μόνο τον εθνικό χώρο που καταλαμβάνει σχεδόν 50% του όλου χώρου του Αιγαίου, αλλά και τις προσβάσεις, θαλάσσιες και εναέριες, που οδηγούν από την ηπειρωτική χώρα προς τα νησιά και το αντίστροφο. Αυτό, βέβαια, ποτέ δεν έγινε αποδεκτό και έτσι κόλλησαν και τα στρατηγεία.

Διαμάχη χωρίς αντικείμενο

Αντί, λοιπόν, οι κυβερνήσεις, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, να ακολουθήσουν μια πολιτική απεμπλοκής από το φαύλο κύκλο αυτής της καταστροφικής λογικής, παγιδεύτηκαν στη δρομολόγηση διαδικασιών, με στόχο τη λειτουργία των στρατηγείων. Οι διαδικασίες αυτές τα τελευταία χρόνια έχουν περάσει διάφορες φάσεις.

Σε κάποια φάση έγινε αποδεκτή η διάσπαση του στρατηγείου σε χερσαίο καιαεροπορικό και μπήκε στο ράφι το θέμα του επιχειρησιακού ελέγχου του Αιγαίου, με την αποδοχή σε πρώτη φάση της ενεργοποίησης μόνο του χερσαίου στρατηγείου, για το οποίο "δεν υπάρχουν σοβαρές τουρκικές αντιρρήσεις". Μια τέτοια εξέλιξη θα εξυπηρετούσε πλήρως τους ΝΑΤΟικούς τυχοδιωκτισμούς στην περιοχή.

Ομως, ούτε και αυτό τελικά περπάτησε. Εξάλλου, με την τελική υλοποίηση της νέας δομής του ΝΑΤΟ και την υποβάθμιση των υποστρατηγείων υπέρ του στρατηγείου της Νάπολης η διαμάχη για τον επιχειρησιακό έλεγχο είναι πλέον χωρίς αντικείμενο.

Ο λύκος φυλάει τα πρόβατα

Φτάνουμε, λοιπόν, στο σήμερα. Με βάση τη νέα δομή του ΝΑΤΟ, η τελική επικύρωση της οποίας αναμένεται στη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ το καλοκαίρι, δημιουργείται ένα ασαφές καθεστώς,στο οποίο κάποιος τρίτος μπορεί να μεταβιβάζει τον επιχειρησιακό έλεγχο ad hoc σε Ελληνες ή Τούρκους στρατιωτικούς διοικητές.

Το καθεστώς αυτό χαρακτηρίζεται από γνωρίζοντες από τα μέσα τα πράγματα "Δούρειος Ιππος", για την προώθηση των τουρκικών διεκδικήσεων στο Αιγαίο, αφού το στρατηγείο της Νάπολης θα μπορεί, κατά περίπτωση, να μεταβιβάζει τον επιχειρησιακό έλεγχο όλων των συμμαχικών δυνάμεων - ελληνικών και τουρκικών - που δρουν στο Αιγαίο σε Ελληνες ή Τούρκους στρατιωτικούς διοικητές, που σημαίνει ότι ενδεχομένως τα ελληνικά νησιά στο Αιγαίο, καθώς και οι προσβάσεις προς αυτά, θα ελέγχονται και από Τούρκους,δηλαδή θα έχουμε μια κατάσταση που "ο λύκος φυλάει τα πρόβατα".

Προσαρμογή στο "νέο" ΝΑΤΟ

Η φύση των νέων εξοπλισμών ανταποκρίνεται απόλυτα στο νέο δόγμα του ΝΑΤΟ περί "μονάδων ταχείας επέμβασης", στα πλαίσια της διεύρυνσης των ορίων του

Την πλήρη προσαρμογή των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων στις κατευθύνσεις του ΝΑΤΟ, στα πλαίσια του νέου επιθετικού του δόγματος, το δυνάμωμα της εξάρτησης και την υποθήκευση της ελληνικής οικονομίας και για τον επόμενο αιώνα, σηματοδοτεί και το νέο πενταετές (1996-2000) εξοπλιστικό πρόγραμμα. Πρόκειται για ένα γιγαντιαίο πρόγραμμα, που η εξόφλησή του ξεπερνάει τη δεκαετία, δηλαδή πέραν από το 2007,και αντιστοιχεί σε πολλές "αγορές του αιώνα" και με αυτό δένεται πισθάγκωνα η Ελλάδα και για τον 21ο αιώνα. Το συνολικό κόστος του "Ενιαίου Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος Ανάπτυξης και Εκσυγχρονισμού των Ενόπλων Δυνάμεων" (ΕΜΠΑΕ), όπως αποκαλείται, συμπεριλαμβανομένων και των ποσών που πρέπει να διατεθούν για την υλοποίηση των προγραμμάτων μετά το 2000, ανέρχεται σε τρέχουσες τιμές σε 4 τρισ. δραχμές.

Τη δικαιολογητική βάση γι' αυτό το εξοπλιστικό πρόγραμμα - μαμούθ αποτελεί και αυτή τη φορά η τουρκική προκλητικότητα και απειλή που επιβάλλει, όπως αναφέρεται, ενίσχυση του αξιόμαχου των Ενόπλων Δυνάμεων. Πρόκειται, όμως, περισσότερο για υποκρισία και στην ουσία είναι το άλλοθι της προσαρμογής της Ελλάδας στους σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ. Η ίδια η φύση των νέων εξοπλισμών ανταποκρίνεται απόλυτα στο νέο δόγμα του ΝΑΤΟ περί μονάδων ταχείας επέμβασης στα πλαίσια της διεύρυνσης των ορίων του.

Χαρακτηριστικό είναι ότι ανάμεσα στις βασικές προτεραιότητες της κυβέρνησης στο χώρο των Ενόπλων Δυνάμεων, όπως αυτές απαριθμούνται στη σχετική ανακοίνωση του ΚΥΣΕΑ, αναφέρεται ανοιχτά "η ενεργός συμμετοχή στις διαδικασίες επαναπροσδιορισμού του ρόλου του ΝΑΤΟ".Στα παραπάνω έρχονται να προστεθούν οι στόχοι του νέου εξοπλιστικού προγράμματος, όπως αυτός περί ευέλικτων και ταχυκίνητων δυνάμεων με μεγάλη ισχύ πυρός. Οι επιλογές αυτές έρχονται σαφώς σε εφαρμογή των ΝΑΤΟικών κατευθύνσεων. Χαρακτηριστικά αυτά που αναφέρονται σε ενημερωτική έκδοση του ΝΑΤΟ: "Αμεση προτεραιότητα αποτελεί η υλοποίηση της έννοιας της συνδυασμένης μεικτής δύναμης επιχειρήσεων, η οποία θα επιτρέψει στη Συμμαχία την πραγματοποίηση νέων αποστολών (όπως ειρηνευτικές επιχειρήσεις). Οι νέες δομές θα είναι ικανές να λειτουργούν τόσο υπό τον έλεγχο του ΝΑΤΟ, όσο και υπό τον έλεγχο της ΔΕΕ και να επιτρέπουν τη συμμετοχή τρίτων χωρών".

Οι βάσεις για τη συγκρότηση των ευέλικτων ταχυκίνητων πολυεθνικών δυνάμεων του ΝΑΤΟ μπήκαν στη Βοσνία,κατά τα πρότυπα της νέας επιχειρησιακής λειτουργίας των δυνάμεων του ΝΑΤΟ. Ενας άλλος στρατός, που δεν έχει σχέση με τους στρατούς που γνωρίζουμε, άρχισε ήδη να δημιουργείται. Ενας στρατός που θα είναι στη διάθεση των Αμερικανών και του ΝΑΤΟ για την επιβολή ανά τον κόσμο της "νέας τάξης", που θα είναι εξ ολοκλήρου μισθοφορικός και θα στηρίζεται σε εθελοντές.

Η Βοσνία σήμερα αποτελεί ένα απέραντο στρατόπεδο εκπαίδευσης των δυνάμεων του ΝΑΤΟ. Είναι η πρώτη φορά από την ίδρυση του ΝΑΤΟ που οι στρατιωτικές δυνάμεις των χωρών - μελών του, ανάμεσά τους και ελληνικές, λειτουργούν και δρουν ως ενιαίος στρατός, ένας στρατός σε ρόλο παγκόσμιου χωροφύλακα για την εφαρμογή ανά τον κόσμο των σχεδίων της "νέας τάξης πραγμάτων".

Παράλληλα διεξάγονται πλήθος ασκήσεων με τη συμμετοχή και της Ελλάδας. Μέσα στο 1996 πραγματοποιήθηκαν εντός και εκτός Ελλάδας 9 στρατιωτικές ασκήσεις. Οι ασκήσεις είναι στα πλαίσια της προώθησης του ονομαζόμενου "Συνεταιρισμού για την Ειρήνη",με τη συμμετοχή βαλκανικών χωρών και των ΗΠΑ και στρώνουν το έδαφος για τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια. Στο επικίνδυνο αυτό παιχνίδι εδραίωσης της "νέας τάξης" στην περιοχή έχει αναλάβει ενεργό ρόλο η Ελλάδα.

Η εθνική περιπέτεια που λέγεται ΝΑΤΟ

Η επανένταξη της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ σήμαινε, ουσιαστικά, αποδοχή του ΝΑΤΟικού ελέγχου επί των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων. Σήμαινε τη χρήση τους, πρώτα και κύρια, σαν εξαρτήματος για τις ανάγκες των ιμπεριαλιστών και όχι σαν εργαλείου υπεράσπισης της ακεραιότητας της χώρας

Σε νέα δοκιμασία και σε νέα περιπέτεια μπαίνουν τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα σε θάλασσα και αέρα στο Αιγαίο, εξαιτίας της αναδιάρθρωσης του ΝΑΤΟ στα πλαίσια της νέας δομής του. Η περίοδος της διαρκούς εκκρεμότητας που άρχισε με τη Συμφωνία Ρότζερς του 1980, περί επανένταξης της Ελλάδας στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, από το οποίο είχε αποχωρήσει στο 1974, λόγω της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, δίνει τη θέση της σε μια νέα κατάσταση ακόμα πιο επικίνδυνη. Στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ που θα γίνει τον Ιούλιο στη Μαδρίτη αναμένεται να επισημοποιηθούν οι αποφάσεις που ήδη έχουν ληφθεί.

Η συμφωνία επανένταξης του 1980 άφηνε σε εκκρεμότητα το θέμα της επαναλειτουργίας του στρατηγείου της Λάρισας, λόγω των τουρκικών αντιρρήσεων σε σχέση με τα όρια ευθύνης του. Μέχρι το 1974 το στρατηγείο της Λάρισας, αντίστοιχα και αυτό της Σμύρνης, κάλυπτε επιχειρησιακά όλον τον ελληνικό εθνικό χώρο στου Αιγαίο και τις προσβάσεις σε αυτό. Δηλαδή, τα εθνικά όρια ταυτίζονταν με τα όρια επιχειρησιακής ευθύνης των στρατηγείων. Ομως μετά το 1980 η Τουρκία δε δέχτηκε την επαναφορά στο προηγούμενο καθεστώς, αυτό εξάλλου θα ήταν σαν να παραιτείται από τις επεκτατικές της βλέψεις.

Η κατάσταση αυτή συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Η συγκεκριμένη εκκρεμότητα δεν αποτέλεσε εμπόδιο στη λειτουργία του ΝΑΤΟ, αφού, ούτως ή άλλως, το Αιγαίο αποτελούσε και αποτελεί ΝΑΤΟική λίμνη. Το πράγματα, όμως, αλλάζουν, καθώς με την αναδιάρθρωση του ΝΑΤΟ που δρομολογείται, καταργούνται τα εθνικά όρια των επιμέρους στρατηγείων και η επιχειρησιακή ευθύνη για το Αιγαίο ανήκει απευθείας στο στρατηγείο της Νότιας Πτέρυγας του ΝΑΤΟ που έχει έδρα στη Νάπολη της Ιταλίας. Αυτό κατά περίπτωση αναθέτει στην Ελλάδα ή στην Τουρκία τον επιχειρησιακό έλεγχο όλου του Αιγαίου ακόμα και πάνω και γύρω από τα ελληνικά νησιά.Μια τέτοια ρύθμιση περνάει από το παράθυρο τις τουρκικές διεκδικήσεις, αφού καθιερώνει καθεστώς συγκυριαρχίας Ελλάδας και Τουρκίας σε όλο το Αιγαίο υπό την υψηλή κυριαρχία των Αμερικανών, που κατευθύνουν το στρατηγείο της Νάπολης. Ο,τι λοιπόν δεν έγινε με διαπραγματεύσεις, με Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης και με τόσο άλλα μέσα μπορεί να προωθηθεί με έμμεσο τρόπο με τη σταδιακή εφαρμογή της νέας δομής του ΝΑΤΟ.

Η ιστορία της Συμφωνίας Ρότζερς

Η κυβέρνηση Καραμανλή,μετά το δεύτερο τουρκικό "Αττίλα" εναντίον της Κύπρου, τον Αύγουστο του 1974, αναγκάζεται να προχωρήσει σε αποχώρηση της Ελλάδας, "οριστικά και αμετάκλητα" είχε δηλώσει τότε ο Κ. Καραμανλής, από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ. Επρόκειτο για κίνηση - ελιγμό, με στόχο την εκτόνωση του λαϊκού ξεσηκωμού κατά των Αμερικανών. Το ομολογεί και επίσημα, 6 χρόνια αργότερα, ο πρωθυπουργός της συμφωνίας Ρότζερς Γ. Ράλλης,που εγκαλούσε όσους κατηγορούσαν τη ΝΔ για την απόφαση αποχώρησης, λέγοντάς τους ότι "δεν αναπολούν την κατάσταση, την ψυχολογία και του ελληνικού στρατού και του ελληνικού λαού και δεν αναπολούν την ψυχολογία της Κύπρου".Η κυβέρνηση της ΝΔ προχωρά τον Οκτώβρη του 1980 στην απόφαση επανένταξης της Ελλάδας στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ με την αποδοχή τηςΣυμφωνίας Ρότζερς.Τότε ακριβώς έχουμε ένα από τα καταπληκτικότερα κοινοβουλευτικά τερατουργήματα. Η Συμφωνία Ρότζερς εγκρίνεται από τη Βουλή, χωρίς ο ελληνικός λαός, αλλά ούτε καν οι βουλευτές να τη γνωρίζουν!!! Το ΝΑΤΟ έχει απαγορεύσει στην κυβέρνηση να δημοσιοποιήσει το κείμενο της συμφωνίας και εκείνη το αποδέχεται. Να τι λέει από το βήμα της Βουλής ο τότε υπουργός Εθνικής Αμυνας, Ε. Αβέρωφ: "Η οποία(συμφωνία) έχει ένα μόνο μειονέκτημα: ότι δεν μπόρεσε να έλθει εις τη δημοσιότητα. Δεν έρχεται εις τη δημοσιότητα διότι, δυστυχώς, έτυχε υψηλού βαθμού διαβαθμίσεως εις το ΝΑΤΟ και με το βαθμό αυτό της διαβαθμίσεως δεν είναι δυνατόν εμείς να τη φέρουμε στη δημοσιότητα"!!

Τώρα, 17 χρόνια μετά την επανένταξη της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ, έχει αξία να δούμε πώς την εξηγούσαν οι θιασώτες του ΝΑΤΟ.

"Επανερχόμεθα στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, γιατί δε θέλομεν η Τουρκία να είναι ο μόνος αποδέκτης των πιστώσεων για την υποδομή, για την εκπαίδευση και για τον εξοπλισμό". Αυτά υποστήριζε ο πρωθυπουργός Γ. Ράλλης.Από τότε η Ελλάδα έπαιξε ρόλο προκεχωρημένου φυλακίου για τις "αμυντικές" επιδρομές του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ στο Λίβανο, τη Λιβύη, το Ιράκ και τη Βοσνία. Από τότε η Ελλάδα βρέθηκε δυο φορές στο χείλος "θερμού" επεισοδίου με την Αγκυρα, το 1987 και το 1996. Από τότε η Ελλάδα έχει εισέλθει σε εξοπλιστικό αγώνα δρόμου με την Τουρκία, που την προσδένει ακόμα πιο βαθιά στο άρμα της οικονομικής και στρατιωτικής εξάρτησης από τους "συμμάχους".

Οσο για το Κυπριακό τα τετελεσμένα και η ντεφάκτο διχοτόμηση αποτελούν πλέον βάση για συζήτηση και στο μεταξύ η πλήρης ΝΑΤΟποίηση και της Κύπρου έχει δρομολογηθεί. "Είναι γεγονός ότι με την επάνοδό μας... η θέση της Ελλάδος διεθνώς ενισχύεται και η αμυντική της δυνατότητα αυξάνεται. Εφόσον, λοιπόν, η διεθνής θέση της Ελλάδος γίνεται καλύτερη, σε ευθεία αντανάκλαση βοηθάει και την Κύπρο", έλεγε ο Κ. Μητσοτάκης.Από κοντά και ο Κ. Στεφανόπουλος,που διατυμπάνιζε: "Πιστεύουμε ότι ευρισκόμενοι εντός της συμμαχίας μπορούμε περισσότερο να επηρεάσουμε ευνοϊκά εκείνους, που οι οποίοι μπορούν με τη σειρά τους να επηρεάσουν υπέρ μιας ευνοϊκής λύσεως του(κυπριακού) προβλήματος".

Η επανένταξη της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ σήμαινε, ουσιαστικά, αποδοχή του ΝΑΤΟικού ελέγχου επί των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων. Σήμαινε τη χρήση τους, πρώτα και κύρια, σαν εξαρτήματος για τις ανάγκες των ιμπεριαλιστών και όχι σαν εργαλείου υπεράσπισης της ακεραιότητας της χώρας.

Ταυτόχρονα, μια σειρά θέματα, όπως η κυριαρχία στο Αιγαίο, έπαιρνε με ΝΑΤΟική έγκριση, και διά της επικύρωσης της Συμφωνίας Ρότζερς, χαρακτήρα μακραίωνης διένεξης μεταξύ Ελλάδας - Τουρκίας. Δηλαδή, επισφραγιζόταν ο επιδιαιτητικός ρόλος των ΗΠΑ στην περιοχή, μέσω της παροχής "συμμαχικού" δικαιώματος στην Τουρκία να αμφισβητεί τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, ώστε να μπορούν οι μεγάλες δυνάμεις να θέτουν σε εφαρμογή την τακτική του "διαίρει και βασίλευε".

ΝΕΑ ΔΟΜΗ ΤΟΥ ΝΑΤΟ
Το Αιγαίο περνάει στο στρατηγείο της Νάπολης

Ο επιχειρησιακός έλεγχος της περιοχής του Αιγαίου, περιλαμβανομένων και των νησιών, θα υπάγεται κατευθείαν στο ΝΑΤΟικό στρατηγείο της Νάπολης, το οποίο κατά περίπτωση θα αναθέτει την ευθύνη σε Ελλάδα και Τουρκία

Σε νέα φάση περνάει η εξάρτηση της χώρας, με την πλήρη και ασφυκτική υποταγή της στα ΝΑΤΟικά σχέδια, που οδηγούν στην κατάργηση κάθε έννοιας εθνικής ανεξαρτησίας. Η βήμα προς βήμα προσαρμογή στο νέο δόγμα για το ρόλο και την αποστολή του ΝΑΤΟ, η αναδιάρθρωση όλου του πλέγματος εξάρτησης με βάση τα δεδομένα της "νέας τάξης πραγμάτων", αποτελεί μια άνευ όρων παράδοση της χώρας που υποθηκεύει το μέλλον της. Ενα καθοριστικό βήμα προς αυτή την κατεύθυνση είναι η ενεργοποίηση των ΝΑΤΟικών στρατηγείων της Λάρισας, με όρους μάλιστα, που αναιρούν την ίδια την υπόσταση της χώρας.

Το κλειδί της όλης αναδιάρθρωσης της εξάρτησης είναι το νέο δόγμα του ΝΑΤΟ.Ο ιμπεριαλιστικός αυτός οργανισμός, μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης και του Συμφώνου της Βαρσοβίας, στην αναζήτηση της νέας του ταυτότητας, δημιούργησε νέες "απειλές", για να διευρύνει τα όρια δράσης του. Οι νέοι στόχοι που θέτει, επιβάλλουν ταυτόχρονα νέα δομή και νέο δόγμα επιχειρησιακής λειτουργίας.

Ο νέα δομή

Η επιτροπή αμυντικού σχεδιασμού του ΝΑΤΟ, το Δεκέμβρη του 1992,αποφάσισε την κατάργηση της παλιάς δομής. Με βάση τη νέα δομή συγκροτούνταιπολυεθνικές, ευέλικτες δυνάμεις ταχείας επέμβασης στις τρεις πτέρυγες της"συμμαχίας" και καταργούνται οι επιμέρους εθνικές περιοχές επιχειρησιακής ευθύνης, με τη δημιουργία ενός "εύκαμπτου" οργανωτικού σχήματος. Την κύρια ευθύνη την έχει ο Ανώτατος ΝΑΤΟικός Διοικητής της περιοχής - στην περίπτωση της νότιας πτέρυγας ο Αμερικανός ή Ιταλός διοικητής της Νεάπολης της Ιταλίας- ενώ στους διοικητές των υποστρατηγείων, όπως της Λάρισας, μένουν περιορισμένες αρμοδιότητες, στα πλαίσια πάντα της ενιαίας περιοχής του διοικητή της Νεάπολης της Ιταλίας. Ο διοικητής αυτός μπορεί να μεταβιβάζει τον επιχειρησιακό έλεγχο σε αέρα και θάλασσα, κατά περίπτωση σε Ιταλό, Ελληνα και Τούρκο αξιωματικό. Αυτό σημαίνει ενιαίο αμυντικό χώρο Ελλάδας - Τουρκίας!

Στα πλαίσια της εξάρτησης

Η λειτουργία των στρατηγείων της Λάρισας έχει προϊστορία. Ξεκίνησε τον Οκτώβρη του 1980,όταν η Ελλάδα με τη συμφωνία Ρότζερς επανεντάχθηκε στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, απ' όπου είχε αποχωρήσει το 1974 μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Το στρατηγείο της Λάρισας από τότε έμεινε ανενεργό, επειδή δεν καθορίστηκαν τα όρια ευθύνης του στο Αιγαίο, εξαιτίας των τουρκικών διεκδικήσεων.

Πάγια ελληνική θέση, στα πλαίσια, βέβαια, της εξάρτησης και της υποταγής στα ξένα κέντρα, ήταν η κάλυψη όλου του ελληνικού εθνικού χώρου από το ΝΑΤΟικό στρατηγείο της Λάρισας. Είναι σαφές πως το πρόβλημα αυτό υπάρχει μόνο στα πλαίσια της "συμμαχίας", η επανένταξη στην οποία το γέννησε.Γιατί, θα ήταν αδιανόητο εκτός ΝΑΤΟ μια χώρα, να διεκδικεί, να έχει την ευθύνη του εναέριου χώρου πάνω από τα νησιά και τη θάλασσα μιας άλλης χώρας.

Σύμφωνα με την ελληνική θέση, για να δημιουργηθούν τα δύο ΝΑΤΟικά στρατηγεία στη Λάρισα, χερσαίο και αεροπορικό, πρέπει η περιοχή ευθύνης των Ελλήνων στρατιωτικών διοικητών, που θα εδρεύουν στη Λάρισα, να εκτείνεται σε όλο το Αιγαίο, δηλαδή να καλύπτει όχι μόνο τον εθνικό χώρο που καταλαμβάνει σχεδόν 50% του όλου χώρου του Αιγαίου, αλλά και τις προσβάσεις, θαλάσσιες και εναέριες, που οδηγούν από την ηπειρωτική χώρα προς τα νησιά και το αντίστροφο. Αυτό, βέβαια, ποτέ δεν έγινε αποδεκτό και έτσι κόλλησαν και τα στρατηγεία.

Διαμάχη χωρίς αντικείμενο

Αντί, λοιπόν, οι κυβερνήσεις, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, να ακολουθήσουν μια πολιτική απεμπλοκής από το φαύλο κύκλο αυτής της καταστροφικής λογικής, παγιδεύτηκαν στη δρομολόγηση διαδικασιών, με στόχο τη λειτουργία των στρατηγείων. Οι διαδικασίες αυτές τα τελευταία χρόνια έχουν περάσει διάφορες φάσεις.

Σε κάποια φάση έγινε αποδεκτή η διάσπαση του στρατηγείου σε χερσαίο καιαεροπορικό και μπήκε στο ράφι το θέμα του επιχειρησιακού ελέγχου του Αιγαίου, με την αποδοχή σε πρώτη φάση της ενεργοποίησης μόνο του χερσαίου στρατηγείου, για το οποίο "δεν υπάρχουν σοβαρές τουρκικές αντιρρήσεις". Μια τέτοια εξέλιξη θα εξυπηρετούσε πλήρως τους ΝΑΤΟικούς τυχοδιωκτισμούς στην περιοχή.

Ομως, ούτε και αυτό τελικά περπάτησε. Εξάλλου, με την τελική υλοποίηση της νέας δομής του ΝΑΤΟ και την υποβάθμιση των υποστρατηγείων υπέρ του στρατηγείου της Νάπολης η διαμάχη για τον επιχειρησιακό έλεγχο είναι πλέον χωρίς αντικείμενο.

Ο λύκος φυλάει τα πρόβατα

Φτάνουμε, λοιπόν, στο σήμερα. Με βάση τη νέα δομή του ΝΑΤΟ, η τελική επικύρωση της οποίας αναμένεται στη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ το καλοκαίρι, δημιουργείται ένα ασαφές καθεστώς,στο οποίο κάποιος τρίτος μπορεί να μεταβιβάζει τον επιχειρησιακό έλεγχο ad hoc σε Ελληνες ή Τούρκους στρατιωτικούς διοικητές.

Το καθεστώς αυτό χαρακτηρίζεται από γνωρίζοντες από τα μέσα τα πράγματα "Δούρειος Ιππος", για την προώθηση των τουρκικών διεκδικήσεων στο Αιγαίο, αφού το στρατηγείο της Νάπολης θα μπορεί, κατά περίπτωση, να μεταβιβάζει τον επιχειρησιακό έλεγχο όλων των συμμαχικών δυνάμεων - ελληνικών και τουρκικών - που δρουν στο Αιγαίο σε Ελληνες ή Τούρκους στρατιωτικούς διοικητές, που σημαίνει ότι ενδεχομένως τα ελληνικά νησιά στο Αιγαίο, καθώς και οι προσβάσεις προς αυτά, θα ελέγχονται και από Τούρκους,δηλαδή θα έχουμε μια κατάσταση που "ο λύκος φυλάει τα πρόβατα".

Προσαρμογή στο "νέο" ΝΑΤΟ

Η φύση των νέων εξοπλισμών ανταποκρίνεται απόλυτα στο νέο δόγμα του ΝΑΤΟ περί "μονάδων ταχείας επέμβασης", στα πλαίσια της διεύρυνσης των ορίων του

Την πλήρη προσαρμογή των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων στις κατευθύνσεις του ΝΑΤΟ, στα πλαίσια του νέου επιθετικού του δόγματος, το δυνάμωμα της εξάρτησης και την υποθήκευση της ελληνικής οικονομίας και για τον επόμενο αιώνα, σηματοδοτεί και το νέο πενταετές (1996-2000) εξοπλιστικό πρόγραμμα. Πρόκειται για ένα γιγαντιαίο πρόγραμμα, που η εξόφλησή του ξεπερνάει τη δεκαετία, δηλαδή πέραν από το 2007,και αντιστοιχεί σε πολλές "αγορές του αιώνα" και με αυτό δένεται πισθάγκωνα η Ελλάδα και για τον 21ο αιώνα. Το συνολικό κόστος του "Ενιαίου Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος Ανάπτυξης και Εκσυγχρονισμού των Ενόπλων Δυνάμεων" (ΕΜΠΑΕ), όπως αποκαλείται, συμπεριλαμβανομένων και των ποσών που πρέπει να διατεθούν για την υλοποίηση των προγραμμάτων μετά το 2000, ανέρχεται σε τρέχουσες τιμές σε 4 τρισ. δραχμές.

Τη δικαιολογητική βάση γι' αυτό το εξοπλιστικό πρόγραμμα - μαμούθ αποτελεί και αυτή τη φορά η τουρκική προκλητικότητα και απειλή που επιβάλλει, όπως αναφέρεται, ενίσχυση του αξιόμαχου των Ενόπλων Δυνάμεων. Πρόκειται, όμως, περισσότερο για υποκρισία και στην ουσία είναι το άλλοθι της προσαρμογής της Ελλάδας στους σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ. Η ίδια η φύση των νέων εξοπλισμών ανταποκρίνεται απόλυτα στο νέο δόγμα του ΝΑΤΟ περί μονάδων ταχείας επέμβασης στα πλαίσια της διεύρυνσης των ορίων του.

Χαρακτηριστικό είναι ότι ανάμεσα στις βασικές προτεραιότητες της κυβέρνησης στο χώρο των Ενόπλων Δυνάμεων, όπως αυτές απαριθμούνται στη σχετική ανακοίνωση του ΚΥΣΕΑ, αναφέρεται ανοιχτά "η ενεργός συμμετοχή στις διαδικασίες επαναπροσδιορισμού του ρόλου του ΝΑΤΟ".Στα παραπάνω έρχονται να προστεθούν οι στόχοι του νέου εξοπλιστικού προγράμματος, όπως αυτός περί ευέλικτων και ταχυκίνητων δυνάμεων με μεγάλη ισχύ πυρός. Οι επιλογές αυτές έρχονται σαφώς σε εφαρμογή των ΝΑΤΟικών κατευθύνσεων. Χαρακτηριστικά αυτά που αναφέρονται σε ενημερωτική έκδοση του ΝΑΤΟ: "Αμεση προτεραιότητα αποτελεί η υλοποίηση της έννοιας της συνδυασμένης μεικτής δύναμης επιχειρήσεων, η οποία θα επιτρέψει στη Συμμαχία την πραγματοποίηση νέων αποστολών (όπως ειρηνευτικές επιχειρήσεις). Οι νέες δομές θα είναι ικανές να λειτουργούν τόσο υπό τον έλεγχο του ΝΑΤΟ, όσο και υπό τον έλεγχο της ΔΕΕ και να επιτρέπουν τη συμμετοχή τρίτων χωρών".

Οι βάσεις για τη συγκρότηση των ευέλικτων ταχυκίνητων πολυεθνικών δυνάμεων του ΝΑΤΟ μπήκαν στη Βοσνία,κατά τα πρότυπα της νέας επιχειρησιακής λειτουργίας των δυνάμεων του ΝΑΤΟ. Ενας άλλος στρατός, που δεν έχει σχέση με τους στρατούς που γνωρίζουμε, άρχισε ήδη να δημιουργείται. Ενας στρατός που θα είναι στη διάθεση των Αμερικανών και του ΝΑΤΟ για την επιβολή ανά τον κόσμο της "νέας τάξης", που θα είναι εξ ολοκλήρου μισθοφορικός και θα στηρίζεται σε εθελοντές.

Η Βοσνία σήμερα αποτελεί ένα απέραντο στρατόπεδο εκπαίδευσης των δυνάμεων του ΝΑΤΟ. Είναι η πρώτη φορά από την ίδρυση του ΝΑΤΟ που οι στρατιωτικές δυνάμεις των χωρών - μελών του, ανάμεσά τους και ελληνικές, λειτουργούν και δρουν ως ενιαίος στρατός, ένας στρατός σε ρόλο παγκόσμιου χωροφύλακα για την εφαρμογή ανά τον κόσμο των σχεδίων της "νέας τάξης πραγμάτων".

Παράλληλα διεξάγονται πλήθος ασκήσεων με τη συμμετοχή και της Ελλάδας. Μέσα στο 1996 πραγματοποιήθηκαν εντός και εκτός Ελλάδας 9 στρατιωτικές ασκήσεις. Οι ασκήσεις είναι στα πλαίσια της προώθησης του ονομαζόμενου "Συνεταιρισμού για την Ειρήνη",με τη συμμετοχή βαλκανικών χωρών και των ΗΠΑ και στρώνουν το έδαφος για τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια. Στο επικίνδυνο αυτό παιχνίδι εδραίωσης της "νέας τάξης" στην περιοχή έχει αναλάβει ενεργό ρόλο η Ελλάδα.

Η εθνική περιπέτεια που λέγεται ΝΑΤΟ

Η επανένταξη της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ σήμαινε, ουσιαστικά, αποδοχή του ΝΑΤΟικού ελέγχου επί των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων. Σήμαινε τη χρήση τους, πρώτα και κύρια, σαν εξαρτήματος για τις ανάγκες των ιμπεριαλιστών και όχι σαν εργαλείου υπεράσπισης της ακεραιότητας της χώρας

Σε νέα δοκιμασία και σε νέα περιπέτεια μπαίνουν τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα σε θάλασσα και αέρα στο Αιγαίο, εξαιτίας της αναδιάρθρωσης του ΝΑΤΟ στα πλαίσια της νέας δομής του. Η περίοδος της διαρκούς εκκρεμότητας που άρχισε με τη Συμφωνία Ρότζερς του 1980, περί επανένταξης της Ελλάδας στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, από το οποίο είχε αποχωρήσει στο 1974, λόγω της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, δίνει τη θέση της σε μια νέα κατάσταση ακόμα πιο επικίνδυνη. Στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ που θα γίνει τον Ιούλιο στη Μαδρίτη αναμένεται να επισημοποιηθούν οι αποφάσεις που ήδη έχουν ληφθεί.

Η συμφωνία επανένταξης του 1980 άφηνε σε εκκρεμότητα το θέμα της επαναλειτουργίας του στρατηγείου της Λάρισας, λόγω των τουρκικών αντιρρήσεων σε σχέση με τα όρια ευθύνης του. Μέχρι το 1974 το στρατηγείο της Λάρισας, αντίστοιχα και αυτό της Σμύρνης, κάλυπτε επιχειρησιακά όλον τον ελληνικό εθνικό χώρο στου Αιγαίο και τις προσβάσεις σε αυτό. Δηλαδή, τα εθνικά όρια ταυτίζονταν με τα όρια επιχειρησιακής ευθύνης των στρατηγείων. Ομως μετά το 1980 η Τουρκία δε δέχτηκε την επαναφορά στο προηγούμενο καθεστώς, αυτό εξάλλου θα ήταν σαν να παραιτείται από τις επεκτατικές της βλέψεις.

Η κατάσταση αυτή συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Η συγκεκριμένη εκκρεμότητα δεν αποτέλεσε εμπόδιο στη λειτουργία του ΝΑΤΟ, αφού, ούτως ή άλλως, το Αιγαίο αποτελούσε και αποτελεί ΝΑΤΟική λίμνη. Το πράγματα, όμως, αλλάζουν, καθώς με την αναδιάρθρωση του ΝΑΤΟ που δρομολογείται, καταργούνται τα εθνικά όρια των επιμέρους στρατηγείων και η επιχειρησιακή ευθύνη για το Αιγαίο ανήκει απευθείας στο στρατηγείο της Νότιας Πτέρυγας του ΝΑΤΟ που έχει έδρα στη Νάπολη της Ιταλίας. Αυτό κατά περίπτωση αναθέτει στην Ελλάδα ή στην Τουρκία τον επιχειρησιακό έλεγχο όλου του Αιγαίου ακόμα και πάνω και γύρω από τα ελληνικά νησιά.Μια τέτοια ρύθμιση περνάει από το παράθυρο τις τουρκικές διεκδικήσεις, αφού καθιερώνει καθεστώς συγκυριαρχίας Ελλάδας και Τουρκίας σε όλο το Αιγαίο υπό την υψηλή κυριαρχία των Αμερικανών, που κατευθύνουν το στρατηγείο της Νάπολης. Ο,τι λοιπόν δεν έγινε με διαπραγματεύσεις, με Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης και με τόσο άλλα μέσα μπορεί να προωθηθεί με έμμεσο τρόπο με τη σταδιακή εφαρμογή της νέας δομής του ΝΑΤΟ.

Η ιστορία της Συμφωνίας Ρότζερς

Η κυβέρνηση Καραμανλή,μετά το δεύτερο τουρκικό "Αττίλα" εναντίον της Κύπρου, τον Αύγουστο του 1974, αναγκάζεται να προχωρήσει σε αποχώρηση της Ελλάδας, "οριστικά και αμετάκλητα" είχε δηλώσει τότε ο Κ. Καραμανλής, από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ. Επρόκειτο για κίνηση - ελιγμό, με στόχο την εκτόνωση του λαϊκού ξεσηκωμού κατά των Αμερικανών. Το ομολογεί και επίσημα, 6 χρόνια αργότερα, ο πρωθυπουργός της συμφωνίας Ρότζερς Γ. Ράλλης,που εγκαλούσε όσους κατηγορούσαν τη ΝΔ για την απόφαση αποχώρησης, λέγοντάς τους ότι "δεν αναπολούν την κατάσταση, την ψυχολογία και του ελληνικού στρατού και του ελληνικού λαού και δεν αναπολούν την ψυχολογία της Κύπρου".Η κυβέρνηση της ΝΔ προχωρά τον Οκτώβρη του 1980 στην απόφαση επανένταξης της Ελλάδας στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ με την αποδοχή τηςΣυμφωνίας Ρότζερς.Τότε ακριβώς έχουμε ένα από τα καταπληκτικότερα κοινοβουλευτικά τερατουργήματα. Η Συμφωνία Ρότζερς εγκρίνεται από τη Βουλή, χωρίς ο ελληνικός λαός, αλλά ούτε καν οι βουλευτές να τη γνωρίζουν!!! Το ΝΑΤΟ έχει απαγορεύσει στην κυβέρνηση να δημοσιοποιήσει το κείμενο της συμφωνίας και εκείνη το αποδέχεται. Να τι λέει από το βήμα της Βουλής ο τότε υπουργός Εθνικής Αμυνας, Ε. Αβέρωφ: "Η οποία(συμφωνία) έχει ένα μόνο μειονέκτημα: ότι δεν μπόρεσε να έλθει εις τη δημοσιότητα. Δεν έρχεται εις τη δημοσιότητα διότι, δυστυχώς, έτυχε υψηλού βαθμού διαβαθμίσεως εις το ΝΑΤΟ και με το βαθμό αυτό της διαβαθμίσεως δεν είναι δυνατόν εμείς να τη φέρουμε στη δημοσιότητα"!!

Τώρα, 17 χρόνια μετά την επανένταξη της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ, έχει αξία να δούμε πώς την εξηγούσαν οι θιασώτες του ΝΑΤΟ.

"Επανερχόμεθα στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, γιατί δε θέλομεν η Τουρκία να είναι ο μόνος αποδέκτης των πιστώσεων για την υποδομή, για την εκπαίδευση και για τον εξοπλισμό". Αυτά υποστήριζε ο πρωθυπουργός Γ. Ράλλης.Από τότε η Ελλάδα έπαιξε ρόλο προκεχωρημένου φυλακίου για τις "αμυντικές" επιδρομές του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ στο Λίβανο, τη Λιβύη, το Ιράκ και τη Βοσνία. Από τότε η Ελλάδα βρέθηκε δυο φορές στο χείλος "θερμού" επεισοδίου με την Αγκυρα, το 1987 και το 1996. Από τότε η Ελλάδα έχει εισέλθει σε εξοπλιστικό αγώνα δρόμου με την Τουρκία, που την προσδένει ακόμα πιο βαθιά στο άρμα της οικονομικής και στρατιωτικής εξάρτησης από τους "συμμάχους".

Οσο για το Κυπριακό τα τετελεσμένα και η ντεφάκτο διχοτόμηση αποτελούν πλέον βάση για συζήτηση και στο μεταξύ η πλήρης ΝΑΤΟποίηση και της Κύπρου έχει δρομολογηθεί. "Είναι γεγονός ότι με την επάνοδό μας... η θέση της Ελλάδος διεθνώς ενισχύεται και η αμυντική της δυνατότητα αυξάνεται. Εφόσον, λοιπόν, η διεθνής θέση της Ελλάδος γίνεται καλύτερη, σε ευθεία αντανάκλαση βοηθάει και την Κύπρο", έλεγε ο Κ. Μητσοτάκης.Από κοντά και ο Κ. Στεφανόπουλος,που διατυμπάνιζε: "Πιστεύουμε ότι ευρισκόμενοι εντός της συμμαχίας μπορούμε περισσότερο να επηρεάσουμε ευνοϊκά εκείνους, που οι οποίοι μπορούν με τη σειρά τους να επηρεάσουν υπέρ μιας ευνοϊκής λύσεως του(κυπριακού) προβλήματος".

Η επανένταξη της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ σήμαινε, ουσιαστικά, αποδοχή του ΝΑΤΟικού ελέγχου επί των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων. Σήμαινε τη χρήση τους, πρώτα και κύρια, σαν εξαρτήματος για τις ανάγκες των ιμπεριαλιστών και όχι σαν εργαλείου υπεράσπισης της ακεραιότητας της χώρας.

Ταυτόχρονα, μια σειρά θέματα, όπως η κυριαρχία στο Αιγαίο, έπαιρνε με ΝΑΤΟική έγκριση, και διά της επικύρωσης της Συμφωνίας Ρότζερς, χαρακτήρα μακραίωνης διένεξης μεταξύ Ελλάδας - Τουρκίας. Δηλαδή, επισφραγιζόταν ο επιδιαιτητικός ρόλος των ΗΠΑ στην περιοχή, μέσω της παροχής "συμμαχικού" δικαιώματος στην Τουρκία να αμφισβητεί τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, ώστε να μπορούν οι μεγάλες δυνάμεις να θέτουν σε εφαρμογή την τακτική του "διαίρει και βασίλευε".

Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΙΣ ΔΑΓΚΑΝΕΣ ΤΟΥ ΝΑΤΟ
Περίοδος πλήρους προσαρμογής

Η περίοδος από την επανένταξη της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ το 1980, παρά τις φαινομενικές εκκρεμότητες, όπως αυτή της ενεργοποίησης των στρατηγείων, ήταν μια εποχή εδραίωσης της συμμετοχής της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ και προσαρμογής της στα νέα δεδομένα των επιθετικών σχεδίων της συμμαχίας. Ταυτόχρονα όμως, ήταν και περίοδος διαρκούς δοκιμασίας των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων στο Αιγαίο και παγίδευσης της χώρας στα αδιέξοδα που πηγάζουν από τη συμμετοχή της σε αυτόν τον Οργανισμό, που επανειλημμένα έχει αποδειχθεί εχθρικός και ολέθριος για την Ελλάδα.

Ηταν, επίσης, μια περίοδος που αποδείχτηκε περίτρανα ο πραγματικός ρόλος του ΝΑΤΟ και των κυρίαρχων χωρών του στην υποδαύλιση της τουρκικής επιθετικότητας. Τα χρόνια αυτά η Ελλάδα και η Τουρκία βρέθηκαν δύο φορές στα πρόθυρα του πολέμου, το 1987 και το 1996. Κρίσεις που τροφοδοτούν τον αδιέξοδο ανταγωνισμό των εξοπλισμών μεταξύ των δύο χωρών, με αποτέλεσμα να φθάσουν να κατέχουν τις πρώτες θέσεις ανάμεσα σε όλες τις χώρες στον κόσμο στις εισαγωγές όπλων.

Την περίοδο αυτή, 1980 έως 1997, η εξάρτηση "εκσυγχρονίστηκε" με αποκορύφωμα την αποστολή, για πρώτη φορά μετά την Κορέα, ελληνικού στρατού εκτός συνόρων, όπως έγινε στη Βοσνία και την Αλβανία. Το ίδιο διάστημα οι βάσεις, το σύμβολο της ξένης κυριαρχίας, αναδιαρθρώθηκαν ώστε να ανταποκρίνονται πιο αποτελεσματικά στα ιμπεριαλιστικά σχέδια και δημιουργήθηκαν και νέες, με ΝΑΤΟικό μανδύα. Ολόκληρη η Ελλάδα προσφέρθηκε σαν βάση σε οποιοδήποτε πολεμικό τυχοδιωκτισμό εκδηλώθηκε στην περιοχή.

Ομως, η εφαρμογή του νέου επιθετικού δόγματος του ΝΑΤΟ, που σχεδιάστηκε ώστε να καλύπτει το ρόλο του παγκόσμιου χωροφύλακα, αλλά και την ανάγκη του για διαρκή διεύρυνση των ορίων του, προϋποθέτει και νέα πιο ευέλικτη δομή. Αυτή η δομή με τις αναδιαρθρώσεις που προκαλεί φέρνει ανατροπές άκρως επιζήμιες για τα ελληνικά συμφέροντα. Η νέα δομή του ΝΑΤΟ, που θα οριστικοποιηθεί τον Ιούλη, μπορεί να αποτελέσει τον "Δούρειο ιππο" για την επιβολή της "PAX AMERIAKANA" στο Αιγαίο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΙΣ ΔΑΓΚΑΝΕΣ ΤΟΥ ΝΑΤΟ
Περίοδος πλήρους προσαρμογής

Η περίοδος από την επανένταξη της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ το 1980, παρά τις φαινομενικές εκκρεμότητες, όπως αυτή της ενεργοποίησης των στρατηγείων, ήταν μια εποχή εδραίωσης της συμμετοχής της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ και προσαρμογής της στα νέα δεδομένα των επιθετικών σχεδίων της συμμαχίας. Ταυτόχρονα όμως, ήταν και περίοδος διαρκούς δοκιμασίας των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων στο Αιγαίο και παγίδευσης της χώρας στα αδιέξοδα που πηγάζουν από τη συμμετοχή της σε αυτόν τον Οργανισμό, που επανειλημμένα έχει αποδειχθεί εχθρικός και ολέθριος για την Ελλάδα.

Ηταν, επίσης, μια περίοδος που αποδείχτηκε περίτρανα ο πραγματικός ρόλος του ΝΑΤΟ και των κυρίαρχων χωρών του στην υποδαύλιση της τουρκικής επιθετικότητας. Τα χρόνια αυτά η Ελλάδα και η Τουρκία βρέθηκαν δύο φορές στα πρόθυρα του πολέμου, το 1987 και το 1996. Κρίσεις που τροφοδοτούν τον αδιέξοδο ανταγωνισμό των εξοπλισμών μεταξύ των δύο χωρών, με αποτέλεσμα να φθάσουν να κατέχουν τις πρώτες θέσεις ανάμεσα σε όλες τις χώρες στον κόσμο στις εισαγωγές όπλων.

Την περίοδο αυτή, 1980 έως 1997, η εξάρτηση "εκσυγχρονίστηκε" με αποκορύφωμα την αποστολή, για πρώτη φορά μετά την Κορέα, ελληνικού στρατού εκτός συνόρων, όπως έγινε στη Βοσνία και την Αλβανία. Το ίδιο διάστημα οι βάσεις, το σύμβολο της ξένης κυριαρχίας, αναδιαρθρώθηκαν ώστε να ανταποκρίνονται πιο αποτελεσματικά στα ιμπεριαλιστικά σχέδια και δημιουργήθηκαν και νέες, με ΝΑΤΟικό μανδύα. Ολόκληρη η Ελλάδα προσφέρθηκε σαν βάση σε οποιοδήποτε πολεμικό τυχοδιωκτισμό εκδηλώθηκε στην περιοχή.

Ομως, η εφαρμογή του νέου επιθετικού δόγματος του ΝΑΤΟ, που σχεδιάστηκε ώστε να καλύπτει το ρόλο του παγκόσμιου χωροφύλακα, αλλά και την ανάγκη του για διαρκή διεύρυνση των ορίων του, προϋποθέτει και νέα πιο ευέλικτη δομή. Αυτή η δομή με τις αναδιαρθρώσεις που προκαλεί φέρνει ανατροπές άκρως επιζήμιες για τα ελληνικά συμφέροντα. Η νέα δομή του ΝΑΤΟ, που θα οριστικοποιηθεί τον Ιούλη, μπορεί να αποτελέσει τον "Δούρειο ιππο" για την επιβολή της "PAX AMERIAKANA" στο Αιγαίο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ