«Η κυβέρνηση αυτή πρέπει να ανατραπεί (...) Η αριστερά οφείλει να αντιπαραβάλει μια εναλλακτική κυβερνητική πρόταση (...) Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καταθέσει την πρόταση για δημιουργία ενός αριστερού προοδευτικού, αντιμνημονιακού, αντινεοφιλελεύθερου μετώπου (...) ενός νέου συνασπισμού εξουσίας, με πυρήνα τη ριζοσπαστική αριστερά». Αυτά μεταξύ άλλων σημειώνονται στην απόφαση της Πανελλαδικής Συντονιστικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ (18-19 Φλεβάρη). Τι προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ σαν προγραμματικούς άξονες γι' αυτό το κυβερνητικό -όπως λέει- μέτωπο;

Το μνημόνιο και η δανειακή σύμβαση, ένα προς ένα τα μέτρα που περιλαμβάνουν, είναι γέννημα θρέμμα του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, μέρος της στρατηγικής της πλουτοκρατίας και των κομμάτων που την υπηρετούν. Η απεμπλοκή απ' αυτά, είναι αδύνατη δίχως ρήξη με την ΕΕ, δίχως την ήττα της αστικής πολιτικής και εξουσίας στο εθνικό πεδίο.

Ακόμα κι αν μια κυβέρνηση με τις καλύτερες προθέσεις καταργούσε με ένα διάταγμα τα μνημόνια, δίχως να αγγίξει τη μονοπωλιακή ιδιοκτησία και με τη χώρα στην ΕΕ, όπως θέλει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, οι όποιες αποφάσεις θα έμεναν στα χαρτιά και ο λαός απογοητευμένος και ηττημένος στη γωνία. Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ συγκαλύπτει σκόπιμα την εμπειρία χωρών, όπου κεντροαριστερές κυβερνήσεις σε χώρες μέλη της Ευρώπης, πούλησαν φρούδες προσδοκίες στο λαό, αναρριχήθηκαν στην κυβέρνηση και τελικά αποδείχτηκαν βασιλικότερες του βασιλέα ως προς την προώθηση της στρατηγικής που έχουν ανάγκη τα μονοπώλια, σπρώχνοντας το κίνημα σε βαθιά υποχώρηση.

Αυταπάτη είναι όμως και η επιστροφή στην προ μνημονίων εποχή, αφού νομοτέλεια για τον καπιταλισμό που σάπισε είναι να γίνεται ολοένα και πιο επιθετικός, χωρίς επιστροφή. Οσο για το πέρασμα από την κρίση στην ανάπτυξη, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ αποσιωπά ότι αυτή θα είναι καπιταλιστική και θα χτιστεί στα αποκαΐδια των εργατικών κατακτήσεων, προετοιμάζοντας την επόμενη, ακόμα βαθύτερη κρίση.

Ούτε λίγο, ούτε πολύ, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ισχυρίζεται ότι με τα μέσα παραγωγής στα χέρια των καπιταλιστών, άρα και ο πλούτος που παράγεται, θα τους εξαναγκάσει να τον μοιραστούν με το λαό. Πώς; Για παράδειγμα: Ας υποθέσουμε ότι μια κυβέρνηση της αριστεράς αποφασίζει για Εθνική Συλλογική Σύμβαση με κατώτατο μισθό μεικτά 1.400 ευρώ. Ποιος θα την εφαρμόσει; Ο ιδιοκτήτης της «Κόκα Κόλα» που τη μεταφέρει στη Βουλγαρία; Ο Μάνεσης της «Χαλυβουργίας»; Τη στιγμή που ζητάνε για να επενδύσουν, την κεφαλή των εργαζομένων επί πίνακι, μειωμένη στο ελάχιστο δυνατό φορολογία, κατάργηση των ασφαλιστικών εισφορών και πολλά ακόμα.

Ποιος έχει τη δύναμη να επιβάλλει αυτή την απόφαση; Το κοινοβούλιο; Η το κεφάλαιο - ιδιοκτήτης των μέσων παραγωγής, που εν μια νυκτί τα φορτώνει με προορισμό χώρες όπου η εργατική δύναμη αγοράζεται σχεδόν τζάμπα, και που έχει τη δύναμη να την κάνει κουρελόχαρτο; Και πώς μια τέτοια κυβέρνηση θα «κοντράρει» τη στρατηγική της ΕΕ, στην οποία ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ θέλει να παραμείνει η χώρα; Η απάντηση είναι προφανής. Και επιβεβαιώνει ότι δίχως αποδέσμευση από την ΕΕ, δίχως κοινωνικοποίηση των βασικών και συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, δεν υπάρχει καμία δυνατότητα προώθησης ακόμα και υποτυπωδών φιλολαϊκών μέτρων.

Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ προπαγανδίζει ότι υπάρχει κρίση χρέους. Αρνείται δηλαδή τον πραγματικό της χαρακτήρα ως κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων, βαθιά και συγχρονισμένη, η έξοδος από την οποία και το πέρασμα στην αναιμική ανάκαμψη προϋποθέτει καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, πρώτα και κύρια εργατικής δύναμης. Σύμπτωμά της είναι το χρέος και όχι αιτία της, προκλήθηκε από μια πολιτική που δεκαετίες μπούκωνε την πλουτοκρατία με ζεστό χρήμα με διάφορους τρόπους.

Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ προτείνει τη χρήση διαφόρων διαχειριστικών εργαλείων για την αντιμετώπιση του χρέους, των οποίων όμως ήδη κάνουν χρήση οι πολιτικοί εκπρόσωποι του κεφαλαίου π.χ. το περιβόητο «κούρεμα». Μιλάει για «διαπραγμάτευση», αφήνοντας να εννοηθεί ότι ως τώρα δεν έγινε σωστά και όπως έπρεπε. Ψεύδεται. Και η προηγούμενη και η σημερινή κυβέρνηση διαπραγματεύτηκαν για λογαριασμό της αστικής τάξης. Κι όσο εξουσιάζει για λογαριασμό της θα διαπραγματεύεται κάθε κυβέρνηση. Το βέβαιο είναι ότι η όποια αναδιαπραγμάτευση, το όποιο «κούρεμα» του χρέους, θα έχει βαρύ αντίτιμο για τους λαούς με απανωτά μνημόνια έτσι ώστε το κεφάλαιο να αντισταθμίσει την όποια χασούρα.

«Εθίζει» το λαό στη δηλητηριώδη άποψη ότι έχει ευθύνη για την αποπληρωμή του. Ενώ δεν έχει καμία, δεν είναι δικό του, δεν πρέπει να το αναγνωρίσει. Κοροϊδεύει το λαό, αφού η διαγραφή ή έστω η μονομερής αναστολή πληρωμών εντός της ΕΕ είναι αδιανόητη. Αν η ΕΕ ήθελε ή μπορούσε να κάνει κάποια «παραχώρηση» θα την είχε ήδη κάνει, στηρίζοντας τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και προφυλάσσοντάς τα από τη φθορά και την απαξίωση. Μονομερής διαγραφή του χρέους είναι εφικτή μόνο με αποδέσμευση από την ΕΕ, μόνο αν πάρει ο λαός τον πλούτο στα χέρια του, ώστε να τον διαθέσει για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.

Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ καλλιεργεί αυταπάτες όταν λέει ότι με την αναστολή πληρωμών θα εξοικονομήσει χρήματα και για άσκηση κοινωνικής πολιτικής. Κανένα κονδύλι δεν πρόκειται να κατευθυνθεί προς τα εκεί, πολύ περισσότερο που μια τέτοια αναστολή θα είναι αποτέλεσμα συμφωνίας με την ΕΕ, όπως διακηρυγμένα επιδιώκει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Χαϊδεύει όμως και τα «αυτιά» μερίδων της ντόπιας άρχουσας τάξης, όταν υπόσχεται ότι θα της εξασφαλίσει 50 δισ. για ανάπτυξη. Βέβαια, τα λεφτά αυτά δεν φτάνουν ούτε για «ζήτω». Και είναι μαθηματικά βέβαιο ότι ακόμα κι αυτά, αν μπορούσε να εφαρμοστεί το σενάριο αυτό, θα τα ενθυλάκωνε η πλουτοκρατία για «επενδύσεις» - «ανάπτυξη» δηλαδή των κερδών της αποκλειστικά - σε τομείς που υπάρχει μεγάλη κερδοφορία και εκεί που υπάρχει προσφορά της πιο φθηνής εργατικής δύναμης.

Η πρόταση αυτή συγκρούεται ευθέως με το ευρωενωσιακό «κεκτημένο» που τόσο υπερασπίζεται ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά ακόμα κι αν εφαρμοζόταν, οι δημόσιες τράπεζες που υπόσχεται, αναγκαστικά θα κινούνταν μέσα στους κανόνες της καπιταλιστικής αγοράς, θα λειτουργούσαν με τους όρους της, διαφορετικά δεν θα επιβίωναν, συνεπώς δεν θα διέθεταν το παραμικρό περιθώριο να λειτουργήσουν σαν εργαλεία άσκησης μιας φιλολαϊκής πολιτικής.

Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δεν ομολογεί ότι οι τράπεζες είναι οι «αρτηρίες» του καπιταλιστικού συστήματος. Συγκεντρώνουν τα πλεονάσματα των καπιταλιστών, του κεφαλαίου, που στη δοσμένη στιγμή δεν μπορούν να τα ξαναβάλουν στην παραγωγή και τα δανείζουν σε εκείνους τους καπιταλιστές που θέλουν να κάνουν ευρύτερες επενδύσεις και έχουν ανάγκη από δάνειο. Αλλωστε σήμερα κανένας καπιταλιστής δεν βάζει όλο το κεφάλαιο για επένδυση. Αν υπάρξει κρατική τράπεζα, θα είναι κρατική καπιταλιστική τράπεζα, θα λειτουργεί δηλαδή για να χρηματοδοτεί τα άλλα τμήματα του κεφαλαίου και όχι τις ανάγκες, στεγαστικές ή άλλες, των εργαζομένων με ευνοϊκούς όρους.

Αυτά συνιστούν τους τελευταίους άξονες της προγραμματικής πρότασης του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Κι εδώ διαστρεβλώνει την πραγματικότητα, όταν ισχυρίζεται εμμέσως ότι για την κρίση έφταιγε το «μοντέλο» και όχι αυτός καθαυτός ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης, με την αναρχία που τον χαρακτηρίζει. Η ανάπτυξη, η αναιμική που θα έρθει κυοφορώντας την επόμενη μεγάλη κρίση, θα ορίζεται αποκλειστικά από το κεφάλαιο. Αυτό έχει και το πεπόνι και το μαχαίρι, δική του η απόφαση για το πού, αν και πότε θα επενδύσει και πάντως με μοναδικό γνώμονα το πού μπορεί να αποκομίσει το μέγιστο δυνατό κέρδος.

Είναι κοροϊδία να λέει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ότι θα υπερασπίσει π.χ. την Υγεία και την Παιδεία όταν έχει σε όλους τους τόνους διακηρύξει ότι δεν αντιτίθεται στην ανάπτυξη της επιχειρηματικής δραστηριότητας σ' αυτούς τους τομείς. Αρμονική συνύπαρξη και των δύο, δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, δεν μπορεί να υπάρξει, ο ιδιωτικός θα αναπτύσσεται σε βάρος του δημοσίου και θα τρέφεται από την υποβάθμισή του.

Είναι διπλή κοροϊδία να μιλά για θέσεις εργασίας, όταν η ανεργία είναι σύμφυτη του καπιταλισμού, η καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων προϋπόθεση για το ξεπέρασμα της κρίσης του. Η πλήρης εξάλειψή της προϋποθέτει την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και τον κεντρικό πανεθνικό σχεδιασμό της οικονομίας από μια λαϊκή εξουσία, με αποκλειστικό κριτήριο την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών. Τότε και μόνο δεν θα περισσεύει ούτε ένα εργατικό χέρι.

Η υπεράσπιση της δημοκρατίας συγκρούεται ευθέως με τη λαϊκή κυριαρχία. Η αστική δημοκρατία θεμελιώνεται στην εκμετάλλευση του λαού απ' τους αστούς, εγγυάται την κυριαρχία τους και την εξουσία τους. Οσο για τα περί ανεξαρτησίας, το ευφυολόγημα της «κατοχής» βολεύει τους οπορτουνιστές. Πώς θα μπορούσαν ως θιασώτες της ιμπεριαλιστικής ευρωένωσης και της αστικής εξουσίας να ομολογήσουν ότι στο πλαίσιό τους τα κυριαρχικά δικαιώματα τίθενται υπό την αίρεση της ανισόμετρης ανάπτυξης των χωρών μελών της ΕΕ και παραχωρούνται από την ντόπια αστική τάξη, στο πλαίσιο της υπηρέτησης των γενικότερων συμφερόντων της, εντός μιας ευρύτερης ιμπεριαλιστικής συμμαχίας και με πλήρη συναίσθηση της ανισομετρίας που τη διακρίνει.

Καμιά κυβέρνηση δεν είναι σε θέση να ακολουθήσει φιλολαϊκή πολιτική χωρίς να θίξει ριζικά τα μονοπώλια και τις δεσμεύεις απέναντι στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις. Καμιά κυβέρνηση δεν μπορεί να δρα προοδευτικά και να σέβεται τις 4 ελευθερίες της ΕΕ, η πρώτη και βασική των οποίων είναι η ελευθερία κίνησης κεφαλαίων στο εσωτερικό της χώρας και έξω από τα σύνορά της.