Οι εκλογές στην ισχυρότερη ιμπεριαλιστική χώρα στον κόσμο, τις ΗΠΑ, πάντα είχαν ενδιαφέρον. Μέσα από το περίπλοκο σύστημα της έμμεσης ψηφοφορίας, με προκριματικές εκλογές στα δύο βασικά κόμματα του κεφαλαίου, Ρεπουμπλικάνους και Δημοκρατικούς, που μέσω εκλεκτόρων δίνουν το χρίσμα στον εκλεκτό υποψήφιο, στη συνέχεια επίσης με έμμεσο τρόπο και την εκλογή εκλεκτόρων σε όλη τη χώρα εκλέγεται ο Πρόεδρος, που είναι και ο επικεφαλής του κράτους. Η συμμετοχή στις εκλογές στις ΗΠΑ κυμαίνεται συνήθως κάτω από το 50%, πολλές φορές και πολύ πιο κάτω, εφόσον δεν είναι υποχρεωτικές, ενώ υπάρχουν και πολλοί που δεν καταγράφονται στους εκλογικούς καταλόγους. Το βασικό στοιχείο, πάντως, είναι το ποια επιχειρηματικά συμφέροντα στηρίζουν κάθε υποψηφιότητα, ποια τελικά κυριαρχούν. Πίσω, δηλαδή, από κάθε προεκλογική εκστρατεία εκφράζεται μια διαπάλη ανάμεσα σε μεγάλα μονοπώλια και επιχειρηματικούς ομίλους.

Η φετινή προεδρική εκλογή, που θα γίνει στις 8 Νοέμβρη, ξεχωρίζει για την προσοχή που δίνεται στην υποψηφιότητα με τους Ρεπουμπλικάνους του μεγιστάνα των ακινήτων και της τηλεόρασης Ντόναλντ Τραμπ, που αποτελεί το έως τώρα «φαβορί» μετά και την επικράτησή του σε 7 πολιτείες στην αναμέτρηση της περασμένης λεγόμενης «Σούπερ Τρίτης». Και τι δεν έχει γραφτεί στον αμερικανικό, ευρωπαϊκό και τον εγχώριο αστικό Τύπο, για τον ιδιόμορφο αυτό ρατσιστή, «αντισυμβατικό», αθυρόστομο, γραφικό τύπο, «που ήρθε για να ταράξει τα νερά της πολιτικής σκηνής». Ολα αυτά τα στοιχεία του αντιδραστικού τύπου είναι υπαρκτά, έχει μιλήσει για απέλαση των μεταναστών και για φράχτες, για τον Μουσολίνι που θαυμάζει, έχει σχέσεις με τους εγκληματίες της Κου Κλουξ Κλαν, θέλει να διευρύνει τους πολέμους.

Ομως, αυτό που πρέπει να ξεχωρίσουμε είναι ότι η επιλογή του Προέδρου των ΗΠΑ είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση για το αμερικανικό κεφάλαιο ώστε να αναλύεται με όρους γραφικότητας.

Εχει αποδειχτεί περίτρανα στο διάβα της Ιστορίας ότι αυτό που τελικά κυριαρχεί στην επιλογή του είναι το τι εξυπηρετεί καλύτερα στη δοσμένη στιγμή τα συμφέροντά του. Ετσι, ο καθ' ομολογίαν αποτυχημένος ηθοποιός Ρόναλντ Ρέιγκαν (συνδέθηκε με τον «Πόλεμο των άστρων») επιλέχτηκε στη δεδομένη στιγμή και έγινε Πρόεδρος των ΗΠΑ. Το ίδιο και ο Τζορτζ Μπους ο νεότερος (πόλεμος σε Αφγανιστάν, Ιράκ, σχέδιο Μεγάλης Μέσης Ανατολής), ακόμα και ο μαύρος Μπαράκ Ομπάμα επιλέχθηκε όταν αυτό κρίθηκε αναγκαίο για την άσκηση μιας πολιτικής που θα ενσωματώνει τα τμήματα του πληθυσμού που ένιωθαν αποκλεισμένα από την κυρίαρχη οικονομική και κοινωνική κατάσταση του αμερικανικού καπιταλισμού (Αφροαμερικανοί, ισπανόφωνοι, φτωχότερα εργατικά - λαϊκά στρώματα κ.λπ.). Ταυτόχρονα, ξεπλύθηκε η αστική τάξη των ΗΠΑ για το αιματοκύλισμα στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, τα κολαστήρια του Αμπού Γκράιμπ και του Γκουαντάναμο. Η συγκυρία φάνηκε επίσης ευνοϊκή αφού ο Ομπάμα κλήθηκε να διαχειριστεί την καπιταλιστική οικονομική κρίση που χτύπησε τις ΗΠΑ το 2008 με τις λιγότερες δυνατές αναταράξεις.

Ανεξάρτητα απ' όσα λοιπόν γράφονται, το αν ο Τραμπ αναδειχθεί 45ος Πρόεδρος των ΗΠΑ αυτό θα προκύψει ως επιλογή κυρίαρχων τμημάτων του κεφαλαίου και όχι ως ατύχημα. Το ίδιο βεβαίως θα ισχύει και αν δεν επιλεχθεί ο Τραμπ αλλά η Κλίντον.

Εξάλλου, τα πολιτικά χαρακτηριστικά του Τραμπ δεν είναι τόσο «ξένα» όσο εμφανίζονται με τις αρχές του «αμερικανικού ονείρου» ή του «δυτικού πολιτισμού», δηλαδή του αμερικανικού καπιταλισμού. Επίσης, σε συνθήκες που οξύνονται οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί, οπότε το ενδεχόμενο μιας γενικευμένης πολεμικής σύγκρουσης ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα γίνει αναπόφευκτο, δεν θα ήταν παράξενη μια «διοίκηση» στις ΗΠΑ που διακηρύττει ανοιχτά τη μισαλλοδοξία, το φυλετικό μίσος, την εχθρότητα στους αντιπάλους (π.χ. Ρωσία), την πολεμοκαπηλία. Δηλαδή, το μέχρι πού θα φτάσει το «φαινόμενο» Τραμπ, που είναι το φαβορί για τους Ρεπουμπλικάνους (αν και ήδη παίζουν σενάρια να μην είναι ενωμένοι έως το Νοέμβρη) δεν εξαρτάται από τη δεινότητα χειραγώγησης του συγκεκριμένου πολιτικού, που από κάποιους αναλυτές παρουσιάζεται ψευδεπίγραφα ως «αντισυστημικός», αλλά από τις ανάγκες του κεφαλαίου. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, είτε φτάσει ο Τραμπ στο χρίσμα διεκδίκησης της Προεδρίας είτε όχι, το πιθανότερο είναι ότι ήρθε για παραμείνει στην κεντρική πολιτική σκηνή, και να χρησιμοποιηθεί ως εφεδρεία στο μέλλον. Οπως και να έχει, βεβαίως, το βασικό για τις ΗΠΑ είναι η πολύ αδύναμη επαναστατική πρωτοπορία της εργατικής τάξης, των κομμουνιστικών δυνάμεων, που προσπαθούν να απαλλαγούν από τη χρόνια διάβρωση του οπορτουνισμού και του συμβιβασμού και η επακόλουθη αδυναμία ουσιαστικής παρέμβασης των ταξικών αγωνιστικών οργανώσεων ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση.