Μία μέρα μετά τη συνάντηση των «κοινωνικών εταίρων» στάλθηκε χτες στην κυβέρνηση, στους εκπροσώπους της τρόικας και στα κόμματα, η κοινή επιστολή τους, δίνοντας συνέχεια στην συμπαιγνία που έχουν στήσει σε βάρος των εργαζομένων και ενώ επιτακτικά και με απροκάλυπτους εκβιασμούς, επιχειρείται να επιβληθεί το προαποφασισμένο σχέδιο για μείωση των μισθών κατά 25% μέσα στο 2012.

Με την επιστολή τους, εργοδότες και ΓΣΕΕ επιχειρούν να θολώσουν τα νερά, να εμφανιστούν ότι δήθεν «σώζουν» τα εργατικά δικαιώματα, ενώ στην πραγματικότητα ανοίγουν το δρόμο για τις νέες σαρωτικές ανατροπές, αποδεχόμενοι ταυτόχρονα όλα τα μέχρι τώρα αντεργατικά μέτρα που στο έδαφος της καπιταλιστικής κρίσης, έχουν οδηγήσει σε δραστική συρρίκνωση των μισθών (κατά 20% από το πρώτο τρίμηνο του 2010 έως το τρίτο τρίμηνο του 2011).

Την ίδια στιγμή, εργοδότες και ΓΣΕΕ, παρά τον ταξικό πόλεμο που έχει κηρυχτεί σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων, εκθειάζουν τον «κοινωνικό διάλογο» σημειώνοντας στην επιστολή τους ότι αυτός «αποτελεί θεσμό συνεννόησης, αναγνωρισμένο από την Συνθήκη της Ευρωπαϊκής Ενωσης και θα πρέπει και στη χώρα μας να αποτελεί βασικό "εργαλείο" συμφωνιών, με σεβασμό στα αποτελέσματά του».

Μόνο που αυτά τα οποία βιώνουν σήμερα οι εργαζόμενοι, είναι αποτέλεσμα και του δικού τους «κοινωνικού διαλόγου». Οι ανατροπές σε Ασφαλιστικό και εργασιακό έχουν διαχρονικά και τη δική τους συμβολή, τη δική τους υπογραφή. Η προσπάθειά τους να ξεφύγουν από το «κάδρο» των υπευθύνων, είναι για τα μάτια του κόσμου.

Γι' αυτό η «συμφωνία» που πλασάρουν στην επιστολή τους, δεν έχει το παραμικρό πρακτικό αντίκρισμα. Η δήθεν «διατήρηση των προβλεπόμενων στην ΕΓΣΣΕ για τους κατώτατους μισθούς, το 13ο και 14ο μισθό» είναι στάχτη στα μάτια, όταν την ίδια στιγμή απο κοινού απαιτούν τη «μείωση των ασφαλιστικών εισφορών» και αναζητούν «λύσεις στα κυρίαρχα θέματα της ανταγωνιστικότητας»! Αλλωστε, οι αξιώσεις των εργοδοτικών οργανώσεων παραμένων ατόφιες. Ο ΣΕΒ δεν κάνει ούτε βήμα πίσω από την αξίωση να μη δοθεί η μικρή αύξηση τον Ιούλη του 2012 κατά 2,7% στον κατώτερο μισθό, αλλά και να μη δοθούν οι τριετίες που προβλέπονται στην Εθνική Γενική Σύμβαση.

Αντίστοιχα και η ΕΣΕΕ ζητά «πάγωμα όλων των μισθών» μέχρι το 2014, «πάγωμα των ωριμάνσεων και επιδομάτων των κλαδικών συμβάσεων καθ' όλη τη διάρκεια του Μεσοπρόθεσμου, αναθεώρηση της ισχύουσας ΕΓΣΣΕ με νέα συμφωνία μέσα στο Φλεβάρη», αλλά και μείωση τουλάχιστον κατά 10% στο μη μισθολογικό κόστος και επιπλέον 5% «για τους συνεπείς εργοδότες»! Αυτές ακριβώς οι αξιώσεις, μαζί με το κύριο αίτημα της ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας, με το οποίο συντάσσεται αναφανδόν και η ΓΣΕΕ, είναι η βάση πάνω στην οποία η κυβέρνηση ετοιμάζεται να δώσει τη χαριστική βολή σε μισθούς και συμβάσεις.

Σε ανακοίνωσή του, το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ υπογραμμίζει για την ομιλία του υπουργού Οικονομικών στη Βουλή και τις συμφωνίες που προωθεί η κυβέρνηση για το PSI και τη δανειακή σύμβαση:

«Οσο μεγαλώνει ο βασανισμός του λαού, τόσο μεγαλώνει και ο εμπαιγμός. Η κυβέρνηση λέει ότι τα μνημόνια είναι η μόνη λύση για την κρίση, ενώ άλλα κόμματα του συστήματος και του "ευρωμονόδρομου", όπως η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΔΗΜΑΡ, λένε ότι τα μνημόνια προκαλούν την ύφεση και χρειάζεται άλλη διαχείριση με αναπτυξιακά μέτρα.

Λένε χονδροειδέστατα ψέματα, γιατί η κρίση προκλήθηκε από την καπιταλιστική ανάπτυξη, από την υψηλή κερδοφορία που συσσώρευσε τεράστια κέρδη που δεν μπορούν να βρουν διέξοδο και απαιτείται η καταστροφή τους. Τα μνημόνια δεν προκαλούν την κρίση, ούτε γίνονται για να την αντιμετωπίσουν. Τα εφαρμόζουν για να φορτώσουν τις συνέπειες της κρίσης στο λαό, αλλά κυρίως για να τσακίσουν τους μισθούς και τα δικαιώματα των εργαζομένων, ώστε να διευκολύνουν τη μελλοντική κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων.

Ο λαός πρέπει επειγόντως να ξεμπερδεύει με τις αυταπάτες, τα διλήμματα και τα αδιέξοδα των αστικών κομμάτων και του οπορτουνισμού. Δεν υπάρχει σωτηρία για τους εργαζόμενους όσο τα μονοπώλια θα είναι κυρίαρχα και η χώρα στην ΕΕ. Λύση, ανάπτυξη υπέρ του λαού, μπορεί να γίνει μόνο με κοινωνικοποίηση όλων των μεγάλων επιχειρήσεων, αποδέσμευση από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία. Μονόδρομος η λαϊκή συμμαχία και η αντεπίθεση, η συμπόρευση με το ΚΚΕ».