Σε συνέντευξή του χτες στον ρ/σ του ΑΝΤ1 ο πρόεδρος του ΛΑ.Ο.Σ. δήλωσε μεταξύ άλλων «για τις καταλήψεις στην παιδεία»: «Κάποιοι έχουν επενδύσει στο χάος και συνεχίζουν να επενδύουν σε αυτό για τα δικά τους οφέλη. Το πιο κακό δε, είναι πως σε αυτήν τους την προσπάθεια βρίσκουν και συμπόρευση από οργανώσεις και του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Πρέπει να επιστρέψει στη χώρα η νομιμότητα, εξαιτίας αυτής της ανομίας εν πολλοίς βρισκόμαστε στο σημείο που βρισκόμαστε σήμερα».
Από κόρακα, κρα περιμένεις να ακούσεις. Αλλά τα κρωξίματα του ΛΑ.Ο.Σ. προκαλούν την κοινή λογική. Αναμενόμενο να χαρακτηρίζει τους αγώνες του εργατικού, λαϊκού και νεολαιίστικου κινήματος σαν «ανομία». Για τον ΛΑ.Ο.Σ. και το δόγμα του «νόμος είναι το συμφέρον του κεφαλαίου», κάθε αντίδραση στην πολιτική που τσακίζει το λαό για να σωθεί το κεφάλαιο, ταυτίζεται με την «ανομία». Αλλά πάει πολύ να ισχυρίζεται ο Γ. Καρατζαφέρης ότι οι αγώνες του λαού και των παιδιών του προκάλεσαν την κρίση και τα χρέη και τα ελλείμματα. Αποψη πάνω στην οποία πατάει και η πρότασή του να μπει η χώρα και ο λαός σε γύψο.
Οι αγώνες του λαού και των παιδιών του είτε για τα αυτονόητα, όπως το να έχουν βιβλία στα σχολεία τους, είτε για μια καλύτερη ζωή, που δικαιούνται να απολαύσουν, είναι υγεία και δίνουν ελπίδα. Απόψεις σαν του ΛΑ.Ο.Σ. μυρίζουν μούχλα και σαπίλα, όπως σάπιο είναι το σύστημα που θέλουν να υπηρετήσουν. Τέτοιες απόψεις δεν αντέχουν σε σοβαρή κριτική, δεν θα αντέξουν καν στην αναμέτρησή τους με την άποψη - θέση ότι νόμος είναι το δίκιο του εργάτη, το δίκιο του λαού να ορίζει εκείνος τη ζωή του και να απολαμβάνει όσα με τον ιδρώτα του παράγει.
Προϊόντα για... φτωχούς, άρχισαν να παράγουν και να πουλάνε οι μεγάλες επιχειρήσεις, αποδεικνύοντας στην πράξη ότι γι' αυτούς «η κρίση είναι ευκαιρία» όχι μόνο για να αυξήσουν την ανταγωνιστικότητα, μέσω της δραστικής συμπίεσης της τιμής της εργατικής δύναμης, αλλά και την κερδοφορία τους μέσω προϊόντων - «σκουπιδιών». «Οι μάνατζερ σχεδιάζουν προϊόντα και υπηρεσίες για... φτωχούς», επισημαίνει σε σχετικό ρεπορτάζ το «Βήμα της Κυριακής», στο οποίο αναδεικνύεται η τάση που υπάρχει σε όλες τις επιχειρήσεις για παραγωγή φτηνών προϊόντων, ώστε να είναι προσιτά στους φτωχούς. Στην πραγματικότητα πρόκειται για προϊόντα και υπηρεσίες υποβαθμισμένης και αμφιβόλου ποιότητας, προϊόντα - «μαϊμού», που προσαρμόζονται στις «νέες» ανάγκες του λαού, μέσα σε συνθήκες σχετικής και απόλυτης φτώχειας και εξαθλίωσης των λαϊκών μαζών. Φυσικά το κεφάλαιο καθόλου δεν το νοιάζει αν παράγει προϊόντα πολυτελείας ή προϊόντα για φτωχούς. Εκείνο που το ενδιαφέρει είναι η παραγόμενη υπεραξία, δηλαδή το κέρδος, και αυτό επιδιώκουν να αντλούν με κάθε μέσο. Με την ευκαιρία όμως αξίζει να αναφερθεί και μια «ανώνυμη» δήλωση διευθύνοντος συμβούλου μεγάλης βιομηχανίας, χαρακτηριστική του «πατριωτισμού» της πλουτοκρατίας: «Κάθε ημέρα οι πελάτες μου καταθέτουν τουλάχιστον σε πέντε διαφορετικές ελληνικές τράπεζες χρήματα για το εμπόρευμα που τους προμηθεύουμε. Εχω δώσει εντολή τα χρήματα αυτά αμέσως να περνούν σε λογαριασμό ξένης τράπεζας που λειτουργεί στην Ελλάδα, η οποία με τη σειρά της στέλνει έξω στη μητρική. Ουσιαστικά το ταμείο της εταιρείας αυτή την περίοδο βρίσκεται στο εξωτερικό, δηλώνει στην ίδια εφημερίδα»... Ο λαός πρέπει να πει ένα μεγάλο «όχι» στις θυσίες για την πλουτοκρατία.
Δηλαδή, ποια... «Ελλάδα» είναι αυτή που τα αποφάσισε; Προφανώς για την κυβέρνησή του μιλάει, που η πολιτική της καμία σχέση δεν έχει με τα συμφέροντα των Ελλήνων εργαζομένων, μισθωτών, αυτοαπασχολούμενων, αγροτών και νέων.
Αρα, μάλλον πρόκειται για απόφαση της... «Ελλάδας» πλην των «Ελλήνων». Οι μόνοι που συμφωνούν με αυτά τα μέτρα είναι οι τραπεζίτες, οι βιομήχανοι και οι εφοπλιστές. Και μη μας πει κανείς ότι είναι κι αυτοί... «Ελληνες».
Γιατί από «Ελληνες» που έχουν τα λεφτά τους στην Ελβετία, τα εργοστάσιά τους στη Βουλγαρία, τις εταιρείες τους στα Νησιά Καϊμάν, τα υπό κατασκευή πλοία τους στην Κορέα κι αυτά που πλέουν στον Παναμά και τις μετοχές τους «όπου είναι καλύτερα»... έχουμε «πήξει».
Για την ακρίβεια, αυτών ακριβώς των «Ελλήνων» πληρώνουμε - χωρίς να το θέλουμε και χωρίς να μπορούμε - τα χρέη. Εκτός αν έχει κανείς αμφιβολία για το από τι αποτελείται το περίφημο «ελληνικό χρέος».
Ακριβώς από όσα «περιδρόμιασαν» επί 30 και πλέον χρόνια. Από τις επιδοτήσεις, τα αποθεματικά των Ταμείων, τις ενισχύσεις, τις φοροαπαλλαγές, τις χαριστικές ρυθμίσεις και τα κάθε λογής «κίνητρα».
Το χειρότερο μάλιστα είναι ότι ακόμη και σήμερα συνεχίζουν να «μασάνε» με τους ίδιους ρυθμούς και στην περίπτωση των τραπεζών με ακόμη μεγαλύτερους. Αλλωστε, σύμφωνα με δημοσιεύματα του διεθνούς Τύπου, τους ετοιμάζουν ακόμη 44 δισεκατομμύρια ευρώ.
Τόσα χρειάζονται, λέει, για την «ανακεφαλαιοποίηση» των τραπεζών, οπότε τόσα ακριβώς πρέπει να βρεθούν με κάθε θυσία. Κι όταν λέμε «θυσία» καταλαβαίνετε φυσικά για τι μιλάμε.
Μόνο ένα είδος «θυσιάζεται» σε αυτή τη χώρα, όπως και σε ολόκληρη την Ευρώπη. Αυτοί που στο όνομα της... ευημερίας τους υποτίθεται ότι γίνονται όλα αυτά που τους θυσιάζουν.