Σε πολιτική συγκέντρωση του Κόμματος στο γήπεδο του «Σπόρτιγκ», σε εργαζόμενους στον κρατικό τομέα, στους δημόσιους οργανισμούς, στους δήμους και τις δημόσιες συγκοινωνίες, στις πρώην ΔΕΚΟ, στην Υγεία και την Παιδεία, μίλησε χτες η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα. Μεταξύ άλλων, σημείωσε στην ομιλία της:

«Το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή, που, στο χώρο της δημόσιας διοίκησης, ευρύτερα του Δημόσιου τομέα, στο χώρο της Παιδείας, της Υγείας, των πρώην ΔΕΚΟ, στους ΟΤΑ, αλλά και στο χώρο της Πρόνοιας, της Πρόληψης, των ΑμΕΑ, εκεί που από την πρώτη στιγμή χτύπησε το καμπανάκι ότι τσεκουρώνονται οι μισθοί, τα επιδόματα, γενικότερα τα εισοδήματα και ότι δρομολογείται καθαρά και ανοιχτά η απόλυση σε χώρους που έως τώρα - με εξαίρεση τους εργαζόμενους στους ΟΤΑ και τους έκτακτους - δεν είχε τολμήσει η κυβέρνηση, ή και η προηγούμενη να φέρει τέτοια μέτρα, από την πρώτη στιγμή εμείς, χωρίς καμία ταλάντευση και από θέση αρχών, είπαμε "όχι" σε όλα τα μέτρα.

Και θέλω να ξεκαθαρίσω γιατί είπαμε αυτό το "όχι". Δεν ήτανε η συγκυρία. Η θέση αρχών που εμείς υποστηρίξαμε και υποστηρίζουμε είναι η εξής: Εμείς παλεύουμε για μία κοινωνία όπου θα είναι κατοχυρωμένο το δικαίωμα της δουλειάς για όλους. Αν θέλετε, μισθωτή εργασία που θα αγκαλιάζει ολόκληρο το λαό, θα προσφέρει κατοχυρωμένη, σίγουρη δουλειά με αποδοχές που βασίζονται στην προσφορά εργασίας. Δηλαδή, στην εργασία που προσφέρει καθένας και καθεμιά, χωρίς να διαχωρίζουμε τη δουλειά σε απλή η σύνθετη και που το μέτρο των απολαβών θα έχει να κάνει με τον χρόνο της εργασίας.

Ταυτόχρονα, σε αυτή την κοινωνία, όλοι μα όλοι οι εργαζόμενοι θα απολαμβάνουν ίσες παροχές με βάση τις εξελισσόμενες κοινωνικές ανάγκες και όχι στατικά τις ανάγκες, όσον αφορά τα ζητήματα της Παιδείας, της Υγείας, της Πρόνοιας, της Πρόληψης, του Πολιτισμού του Αθλητισμού, κλπ. Ετσι που οι όποιες διαφορές στους μισθούς, δεν θα αγγίζουν τα κοινωνικά δικαιώματα. Μπορεί κάποιος να έχει μία διαφορά στο εισόδημα, αλλά οι αποδοχές στις κοινωνικές ανάγκες θα είναι πραγματικά ίσες.

Και βεβαίως εμείς δεν κρύβουμε, για τους εργαζόμενους στον ευρύτερο, στενότερο, πρώην δημόσιο τομέα, δεν κρύβουμε ότι αυτή η κοινωνία δεν είναι καμία "ανθρωπιστική" κοινωνία, μία "ηθική" κοινωνία, δεν είναι μία κοινωνία που θα διαδεχθεί τον καπιταλισμό πριν το σοσιαλισμό, αλλά θα είναι αυτή καθεαυτή η σοσιαλιστική κοινωνία. Μια κοινωνία βεβαίως που η αντίληψή μας γι' αυτή έχει προσλάβει όλες τις εμπειρίες, θετικές και αρνητικές από το Σοσιαλισμό που οικοδομήθηκε στον 20ό αιώνα.

Αυτή είναι η πρώτη αφετηρία. Δεν θα μείνουμε όμως μόνο σε αυτό. Παίρνουμε σαν βάση ότι το τσεκούρι που πέφτει στους δημόσιους υπάλληλους ή των πρώην ΔΕΚΟ, γίνεται στο όνομα της κρίσης. Θα μου πείτε, δεν υπάρχει οικονομική κρίση; Βεβαίως υπάρχει οικονομική καπιταλιστική κρίση. Οταν λέμε στο όνομα της κρίσης, συμβαίνει το εξής πράγμα: Το 90% τουλάχιστον των μέτρων που παίρνονται, στα πλαίσια και στο όνομα της κρίσης, ήταν προαποφασισμένα από πολύ καιρό και ορισμένα από αυτά έχουν παρθεί στις καπιταλιστικές χώρες προ πολλού. Στην Ελλάδα είχαν καθυστερήσει. Και οι λόγοι της καθυστέρησης έχουν να κάνουν με τις ενστάσεις που υπήρχαν. Γι' αυτές τις ενστάσεις, το ΚΚΕ είναι περήφανο, γιατί συμβάλλαμε ουσιαστικά σε αυτές τις ενστάσεις όλα τα χρόνια. Και με αυτή την έννοια, οι αντιστάσεις δημιουργούσαν και το φόβο του πολιτικού κόστους.

Κοιτάξτε να δείτε, λέγεται κι από τους επιχειρηματίες, τους αστούς αναλυτές, ότι στην Ελλάδα αυτά τα μέτρα δεν πάρθηκαν έγκαιρα από το φόβο του πολιτικού κόστους. Ναι, αλλά αν τα αναγνώσουμε καλά, τι σημαίνει; Οτι υπήρχε μία δύναμη στην Ελλάδα, ότι υπήρχαν ριζοσπαστικές δυνάμεις, δε λέμε ότι είμαστε μόνο εμείς, υπήρχαν δυνάμεις μέσα στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα και μάλιστα του ιδιωτικού τομέα, που λιγότερο αυτές εκφράστηκαν στον δημόσιο τομέα. Υπήρχαν λοιπόν αντιστάσεις τέτοιες που ανάγκασαν τις κυβερνήσεις και του ΠΑΣΟΚ, και της ΝΔ, να μην πάρουν μέτρα που τα είχαν στο μυαλό τους και στα κιτάπια τους, λόγω του φόβου του πολιτικού κόστους, δηλαδή της απώλειας της εκλογικής επιρροής.

Αν δεν υπήρχε ένα τέτοιο κίνημα και να το πούμε καθαρά, αν δεν υπήρχε το ΚΚΕ, με την όποια φωνή είχε και έχει, και με προσπάθειές του, η έννοια του πολιτικού κόστους θα είχε εκμηδενιστεί. Τι, θα φοβούνται, ένα κίνημα που δεν υπάρχει; Υπήρχαν αγώνες, κινητοποιήσεις και στο χώρο του Δημόσιου τομέα, της Παιδείας και της Υγείας, πίσω βεβαίως από τις ανάγκες και τις προσδοκίες, αλλά εν πάση περιπτώσει δημιούργησαν αυτό τον κλοιό του πολιτικού κόστους.

Που τεκμηριώνουμε την άποψή μας, ότι τα μέτρα αυτά ήταν προαποφασισμένα. Θα σας θυμίσω το εξής πράγμα. Από τη δεκαετία ακόμα του 1980, από τα μέσα αυτής της δεκαετίας -και δεν είναι τυχαία αυτή η περίοδος, το 1985 πάρθηκαν μέτρα λιτότητας, με νόμο που απαγορεύτηκαν οι αυξήσεις- αλλά σε αυτές τις δεκαετίες, στις αρχές του 1986, όταν η Ελλάδα μπήκε στη φάση της προσαρμογής και προετοιμασίας για τη συνθήκη του Μάαστριχτ, στην προετοιμασία δηλαδή για μία εσωτερική αγορά, ο τότε πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Ανδρέας Παπανδρέου και από δίπλα όλη η κομπανία, υιοθέτησε το εξής σύνθημα: "Τα ρετιρέ και τα υπόγεια", οι προνομιούχοι και μη προνομιούχοι.

Εμείς, το Κόμμα που στον κορμό της εργατικής τάξης και των εργατοϋπαλλήλων έχει τους εργαζόμενους στον τομέα της βιομηχανικής παραγωγής και της αγροτικής παραγωγής, εκεί που παράγεται η υπεραξία, το Κόμμα αυτό απέρριψε το διαχωρισμό "υπόγεια και ρετιρέ - προνομιούχοι και μη προνομιούχοι μισθωτοί". Και από τότε προειδοποιήσαμε ότι ανοίγει ο δρόμος για αρνητικές εξελίξεις συνολικά στο χώρο των εργαζομένων. Απορρίψαμε όμως κυρίως αυτό το διαχωρισμό, γνωρίζοντας ότι οι εργαζόμενοι στα υπουργεία, στη δημόσια διοίκηση, οι εργαζόμενοι γενικότερα -όχι όλοι, γιατί και μέσα σε αυτό τον τομέα υπήρχαν και παραγωγικές επιχειρήσεις, υπήρχε και τεχνικό προσωπικό κατώτερο με χαμηλές αποδοχές, αλλά εν πάση περιπτώσει ο μέσος όρος των αποδοχών ήταν μεγαλύτερος από ό,τι ήταν ο μέσος όρος των αποδοχών στον ιδιωτικό τομέα.

Υπερασπιστήκαμε τότε τους δημόσιους υπάλληλους και τους προειδοποιήσαμε το εξής πράγμα: Οτι μπορεί να είχαν μεγαλύτερους μισθούς και αν θέλετε όχι αντίστοιχα με τους αγώνες που έκανε το δημοσιοϋπαλληλικό κίνημα, αλλά ωστόσο αυτοί οι μισθοί είχαν κάθετη προσφορά εργασίας, γιατί και στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα, έπρεπε να διακριθεί το μέσο ποσοστό κέρδους της αστικής τάξης, των βιομηχάνων, των εμπόρων, όλων των τμημάτων του κεφαλαίου. Υπήρχε και εκεί εκμετάλλευση. Μπορεί να μην υπήρχε παραγωγή υπεραξίας, όπως υπάρχει στον τομέα της βιομηχανίας, αλλά και μέσα εκεί αμείβονταν κατώτερα από την εργασία, πίσω από τις ταχύτατα ανεβασμένες ανάγκες.

Αλλά η όποια μισθολογική διαφορά απέβλεπε στο εξής πράγμα: Στο να δημιουργήσει η αστική τάξη και τα κόμματά της ένα μαξιλάρι, ένα τμήμα των εργαζομένων που θα τους ενσωμάτωνε, θα τους χειραγωγούσε, μέσα από τη σταθερότητα στη δουλειά, τη μονιμότητα και τις σχετικά καλύτερες αποδοχές. Και λέμε "σχετικά" γιατί γνωρίζουμε πολύ καλά ότι αυτές οι αποδοχές δεν ήταν πάνω στο βασικό μισθό, ήταν επιδόματα. Τα ξέρετε, δεν χρειάζεται να τα επαναλάβουμε.

Η διάθεση για απολύσεις στο δημόσιο τομέα, ήρθε ακόμα την περίοδο που η Ελλάδα είχε 5% ρυθμούς ανάπτυξης στο ΑΕΠ πολύ πάνω από το μέσο Ευρωπαϊκό όρο. Πώς χάθηκαν αυτά; Πρώτα πρώτα, με τα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης στους ΟΤΑ. Δεύτερον, επί Σημίτη ακόμα, με τις προσλήψεις αορίστου χρόνου. Φωνάξαμε μέσα και έξω από τη βουλή γι' αυτό το ζήτημα. Οταν άρχισαν ξαφνικά να εμφανίζονται οι πολλαπλές εργασιακές σχέσεις και βεβαίως με τις αποκρατικοποιήσεις, όπου άλλαξε το εργασιακό καθεστώς.

Οι ευθύνες δεν ήταν στον απλό δημόσιο υπάλληλο. Οι ευθύνες ήταν στις συνδικαλιστικές ηγεσίες, στην κατάσταση του συνδικαλιστικού κινήματος στο χώρο. Αν όμως είπαμε και λέμε τώρα ότι σε αυτό τον τομέα έγινε προσπάθεια ενσωμάτωσης και χειραγώγησης, δεν το λέμε ούτε ηθικίστικα, ούτε αφ' υψηλού ούτε σε καμία περίπτωση θέλουμε να συμψηφίσουμε ευθύνες, ούτε αυτό μας οδηγεί να μην υπερασπιστούμε σήμερα το 100% όσων μπαίνουν σε εργασιακή εφεδρεία, δηλαδή σε προσωρινή απόλυση. Ούτε θα μας κάνει να κάνουμε έναν πόντο πίσω να υπερασπιστούμε τα συμφέροντα των δημοσίων υπαλλήλων που πετσοκόβονται, τρεις-τέσσερις μισθοί.

Είναι για να πούμε το εξής πράγμα: Σήμερα, μέσα σε αυτή την τραγικότητα της κατάστασης που ζούμε όλοι, ανεξάρτητα από την ιεράρχηση της φτώχειας - γιατί καταλαβαίνετε οι άνεργοι είναι μία τραγική κατάσταση και οι σημερινοί άνεργοι από τον τομέα που συζητάμε - σήμερα δημιουργούνται οι προϋποθέσεις, να αποτελέσουν την ιστορική ευκαιρία που δεν πρέπει να χαθεί για το εργατοϋπαλληλικό κίνημα, είτε είναι κανείς στο δημόσιο, είτε ήταν είτε είναι ακόμα και παραμένει και στον ιδιωτικό τομέα, να υπάρξει ένα ενιαίο εργατοϋπαλληλικό κίνημα, το οποίο, όχι μόνο θα αντισταθεί σε αυτό που γίνεται, αλλά θα βάλει πλώρη για συνολική ρήξη και ανατροπή της σημερινής κατάστασης, μέσα από μικρότερες και μεγαλύτερες μάχες που θα δώσει.

Αυτό για εμάς είναι το συμπέρασμα που πρέπει να κατασταλάξει. Τέρμα πια στις αυταπάτες. Τέρμα στις ελπίδες, γιατί και αυταπάτες υπήρχαν και εφησυχασμοί υπήρχαν. Και εδώ να ξεκαθαρίσουμε το εξής πράγμα: Κατακτήσεις που είχαν οι εργαζόμενοι και που κράτησαν για μια γενιά, αυτές χάνονται μέσα σε λίγες μέρες. Οι επόμενες γενιές και η σημερινή γενιά θα ζήσει άθλια. Να ξεκαθαρίσουμε. Χτες το βράδυ, η κυβέρνηση είπε ότι θα απολυθούν 30.000, θα μπουν σε εργασιακή εφεδρεία 30.000, αυτοί που είναι 57, 58, 59 χρονών κλπ. που είναι κοντά στη σύνταξη. Ε, ας μην αποτελέσει αυτό παράγοντα εφησυχασμού.

Ας μην αποτελέσει παράγοντα εφησυχασμού, το ότι κάποιοι μπήκαν μέσω ΑΣΕΠ, κάποιοι δεν μπήκαν με τον ΑΣΕΠ, ας μην αποτελέσει παράγοντα εφησυχασμού ότι εγώ έχω πτυχίο, άρα είμαι πτυχιούχος και είμαι εντάξει, ο άλλος που δεν είναι πτυχιούχος, αυτός έχει πρόβλημα, εγώ είμαι συμβασιούχος, εγώ είμαι έτσι εγώ είμαι αλλιώς. Κανένας διαχωρισμός δεν πρέπει να υπάρχει στη συνείδησή μας, έτσι που το κίνημα από τα κάτω, γιατί μιλάμε τώρα για ένα καινούριο κίνημα που πρέπει να δημιουργηθεί σε αυτό το χώρο, από τα κάτω, γιατί από τα πάνω η κατάσταση είναι χαμένη. Να μην αποτελέσει κανένα παράγοντα αναστολής, αυτό που λέμε "με πιάνει δεν με πιάνει", τα κομπιουτεράκια...

Και στις 5 του μήνα πρέπει να στενάξει η Ελλάδα, πρέπει να παραλύσουν τα πάντα. Οχι ότι στις 6 του μήνα θα έχουν λυθεί τα προβλήματα, αλλά τουλάχιστον θα έχει γίνει κατανοητό: "Κοιτάξτε να δείτε, σας έχουμε πάρει χαμπάρι, σας πήραμε χαμπάρι ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, σας πήραμε χαμπάρι γνωστές συνδικαλιστικές οργανώσεις, είτε είναι ομοσπονδίες, σας πήραμε χαμπάρι".

Και θα το πούμε πάρα πολύ καθαρά. Δεν πρέπει να φύγουν από τη μέση μόνο οι αυταπάτες που υπήρχαν όλα αυτά τα χρόνια, οι ανέξοδες ή οι επικίνδυνες ελπίδες απέναντι στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, ή ότι η εναλλαγή των δύο κομμάτων κάτι καινούριο θα έφερνε. Πρέπει να φύγουν από τη μέση και ορισμένες προκαταλήψεις - όλες δεν είναι εύκολο να φύγουν -, προλήψεις που είναι σφηνωμένες σε αυτούς τους χώρους. Και μιλάμε για τους μισθωτούς που έχουν ορισμένες προκαταλήψεις, φοβίες και προλήψεις απέναντι στις θέσεις του ΚΚΕ.

Δεν ζητάμε βεβαίως από κανένα δημόσιο υπάλληλο αν δεν συμφωνεί μαζί μας, μέσα σε ένα βράδυ να υιοθετήσει τις θέσεις μας, ούτε το βάζουμε αυτό σαν προϋπόθεση για να σταθούμε δίπλα του σε αυτόν τον αγώνα. Σε καμιά περίπτωση. Εμείς στεκόμαστε δίπλα σε όλους, παίρνοντας σαν βάση αντικειμενικά τη θέση του, τα προβλήματά του, τι τους περιμένει αύριο. Ομως, όπως και να το κάνουμε, το γεγονός ότι αυξήθηκε η κρατική υπαλληλία - και αυτό δεν σημαίνει ότι περισσεύουν οι κρατικοί υπάλληλοι - συνειδητά μετά τις αρχές της δεκαετίας του '50, '60 κλπ, το ότι χρησιμοποιήθηκαν οι εργαζόμενοι στις κρατικοποιημένες επιχειρήσεις και χρησιμοποιήθηκαν ιδεολογικά, όλη αυτή η κατάσταση δημιούργησε και προϋποθέσεις να μπουν πολλά παραπετάσματα ή και προπετάσματα απέναντι στο ΚΚΕ και στους δημόσιους υπάλληλους.

Και εδώ να το πούμε καθαρά. Οι προλήψεις και οι προκαταλήψεις απέναντι στο ΚΚΕ είναι πολύ περισσότερες σε αυτόν τον τομέα από ό,τι στον ιδιωτικό τομέα. Οι μηχανισμοί ενσωμάτωσης είναι πολλοί περισσότεροι. Αλλά δεν μπορούν αυτήν τη στιγμή οι δημόσιοι υπάλληλοι να διεκδικήσουν πειστικά τα δίκαια αιτήματά τους, αν δεν συνενωθούν με το εργατοϋπαλληλικό κίνημα του ιδιωτικού τομέα, αν δεν σταθούν δίπλα σε αυτούς που έχουν μικρομάγαζα και υποφέρουν και στη φτωχή αγροτιά, αν δεν δουν τον εαυτό τους σαν ένα κομμάτι του γενικότερου εργατοϋπαλληλικού κινήματος, του κινήματος των αυτοαπασχολουμένων και αν δεν προβληματιστούν ή αν δεν βάλουν στο μυαλό τους περισσότερο από πριν, αν δεν προβληματιστούν και πάνω στις θέσεις του ΚΚΕ.

Επομένως, τα μέτρα που παίρνουν για τους δημόσιους υπάλληλους δεν είναι αυτά καθεαυτά μόνο για τους δημόσιους υπάλληλους, ούτε για να λύσουν τα οικονομικά. Είναι γιατί θέλουν να ρίξουν συνολικά το βιοτικό επίπεδο και τα δικαιώματά τους και να τους προσεγγίσουν στο επίπεδο των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα και για να αυξήσουν τη στρατιά των ανέργων - αντικειμενικά θα αυξηθεί - και να ισοπεδώσουν αυτή τη στιγμή εργατικά δικαιώματα και όχι μόνο μισθολογικά.

Κοιτάξτε τώρα να δείτε, με βάση τον προϋπολογισμό που κατατέθηκε στη Βουλή. Τα 6,6 δισ. ευρώ πως αναλύονται - για να δείτε αν έχουν ελπίδα και αυτοί που δεν είναι μέσα στις 30.000. Αλλοι τουλάχιστον 150.000 δημόσιοι υπάλληλοι θα απολυθούν, μέχρι και 200.000... Και μιλάμε για απόλυση. Στον ΟΑΕΔ δεν μπορούν να μπουν οι δημόσιοι υπάλληλοι. Αρα θα τους δώσουν για κάποιους μήνες το 60% του μισθού.

Περικοπές από εφημερίες γιατρών 100 εκατομμύρια ευρώ. Και οι γιατροί εδώ πρέπει να το δούνε όχι μόνο ως περικοπές στην τσέπη, αλλά ως περικοπές παροχών στην Υγεία. Περικοπές επιχορηγήσεων σε φορείς 150 εκατομμύρια ευρώ. Περικοπές αμυντικών δαπανών 330 εκατομμύρια ευρώ. Και εδώ δεν πρόκειται για περικοπές του ΝΑΤΟ. Περικοπές φαρμάκων από τη λίστα του ΙΚΑ 60 εκατομμύρια ευρώ. Χώρια οι προηγούμενες. Αυτά τα λέει ο κρατικός προϋπολογισμός. Περικοπές επιδομάτων από Οργανισμό Εργατικής Κατοικίας (ΟΕΚ) και ΟΑΕΔ 120 εκατομμύρια ευρώ, σε μια περίοδο που θα αυξηθούν οι άνεργοι. Περικοπές από το εφάπαξ 100 εκατομμύρια ευρώ. Περικοπές φοροαπαλλαγών και εκπτώσεων φόρων για τα παιδιά 380 εκατομμύρια ευρώ. Για τα παιδιά..! Και στη Βουλή ετοιμάζεται συζήτηση για το δημογραφικό...

Μείωση αφορολόγητου ποσού από τα 12.000 ευρώ στα 5.000, 1 δισ. και 350 εκατομμύρια ευρώ. Μέχρι πριν τρία χρόνια έλεγαν ότι το όριο της φτώχειας είναι 11 χιλιάδες ευρώ το χρόνο για την οικογένεια. Τώρα, πώς απότομα άμα έχεις 6 χιλιάδες ευρώ δεν είσαι εξαθλιωμένος... Εισφορά αλληλεγγύης, 1 δισ. και 180 εκατομμύρια ευρώ. Αύξηση τεκμηρίων διαβίωσης 220 εκατομμύρια ευρώ.

Και αναρωτιέμαι, οι οπαδοί του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ και των άλλων "αριστεροδεξιών" κομμάτων που μιλούσαν για το Μάαστριχτ, για τη σύγκλιση, πως αντέχουν να βγαίνει η κυβέρνηση - και αυτό η ΝΔ δεν το πολεμάει - να λέει ότι είναι επένδυση το να αγοράζεις σπίτι. Για να βάλουν, λέει, τα παιδιά τους σε ένα σπίτι, αυτό είναι επένδυση. Επενδύσεις κάνουν οι κεφαλαιοκράτες. Και, βεβαίως, αφού δεν ζούμε σε μια κοινωνία σοσιαλιστική, που θα είχαμε το κρατικό σπίτι - εδώ στην Ελλάδα δεν θα χρειαστεί γιατί έχουμε ως τώρα υψηλό βαθμό ατομικής ιδιοκτησίας, θα έχεις το σπίτι σου, δεν θα πάρουμε το σπίτια όπως λένε... Αλλά στις σοσιαλιστικές χώρες που δεν υπήρχε ατομική ιδιοκτησία, που είχες το κρατικό σπίτι, γιατί έπρεπε δηλαδή να σου βγει το λάδι για να πληρώνεις και ως συνταξιούχος τις δόσεις για το παιδί σου, αν το παιδί σου είχε σπίτι.

Τέλος στους ελεύθερους επαγγελματίες, 100 εκατομμύρια ευρώ. Αύξηση φορολογίας ακινήτων, τα ξέρετε αυτά, 1 δισ. 800 εκατομμύρια ευρώ. Αύξηση του ειδικού φόρου πετρελαίου θέρμανσης, 670 εκατομμύρια ευρώ. Από 1/1/2012 θα αυξηθεί η αντικειμενική αξία στα σπίτια που έχουμε και θα πάει λέει στην εμπορική. Και μου φέρανε ένα παράδειγμα προ ολίγου ότι αν είχες αγοράσει ένα σπίτι με 100.000 ευρώ αντικειμενική αξία και εσύ το αγόρασες 150 ή 180 χιλιάδες ευρώ την περίοδο που ήταν οι παχιές αγελάδες, τώρα θα φορολογηθείς με τα 180.000 ευρώ, με ποσό δηλαδή που το αγόρασες με δάνειο πριν από δέκα χρόνια. Εδώ τώρα η μετοχή του ΟΤΕ πού έχει φτάσει; Η μετοχή της ΔΕΗ πού έχει φτάσει; Η ακίνητη περιουσία που λένε του Δημοσίου έχει πέσει στο 1/3, αλλά για το δικό μας σπίτι θα φορολογούμαστε με το ποσό που το αγοράσαμε πριν από 15 χρόνια, όταν είχαν ανέβει οι τιμές οι αντικειμενικές και οι εμπορικές...

Και λέμε το εξής πράγμα: Τι φοβούνται σήμερα οι χιλιάδες των δημοσίων υπαλλήλων να συμπορευθούν με το ΚΚΕ; Τι φοβούνται; Παραδείγματος χάριν, το ότι εμείς λέμε για την κοινωνικοποίηση του πλούτου που υπάρχει στη χώρα με όποια μορφή υπάρχει; Προσέξτε, όταν λέμε κοινωνικοποίηση του πλούτου εννοούμε τα μονοπώλια, δεν εννοούμε το σπίτι που έκανε ο καθένας με τον κόπο του. Και γιατί να το κοινωνικοποιήσεις; Μιλάμε για την κοινωνικοποίηση στις αλυσίδες των μεγάλων ξενοδοχειακών συγκροτημάτων. Γιατί έχει να χάσει κανείς δημόσιος υπάλληλος από αυτήν την κοινωνικοποίηση;

Μιλάμε για την κοινωνικοποίηση του ορυκτού πλούτου. Θα είδατε χτες στη τηλεόραση έγιναν μεγάλες παράτες για τη συμφωνία που έγινε ανάμεσα στο Κατάρ και στην Ελλάδα για να φέρει ένα δισ. το Κατάρ για επενδύσεις στον "Ελληνικό Χρυσό". Δεν είναι συμφωνία μεταξύ Ελλάδας και Κατάρ. Βεβαίως είναι σύμπραξη του ελληνικού αστικού κράτους και του Κατάρ. Προσέχτε όμως, αυτά τα χρήματα, θα επενδυθούν στην εταιρεία "Ελληνικός Χρυσός", η οποία είναι ιδιωτική. Θα μπουν εκεί, δεν πρόκειται να μπουν στην κοινωνικοποιημένη έστω επιχείρηση, θα μπουν σε μια ιδιωτική επιχείρηση. Τι έχει να φοβηθεί από τις θέσεις, ας αφήσουμε τους φόβους, αν θα υπάρχουν ή δε θα υπάρχουν μέσα στη δράση, από τις θέσεις του ΚΚΕ; Παραδείγματος χάριν, δική μας θέση είναι η μισθωτή εργασία στο σοσιαλισμό, θα είναι μισθωτή εργασία στον κοινωνικοποιημένο τομέα. Τι έχεις να φοβηθείς;

Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης είπε μια φράση η οποία ήταν πάρα πολύ σωστή και τον κορόιδεψαν οι δημοσιογράφοι, αλλά ήταν σωστή και ειλικρινής - δεν ξέρω αν ήταν συνειδητή ή του ξέφυγε -, είπε το εξής πράγμα: Με συγχωρείτε, είπε, μην ταυτίζετε τη φτώχεια στην Ελλάδα με την πτώχευση της Ελλάδας. Ετσι είναι στον καπιταλισμό, η φτώχεια μπορεί να μεγαλώνει, αλλά η Ελλάδα, η ελληνική οικονομία να μη βρεθεί σε πτώχευση. 'Η αφήστε το άλλο επιχείρημα: Να πτωχεύσει, λέει, ο λαός για να μην πτωχεύσει η οικονομία...

Για να ολοκληρώσω λοιπόν αυτήν την τοποθέτηση, κρίση του καπιταλισμού διέξοδος από την κρίση σημαίνει ακριβώς αυτό: Πριν απ' όλα εμείς το λέμε με το δικό μας επιστημονικό τρόπο, το λέμε καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων. Εντάξει, μπορεί να είναι δυσνόητος ο όρος, σημαίνει ότι η εργατική δύναμη θα χάσει την αξία της, την πραγματική της αξία. Πραγματική αξία δεν έχει ποτέ στον καπιταλισμό, αλλά θα χάσει και αυτή που του αναγνώριζαν. Βεβαίως θα χάσει και ένα μέρος του κεφαλαίου δε φτάνει η πτώχευση του λαού. Θα χάσει ένα μέρος, είτε γιατί θα πάρουν ένα ομόλογο, το σκέφτηκαν τώρα 100 χρόνων - σκεφτείτε να ζούμε με ομόλογο 100 χρόνια, τι έχουμε να πάθουμε, δηλαδή θα βγάλουν ομόλογα για 100 χρόνια - είτε γιατί επιμηκείνονται και θα πάρουν πολύ αργότερα τα χρήματά τους, είτε γιατί θα αποφασίσουν να χαρίσουν ένα μέρος στην Ελλάδα.

Προσέχτε όμως, θα πάρουν αντισταθμίσματα. Και όσο μεγαλύτερο είναι το "κούρεμα", τόσο το αντιστάθμισμα θα είναι ο λαός. Και η ΔΕΗ, ο ΟΤΕ, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, τα βουνά, οι ακτές, ενώ ζητούσαν 50 δισ. να πάρουν από τη πώληση της δημόσιας περιουσίας, τώρα φτάσαμε τα 125 δισ. και αύριο θα πάνε 300 και αύριο θα πάρουν και νησιά. Δεν είναι υπερβολικά αυτά που λέμε. Οπως δεν ήταν τόσα χρόνια. Επομένως, φαύλος κύκλος...

Και με αυτή την έννοια το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας έχει προσαρμόσει αν θέλετε την πολιτική του, τη στρατηγική του στις σημερινές συνθήκες. Πριν 5, 10, 15 χρόνια βγαίναμε και λέγαμε 1.400 κατώτατος μισθός, για το δημόσιο λέγαμε ανάλογα τις κατηγορίες 1.600, 1.800, μεικτά, για τους εκπαιδευτικούς ανάλογα τις συνθήκες. Δεν τα εγκαταλείπουμε αυτά, γιατί αυτά, αν θέλετε, δείχνουν αυτό που λέμε έστω μέσα στις σημερινές συνθήκες που είναι τα όρια. Και τώρα λέμε, 40.000 ευρώ αφορολόγητο για την οικογένεια και 5.000 για κάθε παιδί, παίρνοντας υπόψιν ότι ζούμε στον 21ο αιώνα και οι δυνατότητες να ζήσουμε, οι ανάγκες - αυτή είναι πρόοδος - οι ανάγκες αυξάνονται ταχύτατα, οι ανθρώπινες ανάγκες. Δεν τα εγκαταλείπουμε αυτά. Αλλά μπορούμε τώρα να μείνουμε σε αυτά; 'Η, αν θέλετε, μπορούμε να κάνουμε και εμείς προσαρμογή, να μπούμε και εμείς στη λογική και να πούμε κοίταξε να δεις όχι 200.000 να φύγουν από το δημόσιο, να φύγουν 180. Λίγο πολύ τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης κάνουν αυτό.

Και κοιτάξτε να δείτε, μέσα στη Βουλή βγαίνει ένα μεγάλο «όχι» προς το ΠΑΣΟΚ - αν και καμιά δεκαριά νομοσχέδια τα έχει ψηφίσει η ΝΔ αλλά στα κρίσιμα ζητήματα βγαίνει ένα «όχι» - αλλά αυτό το «όχι» είναι το καθένα διαφορετικό από το άλλο. Το «όχι» το δικό μας δεν έχει καμία σχέση με το «όχι» της ΝΔ, με το «όχι» της κυρίας Μπακογιάννη, με το «όχι» του κυρίου Κουβέλη, με το «όχι» του κυρίου Τσίπρα. Και δεν πρέπει να υπάρχει πλασματική εικόνα ότι τα πολλά όχι στη Βουλή μπορεί να συναιτίσει την κυβέρνηση. Οσα περισσότερα «όχι» υπάρχουν τόσο περισσότερο μπερδεύεται ο κόσμος, αυτό δε σημαίνει ότι θα θέλαμε να ψηφίσουν «ναι», δεν είναι επιθυμία μας, αλλά υπάρχει μπέρδεμα.

Για παράδειγμα, ευρωομόλογο λέει ο Συνασπισμός. Μα το ευρωομόλογο μια μεγάλη μερίδα των παραγόντων και κυβερνήσεις το υποστηρίζουν. Ο ανταγωνισμός και η διαφορετικότητα των κρατικών συμφερόντων μέσα στην ΕΕ το επιτρέπει ή δε το επιτρέπει ανάλογα με το συσχετισμό δύναμης των ίδιων των ιμπεριαλιστών μεταξύ τους. Το ευρωομόλογο τι είναι; Μορφή δανεισμού είναι. 'Η υπάρχει το δεν πληρώνω και ακούγεται ένα δε πληρώνω από παντού. 'Η διαγραφή του χρέους όσο γίνεται περισσότερο χρέος να διαγραφεί. Κοιτάξτε να δείτε, σήμερα πάρα πολλά αιτήματα που ακούγονται, γιατί θα συμφωνήσουμε ότι θα πρέπει να έχει ένα πακέτο αιτημάτων, διεκδικήσεων αλλά πολλά από αυτά τα αιτήματα πριν 10, 20 χρόνια μπορεί να θεωρούνταν αντιμονοπωλιακά. Οταν λέμε, παραδείγματος χάρη, να πληρώσουν οι βιομήχανοι, να φορολογηθούν, ξέρω εγώ, τα κεφάλαια που δεν μπαίνουν στην παραγωγή - η ΝΔ, βέβαια, είναι υπέρ του αφορολόγητου, εν πάση περιπτώσει τα άλλα κόμματα - να δώσει και το κεφάλαιο να δώσουν και οι εργαζόμενοι.

Αυτά τα αιτήματα σήμερα δεν λένε τίποτα. Μπορεί να έχεις ολόκληρη λίστα αιτημάτων και μερικά και να συμπίπτουν και μεταξύ μας. Αυτό που σήμερα καθορίζει το αν ο λαός μπορεί κάτι να περικόψει, κάτι να παρεμποδίσει, το πραγματικό ζήτημα είναι το εξής: Ποια διακυβέρνηση, ποια οικονομία; Οσα και επαναστατικά να λέγονται, και το δε πληρώνω, ακόμα, γιατί να σας πω, δε πληρώνεις και μετά θα στα φορτώνουν. Το δε πληρώνω που λέμε εμείς είναι εντελώς διαφορετικό γιατί στο κάτω κάτω μετά θα στα κόψουν από το μισθό και τη σύνταξη σε τρεις τέσσερις μήνες. Προσέξτε, εμείς λέμε το εξής πράγμα: Βεβαίως σήμερα χρειάζεται ανεβασμένες μορφές πάλης, προωθημένα αιτήματα αλλά ενταγμένα μέσα σε μια πολιτική ρήξης και διεκδίκησης άλλης εξουσίας όχι άλλης κυβέρνησης.

Και εμείς μιλάμε για την εργατική λαϊκή εξουσία, μια επεξεργασία που έχουμε κάνει την οποία μπορούν να συμφωνήσουν και εκείνοι που έχουν διαφορετικές απόψεις για το σοσιαλισμό, πώς πρέπει να είναι, πώς πρέπει να οικοδομηθεί ή πώς θα περάσουμε στο σοσιαλισμό. Γιατί αυτό το κίνημα που λέμε ότι πρέπει να αναπτυχθεί, να μη πληρώσουμε τα χαράτσια, να μη πληρώσουμε το φόρο αλληλεγγύης που θα έχει προσωπικό κόστος γιατί μπορεί να μας στείλουν τα μπουγιουρντιά, να μας απειλήσουν αλλά αν είμαστε πολλοί δεν μπορούν, γιατί αν μαζευτούμε εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι δεν μπορούν να μας πετσοκόψουν όλους και εν πάση περιπτώσει κανένας δεν είναι μόνος.

Αυτή η διεκδίκηση, πρώτον, πατάει στη θέση μας, ότι δεν έχουμε κρίση χρέους, έχουμε κρίση του καπιταλισμού που πάνε να τη φορτώσουν στο λαό, πατάει στο εξής πράγμα: Εγώ δε δέχομαι την ουσία της νομιμότητας των κοινοβουλευτικών αποφάσεων, των αποφάσεων της Βουλή και των αποφάσεων των Βρυξελλών. Ολες οι αποφάσεις αυτές είναι νόμιμες, με την έννοια ότι έχουν την πλειοψηφία, υπάρχει ο συσχετισμός δύναμης. Εγώ όμως βάζω άλλη αντίληψη, είναι νόμιμες αλλά απέναντι στο λαό είναι παράνομες, αλλά αυτό πρέπει να το δείξουμε με τη δύναμή μας, με τη μη συμμόρφωση σε αυτό, και το σημαντικότερο είναι το εξής πράγμα: Μέσα από αυτό τον αγώνα ενωνόμαστε, έχουμε αλληλεγγύη σε αγωνιστικές μορφές, έχουμε αλληλεγγύη ακόμα και στην ατομική θυσία, δεν είναι υπόθεση ατομική, έχουμε αλληλεγγύη στα πρόστιμα, ενδεχομένως που θα μας βάλουν, και αλλάζουμε συσχετισμούς δύναμης στο κίνημα μέσα και στο πολιτικό επίπεδο.

Και τέλος, βάζουμε το εξής πράγμα. Κανένα κίνημα δε θα φέρει αποτέλεσμα αν δεν οργανωθεί από τα κάτω. Και εδώ στο δημόσιο τομέα θέλετε να μιλήσουμε για τα υπουργεία, θέλετε να μιλήσουμε για τις πρώην ΔΕΚΟ, θέλετε να μιλήσουμε για τα νοσοκομεία, το χώρο της Υγείας, της Παιδείας, για τα ΑΕΙ; Σήμερα αυτά που λέμε εμείς φαίνονται λίγο ουτοπικά γιατί από τα κάτω ο κόσμος δεν είναι οργανωμένος, δεν έχει πάρει την υπόθεση στα χέρια του και δυστυχώς έχουμε να κάνουμε με ένα διπλό αγώνα εναντίον της εξουσίας των μονοπωλίων και εναντίον του συσχετισμού δύναμης που υπάρχει μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα και αν δε παραμερίσουμε αυτές τις ηγεσίες με μαζικές δημοκρατικές διαδικασίες, ούτε με αυτές τις αμεσοδημοκρατικές της πλατείες Συντάγματος, ούτε και τις μούντζες των αγανακτισμένων, ούτε με ορισμένους ακτιβισμούς που γίνονται. Αν δεν δε πάρουν την υπόθεση οι εργαζόμενοι στα χέρια τους και δεν παραγνωρίζουμε, αν θέλετε, τους μηχανισμούς του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, του κράτους, της εργοδοσίας, αν δε ξεφύγουμε από αυτές τις αυταπάτες και αν δεν ζοριστούμε, τα πράγματα θα είναι πάρα πολύ δύσκολα. Το κίνημα μπορεί να πάει μπροστά, αν δε παρθούν όμως ορισμένες πρωτοβουλίες και ορισμένες προϋποθέσεις θα δεχτεί μια σημαντική ήττα σε μια περίοδο που το αστικό πολιτικό σύστημα δεν έχει τη δύναμη και τη σταθερότητα που είχε.

Δείτε τι γίνεται μέσα στην ΕΕ. Ας αξιοποιήσουμε τους τσακωμούς μεταξύ τους, δεν μπορούν να κουμαντάρουν την κρίση όπως τη κουμάνταραν πριν. Δεν μπορούν, κάνουν τους ελιγμούς και τις παραχωρήσεις που έκαναν πριν. Πρέπει να δούμε τα πράγματα μπροστά και ξέρετε θα είναι πολύ τραγικό πράγμα οι από τα πάνω να μη μπορούν να σχηματίσουν καθαρές κυβερνήσεις, να πέφτουν κυβερνήσεις, να γίνονται συμμαχίες και να χαλάνε και ο λαός να μη μπορεί να αξιοποιήσει την αδυναμία τους. Γιατί, κοιτάχτε, να δείτε αυτοί αξιοποιούν τη δύναμη της εξουσίας που έχουν, ο λαός δεν έχει εξουσία. Αν δεν επιτάξει τη δύναμή του τότε τα πράγματα θα είναι εξαιρετικά επίφοβα. Και να πάρουμε το εξής πράγμα, στον 20ό αιώνα ο καπιταλισμός σε μια φάση βρέθηκε ανίκανος να διαχειριστεί την κρίση, τη κρίση του '29 και του '30. Πώς βρήκε τη λύση, πώς βρήκε τη διέξοδο; Με τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Επομένως, ας μη φανταστούμε ότι η ΕΕ μας σώζει από τον πόλεμο και το ΝΑΤΟ και ας μη φανταστούμε ότι έτσι όπως είναι σήμερα οι συμμαχίες η Ελλάδα είναι μέσα σε μια ομπρέλα καλυμμένη. Οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, που σε αυτές έχει προστεθεί, Ρωσία, Κίνα, Ινδία και Βραζιλία σε λίγο πιο έντονα και στην περιοχή μας, θα δείτε θα σπάσουν συμμαχίες και θα γίνουν αναδιατάξειις. Δε θα είναι καθόλου περίεργο να μας επιτεθεί μια χώρα που είμαστε στην ίδια συμμαχία ή να αλλάξουν ή να σπάσουν συμμαχίες. Ας το σκεφτούμε αυτό και αυτό δεν είναι μετά από 100 χρόνια ούτε μετά από 50.

Επομένως, αυτά που λέει ο Συνασπισμός και τα λοιπά ότι η πρόταση του ΚΚΕ είναι για τη «δευτέρα παρουσία» ή αυτά που λέει η ΝΔ - βεβαίως, η ΝΔ πιο ταξικά τα αντιμετωπίζει - ή αυτά που λένε ότι αφού ο σοσιαλισμός απέτυχε πρέπει να βρεθεί μια άλλη λύση στα πλαίσια του καπιταλισμού, αυτά όλα είναι η συνέχεια της παραπλάνησης που είχαν οι εργαζόμενοι ότι η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ μας σώζει, ότι οι εργαζόμενοι στο δημόσιο δε θα πειραχτούν ποτέ, ότι μπορεί να μην παίρνουν αυξήσεις αλλά εν πάση περιπτώσει είναι σίγουροι, ότι θα γίνει η σύγκλιση, ότι θα πάμε στο στενό πυρήνα της ΕΕ, ότι με την ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος φύγαμε από την εποχή του ψυχρού πολέμου και του θερμού κλπ., και ότι η παγκοσμιοποίηση είναι η σωτηρία. Οταν όλα αυτά έφυγαν από τη μέση αυτό που μένει είναι να έχεις σε επαγρύπνηση, να καταλαβαίνεις ότι οι κίνδυνοι είναι παρόντες και ότι τελικά εσύ πρέπει να αλλάξεις. Μιλάω για τον απλό εργαζόμενο. Ολοι οι κίνδυνοι είναι πιθανοί μπροστά μας, αλλά και όλες οι δυνατότητες, επίσης μπροστά μας και ανεκμετάλλευτες.

Εμείς λοιπόν τι λέμε; Ξεκινάμε από περιεχόμενα και μορφές πάλης οι οποίες πρέπει να παρεμποδίζουν την κυρίαρχη πολιτική. Αλλά αν δεν αλλάξει ο συσχετισμός δύναμης και αν δε διεκδικήσεις την πάλη για την εξουσία, αυτό το κίνημα, αργά ή γρήγορα, θα το κουμαντάρει η αστική τάξη. Γιατί, δηλαδή, η ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων είναι στη «δευτέρα παρουσία»; Για να δούμε. Βεβαίως, αυτή τη στιγμή δεν μπαίνει στην ημερήσια διάταξη στη συνείδηση του λαού. Αλλά όταν εσείς, κύριοι του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ, που μάλιστα είστε υπέρ των «ανεβασμένων μορφών πάλης», με νερουλό περιεχόμενο στην ουσία και με διαχειριστικό, όταν εσείς λέτε ότι αυτό είναι στη «δευτέρα παρουσία», σημαίνει το εξής: `Η ότι δεν το θέλετε αυτό, και αυτό πιστεύουμε εμείς, ή ότι φοβάστε τη σύγκρουση και τη ρήξη, ή ότι δεν ξέρετε τι σας γίνεται. Γιατί, σκεφτείτε και το εξής: Πώς θα ωριμάσει ένα κίνημα αλλαγής, ας το πω έτσι, αν αυτό δε συμβάλλει να γίνει συνείδηση του λαού.

Αυτή η «δευτέρα παρουσία», ας υποθέσουμε, να τους κάνω παραχώρηση σε αυτή τη χυδαία έκφραση που χρησιμοποιούν, πώς θα έρθει αυτή η «δευτέρα παρουσία»; Η «δευτέρα παρουσία» είναι γι' αυτούς που πιστεύουν ότι κάποια μέρα θα γίνει και θα αναστηθούν οι νεκροί, αλλά επειδή εμείς δεν πιστεύουμε σε μια τέτοια «δευτέρα παρουσία», σημαίνει ότι αυτή την προετοιμάζει ο λαός με την πάλη του. Βεβαίως, απαιτούνται και άλλες προϋποθέσεις, αντικειμενικές, αλλά ο λαός πρέπει να είναι έτοιμος. Και αν είναι κάποιο συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι αυτό που σώζει είναι η πρόγνωση. Και πρέπει να σας πω ότι ως Κόμμα, αυτή η σύγχρονη ετοιμότητα που έχουμε αποκτήσει, χωρίς να απαλλαγούμε από πολλά κουσούρια, είναι αυτό που λέμε ότι πρέπει ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά να πηγαίνεις μπροστά. Να είσαι έτοιμος, ανεξάρτητα αν αυτή τη στιγμή όλα τα πράγματα είναι έτσι που μπορείς να μιλήσεις για ριζική ανατροπή. Και αυτή η ετοιμότητα, η ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική που είχαμε, μας βοήθησε να σταθούμε στις πιο δύσκολες ώρες του 20ού και του 21ου αιώνα.

Αλλά να το πούμε καθαρά: Και εμείς οι κομμουνιστές πρέπει να ξεβολευτούμε. Και εμείς οι κομμουνιστές έχουμε μάθει να δουλεύουμε, να περιμένουμε τις αρχαιρεσίες του σωματείου, να φτιάξουμε την παράταξη, να κάνουμε τις εκλογές μπας και βγάλουμε κανέναν συνδικαλιστή παραπάνω ή να εντασσόμαστε μέσα σε αυτές τις διαδικασίες, αν θα αποφασίσει η Ομοσπονδία για απεργία, εμείς να πάμε με το δικό μας μπλοκ. Καλά είναι όλα αυτά και σωστά. Αλλά αυτό που πρέπει να ξεβολευτούμε είναι να μάθουμε να μπούμε βαθιά μέσα στις ευρύτερες μάζες των εργαζομένων, με τις χίλιες προκαταλήψεις και τα κουσούρια και να βοηθήσουμε στη συσπείρωση και την οργάνωση από τα κάτω. Γιατί δίχως οργάνωση δε γίνεται τίποτα.

Πρέπει να ξεβολευτούμε. Και εμείς έχουμε κάπως μέσα στο μυαλό μας - και η δύναμη της αδράνειας που είναι πολύ μεγάλη - πώς δουλεύαμε στη δεκαετία του '80, πώς δουλεύαμε στη δεκαετία του '90, ε, σιγά σιγά, εντάξει, «θα τους πείσουμε», «θα κάνουμε» ή πολλές φορές ένα αίσθημα, «μα δεν ακούνε», «δεν πείθονται κ.λπ.». Και πρέπει βεβαίως να ξεβολευτούν και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Γιατί και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι είχαν μάθει, ιδιαίτερα στους δικούς σας χώρους, ε, μια θεσούλα, ένα επίδομα, εντάξει, πόσο χειρότερα να πάνε τα πράγματα; Να κάνουμε μια κινητοποίηση...

Τώρα χρειάζονται όλες οι μορφές πάλης, από τη λευκή απεργία μέχρι την οργανωμένη παρεμπόδιση, πάρα πολλές μορφές πάλης, αλλά έχει σημασία να δουλέψουμε από τα κάτω και να ξεπεράσουμε αυτούς τους διαχωρισμούς, ο δημόσιος - ο ιδιωτικός τομέας. Οπως και οι εργατοϋπάλληλοι του ιδιωτικού τομέα, οι ευρύτεροι, γιατί εμείς οι κομμουνιστές το έχουμε πιο καθαρό, πρέπει να φύγουν αυτά ότι «οι δημόσιοι που περνάγανε καλύτερα από εμάς», αυτά τα τείχη που υπήρχαν ανάμεσα στους δημόσιους και σε αυτούς που δουλεύουν στον ιδιωτικό τομέα. Και εμείς προσπαθούμε να συμβάλουμε σε αυτόν τον τομέα, ότι ο αγώνας είναι ενιαίος σαν μια γροθιά, κυριολεκτικά. Και βεβαίως, παίρνοντας υπόψη ότι κάποιοι είναι κάτω από τα όρια της φτώχειας, κάποιοι είναι εξαθλιωμένοι, κάποιοι έτσι και κάποιοι αλλιώς, αλλά οι όποιες διαφορές μισθολογικές και άλλες, υπάρχουν, δεν πρέπει να αναιρέσουν την ενότητα.

Μακάρι σήμερα, στην Ελλάδα και στο πολιτικό επίπεδο να υπήρχαν και άλλες δυνάμεις, που μπορεί να μην είχαν πανομοιότυπες θέσεις με τις δικές μας, αλλά να είχαν αποφασίσει, αυτό που λένε το «κατά του καπιταλισμού» να συνοδεύεται από μια πολιτική ρήξης και ανατροπής. Πολιτική ρήξης και ανατροπής αυτού του συστήματος, δυστυχώς θα έλεγα, στην Ελλάδα έχει μόνο το ΚΚΕ. Οι άλλοι, στο όνομα του ρεαλισμού, στο όνομα της «δευτέρας παρουσίας», είναι αντικαπιταλιστές στα λόγια και στην πράξη έχουν έναν ακτιβισμό, πιάνονται από την επικαιρότητα, αλλά η επικαιρότητα δεν μπορεί να σου λύσει τα προβλήματα αν δεν έχεις καθαρό πού πας. Εμείς ξέρουμε πού πρέπει να πάμε και από αυτήν την άποψη το κίνημα θα αποκτήσει ικανότητα παρεμπόδισης, δε μιλάμε τώρα για απόσπαση, μιλάμε να παρεμποδίσουμε μέτρα και αν μπορέσουμε και να αποσπάσουμε, αλλά αυτό θα το κατοχυρώσει η ταξική πάλη. Και η ταξική πάλη είναι γραμμένη μόνο στο πρόγραμμα και στις θέσεις του ΚΚΕ. Δίχως αυτή την ταξική πάλη, όχι απλώς ταξική πάλη, όξυνση της ταξικής πάλης και όχι πανικό, όταν το αστικό πολιτικό σύστημα αρχίζει και ταρακουνιέται και από τα μέσα. Οταν παραδείγματος χάριν θα γίνουν εκλογές, πείτε ότι δε σχηματίζεται κυβέρνηση. Ας γίνουν και δεύτερες. Αν πας στη λογική, σταθερό πολιτικό σύστημα για να μην έχει ο λαός περιπέτειες, έχεις τελειώσει. Αν φοβάσαι την όξυνση της ταξικής πάλης και μια ορισμένη, αν θέλετε, πολιτική αστάθεια, είσαι χαμένος. Τότε, ακόμα και αν κάνεις δέκα βήματα μπροστά θα βρεθείς πίσω.

Κοιτάξτε να δείτε, αυτοί οι φόβοι μας δεν είναι θεωρητικοί. Να βάλω ευθέως το ερώτημα: Θα ήταν ίδια η κατάσταση στην Ευρώπη αν το εργατικό κίνημα και το κομμουνιστικό κίνημα στις ισχυρές καπιταλιστικές χώρες, Γερμανία, Μεγάλη Βρετανία, Γαλλία, Ιταλία, θα ήταν το ίδιο; Για δείτε ποια είναι η πείρα αυτών των κομμάτων; Να πάρουμε με κοινοβουλευτικά κριτήρια; Ποσοστά 25% και 30%, μπήκαν σε κυβερνήσεις, έλεγχαν το χώρο της τοπικής διοίκησης. Πού πήγαν; Δε δοκιμάστηκε ο ευρωκομμουνισμός; Δε δοκιμάστηκε ο ανανεωτισμός; Ας αφήσουμε τώρα όλα τα άλλα. Πώς το ΚΚΕ άντεξε σε αυτήν την τελευταία εικοσαετία; Αντεξε και χάρη στην προηγούμενη ιστορία του, ούτε συζήτηση, στη συνέχιση της ιστορίας του, δε διαλύθηκε για να ξαναγίνει από την αρχή ένα ανανεωτικό. Πώς άντεξε; Και από αυτήν την άποψη αυτή είναι και η αχίλλειος πτέρνα. Μιλάμε, λέει, να αλλάξουμε τα πράγματα στην Ευρώπη. Πώς θα αλλάξουν; Με αυτά τα κινήματα; Και να σας το πω καθαρά, με αυτά τα κόμματα; Εμείς λυπόμαστε, δε χαιρόμαστε.

Ολοκληρώνω λέγοντας το εξής: Υπάρχει κίνδυνος στο όνομα της γενικής ρήξης, της εργατικής εξουσίας, της λαϊκής οικονομίας να χάσεις σήμερα κάποιους κρίκους, κάποια μέτωπα πάλης, τα οποία είναι πιο κατανοητά στο λαό; Σας λέμε καθαρά: Οχι, δεν υπάρχει τέτοιος κίνδυνος. Το αντίθετο. Παραδείγματος χάριν, κόψανε τις επιχορηγήσεις από τους τυφλούς, από τους κωφούς, πάνε να κλείσουν τώρα το ΚΕΑΤ στην Καλλιθέα. Είμαστε μπροστά σε αυτόν τον αγώνα; Εγώ σας λέω, αξίζει αυτοί οι αγώνες να γίνουν και πόλοι ευρύτερης συσπείρωσης. Κόψανε τα προγράμματα που είχαν για τους κωφούς, τη νοηματική. Οταν, παραδείγματος χάριν, πας στους τυφλούς στη Θεσσαλονίκη, που πάνε τυφλά παιδιά στο σχολείο για να μάθουν το σύστημα Μπράιγ και τους κόψαν το λεωφορείο που τα πήγαινε - μίσθωναν ένα λεωφορείο που τα μάζευε από τα χωριά και τα πήγαινε στη Θεσσαλονίκη - και πρέπει οι γονείς να τα στέλνουν με το ταξί... Δηλαδή, αυτό μας έχει εμποδίσει να είμαστε στην πρώτη γραμμή του αγώνα;

Αυτά λοιπόν, ότι στο όνομα του σοσιαλισμού ή της εργατικής εξουσίας εγκαταλείπουμε το σήμερα, τα λένε αυτοί που θέλουν να μας ενσωματώσουν στο σήμερα. Τα λένε αυτοί που θέλουν ένα κίνημα τόσο όσο αγωνιστικό που να μην ξεφεύγει μέσα από τα πλαίσια του συστήματος, είτε επειδή το πιστεύουν, είτε επειδή φοβούνται - δεν κάθομαι τώρα να εξηγήσω... Αλλοι θέλουν έναν καπιταλισμό με κάποιες ρυθμίσεις, άλλοι θέλουν ανθρώπινο καπιταλισμό. Για εμάς έχει τελειώσει.

Κλείνω λέγοντας το εξής: Ο,τι παραχωρήσεις έκανε ο καπιταλισμός, τελείωσαν. Με όξυνση της ταξικής πάλης, με μεγάλες συγκρούσεις μπορείς να παρεμποδίσεις κάποια μέτρα κι αυτό καλό είναι. Να μην ιδιωτικοποιηθούν κάποιοι τομείς, να μείνουν και 50.000 δημόσιοι υπάλληλοι, να μην τους διώξουν. Αλλά αυτό θα γίνει χαράσσοντας από τώρα την προοπτική της σύγκρουσης και δίνοντας το συγκρουσιακό χαρακτήρα από πλευράς περιεχομένου - όχι μόνο μορφών πάλης - και κυρίως με οργάνωση από τα κάτω, με λαϊκή πρωτοβουλία και αυτενέργεια. Αυτό μπορεί να τους υποχρεώσει σε έναν πανικό. Ομως δίχως ολοκληρωμένο αγώνα ανατροπής με την εξουσία, θα ξαναβάλουν το κίνημα στο χέρι, όπως το έχουν κάνει πολλές φορές. Και εμείς ως Κόμμα, στην ιστορία μας, περάσαμε και την «παιδική ασθένεια», περάσαμε και την «εφηβική», δεν είδαμε και πολλά πράγματα στη στρατηγική του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος, βρεθήκαμε απροετοίμαστοι. Αλλά, δε μου λέτε, θα μας το συγχωρήσει σήμερα η εργατική τάξη της χώρας, αν επιδείξουμε ανετοιμότητα ή βάλουμε νερό στο κρασί μας στην κρίσιμη στιγμή; Είναι άλλο πράγμα να έχουμε «μεγάλο στομάχι» με τους εργαζόμενους, είναι άλλο πράγμα να λέμε τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη με τους εργαζόμενους, αλλά πρέπει να έχουμε και υπομονή. Αλλά συμβιβασμός με το σύστημα δε γίνεται. Γιατί τώρα δε θα μας το συγχωρήσει κανείς.

Εχουμε περάσει από μεγάλες εμπειρίες. Εδώ ανατράπηκε ολόκληρο σύστημα σοσιαλιστικό ακριβώς γιατί υποχώρησε στο πεδίο της οικονομίας και όχι μόνο στον αντίπαλο. Σήμερα θα δικαιολογηθούμε στο όνομα ότι ο σοσιαλισμός είναι της «δευτέρας παρουσίας» ή στο όνομα ότι ο σοσιαλισμός είναι ένα σύστημα αποτυχημένο; Εμείς δεν είμαστε αποφασισμένοι να το κάνουμε. Εχουμε εμπιστοσύνη στο λαό, ξέρουμε τους μηχανισμούς ενσωμάτωσης και χειραγώγησης, την τρομοκρατία και οφείλουμε εμείς οι κομμουνιστές να ξεβολευτούμε και εδώ που τα λέμε, κοιτάξτε να δείτε, δεν αρκεί να μιλάμε για τις θυσίες του παρελθόντος. Οταν λέμε για τις θυσίες των κομμουνιστών μιλάμε για ΕΑΜ, ΕΛΑΣ, ΔΣΕ, τη δεκαετία του '20 και του '30. Τώρα μετρά, σήμερα τι κάνεις. Οχι ότι δεν είμαστε διατεθειμένοι. Αλλά κοιτάξτε να δείτε, αν ο κάθε κομμουνιστής και ο φίλος του Κόμματος, δε μιλάω μόνο για τα μέλη, δεν μετατραπεί σε λαϊκό ηγέτη στο χώρο του και λαϊκό ήρωα - προσέχτε, όχι με αστικά και μικροαστικά δεδομένα, γιατί έχει γεμίσει ο τόπος από «λαϊκούς ήρωες» και «ηγέτες» και «ιστορικές προσωπικότητες», μιλάμε με το περιεχόμενο που πρέπει να δώσουμε εμείς - τότε δεν είναι εύκολο να πείσεις έναν λαό που έχει ζήσει πολλά χρόνια αυταπάτες. Η φοβία ξεπερνιέται, η αυταπάτη όμως αποδείχθηκε μεγάλος κίνδυνος. Το φόβο θα τον ξεπεράσει ο λαός μέσα σε μαζικές διαδικασίες. Αλλά η αυταπάτη και ο αντικομμουνισμός πρέπει να πολεμηθούν και δε θα πολεμηθούν αν δεν ξεβολευτούμε και δε δώσουμε με το δικό μας παράδειγμα.

Με την ευκαιρία, ξέρετε τη συμφωνία αυτή που έγινε με την ΟΜΕ-ΟΤΕ. Μπορεί να βρεθούν και άλλοι να υπογράφουν 11% μείωση για να γλιτώσουν θέσεις εργασίας και άλλα, αξιολόγηση, ξέρετε, τώρα μάλιστα με την εφεδρεία τα μπλοκάκια θα πηγαίνουν και θα έρχονται, και οι απειλές. Μπορούνε, πραγματικά, οι εργαζόμενοι στο χώρο του ΟΤΕ να απορρίψουν αυτή τη συμφωνία; Δεν είναι εύκολο. Μπορεί αυτή η συμφωνία της ΟΜΕ-ΟΤΕ να γίνει μάθημα για να προλάβετε αντίστοιχα στους χώρους σας; Από τα κάτω μπορεί να ανατραπεί αυτή η συμφωνία, δεν ανατρέπεται με τίποτα άλλο.

Ξέρετε τι σημασία θα έχει 1 εκατ. άνθρωποι να μην πληρώσουν τα χαράτσια; Οχι αυτοί που δεν έχουν, αλλά και αυτοί που μπορούν κόβοντας από εδώ και από εκεί. Αυτά είναι συγκεκριμένα, πρακτικά βήματα. Ανατροπή συμφωνιών ηγεσιών. Αυτό πώς θα γίνει; Με καταγγελίες; Οχι. Από τα κάτω. Συνελεύσεις και άλλες αποφάσεις και έχουμε αρκετές περιπτώσεις που οι συνελεύσεις ενέπνευσαν. Και στους εκπαιδευτικούς έχουμε με τα χαράτσια και στο ψυχιατρείο στη Θεσσαλονίκη. Τι θα γίνει, δεν πρέπει να ανατραπούν αυτά; Από τα πάνω; Εμείς δε θέλουμε να γίνουμε οι ήρωες της φράσης, ούτε οι κομμουνιστές είμαστε ιεροκήρυκες. Μετριέται η προσφορά μας με τη δράση και με την αλλαγή της κατάστασης από τα κάτω. Εκεί κρινόμαστε.