Παράδειγμα πρώτο: Με το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης και τον κίνδυνο κατάρρευσης των τραπεζών, κινήθηκε ένας τεράστιος διακρατικός μηχανισμός σε επίπεδο ΕΕ για να διασώσει τις τράπεζες. Η συνολική προσπάθεια εκτιμάται ότι στοίχισε στους ευρωπαϊκούς λαούς περί τα 7 τρισ. ευρώ, ενώ στην υπό ...πτώχευση Ελλάδα διοχετεύθηκαν στο τραπεζικό σύστημα 78 δισ. ευρώ. Και το ερώτημα είναι πώς αντιμετωπίζει το αστικό κράτος και οι μηχανισμοί του τους μικρούς επαγγελματίες, αλλά και εργατικές οικογένειες που απειλούνται με πτώχευση. Απλά τους αφήνουν να πτωχεύσουν.
Παράδειγμα δεύτερο: Παρά το δημοσιονομικό πρόβλημα που λένε ότι υπάρχει και τα μικρά έσοδα του Δημοσίου, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, συνεχίζοντας την πολιτική της ΝΔ, ανακοίνωσε νέα μείωση των συντελεστών φορολόγησης των επιχειρηματικών κερδών.
Παράδειγμα τρίτο: Πρόσφατα δόθηκαν στη δημοσιότητα στοιχεία για τη φορολογία εισοδήματος του 2009, από τα οποία προκύπτει η γνωστή εικόνα της υπερφορολόγησης της μισθωτής εργασίας και της εκτεταμένης φοροαπαλλαγής των βιομηχάνων και των μεγαλεμπόρων.
Παράδειγμα τέταρτο: Ο «αναπτυξιακός νόμος» για τις επιχειρήσεις που πραγματοποιούν επενδύσεις προβλέπει φορολογικά κίνητρα τρεις φορές μεγαλύτερα από το ύψος της συμμετοχής του επιχειρηματία στην επένδυση. Οι μεγάλες επιχειρήσεις κάνουν επενδύσεις με κρατικό χρήμα. Μέσα από τα προγράμματα του ΟΑΕΔ, το κράτος πληρώνει τις εργοδοτικές ασφαλιστικές εισφορές, ενώ παράλληλα μειώνει τους συντελεστές φορολογίας των ΑΕ και ΕΠΕ.
Σε όλες τις πτώσεις έκλινε τις λέξεις «ελπίδα» και «αισιοδοξία» ο Αντ. Σαμαράς στις πρωτοχρονιάτικες δηλώσεις του, αλλά δεν είπε λέξη για την ταμπακιέρα, δηλαδή για τα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα που προωθούν κυβέρνηση και τρόικα. Η εξήγηση είναι ολοφάνερη. Ο πρόεδρος της ΝΔ συμφωνεί πλήρως με όλες τις προωθούμενες αντιδραστικές διαρθρωτικές αλλαγές εντός και εκτός μνημονίου, τις οποίες άλλωστε ήδη έχει υπερψηφίσει και στη Βουλή την περασμένη χρονιά και το ίδιο θα συνεχίσει να κάνει και την καινούρια χρονιά. Οπως στήριξε το τσάκισμα των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, το πετσόκομμα των μισθών και των συντάξεων, την υπερίσχυση των επιχειρησιακών συμβάσεων, κ.ο.κ., στην ίδια γραμμή ακριβώς θα κινηθεί και το επόμενο διάστημα. Δεν μπορεί, όμως, να εγκλωβίσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια κάνοντας σημαία του κόμματός του τη σύμπλευση και τη συναίνεση στα αντιλαϊκά μέτρα. Προκειμένου, λοιπόν, να ρίξει στάχτη στα μάτια των λαϊκών στρωμάτων, ανεβάζει τους ανέξοδους αντιπολιτευτικούς τόνους και τις αντιμνημονιακές κορόνες της υποκρισίας. Οι εργαζόμενοι όμως, ακόμα και πρώην ψηφοφόροι τους, δεν ξεγελιούνται από την κουτοπόνηρη τακτική της ηγεσίας της ΝΔ. Συνειδητοποιούν ολοένα και περισσότερο ότι μια φιλολαϊκή διέξοδος περνάει μέσα από τη ρήξη και την ανατροπή της πολιτικής που εφαρμόζουν κυβέρνηση και τρόικα και στηρίζουν ΝΔ και ΛΑ.Ο.Σ.
Ενα «μέτωπο» - σούπα, «που θα ξεκινά από τα αριστερά του ΠΑΣΟΚ και θα καταλήγει στα αριστερά της Αριστεράς, με στόχο την αντιστροφή της καταστροφικής πορείας της χώρας», επιδιώκει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, σύμφωνα με τον πρόεδρο του ΣΥΝ, Αλέξη Τσίπρα. Μάλιστα, μιλάει για ένα «μίνιμουμ σχέδιο ενεργοποίησης των κοινωνικών αντιστάσεων, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για τις εναλλακτικές λύσεις», οι οποίες δεν είναι άλλες από την «αναδιαπραγμάτευση του χρέους, ο απευθείας δανεισμός των κρατών από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η φορολόγηση του πλούτου και των χρηματιστηριακών συναλλαγών, η αντιμετώπιση της κρίσης με όρους ανάπτυξης».
Παλιά μου τέχνη κόσκινο, στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, που καταθέτει προτάσεις που δε θίγουν ούτε τις αιτίες της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, ούτε βέβαια τα συμφέροντα των μονοπωλίων και την εξουσία τους και τις επενδύει με το μανδύα του δήθεν «μετώπου και της ενότητας της αριστεράς». Γιατί, τέτοιες προτάσεις αποτελούν απλές παραλλαγές της διαχείρισης του καπιταλισμού με στόχο την διάσωσή του, τη διάσωση του κεφαλαίου και την επάνοδό του σε τροχιά κερδοφορίας. Γι' αυτό άλλωστε και στην ενότητα στην οποία αναφέρεται ο πρόεδρος του ΣΥΝ χωράει το ΠΑΣΟΚ, κι ας «προσδιορίζει» ότι δήθεν είναι ευπρόσδεκτη η «αριστερά» του και όχι η «δεξιά» του, αθωώνοντας τελικά το ΠΑΣΟΚ για την αντιλαϊκή πολιτική που εφαρμόζει η κυβέρνησή του.
Μόνο που, ακόμα και στην ανακοίνωσή τους, τα συναρμόδια υπουργεία ...προδίδουν το γιατί το κάνουν.
Θέλουν, λέει, να βρεθούν «συμβιβαστικές λύσεις στην αποπληρωμή των χρεών στις περιπτώσεις μόνιμης αδυναμίας πληρωμής». Να μη χάσουν οι τράπεζες τα λεφτά τους, εν' ολίγοις.
Αλλωστε, όλοι γνωρίζουμε ότι τα ευγενέστατα αυτά ιδρύματα έχουν αναγάγει σε τέχνη όχι μόνο το να «τα παίρνουν» από αυτούς που μπορούν να πληρώσουν, αλλά κυρίως από αυτούς που ...δεν μπορούν. Να βγάζουν «κι απ' τη μύγα ξίγκι»!
Και η κυβέρνηση δεν θα μπορούσε παρά να είναι αρωγός σε αυτήν την προσπάθεια, αφού, όπως πολλές φορές έχει πει, το τραπεζικό σύστημα... είναι βασικός πυλώνας για την ανάπτυξη.
Ετσι, την ίδια στιγμή που κάποιος εργαζόμενος αγχώνεται το 2011 για το αν θα χάσει ή όχι το σπίτι του, οι τράπεζες έχουν άλλα πράγματα να τις προβληματίζουν. Πιο ...όμορφα.
Οπως το «ποιο από τα πακέτα στήριξης που υπάρχουν γι΄ αυτές να διαλέξουν;» και «πόσα χρήματα να αντλήσουν;». Πάντα με την εγγύηση του ελληνικού Δημοσίου, δηλαδή του φορολογούμενου.
Εξυπακούεται, φυσικά, ότι όλο αυτό το χρήμα δε ...μένει μόνο στους τραπεζίτες, διαχέεται στους φίλους τους: Εφοπλιστές, βιομήχανους και πολυεθνικές. Μεταξύ τους, βλέπετε, είναι ...κουλουβάχατα και δεν μπορείς να ξεχωρίσεις τον έναν από τον άλλον.
ΚΑΤΑ ΤΑ ΑΛΛΑ, έχουμε τον Γιώργο Παπανδρέου να μας δηλώνει απερίφραστα ότι ο ...Αγιος Βασίλης θα αργήσει μια χρονιά και θα έλθει το 2012 μαζί με την «ανάπτυξη».