Με το διορισμό του στη θέση του προέδρου του Ανώτατου Υπηρεσιακού Συμβουλίου ανταμείφθηκε από την πολιτική ηγεσία του υπουργείου Εξωτερικών ο συνταξιούχος πρέσβης (επί τιμή) Ιωάννης Μπεβεράτος. Τα προσόντα του εν λόγω συνταξιούχου διπλωμάτη, τα οποία αξιολόγησε και επιβράβευσε η ηγεσία του υπουργείου Εξωτερικών, είναι ο αντικομμουνισμός και η απόλυτη προσήλωσή του στις πολιτικές ενσωμάτωσης στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς που ακολουθεί εντατικά η κυβέρνηση. Ο Ι. Μπεβεράτος έχει διορισθεί στην παραπάνω θέση από τον ΥΠΕΞ Δημ. Δρούτσα με διετή θητεία και ημερομηνία ανάληψης καθηκόντων του την 1/1/2011. Ο διορισμός υπεγράφη το πρώτο δεκαήμερο του Δεκέμβρη. Λίγες μέρες μετά το διορισμό του, στις 14 Δεκέμβρη, ο Ι. Μπεβεράτος, εκφράζοντας δημόσια το πνεύμα και τη φιλοσοφία της κυβέρνησης, φρόντισε να επιτεθεί στο ΚΚΕ, δημοσιεύοντας στην «Καθημερινή» μια επιστολή, με αντικομμουνιστική επιχειρηματολογία τού στιλ ότι «το κόμμα αυτό, μαζί με τα συνδικαλιστικά του όργανα, προβαίνει ή και υποστηρίζει ακραίες και έκνομες ενέργειες, με σκοπό όχι να "προασπίσει" τα δικαιώματα των εργαζομένων, όπως δήθεν ισχυρίζεται, αλλά να πλήξει την οικονομία της χώρας και κατ' ακολουθίαν την κοινωνική συνοχή της, σε μια κρίσιμη καμπή για την επιβίωση της πατρίδας μας». Και καλεί την «πολιτεία να αντιμετωπίσει αποφασιστικά και αποτελεσματικά την τακτική του Κομμουνιστικού Κόμματος. Το απαιτεί η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού και το δημοκρατικό μας πολίτευμα». Μόνο που δε λέει ανοιχτά στην κυβέρνηση να θέσει εκτός νόμου το ΚΚΕ! Πίσω από την «αγανάκτηση» του πρεσβευτή για τη «διασάλευση της τάξης» από την πάλη του λαού, στην οργάνωση της οποίας πρωτοστατεί το ΚΚΕ, δεν κρύβεται μόνον ο φόβος της κυβέρνησης για τη λαϊκή οργή και την επιρροή των θέσεων του Κόμματος. Ενυπάρχει και η δικαιολογημένη ανησυχία για την επίδραση που έχει στο λαό η αποκάλυψη από το ΚΚΕ των επικίνδυνων σχεδίων για συνδιαχείριση και συνεκμετάλλευση του Αιγαίου, όπως και για το βάθεμα της συμμετοχής της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. Είναι αυτονόητο ότι όσο πλησιάζει η ώρα τέτοιων σημαντικών για την ντόπια αστική τάξη αποφάσεων, η κυβέρνηση αναζητά στελέχη ικανά να τις προωθήσουν και να τις υπερασπιστούν, κόντρα στο κοινό αίσθημα και τα συμφέροντα του λαού. Τεκμήριο της «αποτελεσματικότητας» τέτοιων διπλωματών φαίνεται πως είναι και ο αντικομμουνισμός, όπως επιβεβαιώνει ο διορισμός του Μπεβεράτου στη συγκεκριμένη θέση.

«Αλλά μας τρομάζουν η αλήθεια, η αντικειμενικότητα, η αξιοκρατία. Να περάσουν οι αξιότεροι στο Δημόσιο, να γίνει και η ζωή όλων μας πιο εύκολη. Οταν στο Δημόσιο βάζεις τον κοπρίτη επειδή σε ψηφίζει η οικογένειά του και παίρνεις πολλούς σταυρούς, ε, τότε ο κοπρίτης θα μείνει κοπρίτης σε όλη του τη ζωή, δεν πρόκειται να βελτιωθεί. Ξέρει ότι δεν πρόκειται ποτέ να απολυθεί. Εχει αλλοιωθεί αυτή καθαυτή η έννοια της απόλυσης. Τι θα πει ας πούμε "απελύθη ο έχων σύμβαση ορισμένου χρόνου"; Δεν απελύθη. Επήλθε ο ορισμένος χρόνος». Αυτά λέει μεταξύ άλλων, στη συνέντευξή του στο «Βήμα», ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Θ. Πάγκαλος, για να δικαιολογήσει τις μαζικές απολύσεις που ετοιμάζει η κυβέρνηση στο Δημόσιο και να ενοχοποιήσει τους εργαζόμενους για το σημερινό χάλι του Δημοσίου, την ευθύνη για το οποίο την έχει αποκλειστικά η σημερινή και οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Τι δε λέει ο Πάγκαλος; Οτι οι διορισμοί «ημετέρων» στο Δημόσιο ήταν στρατηγική επιλογή της αστικής τάξης και των κομμάτων της όλα τα προηγούμενα χρόνια, τόσο για να ισχυροποιήσει την εξουσία της, όσο και για να σταθεροποιήσει τη δικομματική εναλλαγή, πατώντας πάνω στην αντικειμενική ανάγκη του λαού να βρει ένα μεροκάματο σε συνθήκες μόνιμης και κλιμακούμενης ανεργίας και χειραγωγώντας λαϊκές συνειδήσεις. Τώρα που φορτώνουν τα κρατικά χρέη στο λαό - και ένα μέρος τους και στους δημόσιους υπαλλήλους, στους οποίους μείωσαν το μισθό - ενώ ετοιμάζονται και για απολύσεις στο Δημόσιο, προκειμένου να εξασφαλίσουν περισσότερα κονδύλια στο κεφάλαιο για επενδύσεις και για να κυριαρχήσουν οι ιδιώτες σε τομείς που μέχρι τώρα συνυπήρχαν με το κράτος, άλλαξε και το τροπάρι των αστικών κομμάτων. Γι' αυτό όλοι με μια φωνή προσπαθούν μέσω του Δημοσίου να δικαιολογήσουν το σύνολο των αντεργατικών ανατροπών. Κάπως έτσι, οι αδίστακτοι τύπου Πάγκαλου φτάνουν να χαρακτηρίζουν «κοπρίτες» τους εργαζόμενους, για να βγάλουν λάδι την αντιλαϊκή πολιτική όλων διαχρονικά των κυβερνήσεων και να φορτώσουν στους υπαλλήλους το σημερινό χάλι του Δημοσίου. Οι εργαζόμενοι και ο λαός πρέπει να τους πάρουν πολιτικά με τις πέτρες. Να μην ανεχθούν την πρόκληση που χυδαία εκφράζει ο κάθε Πάγκαλος, για να διαιρέσει τους εργαζόμενους και να νομιμοποιήσει τις ανατροπές που θίγουν το σύνολο της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων.

Οταν ο αντικομμουνισμός κυλάει στο αίμα σου, είναι αυτονόητο ότι δε θα δυσκολευτείς ποτέ να βρεις τρόπο να τον εκφράσεις. Στην προκειμένη περίπτωση, το σχόλιο αφορά στον ΛΑ.Ο.Σ. και στον πρόεδρό του, ο οποίος την περασμένη Παρασκευή άκουσε τα Κάλαντα από την Ομοσπονδία Ποντιακών Σωματείων Ν. Ελλάδος και Νήσων. Αμέσως μετά, ο Γ. Καρατζαφέρης δήλωσε: «Εσείς οι Πόντιοι είσαστε ίσως το πιο δυναμικό κομμάτι του Ελληνισμού. Είχατε περιπέτειες από δύο τυράννους, τόσο με τον Κεμάλ, όσο και στη συνέχεια με το κομμουνιστικό καθεστώς. Αρα, λοιπόν, είστε αυτοί οι οποίοι κρατήσατε όρθια τη σημαία του Ελληνισμού». Καθόλου τυχαία, μια τέτοια μέρα, σε μια τέτοια περίοδο, ο ΛΑ.Ο.Σ. επιλέγει να παρέμβει στοχευμένα ενάντια στο ΚΚΕ, αναμασώντας όλη τη βρώμικη προπαγάνδα σχετικά με τις διώξεις δήθεν των Ποντίων στην πρώην ΕΣΣΔ. Κρύβει ο ΛΑ.Ο.Σ. και οι άλλοι παραχαράκτες της Ιστορίας ότι πολλοί από τους πρωτοπόρους επαναστάτες το 1917 υπήρξαν Πόντιοι και πως εξίσου πρωτοπόρος υπήρξε ο ρόλος πολλών από αυτούς στη σοσιαλιστική οικοδόμηση, στις περιοχές όπου ζούσαν. Η ιστορική αλήθεια, βέβαια, αποτελεί εμπόδιο στη συκοφάντηση του σοσιαλισμού, γι' αυτό κακοποιείται από τους επαγγελματίες αντικομμουνιστές με κάθε ευκαιρία. Πολύ περισσότερο σήμερα, που οι λαοί αντιλαμβάνονται ολοένα και περισσότερο τα αδιέξοδα και τις πραγματικές αιτίες της καπιταλιστικής κρίσης, η οποία θέτει εκ των πραγμάτων την ώριμη και ρεαλιστική προοπτική της ανατροπής της αστικής εξουσίας και του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας. Αυτή η προοπτική είναι που φοβίζει τον ΛΑ.Ο.Σ. και την τάξη που υπηρετεί, γι' αυτό ξερνάει αντικομμουνισμό με όποια ευκαιρία του δοθεί.