Οπου και όπως μπορούν, προσπαθούν να επιβιώσουν οι πρόσφυγες και οι μετανάστες στο Ελληνικό

Την ώρα που Αθηναίοι, μόνοι τους ή με τις οικογένειές τους, περνούσαν από την παραλιακή λεωφόρο για να ξεφύγουν λίγη ώρα από την καθημερινότητα της βδομάδας, εκατοντάδες πρόσφυγες - λίγα μέτρα παραπέρα - ζούσαν τη δική τους καθημερινότητα. Στο παλιό αεροδρόμιο, στο γήπεδο του «χόκει» και στο αντίστοιχο του «μπέιζμπολ», η ζωή έχει τους δικούς της ρυθμούς. Καθαριότητα για τους μεγάλους - με τεράστιες ελλείψεις - και παιχνίδι για τους μικρότερους. Αλλωστε, πρόκειται για χώρους που δεν ήταν έτοιμοι να φιλοξενήσουν τους πρόσφυγες και να τους προσφέρουν τα απαραίτητα για διαβίωση εν έτη 2016. Παρ' όλα αυτά, εξακολουθούν να ελπίζουν για κάτι καλύτερο και πως η παραμονή τους εδώ, στην Ελλάδα, είναι απλά μία στάση στη διαδρομή τους.

Οι συνθήκες πολύ δύσκολες... Τώρα που η θερμοκρασία ανεβαίνει, κάθε σκιά αποτελεί και όαση. Και όπου δεν υπάρχει, πρέπει να βρεθεί λύση. Ετσι, πολλά καθίσματα από τις κερκίδες του γηπέδου «χόκει» έχουν ...σκεπαστεί με καλύμματα, ώστε να μπορούν να καθίσουν στον καθαρό αέρα. Κι αυτό καθώς στους εσωτερικούς χώρους των ήδη εδώ και χρόνια εγκαταλελειμμένων ολυμπιακών εγκαταστάσεων, ο αερισμός είναι ελάχιστος. Ιδια κατάσταση και στους εξωτερικούς χώρους του πρώην αεροδρομίου. Ακόμα και οι στάσεις των λεωφορείων λειτουργούν σαν μια προστασία από τον καυτό ήλιο.

Μετανάστες και πρόσφυγες μόλις κατάλαβαν πως ο «Ριζοσπάστης» βρέθηκε εκεί, ήρθαν να μιλήσουν. Να πουν τι αντιμετωπίζουν, τι πέρασαν μέχρι (αλλά και) εδώ, τι εκβιασμούς δέχονται καθημερινά αλλά και σε τι ελπίζουν.

«Συνολικά 12 μέρες από Αφγανιστάν μέχρι Ελλάδα και το μεγαλύτερο κομμάτι του με τα πόδια», μας είπε μία πρόσφυγας και συνέχισε. «Εδωσα 2.000 ευρώ γι' αυτό το ταξίδι. Χρήματα που μάζεψα πουλώντας τα πάντα. Και μαθαίνω πως συγγενείς μου κατάφεραν με δουλεμπόρους να φτάσουν μέχρι την Αυστρία, πριν από 20 μέρες. Αν μπορέσω, θα το κάνω κι εγώ. Οσο κι αν μας λένε πως είναι κλειστά τα σύνορα».

Μέσα από τις προσωπικές τους ιστορίες, γίνεται ξεκάθαρο πως υπάρχει ο φόβος για επιστροφή στην Τουρκία. «Ηρθαν πρόσφατα κάποιοι Αγγλοι και μας είπαν πως πρέπει να φύγουμε σύντομα από τη χώρα, γιατί θα μας απελάσουν στην Τουρκία», σημείωναν και φαινόταν πως μόνο στο άκουσμα της λέξης «Τουρκία», το βλέμμα άλλαζε. «Θέλουμε να πάμε στους συγγενείς μας που βρίσκονται στην Ευρώπη. Για εκεί ξεκινήσαμε και εκεί θέλουμε να φτάσουμε. Να μείνουμε εδώ για ποιο λόγο;» είπε ένας πρόσφυγας από το Αφγανιστάν. «Ζεστό νερό δεν υπάρχει για μπάνιο, ενώ αρκετές ντουζιέρες είναι σπασμένες. Και σίγουρα δεν φτάνουν για όλους» σημειώνει και μία συμπατριώτισσα του συμπληρώνει: «Πάμε στους γιατρούς και δεν υπάρχει μεταφραστής. Πολλές φορές περιμένουμε να περάσει κάποιος απ' έξω, που μπορεί να συνεννοηθεί στα Αγγλικά μαζί τους, προκειμένου να καταλάβουν πού πονάμε και τι έχουμε. Αλλες φορές δεν θέλουμε να εξεταστούμε, γιατί δεν υπάρχει γυναίκα γιατρός» τονίζει. Αλλά και η νύχτα για πολλές από αυτές είναι επικίνδυνη. «Υπάρχουν τρόποι να μπεις μέσα στο χώρο αν αργήσεις το βράδυ, αν περάσεις το "όριο" των 9, όπου μετά απαγορεύεται η είσοδος. Αλλά παραμονεύουν κάποιοι που μας κλέβουν. Χαρτιά, λεφτά, κινητά. Ετσι, αν κάποιες γυναίκες γυρίσουν στις 10, προτιμούν να μείνουν μπροστά στην είσοδο μέχρι το ξημέρωμα, παρά να δοκιμάσουν να μπουν από αλλού».

Θυμάται το ταξίδι της μέχρι τη χώρα μας. «Ημασταν 90 άτομα μέσα στη βάρκα. Λίγο πριν φτάσουμε στην Ελλάδα, η βάρκα βυθίστηκε. Κολύμπι δεν ήξερα, θάλασσα δεν είχα δει με τα μάτια μου ποτέ. Φοβήθηκα ότι θα πνιγώ». Παρά το ότι η πρώτη της επαφή με τη θάλασσα ήταν τόσο τρομακτική, λέει: «Τώρα, πολλές φορές κάθομαι και κοιτάω το μπλε της θάλασσας. Και είναι το μοναδικό πράγμα που με ηρεμεί!».

Βασικές εικονογραφημένες λέξεις στα Αγγλικά για τους «νέους» μαθητές

Η κρεμασμένη κουβέρτα λειτουργούσε σαν πόρτα και μέσα σε ελάχιστα τετραγωνικά, πάνω σε μια στρωμένη κουβέρτα διάφοροι «μπόγοι» από κουβέρτες που χρησιμοποιούνταν για θρανία. Ακριβώς απέναντι, στην τζαμαρία, κολλημένα χαρτιά όπου χρησίμευαν ως πίνακας και το «απουσιολόγιο», όπου σημειώνονταν οι παρουσίες των μαθητών της. Τότε, χαμογελούσε από ευχαρίστηση για αυτό που είχε πετύχει. «Είναι λίγο μικρή και στενή, αλλά κάνουμε ό,τι μπορούμε».

Πριν από λίγες μέρες, κλιμάκιο του ΚΚΕ βρέθηκε ξανά στο χώρο και συναντήθηκε και πάλι με την Σαβίτα. Εκείνη, τους αγκάλιασε και το χαμόγελό της αυτή τη φορά μεταφραζόταν ως περηφάνια. «Ελάτε να δείτε την αίθουσα», είπε, και οδήγησε τα μέλη σε έναν χώρο, πολύ μεγαλύτερο από τον προηγούμενο, όπου το μεράκι και η ανάγκη για γνώση ξεχειλίζουν. Στις γωνίες του χώρου διάφορες φωτογραφίες και από κάτω γραμμένα πώς λέγονται στα Αγγλικά, ενώ πιο δίπλα η αγγλική αλφάβητος με πολλά παραδείγματα. Επίσης, φράσεις και λέξεις για τη βασική συνεννόηση.

Αυτά που είχε ζητήσει η Σαβίτα - και δεν ήταν τίποτα για τον εαυτό της - είναι φυλαγμένα σε ένα δωμάτιο που κλειδώνει. Ετσι, σε διάφορες ώρες κάθε μέρα, γίνονται τα μαθήματα που τα παρακολουθούν περισσότερα από 20 άτομα, κυρίως γυναίκες. Ο πίνακας - δωρεά του ΠΑΜΕ, Σωματείων και Συνδικάτων - μπαινοβγαίνει από το δωματιάκι και οι «διψασμένοι» για γνώση κάθονται μπροστά του καλύπτοντας αυτήν την ανάγκη, παρά τις αντίξοες συνθήκες διαβίωσης και τις ελλείψεις σε απαραίτητη γραφική ύλη.

Σημειώνεται πως το παράδειγμα της 19χρονης Σαβίτα, ακολούθησαν και άλλοι. Ετσι, μικρά αλλά «φανερά» σχολεία κάνουν κάθε λίγο την εμφάνισή τους...