Στο «κόκκινο» βρίσκεται το ζήτημα της σχολικής στέγης, καθώς σχεδόν καθημερινά βλέπουν το φως της δημοσιότητας περιστατικά κατάρρευσης σχολικών υποδομών ή ατυχημάτων σε σχολεία. Μόνο τις τελευταίες μέρες καταγράφηκαν τραυματισμοί μαθητών σε σχολεία του Βύρωνα και των Ιωαννίνων, ενώ η αποκόλληση μιας μετόπης από σχολείο του Πειραιά θα μπορούσε να αποβεί μοιραία. Τα οξυμένα προβλήματα, για τα οποία εδώ και χρόνια προειδοποιούν γονείς, μαθητές και εκπαιδευτικοί, έρχονται επιτακτικά στην επιφάνεια, ενώ οι «απαντήσεις» των αρμόδιων φορέων στα δίκαια αιτήματα και τις διεκδικήσεις τους αποκαλύπτουν τον πραγματικό ένοχο, που δεν είναι άλλος από την πολιτική της υποχρηματοδότησης, του κόστους - οφέλους και στην Παιδεία.

Στο φόντο αυτών των εξελίξεων, η Ομοσπονδία Γονέων Αττικής έδωσε την Τετάρτη στη δημοσιότητα μία γεύση για την κατάσταση στην οποία βρίσκονται τα σχολεία σε διάφορους δήμους, όπως τη ζουν καθημερινά μαθητές και εκπαιδευτικοί. Ποια είναι η «μεγάλη εικόνα»; Πλήθος κοντέινερ σε αυλές σχολείων και σε οικόπεδα για να στεγάσουν νήπια και προνήπια που καλούνται να κάνουν τα πρώτα βήματα προς τη μάθηση μέσα σε μεταλλικά κουτιά, αλλά και για να «καλύψουν» όπως - όπως τις ανάγκες σε αίθουσες για Δημοτικά, Γυμνάσια και Λύκεια. Σχολεία που πλημμυρίζουν στο εσωτερικό και στις αυλές τους με κάθε βροχή, ενώ η υγρασία αποτελεί μόνιμο πρόβλημα εξαιτίας πεπαλαιωμένων μονώσεων. Τζάμια σπάνε και δεν αντικαθίστανται, επικίνδυνα γήπεδα και προαύλια, ηλεκτρολογικές εγκαταστάσεις κατάλληλες μόνο για μουσείο τεχνολογίας προηγούμενου αιώνα, όπως τις περιγράφουν οι γονείς.

Και δεν είναι μόνο αυτό: Τη στιγμή που η Ελλάδα κατατάσσεται στην έκτη θέση παγκόσμια για τη σεισμικότητά της και στην πρώτη στην Ευρώπη, τα σχολικά κτίρια που κατασκευάστηκαν μέχρι το 1984, δηλαδή με τον ξεπερασμένο αντισεισμικό κανονισμό του 1959, είναι πλειοψηφία, ενώ υπάρχουν και άλλα που προσεγγίζουν τον έναν αιώνα λειτουργίας. Παρά το γεγονός ότι ο σεισμός του 2019 στην Αττική είχε σχετικά μέτρια ένταση, διαπιστώθηκαν ανεξήγητα πολλές βλάβες στα 355 σχολικά κτίρια που ελέγχθηκαν από τους μόλις 50 εναπομείναντες μηχανικούς της ΚΤΥΠ, σε συνθήκες αποδιοργάνωσής της αλλά και αποψίλωσης των τεχνικών υπηρεσιών των δήμων. Σήμερα, τέσσερα χρόνια μετά, υπάρχουν σχολεία στην κατάσταση που έμειναν μετά τον σεισμό. Κάποια χρησιμοποιούνται μερικώς, εξυπηρετώντας φυσικά ...μερικώς και τις εκπαιδευτικές ανάγκες. Γιατί, πέρα από τους ελέγχους, μεγάλο ζήτημα αποτελεί και η πραγματοποίηση των απαραίτητων παρεμβάσεων άμεσα, με γενναία χρηματοδότηση.

Η σημερινή κατάσταση των σχολικών υποδομών είναι καθρέπτης της επίθεσης που δέχονται τα μορφωτικά δικαιώματα και οι ανάγκες των παιδιών, αλλά και της υποβάθμισης της ζωής της εργατικής - λαϊκής οικογένειας, από την πολιτική που υπηρετεί διαχρονικά και με όλες τις κυβερνήσεις τα συμφέροντα μιας χούφτας ομίλων. Γιατί εκεί βρίσκεται το πρόβλημα: Για τη χρηματοδότηση μεγάλων επενδύσεων στην «πράσινη μετάβαση», για την ανάπλαση του παραλιακού μετώπου χάριν του τουριστικού κεφαλαίου, για τη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών, που θεωρείται κόστος για τους μεγαλοεργοδοτες, το χρήμα ρέει άφθονο από το Ταμείο Ανάκαμψης, τον κρατικό προϋπολογισμό και τα διάφορα επενδυτικά ταμεία. Αλλά για σύγχρονα και ασφαλή σχολεία, χρήματα δεν υπάρχουν! Και όχι μόνο αυτό, αλλά το κράτος αξιοποιεί τα αδιέξοδα της δικής του πολιτικής για να ανοίξει τον δρόμο στους ιδιώτες ακόμα και στην κατασκευή σχολείων με ΣΔΙΤ, κάνοντας ένα ακόμα βήμα προς την παραπέρα εμπορευματοποίηση της Παιδείας.

Η ασφάλεια των παιδιών στο σχολείο είναι «κόκκινη γραμμή»! Και είναι φανερό ότι αυτή δεν μπορεί να την εγγυηθεί ένα σύστημα και ένα κράτος που τα ζυγίζει όλα με τη ζυγαριά του κόστους - οφέλους, για λογαριασμό του κεφαλαίου. Δεν είναι πολυτέλεια, αλλά ανάγκη να υπάρχουν σήμερα σύγχρονα και ασφαλή σχολεία, στελεχωμένα με όλο το αναγκαίο προσωπικό, εξοπλισμένα με όλο το απαραίτητο εκπαιδευτικό - τεχνολογικό υλικό, με σύγχρονα προγράμματα μάθησης. Ενα τέτοιο σχολείο, που θα μορφώνει και δεν θα εξοντώνει γονείς, εκπαιδευτικούς, μαθητές, δεν χωράει στον σημερινό «στενό κορσέ» των αντοχών της οικονομίας, της Παιδείας - εμπόρευμα, της πολιτικής της ανταποδοτικότητας για το κεφάλαιο. Με αυτά πρέπει να συγκρουστεί ο λαός, για να κερδίσουν τα παιδιά το σχολείο και τη μόρφωση που έχουν ανάγκη και τους αξίζει. Και ο αγώνας αυτός περνάει μέσα κι από την κάλπη, από την ενίσχυση του ΚΚΕ, που μπαίνει μπροστά για τις σύγχρονες μορφωτικές ανάγκες!